Τριαντάφυλλα 15/5/22

 

Ένας αγρότης στην οικογένεια

 

Μουσική Πρόταση:Billie Eilish, Khalid - lovely

 

Μουσική Πρόταση: Michael Bolton - Steel Bars

 

Ποίηση

 SADDEST POEM

by Pablo Neruda

Tonight I can write the saddest lines.

Write, for example, “The night is starry
and the blue stars shiver in the distance.”

The night wind revolves in the sky and sings.

Tonight I can write the saddest lines.

I loved her, and sometimes she loved me too.

Through nights like this one I held her in my arms.
I kissed her again and again under the endless sky.

She loved me sometimes, and I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.

Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.

To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.

What does it matter that my love could not keep her.
The night is starry and she is not with me.

This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.

My sight tries to find her as though to bring her closer.
My heart looks for her, and she is not with me.

The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.

I no longer love her, that’s certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.

Another’s. She will be another’s. As she was before my kisses.
Her voice, her bright body. Her infinite eyes.

I no longer love her, that’s certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.

Because through nights like this one I held her in my arms
my soul is not satisfied that it has lost her.

Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.

Αργοπορημένη κάπως, αλλά έφτασε...

 Η Άνοιξη του 2022

Ποίηση

Πραγματικότητα 

της Τσαμπίκας Χατζηνικόλα

Διανύουμε μέρες ανείπωτου πένθους,
μέρες σκληρές
μα πιο σκληρές οι νύχτες μαςˑ
οι αξημέρωτες.
Δεν είναι θρήνος για το φευγιό των φίλωνˑ
είναι για μας που μείναμε μονάχοι,
μισοί και παραλογισμένοιˑ
απ’ την απώλεια
για ό,τι αναγνωρίζαμε ως εαυτό.
Διαυγής και ανελέητη η απελπισίαˑ
μόνοˑ
για τον χαμό του άλλου μας εαυτού,
αυτού που καθρεφτίζανε τα μάτια όσων φύγαν.

Από το Περιοδικό "Φρέαρ"

Ποίηση

 Ο Ι  Δ Υ Ο  Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο Ι

του Οδυσσέα Ελύτη

Δύο είν’ οι παράδεισοι

που λέει κι η παράδοση:

Είν’ ένας μες στους ουρανούς

που μήτε τον χωράει ο νους

Κι όπου αδερφέ μου για να πας

θα ‘ναι δίπλα του παπάς

Είν’ ένας άλλος εδωνά

κι ας μην τον βλέπεις πουθενά

Όρη θάλασσες και βράχη

μοιάζει λίγος κι όλα τα ΄χει

Έχει βιόλες έχει κρίνα

Σεραφείμ με μαντολίνα

Έχει γλύκες έχει τρέλες

του διαόλου τις κοπέλες

Μοιάζει λίγος κι όλα τα ‘χει

να βουτάς κι ό,τι σου λάχει

Από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη «Τα ρω του έρωτα», εκδόσεις ύψιλον

Μουσική Πρόταση: Gang of Youths - The Heart Is a Muscle

 

Αρχηγικά Κόμματα

 Γίνεται μια συζήτηση τις μέρες αυτές για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία  είναι ή πρόκειται να γίνει αρχηγικό κόμμα. Και μερικοί προσπαθούν να κάνουν συγκρίσεις με τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.

Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη αρχηγικό κόμμα, αλλά ας δούμε το θέμα από μιαν άλλη, κάπως διαφορετική σκοπιά, απαντώντας σε ένα υποθετικό ερώτημα.

Το ερώτημα αφορά και τα τρία μεγααλύτερα κόμματα και αφορά την τύχη τους μετά την αποχώρηση των σημερινών τους αρχηγών.

Θα υπάρχει η Νέα Δημοκρατία λίγο ή πολύ όπως την ξέρουμε σήμερα μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Οι πιο πολλοί θεωρώ ότι θα απαντήσουν καταφατικά. Το ίδιο αν και ίσως με μικρότερη σιγουριά νομίζω ισχύει και με το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ μετά τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Τώρα, πόσοι είναι έτοιμοι να απαντήσουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία θα υπάρχει με τη σημερινή του μορφή μετά τον Αλέξη Τσίπρα;

Θεωρώ ότι αυτοί είναι πολύ λιγότεροι.

Αυτό συμβαίνει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δεν είναι απλά ένα αρχηγικό κόμμα. Συμβαίνει, επειδή είναι απόλυτα ταυτισμένο με τον σημερινό του αρχηγό, με ότι αυτό συνεπάγεται για το κόμμα και τη χώρα.

ΥΓ, Ο λόγος που δεν έβαλα το ΚΚΕ στην εξίσωση είναι επειδή -προς το παρόν- δεν είναι αρχηγικό κόμμα και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα υπάρχει ίδιο κι απαράλλαχτο και μετά τον σημερινό του ηγέτη.

Ποίηση

 INTRODUCTION TO POETRY

by Billy Collins

I ask them to take a poem
and hold it up to the light
like a color slide

or press an ear against its hive.

I say drop a mouse into a poem
and watch him probe his way out

or walk inside the poem’s room
and feel the walls for a light switch.

I want them to waterski
across the surface of a poem,
waving at the author’s name on the shore.

But all they want to do
is tie the poem to a chair with rope
and torture a confession out of it.

They begin beating it with a hose
to find out what it really means.

Αλήθειες!

 Από άρθρο του  Μιχάλη Τσιντσίνη στην Καθημερινή.

Εντάξει, ξέρουμε. Αυτοί που λένε ότι νοιάζονται για τον εμπόλεμο λαό, αφού πρώτα του έχουν αρνηθεί την ικανότητα να επιλέγει ο ίδιος γεωπολιτικό προσανατολισμό, εκφράζουν έτσι μια κληρονομημένη αποστροφή προς τη Δύση. Ζουν στη Δύση, απολαμβάνουν τις ελευθερίες και την ευημερία της, αλλά υποφέρουν από έναν ψυχικό αυτοεκτοπισμό. Ενώ ανήκουν σε αυτήν, τη βδελύσσονται σαν κάτι ξένο, όχι επειδή θέλουν να την αλλάξουν. Οχι στο όνομα ενός άλλου μέλλοντος, αλλά στο όνομα ενός ματαιωμένου παρελθόντος.

Οι Ουκρανοί πολεμούν γιατί θέλουν να ανήκουν στη Δύση. Οποιος λέει ότι τους στηρίζει χωρίς να τους αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τους αντιμετωπίζει με αποικιοκρατική περιφρόνηση – σαν αδαείς ιθαγενείς. Οπως, δηλαδή, τους αντιμετωπίζει και ο Πούτιν.

Ποίηση

 ΣΚΟΥΠΙΔΙ

Ένα δάκρυ τόσο δα

πήρε να κυλίσει

ιστορίες ξεχασμένες 

που μια νύχτα με φίλους

μου θύμισε.

Κάποιο σκουπίδι

ασήμαντη αιτία

τίποτε το άξιο

που να χαλάσει

την όμορφη βραδιά.

Ποίηση

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Οι αρχηγοί σαλπίσαν υποχώρηση!

Παν οι σημαίες, παν τα λάβαρα

Πάνε τα ζήτω που γεμίζαν τις καρδιές μας

Και μας τραβούσανε μπροστά

Τώρα μαζώχτηκαν του κόσμου οι γραφιάδες

και οι σφουγκοκολάριοι οργιάζουν

Καθώς σε καπνοσκέπαστα δωμάτια

Τις νέες τις συνθήκες ετοιμάζουν

Κι εμάς; Ποιος μας εσκέφτηκεν εμάς;

Ποιος δίνει βάση στον καημό μας;

Ματαιωμένοι ήρωες δεν εγέμισαν

Ποτέ της Ιστορίας τις σελίδες!

Μουσική Πρόταση:all we do oh wonder

 

Επιστροφή...

 Μαλάκι, πριν από λίγο...

Επιστροφή μετά δύο μήνες...

Ποίηση

MIRROR

by Sylvia Plath

I am silver and exact. I have no preconceptions.
What ever you see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful—
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.

Ποίηση

 LOVE,WE MUST PART NOW

by Philip Larkin

Love, we must part now: do not let it be
Calamitous and bitter. In the past
There has been too much moonlight and self-pity:
Let us have done with it: for now at last
Never has sun more boldly paced the sky,
Never were hearts more eager to be free,
To kick down worlds, lash forests; you and I
No longer hold them; we are husks, that see
The grain going forward to a different use.
There is regret. Always, there is regret.
But it is better that our lives unloose,
As two tall ships, wind-mastered, wet with light,
Break from an estuary with their courses set,
And waving part, and waving drop from sight.

Ποίηση

Tα ποιήματα στο δρόμο, του Νίκου Χουλιάρα

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.

Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.

Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».

Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.

Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

Από το Περιοδικό Popaganda

Πριν λίγη ώρα...

 Πριν λίγη ώρα στον Ψαθόπυργο!