Αναδημοσίευση άρθρου.
Αν κάτι δεν μπορώ να συγχωρέσω στον Αλέξη Τσίπρα είναι ο διχαστικός του λόγος που διέλυσε φιλίες ετών, που έφερε την διχόνοια ακόμη κι ανάμεσα σε συγγενείς. Είδαμε την λογική του εμφυλίου να ανασταίνεται και να στέκεται εκεί, όρθια και απειλητική. Δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό με γνωστό διασκεδαστή. Διότι, όλοι μαζί, τελικά, δεν μπορούμε!
Ήταν στα χρόνια της πλατείας. Ο τραγουδιστής – ηθοποιός – διασκεδαστής σε κάποια παράστασή του είδε ένα κυβερνητικό στέλεχος της μνημονιακής κυβέρνησης με το οποίο «διαφωνούσε πολιτικά». Και τι έκανε; Απαίτησε να φύγει ο … εχθρός από την αίθουσα για να συνεχίσει! Κι αυτός ο άνθρωπος πήγε να τραγουδήσει με τον Σαβόπουλο στο Καλλιμάρμαρο και να μας πει ότι όλοι μαζί μπορούμε! Δεν μπορούμε όλοι μαζί. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν γίνεται. Όχι γιατί αυτός έχει την ταμπέλα του «Αριστερού» και εμείς δήθεν δεν μιλάμε μαζί τους. Αλλά διότι υιοθέτησαν τον διχαστικό λόγο του κ. Τσίπρα: «Ή αυτοί ή εμείς».
Να λοιπόν που «εμείς» ή αλλιώς «αυτοί» για τους άλλους, για εκείνους που έλεγαν το «ή αυτοί ή εμείς», έχουμε επιβιώσει. Είμαστε ακόμη όρθιοι. Δεν μας έχουν «τελειώσει». Δεν μας έχουν λυγίσει παρά τις ύβρεις και τις απαράδεκτες συμπεριφορές. Γιατί θα πρέπει τώρα «εμείς» να τους τα συγχωρέσουμε όλα; Εκείνες τις απαράδεκτες συμπεριφορές; Επειδή είπαν δημόσια ότι παραπλανήθηκαν από τον Τσίπρα; Και τι μας νοιάζει εμάς αυτό;
Δεν τους κατηγόρησε κανείς γιατί ήταν με τον Τσίπρα ή με τον Γιωργάκη. Δεν τους ρώτησε κανείς για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αλλά για την λογική της πλατείας, την λογική του Εμφυλίου που κουβαλούσαν από σπίτι σε σπίτι, από χώρο εργασίας σε χώρο εργασίας. Μου είναι παγερά αδιάφορο αν κάποιος καλλιτέχνης, δημοσιογράφος, οδοκαθαριστής ή συνταξιούχος παραπλανήθηκε ή όχι, αν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία ή τους Ερυθρούς Χμαιρ. Αν έβαλε Σταυρό στον Βαρεμένο ή στον Καμμένο.
Εκείνο που με ενόχλησε είναι που ο κύριος εκείνος, ο οποίος αποτελεί και την αφορμή για το σημερινό σημείωμα, σταμάτησε την παράσταση για να «στιγματίσει» δημόσια τον … μνημονιακό. Από αυτόν τον άνθρωπο θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη ο κ. «καλλιτέχνης». Από τον θεατή που πρόσβαλλε θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη. Όλα τα υπόλοιπα μου είναι παγερά αδιάφορα. Αντί να ζητήσει συγνώμη προχώρησε στο επόμενο project: «όλοι μαζί μπορούμε». Χτες δεν ήταν όλοι μαζί. Ήταν Εκείνος και όσοι συμφωνούσαν μαζί του. Οι άλλοι θα έπρεπε να φύγουν από το μαγαζί που τραγουδούσε. Θα έπρεπε να φοβούνται να κυκλοφορούν ελεύθερα. Αν ήταν δυνατόν να παραμείνουν σε έναν ιδιότυπο αποκλεισμό, να μην βγαίνουν από τα σπίτια τους. Όχι χωρίς φόβο. Όπως ο τραγουδιστής δεν τους «πούλησε» το θέαμα που πρόσφερε με εισιτήριο, κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε ο μπακάλης να μην τους πουλήσει γάλα και ο αρτοποιός βουτήματα.
Να γιατί δεν μπορώ να συγχωρέσω αυτή την άθλια παρέα που έσπειρε το μίσος στην κοινωνία. Που έδωσε εύκολες απαντήσεις του τύπου «θα σκίσουμε τα μνημόνια», που έστησε κρεμάλες στις πλατείες, που διέσυρε πολιτικούς αντιπάλους, που προπηλάκισε τους «άλλους». Δεν μπορώ να τους συγχωρέσω επειδή επέλεξαν συνειδητά την οδό του διχασμού. Αυτός ναι, είναι ένας ισχυρός λόγος για να δικαστούν. Πολιτικά. Και αφού καταδικαστούν να εξοριστούν στην λήθη.
Δεν είναι το ζητούμενο η αντιδικία. Εκείνοι μπορεί να μην έχουν την δύναμη να ζητήσουν συγνώμη από τα θύματά τους. Αλλά δεν πρόκειται να γίνουμε ίδιοι με αυτούς. Δεν θα τους περιμένουμε έξω από τις ταβέρνες που τρώνε για να τους πετάξουμε γιαούρτια. Δεν θα συγκροτήσουμε ομάδες κρούσης για να τους «κτίσουμε» μέσα στα γραφεία τους. Δεν θα δημοσιεύσουμε αθλιότητες στο διαδίκτυο. Δεν θα στήσουμε κρεμάλες με τα ομοιώματα τους στις πλατείες. Δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Δεν αξίζουν ούτε το σάλιο μας. Μόνο την περιφρόνησή μας! Αλλά δεν θα πάμε και μαζί. Δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν συνέβη και το παραμικρό. Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας.
Θανάσης Μαυρίδης
