Πήδα Παλικάρ’

Βράχος και περιοχή με το όνομα “Πήδα παλικάρ’” υπάρχει στην παραλία του Αιγαίου κάτω από το χωριό Νεοχώρι κοντά στα ερείπια ενός παλιού κάστρου, που λέγεται Εβραιόκαστρο (προέρχεται μάλλον από τη λέξη “Ωραιόκαστρο”).

Εκεί οι κολίγοι του μοναστηριού της Παναγιάς της Πλάκας και άλλοι χωρικοί αγανακτισμένοι από την καταπίεση των 30 καλόγερων, αφού τους συνέλαβαν τους έπνιξαν στο Αιγαίο ρίχνοντάς τους στη θάλασσα από ένα θεόρατο βράχο 30 μέτρων. Αυτά έγιναν γύρω στα 1700 μΧ. 

Προφανώς η τοπωνυμία προήλθε από την κοροϊδευτική φράση, που ακολουθούσε το ρίξιμο καθενός από τους καλόγερους στη θάλασσα.

Αυτά τα αναφέρει η τοπική παράδοση και έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες του Βόλου.

Εγώ τα διάβασα στο βιβλίο “Τα Παλιόκαστρα του Πηλίου” του Κώστα Λιάπη.

Answers for Aristotle του Massimo Pigliucci

Πως η Επιστήμη και η Φιλοσοφία μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια ζωή με περισσότερο νόημα.

Ο παραπάνω υπότιτλος περιγράφει με ακρίβεια το αντικείμενο του συγκεκριμένου βιβλίου. 

Ο συγγραφέας, γεννημένος το 1964,  είναι Καθηγητής Φιλοσοφίας, αλλά έχει σπουδάσει παράλληλα και Βιολογία. Είναι δεδηλωμένος πολέμιος της ψεδο- επιστήμης και του δόγματος της δημιουργίας της ζωής από ένα υπερφυσικό ον και υπέρμαχος της σημασίας της επιστήμης.

Ο συνδυασμός των ιδιοτήτων του φιλοσόφου και του επιστήμονα τον βοηθά να αντιμετωπίζει με σφαιρικό τρόπο τα μεγάλα προβλήματα της ζωής, από την εξήγηση των φαινομένων γύρω μας μέχρι τη θέση του καθενός μας στον κόσμο. 

Η αναφορά στον Αριστοτέλη οφείλεται στο ότι ήταν από τους πρώτους, που για να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν ανέκαθεν τον σκεπτόμενο άνθρωπο, χρησιμοποίησε παράλληλα τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Είναι εκείνος που προσδιόρισε τον όρο “ευδαιμονία”, ως το σκοπό της ζωής, έναν όρο που έχει έντονο ηθικό περιεχόμενο, σε αντίθεση με τον όρο ¨ευτυχία”, ο οποίος έχει περισσότερο συγκινησιακό περιεχόμενο.  Ο συγγραφέας επιδιώκει με το βιβλίο αυτό να απαντήσει στα ερωτήματα, που πρώτος έβαλε ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, χρησιμοποιώντας την πρόοδο που έχει γίνει μέχρι σήμερα στην επιστήμη και στη φιλοσοφία, ιδιαίτερα βέβαια στην πρώτη, για να πετύχει τον φιλόδοξο στόχο του.

Δεν αποδέχεται απόλυτα την άποψη ότι η επιστήμη πρέπει να είναι ο μόνος μας οδηγός στην αναζήτηση ενός “ηθικού” τρόπου ζωής, αλλά πιστεύει ότι όπως η φιλοσοφία πρέπει να ακουμπά στις ανακαλύψεις της επιστήμης έτσι και η επιστήμη οφείλει να πορεύεται με βάση τις ηθικές αρχές μιας φιλοσοφίας, που να βασίζεται στη δυνατότητα λογικής σκέψης και όχι στο μυστικισμό και την υπερφυσική. 

Πιστεύει επίσης -και παρουσιάζει σημαντικά πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα- ότι η ¨ηθικότητα” του ανθρώπου έχει βιολογική και εξελικτική βάση και επομένως ότι δεν χρειάζεται ένα υπερφυσικό Ον και μια θρησκεία για να είμαστε ηθικοί άνθρωποι και να φερόμαστε σωστά. 

Ένα βιβλίο προβληματισμού που δεν ξέρω αν θα μας οδηγήσει στην ευδαιμονία, αλλά σίγουρα μας φέρνει κοντύτερα στην προσπάθεια για αυτογνωσία. 

Wool του Hugh Howey

Μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, που περιγράφει ένα ζοφερό μέλλον, όπου οι λιγοστοί απόγονοι όσων επιβίωσαν από την παγκόσμια καταστροφή, ζουν σε υπόγειες κάθετες κατασκευές, που εκτείνονται σε βάθος 150 ορόφων. Απομονωμένοι οι κάτοικοι του καθενός από αυτά τα “σιλό” και αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων, κυβερνιούνται από ελάχιστους αδίστακτους γνώστες της αλήθειας, που τους κρατούν στην άγνοια αυτή και που φροντίζουν να στείλουν στο θάνατο, όσους γίνονται επικίνδυνοι, επειδή υποψιάζονται την αλήθεια ή επειδή ξεσηκώνονται στην ανούσια ζωή, που τους έχει επιβληθεί.

Η έσχατη τιμωρία επιβάλλεται με μια “ιεροτελεστία”, που ονομάζεται “καθάρισμα”, και που υποχρεώνει τους μελλοθάνατους να εξέλθουν στο μολυσμένο περιβάλλον του πλανήτη, που είναι ασύμβατο με τη ζωή, φορώντας ειδικές στολές, που τους εξασφαλίζουν κάποια λεπτά ζωής, ίσα-ίσα για να καθαρίσουν τους φακούς, που προβάλλουν από την επιφάνεια των υπόγειων κατασκευών και που επιτρέπουν στους έγκλειστους κάποια περιορισμένη και απόλυτα ελεγχόμενη θέα του άμεσου περίγυρου.

Τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική τροπή όταν ένας μελλοθάνατος βρίσκει τον τρόπο να ξεφύγει αυτή την προδιαγεγραμμένη μοίρα και ανακαλύπτει τη φοβερή αλήθεια. Τα γεγονότα στη συνέχεια ακολουθούν μια πιο γοργή πορεία, με την ποιότητα της γραφής να πορεύεται δυστυχώς ανάστροφα. Γενικά είναι ένα άνισο έργο, με κάποιες εξαιρετικές σελίδες, αλλά και πολλές μέτριες έως κακές. 

Αυτό ίσως εξηγείται από τον τρόπο που γράφτηκε το έργο. Στην αρχή ήταν μια σύντομη ιστορία 60 σελίδων, που ο συγγραφέας διέθεσε δωρεάν στο διαδίκτυο. Μπροστά στην απαίτηση των αναγνωστών να δοθεί συνέχεια αποφάσισε να επεκτείνει το έργο στην τελική του μορφή, που έχει περίπου 500 σελίδες.

Ένα ενδιαφέρον έργο, για όσους βέβαια αρέσκονται σε τέτοιες ιστορίες. 

Και παραμένει βέβαια η βασική απορία γιατί άραγε υπάρχει αυτός ο κανόνας της απαισιοδοξίας, όταν αναλογίζονται οι συγγραφείς το μέλλον. Αυτή η “βεβαιότητα” σίγουρα κάτι σημαίνει. Ότι δηλαδή έχουμε σαφή επίγνωση της πορείας μας προς την καταστροφή, την οποία απλά φροντίζουμε να επιταχύνουμε!

Μουσική Πρόταση: Η Κορδέλα

Τραγουδά η μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού, σε μουσική Δήμου Μούτση και στίχους Γιάννη Λογοθέτη.

The Good Mayor ( Ο Καλός Δήμαρχος) του Andrew Nicoll

Μια ερωτική ιστορία, που περισσότερο μοιάζει με παραμύθι και όχι άδικα, αφού για παράδειγμα ο αφηγητής είναι η Αγία Βαλπούρνια, η προστάτιδα-αγία της Βαλτικής  πόλης Ντοτ, όπου πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο πολύ αγαπητός της δήμαρχος και πρωταγωνίστρια η όμορφη και πολύ ποθητή γραμματέας του.

Γραμμένο με απλή πρόζα και πολύ χιούμορ, με εξαιρετική ανάπτυξη όχι μόνο των δύο κύριων χαρακτήρων, αλλά και μιας σωρείας άλλων προσώπων, που όλα παίζουν το σημαντικό τους ρόλο στην εξέλιξη της αφήγησης. 

Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια γυναίκα που λαχταρά να ζήσει τη ζωή της και φτάνει στα άκρα, επαγγελματικοί ανταγωνισμοί, αλλά και παραδοσιακές εχθρότητες γειτονικών πόλεων, δικαστικές μάχες, αλλά και τα απαραίτητα σε ένα παραμύθι υπερφυσικά στοιχεία, σε μικρή ευτυχώς δόση και δοσμένα με ποιητική μαεστρία, όλα αυτά και άλλα πολλά παρελαύνουν σε αυτό το παρθενικό βιβλίο του συγγραφέα, που ζει στη Σκωτία.

Μια πολύ ευχάριστη ανάγνωση.

Καλημέρα...

The Heart Is a Lonely Hunter της Carson McCullers

Ο τόπος είναι ο νότος των Ηνωμένων Πολιτειών και η εποχή εκείνη της έναρξης του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. 

Μια ιστορία πέντε ανθρώπων, πολύ διαφορετικών, που όμως οι ζωές τους διαπλέκονται και αλληλοεπηρεάζονται βαθιά. Μια ιστορία ματαιωμένων ονείρων, ένας ύμνος στη μάταιη προσπάθεια για συντροφικότητα στη ζωή των ανθρώπων, που όμως αναπόφευκτα τη ζούμε μοναχικά…Επειδή, όπως και ο τίτλος λέει, η καρδιά είναι ένας μοναχικός κυνηγός.

Όλες οι αδικίες και οι αντιφάσεις της ζωής εξετάζονται, κάποιοι τις αντιπαλεύουν με περισσή πίστη και οργή, άλλοι τις δέχονται ως φυσικό επακόλουθο, όλοι όμως συντρίβονται τελικά το ίδιο…

Ένα βιβλίο γεμάτο απαισιοδοξία για τον κόσμο που ζούμε και με απέραντη αισιοδοξία για τις δυνατότητες ανάτασης της ανθρώπινης ψυχής, ένα εξαιρετικά τρυφερό και συνάμα αδυσώπητα σκληρό μυθιστόρημα. Ένα μικρό αριστούργημα.

* Η Carson McCullers γεννήθηκε στο Columbus της Γεωργίας το 1917 και πέθανε πολύ νέα το 1967. Η σύντομη ζωή της ήταν περιπετειώδης και εντονη, ενώ έζησε κυρίως στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι.

Πρόταση μομφής

Ο προβληματισμός μου για την ορθότητα της συγκεκριμένης πολιτικής κίνησης έχει να κάνει με το ότι αντί η συζήτηση να αφορά την έκβαση της πρότασης μομφής ή δυσπιστίας που κατέθεσε ο Τσίπρας, έχει ως αυτή τη στιγμή ως κύριο αντικείμενο είτε τη μομφή για την πρόταση δυσπιστίας ή τη δυσπιστία για την πρόταση μομφής.

Μουσική Πρόταση: Ray LaMontagne-Gone Away from Me

Ένας πολύ καλός Αμερικανός τραγουδοποιός και ενα όμορφο τραγούδι. Προσέξτε τους στίχους.

Μερικές φορές αρκεί μια όμορφη μουσική να αλλάξει τη διάθεση και να σε βγάλει από την άγονη γραμμή. 

Άγονη Γραμμή…

Περιδιαβαίνουν σε άγονες γραμμές ετούτο τον καιρό οι Καθημερινές Διαδρομές…

Και συνειδητοποιώ, κάτι που κατά βάθος πάντοτε γνώριζα, ότι τις άγονες γραμμές δεν τις προσδιορίζουν οι τόποι και οι εποχές, αλλά η διάθεση και ο εσωτερικός κόσμος του ταξιδιώτη… Μερικές φορές και οι συνταξιδιώτες…

ΣΥΡΙΖΑ και Απλή Αναλογική

Υπάρχει άραγε κάτι πιο απογοητευτικό και ενδεικτικό για την κατάντια της Συριζαίας “Αριστεράς”, από την εγκατάλειψη του πάγιου αιτήματος του χώρου για την απλή αναλογική, μόλις έφτασε στα πρόθυρα της εξουσίας;

Lou Reed: Walk On The Wild Side

Ένας ακόμη μεγάλος μας άφησε χρόνους.
Ας τον θυμηθούμε!

Holly came from Miami, F.L.A.
Hitch-hiked her way across the U.S.A.
Plucked her eyebrows on the way
Shaved her legs and then he was a she
She says, 'Hey babe, take a walk on the wild side'
He said, 'Hey honey, take a walk on the wild side'

Candy came from out on the island
In the backroom she was everybody's darlin'
But she never lost her head
Even when she was giving head
She says, 'Hey babe, take a walk on the wild side'
He said, 'Hey babe, take a walk on the wild side'

And the colored girls go
Doo do doo, doo do doo, doo do doo

Little Joe never once gave it away
Everybody had to pay and pay
A hustle here and a hustle there
New York City's the place where they said
'Hey babe, take a walk on the wild side'
I said, 'Hey Joe, take a walk on the wild side'

Sugar plum fairy came and hit the streets
Lookin' for soul food and a place to eat
Went to the Apollo, you should've seen 'em go go go
They said, 'Hey sugar, take a walk on the wild side'
I said, 'Hey babe, take a walk on the wild side'
Alright, huh

Jackie is just speeding away
Thought she was James Dean for a day
Then I guess she had to crash
Valium would have helped that bash
She said, 'Hey babe, take a walk on the wild side'
I said, 'Hey honey, take a walk on the wild side'

And the colored girls say
Doo do doo, doo do doo, doo do doo

Φθινοπωρινές εικόνες

Σύγχρονη ελληνική ποίηση

(1978-)

Μοιάζει κάπως σαν απειλή θανάσιμη

εκείνη η παύλα

απ' τη χρονολογία γέννησης μετά

λες και δεν είναι πιο σημαντική η έναρξη

αλλά η εκκρεμότητα της λήξης

Κάθε που βλέπω ζώντος βιογραφικό

άγχος με πιάνει δέος πανικός

και αποστρέφω ένοχα

το βλέμμα από φόβο

μήπως όσο κοιτώ συμπληρωθεί

στα μάτια μου μπροστά

ο αριθμός που λείπει

Θάναι τότε εξ επαφής 

σαν να εκτέλεσα

έναν τελείως άγνωστό μου

Ηρώ Νικοπούλου

* Από τη Συλλογή "Το πριν και τι μετά της παύλας" και το περιοδικό "Ποιητική"

* Η Ηρώ Νικοπούλου είναι ζωγράφος και λογοτέχνης και έχει γεννηθεί στην Αθήνα.

Just In Case!

Νικολόπουλος και Καπερνάρος: Αχ αυτά τα ποσοστά της ΧΑ που παραμένουν υψηλά! Σκέτη πρόκληση!

Μουσική Πρόταση: Keith Jarett-Over the Rainbow

O αμερικανός πιανίστας Keith Jarett στο Over the Rainbow, από παράσταση στο Τόκιο το 1984.

Το Over the Rainbow γράφτηκε από τον συνθέτη Harold Arlen και πρωτοακούστηκε στην ταινία Ο Μάγος του Οζ. Το τραγούδησε εκεί η Judy Garland.

Μια προδιαγεγραμμένη και καταστροφική πορεία

Τόχω πει και γράψει πολλές φορές. Θα το γράψω με συνοπτικό τρόπο άλλη μια.

Οι επιλογές που υπάρχουν διαθέσιμες στα κράτη αυτή τη στιγμή είναι δύο. Η συντηρητική και η επαναστατική.

Εμείς ακολουθούμε την πρώτη, όπως σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη, αλλά ουσιαστικά και ο κόσμος όλος. Έχουμε δηλαδή αποδεχτεί τη νίκη του λεγόμενου δημοκρατικού καπιταλισμού, αλλά κυρίως τη μετεξέλιξή του που είναι ο εταιρειοκυριαρχούμενος καπιταλισμός. Τα κράτη σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και αμετάκλητα χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, η οποία περιέρχεται στις παντοειδείς παγκόσμιας εμβέλειας εταιρείες. Εταιρείες με πολλά πλοκάμια διαφορετικών κατευθύνσεων. Από τη μια με την συμμαχία πολλών ετερόκλητων δραστηριοτήτων κάτω από ένα εταιρικό μανδύα και από την άλλη με την ανάπτυξή τους σε όλες σχεδόν τις ηπείρους του πλανήτη.

Το μόνο περιθώριο που έχουν οι κρατικές κυβερνήσεις είναι σε κάποιες λεπτομέρειες πολιτικής, που περισσότερο βασίζονται στην ανοχή των πολυεταιρικών διευθυντηρίων σε κάποιες τοπικές παραδόσεις και ευαισθησίες, ανοχή που και αυτή έχει βεβαίως ημερομηνία λήξης.

Και η επαναστατική επιλογή; Σημαίνει να πας κόντρα στο ρεύμα, να αποτρέψεις την κυριαρχία των πολυεθνικών γιγάντων στη χώρα σου, να νοικοκυρέψεις τα του οίκου σου και να διαχειριστείς με δικαιοσύνη το όποιο σου εθνικό προϊόν. Να υποστείς επίσης τις συνέπειες της αναπόφευκτης σχετικής απομόνωσης, που θα έχει η επιλογή αυτή. Αυτό έχει τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος και απαιτεί εξαιρετική εθνική ομοψυχία, απόλυτα υγιή κοινωνία, σχετικό οικονομικό σφρίγος και εξέχοντες πολιτικούς. Έχουμε αυτές τις προϋποθέσεις; 

Αν όχι τότε τι συζητάμε;

ΥΓ. Θα μπορούσε βέβαια η επαναστατική λύση να αποκτήσει κάποιες πιθανότητες αν αποφάσιζαν ταυτόχρονα κάποιες χώρες να την εφαρμόσουν από κοινού, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό έναν ισχυρό πυρήνα μιας διαφορετικής πολιτικής. Έχει ψελλίσει κάποια πράγματα προς την κατεύθυνση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η θετική υποδοχή που βρήκε περιορίζεται σε περιθωριακές ευρωπαϊκές δυνάμεις. Σιγά να μην αφήσουν οι σημερινοί απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού να πραγματοποηθεί μια τέτοια σοβαρή διακρατική συμμαχία. Είναι στην ουσία το μόνο πιθανό εμπόδιο στην καταστροφική πορεία που έχουν επιβάλει στον πλανήτη. Καταστροφική, επειδή είναι βέβαιο ότι τον οδηγούν σε ανθρωπιστικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό αδιέξοδο. Που θα είναι αυτό που τελικά θα βάλει τέλος στην κυριαρχία τους. Εάν θα έχουν απομείνει τότε κάποιες δυνατότητες ανάκαμψης της ανθρωπότητας στη Γη είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο.

Μια Ανατολή και Ένας Επισκέπτης

Μουσική Πρόταση: Jan Garbarek Hasta Siempre

Ο έξοχος Νορβηγός σαξοφωνίστας (και όχι μόνο)

Nancy Jazz Pulsations 2004:

Jan Garbarek (saxophones, flute), Rainer Bruninhaus (piano), Eberhard Weber (basse), Marilyn Mazur (percussions)
Το Hasta Siempre (Για Πάντα) είναι ένα τραγούδι του Κουβανού συνθέτη Carlos Puebla γραμμένο το 1965 και αναφέρεται βέβαια στον Τσε Γκεβάρα.

Η άλλη άποψη...

Αναδημοσιεύω άρθρο της Κατερίνας Παναγοπούλου στην Athens Voice.

Για να ακούγεται και η...άλλη άποψη.

1. Κάνοντας αστειάκια και ειρωνικά σχόλια όχι για όσα λέει, αλλά για την εμφάνιση της κόρης του Μιχαλολιάκου αποδεικνύεις ότι έχεις τα ίδια μυαλά με αυτήν

2. Φωνάζοντας στην αντιφασιστική κατά της βίας διαδήλωση «ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά» και «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες» αν δεν το έχεις καταλάβει παρουσιάζεις ίδιο σουρεάλ θέαμα με αυτό που παρουσιάζει ο Μιχαλολιάκος όταν μιλάει κατά της «κατοχικής κυβέρνησης» χαιρετώντας ναζιστικά

3. Φωνάζοντας στη διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ έξω από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης το σύνθημα «Κυριάκο Μητσοτάκη κάνε ένα καλό, άνοιξ’ το παράθυρο και πέσε στον γκρεμό» δεν είσαι ο δημοκράτης πολίτης που υποψιάζεσαι

4. Όταν πετάς γιαούρτι στον Πεταλωτή και στέλνεις στο νοσοκομείο τον Κωστή Χατζηδάκη είσαι το ίδιο φασίστας με τον Χρυσαυγίτη που κυνηγάει και μαχαιρώνει μετανάστες. Στον έναν δεν αρέσει η φυλή του άλλου, σε σένα δεν αρέσει η ιδιότητα του άλλου

5. Όταν καις ζωντανούς τους εργαζόμενους της Marfin επειδή «δούλευαν ενώ είχε κηρυχθεί απεργία» είσαι το ίδιο εγκληματίας, άρρωστος, φασίστας με αυτόν που δολοφονεί τον Παύλο Φύσσα

6. Αν ανέχεσαι, προκαλείς, πυροδοτείς πράξεις κόκκινης βίας να περιμένεις την ίδια ένταση στην μαύρη

7. Όταν καλείς να λιντσάρουν τον Πάχτα υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να λιντσάρουν κι εσένα. -Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη-

8. Όταν λες «βία είναι τα μνημόνια» να περιμένεις έκρηξη της πραγματικής βίας.

9. Αν πιστεύεις ότι η δική σου βία είναι δικαιολογημένη γιατί είναι «δίκαιη οργή», να θυμάσαι ότι το ίδιο πιστεύει και ο χρυσαυγίτης για τη δική του βία

10. Όταν κάνεις κοροϊδευτικά σχολιάκια για τα κιλά του Πάγκαλου και τον τόνο της φωνής του Άδωνι Γεωργιάδη τα σχόλια αυτά, αν σου διαφεύγει, είναι ρατσιστικά.

ΥΓ: Είναι κωμικό να λες την Μέρκελ ναζί όταν εκείνη ζει σε μία χώρα που το ναζιστικό κόμμα είναι εκτός νόμου κι εσύ σε μία άλλη, που οι πολίτες δίνουν στις δημοσκοπήσεις στη Χ.Α (μετά από όλα όσα έχουν γίνει) 6,8% και εξακολουθούν να τη βγάζουν τρίτο κόμμα μετά τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.