Η αντιδραστική Αριστερά

Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή

Τ ι ελπίδες μπορεί να έχει για το μέλλον η νέα γενιά όταν η κυβερνητική ελίτ ζει στον Γράμμο του 1949 («με το όπλο παρά πόδα»), συζητά στα σοβαρά αν ζούμε τη συμφωνία της Βάρκιζας του 1945, ψάχνει να βρει στη χώρα την «Πέμπτη Φάλαγγα» του 1936 και φωνασκεί «η χούντα δεν τελείωσε το ’73»; Πώς μπορούν να διαχειριστούν την απίστευτη πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου στελέχη που νομίζουν ότι η λύση του μεταναστευτικού είναι πολλή συγκίνηση και λίγες «ανοιχτές δομές φιλοξενίας»· που πιστεύουν ότι τα capital controls είναι κάτι σαν το Καθαρτήριο πριν περάσουμε στον παράδεισο του «άλλου κόσμου»; Τι να καταλάβει από δανειακές συμβάσεις η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, αφού ονειρεύεται ότι ζει στο 1967, έτσι ώστε να φωνάζει «βοήθεια» μπροστά στις κάμερες; Πώς να χωνέψει την πολύπλοκη πραγματικότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος η Αριστερή Πλατφόρμα, που νόμιζε ότι θα ξεκινήσει την επανάσταση κάνοντας πλιάτσικο στα αποθεματικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον Χολαργό;

Υπάρχει περίπτωση να μας οδηγήσουν στη νέα εποχή άνθρωποι που κάποτε θεωρούσαν ότι το Διαδίκτυο είναι όχημα του «πολιτιστικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ», βάφτισαν «τεχνοφασισμό» την ηλεκτρονική ψηφοφορία, και πιστεύουν ότι η κιμωλία και ο μαυροπίνακας είναι το άπαν της μορφωτικής διαδικασίας, ενώ «προτζέκτορες, επιδιασκόπια και λοιπά υποκατάστατα αποστειρώνουν τη διδακτική σχέση. Την εξαϋλώνουν τείνοντας τελικά να την καταργήσουν» (Α. Μπαλτάς, «Η διδακτική σχέση», «Αυγή» 6.4.2014.)

Η βελάδα του καθοδηγητή

Ο βασικός κορμός των κυβερνητικών στελεχών μοιάζει περισσότερο με τον καθοδηγητή που είχε στο ΚΚΕ ο κ. Τίτος Πατρίκιος, παρά με ανθρώπους του 21ου αιώνα: «Ηταν στην πλατεία Ψυρρή, αρχές του 1945, όταν (ο Τίτος Πατρίκιος) βρέθηκε αντιμέτωπος με τον εχθρό. Ο δε “εχθρός” ήταν άνδρας ευτραφής με βελάδα, γκέτες, ημίψηλο, μπαστούνι και πούρο. Ο νεαρός τότε ποιητής σοκαρίστηκε από το θέαμα του αδίστακτου καπιταλιστή, σοκαρίστηκε όμως ακόμη περισσότερο όταν το ίδιο βράδυ, στην παράνομη σύναξη των συντρόφων, διεπίστωσε πως ο εχθρός με τη βελάδα ήταν ο καθοδηγητής τους, ντυμένος όμως κανονικός άνθρωπος αυτή τη φορά. Επρόκειτο για στέλεχος του ΚΚΕ που του είχαν δώσει εντολή να ντυθεί απλά, σαν καθημερινός αστός, για να περάσει απαρατήρητος. Και ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπορούσε για να προσεγγίσει τη στερεότυπη εικόνα του “αστού” που είχε στο μυαλό του, κάτι σαν σκίτσο του Γκέοργκ Γκρος ή σαν τον κύριο Πούντιλα του Μπρεχτ». (Τάκης Θεοδωρόπουλος «Η βελάδα και η γελάδα», «Καθημερινή» 24.6.2015.)

Το βασικότερο πρόβλημα του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν ζει στο παρόν· απλώς έχει γινάτια από το παρελθόν και γι’ αυτό δεν μπορεί να σχεδιάσει τίποτε για το μέλλον. Δεν είναι καπρίτσιο του κ. Μπαλτά η οπισθοδρόμηση της Ανώτατης Παιδείας στη δεκαετία του ’80· μέχρι εκεί έμαθε, μέχρι εκεί φαντάζεται, μέχρι εκεί μπορεί να σχεδιάσει. Πάλι καλά, να λέμε, που δεν ξεκινά καμιά μίνι Πολιτιστική Επανάσταση με υποχρεωτικό τον μαυροπίνακα στις αίθουσες διδασκαλίας.

Γράφαμε και παλιότερα ότι μετά το 1989 η Aριστερά ήταν ζαλισμένη. Ενα κομμάτι αυτού του ιστορικού χώρου διεθνώς οχυρώθηκε πίσω από την άρνηση. Eρμήνευσε την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού συνωμοσιολογικά -«ο πράκτορας Γκορμπατσόφ»- και απέφυγε να δει την προσαρμοστικότητα του καπιταλισμού στη νέα εποχή. Στην Eλλάδα τέτοιο ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι της επίσημης Aριστεράς. Δεν εξέτασε σε βάθος τα πώς και τα γιατί της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών παραδείσων, απλώς χλεύασε κάθε εκ δυσμών επιτυχία, από το Διαδίκτυο μέχρι και τις αναζητήσεις για ένα νέο κοινωνικό κράτος. Αυτό σταδιακά την οδήγησε στην αντίδραση. Η στάση αυτής της Αριστεράς (που έγινε και κυβερνώσα) μπορεί να εξηγηθεί μόνο με ψυχολογικούς όρους: όλες οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων ήταν μια διαρκής και επίπονη υπόμνηση ότι το μοντέλο της σοσιαλιστικής πορείας που είχαν κατά νου δεν δουλεύει.

Ετσι οχυρώνονται πίσω από την άρνηση: ερμηνεύουν κάθε στροφή της κοινωνίας ως επιτυχή παραπλάνηση των μαζών, και κάθε επιτυχία του καπιταλισμού ως βραχυχρόνια. Aρνούνται να δουν την πραγματικότητα μέχρι αυτή ν’ αλλάξει. Aν δεν αλλάξει, τόσο χειρότερο γι’ αυτή. Θα την ερμηνεύσουν έτσι και τόσο που θα πάψει πλέον να είναι πραγματικότητα.

Προϊόν του Διαφωτισμού

Ενα από τα προβλήματα της κυβερνώσας και αντιδραστικής Αριστεράς είναι ότι ψάχνει σε αλλότρια και επικίνδυνα χωράφια να βρει επιχειρήματα κατά των προαιώνιων -δηλαδή του 20ού αιώνα- εχθρών καπιταλιστών. Με τη θέρμη της καταγγελίας βυθίζεται σε έναν ανορθολογικό αντιδυτικισμό, ξεχνώντας ότι και η ίδια η Αριστερά είναι προϊόν αυτής καθαυτήν της Δύσης και του Διαφωτισμού. Η ταύτιση Αριστεράς με τον εθνικισμό δεν είναι προϊόν σοβαρής ανάλυσης. Είναι υποπροϊόν του γινατιού της απέναντι στους νικητές του Ψυχρού Πολέμου. Διαβατήριο πλέον για την ένταξη σε αυτό που απέμεινε να ονομάζεται Αριστερά, δεν είναι η ανάλυση με μαρξιστικούς όρους. Είναι απλώς η φραστική εναντίωση -ασχέτως λόγων- στα σχέδια της «νέας τάξης πραγμάτων», όπως λεγόταν παλιότερα, ή των «ευρωπαϊκών ελίτ» όπως λένε τώρα.

Κάπως έτσι προέκυψε η συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη συνωμοσιολογική Δεξιά. Δεν ήταν το μνημόνιο που τους συνέζευξε. Είναι ο κοινός αντιδυτικισμός τους από διαφορετική αφετηρία. Ο ασπασμός του πολιτικού εθνικισμού από πολλούς της Αριστεράς μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι μετά την κατάρρευση του υπαρκτού, πολλοί είδαν το «έθνος» ως το μόνο εναλλακτικό εμπόδιο στον κατ’ αυτούς «επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό των ανοιχτών αγορών». Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι πολύ αιματηρός για τα γούστα τους (αν και υπήρξαν κατά καιρούς επιχειρήσεις δικαιολόγησής του) και η μόνη αξιόπιστη αντεπανάσταση στην παγκοσμιοποίηση, που αγγίζει και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, είναι να προταχθεί το «εθνικόν». Με άλλα λόγια: κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς οριζόταν από την αγάπη της στον σοσιαλισμό. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού δεν τους έμεινε παρά το μίσος για τον καπιταλισμό.

Το βασικό πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα μπορεί να συμπυκνωθεί στο διαζύγιο που έχει πάρει από την πρόοδο. Η σταλινική Αριστερά θεώρησε ως δυνάμει απειλή κάθε τι που προερχόταν από τη Δύση. Ολα θεωρήθηκαν φτηνά κόλπα των καπιταλιστών «για να ρουφήξουν το αίμα των εργαζομένων». Δεν είδε ευκαιρίες «στα κόλπα των καπιταλιστών», παρά μόνο απειλές. Για παράδειγμα: τη δεκαετία του 1980 οι αμερικανικές επιχειρήσεις άρχισαν να δίνουν μετοχές στους εργαζόμενους εν είδει κινήτρων. Η σταλινική και σταλινογενής Αριστερά χαρακτήρισε την τακτική αυτή «μέθοδο εντατικοποίησης της εργασίας». Ηταν και τέτοια, φυσικά. Αλλά ήταν κι ένα μέτρο εκδημοκρατισμού της λειτουργίας των επιχειρήσεων, έστω διά της... επάρατης καπιταλιστικής οδού.

Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι η προς δυσμάς μυωπία της. Η δαιμονοποίηση κάθε πτυχής του αμερικανικού μοντέλου και η ενδόμυχη πεποίθησή της ότι «πού θα πάει; Θα καταρρεύσει». Μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι αυτές οι μεταφυσικές πεποιθήσεις έχουν εξαπλωθεί και ξεπερνούν τον στενό πυρήνα κάθε πικραμένου από το 1989 κομμουνιστή. Εχουν γίνει μέρος του δημόσιου διαλόγου. Μπορεί η μεταφυσική της πολιτικής να βρίσκεται σε υποχώρηση, αλλά δεν παύει να αποτελεί μέρος της πολιτικής μας ανάλυσης. Πάντα υπάρχει ένα «κατεστημένο» που διευθύνει τα πράγματα και δημιουργεί τα πιο απίθανα αντικαθεστωτικά πράγματα. Παλιότερα ήταν οι Αμερικανοί που ανέβαζαν την τιμή του πετρελαίου για να εξυπηρετήσουν γεωπολιτικά σχέδια, παρά το γεγονός ότι οι υψηλές τιμές του «μαύρου χρυσού» ευνοούσαν τη Ρωσία, το Ιράν και άλλα μη φιλικά για τις ΗΠΑ καθεστώτα. Τώρα που η τιμή του πετρελαίου πέφτει, οι Αμερικανοί εξυπηρετούν άλλα πιο καταχθόνια γεωπολιτικά σχέδια.

Ετσι είναι η Αριστερά. Εχασε μια ολόκληρη θεωρία και δεν βρήκε ακόμη ένα ρόλο.

Αρκάς...

Προληπτική ιατρική, προληπτική πολιτική

Το κόμμα που είχε την ευγενή αφέλεια να πιστεύει ότι το Μνημόνιο καταργείται με ένα νόμο και ένα άρθρο και θα είναι μέρα μεσημέρι, και δεν φρόντισε να πληροφορηθεί εγκαίρως ότι αυτο δεν γίνεται ώστε να αλλάξει στρατηγική...

Το κόμμα που ήταν αρκετά ονειροπόλο ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να διαγράψει το χρέος και δεν έβλεπε άλλο δρόμο μπροστά του...

Το κόμμα που κατέκτησε την εξουσία με τακτικές «δεν πληρώνω» και δεν είχε την ωριμότητα να προβλέψει ότι θα το βρει στον δρόμο του...

Το κόμμα που ήταν αρκετά αισιόδοξο να πιστεύει ότι γίνονται θαύματα και μπορεί να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, να δώσει κατώτερο μισθό 751 ευρώ, να επαναφέρει τα δώρα στις συντάξεις και να εφαρμόσει Σεισάχθεια...

Το κόμμα που δεν είχε τη σωφροσύνη να προετοιμάσει την παραμικρή εναλλακτική για την «μία στο εκατομμύριο» που η Μέρκελ θα αρνείτο να συναινέσει σε όλα τα παραπάνω...

Το κόμμα που κατέκτησε ανέμελα την εξουσία, χωρίς κανένα σχέδιο, και από την πρώτη στιγμή άρχισε να αυτοσχεδιάζει...

Το κόμμα που δεν ήταν σε θέση να προνοήσει τις επιπτώσεις της αναβλητικής πολιτικής που εφάρμοσε επί πέντε μήνες ώστε να λάβει τα κατάλληλα μέτρα, ούτε τις επιπτώσεις της μυθικής απόφασης του Δημοψηφίσματος και της αναπόφευκτης τραπεζικής αργίας...

Το κόμμα που δεν προέβλεψε ότι η πολιτική του θα οδηγήσει σε απώλεια από το ΤΧΣ 11 δισ., εκροή καταθέσεων 45 δισ., απώλεια εσόδων 3 δισ., απώλεια ΑΕΠ 11 δισ. και νέες θυσίες για τον λαό...

Το κόμμα που ζει ακόμα με την ψευδαίσθηση ότι τα δεκάδες δισ. που θα πληρώσουμε εξαιτίας της αιθεροβάμονος πολιτικής του άξιζαν τον κόπο γιατί ρίξαμε ένα σπόρο για το μέλλον της Ευρώπης...

Αυτό το κόμμα αποφάσισε να τιμωρήσει μία μεγάλη ομάδα συμπολιτών μας γιατί δεν έδειξε προνοητικότητα, ρεαλισμό και σωφροσύνη αλλά ανεμελιά και αδιαφορία. Και μάλιστα την πιο άτυχη και βασανισμένη ομάδα, εκείνην των καρκινοπαθών. Που δεν είχαν φροντίσει να προβλέψουν ότι το μέλλον τους θα μπορούσε να τους επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις και αδιαφόρησαν για τον προληπτικό έλεγχο. Κακώς αδιαφόρησαν. Αλλά είναι βαρβαρότητα η Πολιτεία να έρχεται να τιμωρεί την ανεμελιά ή υπερβολική αισιοδοξία ανθρώπων που τελικά σημάδεψε σκληρά η μοίρα. Και αυτό να το κάνουν όχι τίποτα ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, αλλά η πρώτη φορά αριστερά. Η οποία είπαμε πόσο προνοητική ήταν η ίδια.

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Μουσική Πρόταση: Farewell to Stromness

Αποχαιρετισμός στο Stromness.

Σύνθεση του Peter Maxwell Davis, Βρεττανού συνθέτη γεννημένου το 1934.

Το Stromness είναι μια πόλη στα νησιά Orkney στα βόρεια της Σκωτίας.

Ένας μελαγχολικός σκοπός, όπως ταιριάζει σε έναν αποχαιρετισμό...

Δικαίωση

Είχα γράψει στις 22 Ιουνίου ότι η ομαδική συγχρονισμένη κυβίστηση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ δυσκολότερο άθλημα από την ατομική κυβίστηση του κ. Τσίπρα.

Το χειροκρότημα του κοινού αρχίζει να ακούγεται ολοένα και πιο αδύναμο ή μου φαίνεται; 

Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας τώρα!

Ο απόλυτος παραλογισμός που έχει επιβάλει στην πολιτική ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ με κύριο υπεύθυνο τον Τσίπρα, στερεί από κάθε λογικό άνθρωπο την επιθυμία να συμβάλει γράφοντας στην προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Όταν είσαι ανάμεσα σε τρελούς δεν αποδίδουν, όπως είναι γνωστό, τα λογικά επιχειρήματα.

Επί πέντε χρόνια ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι, που υποφέρουν δυσανάλογα από την κρίση, άκουγαν από τον Τσίπρα ότι για όλα φταίνε τα μνημόνια και αυτοί που τα υπέγραφαν καταστρέφοντας τη χώρα.

Τώρα εκείνος κατηγορεί για προδοσία την Αριστερή Πλατφόρμα του κόμματός του, η οποία λέει ακριβώς όσα έλεγε εκείνος για τις προηγούμενες κυβερνήσεις!

Ο σημερινός πρωθυπουργός αρνείται να παραδεχτεί τις τρομερές του ευθύνες, ότι δηλαδή έσυρε τη χώρα σε εκλογές πρόωρα, ότι αποδέχτηκε για πέντε μήνες τη διαπραγματευτική γραμμή Βαρουφάκη, ότι ακόμη κι όταν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρέσυρε τη χώρα σε δημοψηφίσματα και ποιος ξέρει σε τι άλλο θα τον αναγκάσουν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Και όλα αυτά με τρομερές συνέπειες για τη χώρα.

Η μόνη σωστή λύση στην παρούσα κατάσταση είναι μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας των κομμάτων που βλέπουν μόνο την ευρωπαϊκή προοπτική (άρα και ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ) με άλλον πρωθυπουργό. Ας αναλάβει έστω ο Δραγασάκης.

Ο Τσίπρας είναι πολύ λίγος για τις περιστάσεις!

Και όσοι ενοχλούνται ακόμη και σήμερα από την πιθανή συνύπαρξη των μνημονιακών με τα αντιμνημονιακά αγγελούδια του ΣΥΡΙΖΑ ας πάνε να ρίξουν μια στροφή υπό τους ήχους του ζουρνά….’Ισως έτσι τους φύγει το παραλήρημα….

Νίκος Χουλιαράς (1940-2015)

Πέθανε προχθές ο Νίκος Χουλιαράς...

Πεζογράφος, ποιητής, ζωγράφος, μουσικός....

Με πολλά αγαπημένα τραγούδια...

Ακούμε ένα από αυτά, από την Αρλέτα...

Το Καλό Σκυλί

Από το Far Left Side

Για γέλια ή για κλάματα;

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την Καθημερινή

Κύριε Λαφαζάνη, σώστε μας από τα Μνημόνια

Μετά από πέντε χρόνια συνεπών και ασυνθηκολόγητων αντιμνημονιακών αγώνων, για πρώτη φορά κρατάτε στα χέρια σας σημαντικά όπλα που μπορούν να καταργήσουν τα Μνημόνια. Για πρώτη φορά μπορείτε πραγματικά να επηρεάσετε τις πολιτικές εξελίξεις και να αλλάξετε τη μοίρα του λαού που τώρα είναι καταδικασμένος να συνεχίσει να ζει την κόλαση της λιτότητας. Είναι απλό, κύριε υπουργέ, είναι αυτονόητο.

Συγκαλέστε την Κεντρική Επιτροπή την οποία ελέγχετε μαζί με τους υπόλοιπους αντιμνημονιακούς συντρόφους σας (109 σε σύνολο 200 υπέγραψαν αντιμνημονιακό ψήφισμα), και βγάλτε απόφαση εναντίον της συμφωνίας. Όπως είναι φυσικό ο Πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την άποψη της πλειοψηφίας, καθώς συμβαίνει σε όλα τα συνεπή αριστερά κόμματα. Αν, παρ' ελπίδα, παρακούσει και συνεχίσει απτόητος στον καταστροφικό αντιλαϊκό δρόμο που τώρα ακολουθεί, φυσικά πρέπει να περάσει από το Πειθαρχικό του κόμματος για μη συμμόρφωση στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, και να διαγραφεί μαζί με τους υπόλοιπους απείθαρχους.

Στη συνέχεια καταγγείλτε τον ως Πρωθυπουργό μειοψηφίας και άρετε την εμπιστοσύνη και στήριξη στη Κυβέρνηση. Όλοι μας καταλαβαίνουμε το ανυπέρβλητο πρόβλημα που θα παρουσιαστεί στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της Κυβέρνησης, η οποία θα απαρτίζεται από στελέχη χωρίς κόμμα και χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Είναι σίγουρο ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα υπονομεύσουν ουσιαστικά την ψήφιση των υπόλοιπων προαπαιτουμένων και την ομαλή διαδικασία μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας, αφού όπως γνωρίζετε τόσο τα χρονικά όσο και τα πολιτικά περιθώρια που έχει στη διάθεσή του ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ στενά. Σε αυτό είναι απολύτως σίγουρο ότι θα έχετε και την αμέριστη συνδρομή του κ. Σόιμπλε, ο οποίος θα εκμεταλλευτεί το πολιτικό παράδοξο και την πρωτοφανή αστάθεια που θα δημιουργηθεί και θα επαναφέρει την προοπτική του Grexit.

Όμως όλα αυτά που φαντάζουν απολύτως φυσιολογικά δεν τα κάνετε, κ. Υπουργέ. Γιατί άραγε; Γιατί διατρανώνετε τη στήριξή σας σε μια μνημονιακή Κυβέρνηση, που μάλιστα μας έφερε ένα Μνημόνιο χειρότερο από τα προηγούμενα; Γιατί συναινείτε στη διατήρησή της στην εξουσία και μάλιστα σε ανίερη συνεργασία με τους Τσολάκογλου της πενταετίας; Γιατί καταγγέλλετε μόνο τους Τσολάκογλου ως συνενόχους πραξικοπηματιών και όχι και την Κυβέρνηση που στηρίζουν, η οποία υλοποιεί τα σχέδια του πραξικοπήματος; Γιατί δεν προσπαθείτε να αποτρέψετε αυτά τα σχέδια αλλά την αφήνετε ανενόχλητη να τα υπηρετεί; Γιατί απλώς βγάζετε ένα ανίσχυρο ψήφισμα εντυπώσεως στην Κ.Ε. του κόμματός σας, μόνο για να καταγραφεί η θέση της πλειοψηφίας να υπάρχει για την ιστορία, και δεν προχωρείτε σε ισχυρή εκτελεστή απόφαση που θα εφαρμοστεί τώρα; Να σας πω εγώ γιατί.

Γιατί είστε ένας τυπικός αριστερός κομφορμιστής. Αιωνίως καταγγέλλων, αιωνίως ναρκοθετών, αιωνίως υπονομεύων τις πολιτικές των κυβερνήσεων (και σε πολλά ασφαλώς δίκιο είχατε), αλλά ουδέποτε προτείνων, ουδέποτε συνεισφέρων, ουδέποτε δημιουργών. Και το κυριότερο, ουδέποτε αμφισβητών το αυστηρό πλαίσιο του ρόλου σας. Του θεσμικού πολιτικού και ηθικού τιμητή. Από κομματικές θέσεις, από βουλευτικά έδρανα, από κυβερνητικές καρέκλες τώρα. Για πρώτη φορά ο θεσμικός τιμητής μπορούσε να γίνει πραγματικός παίκτης, μπορούσε να προκαλέσει πολιτική πλημμυρίδα και όχι τις συνήθεις μικροζημιές, μπορούσε να τραντάξει τα θεμέλια του συστήματος αντί να σπάει πορσελάνες. Αλλά αυτό είχε ρίσκο-έπρεπε να αμφισβητήσετε όχι το πολιτικό σύστημα, όχι το κόμμα σας, πρώτα τον εαυτό σας και τον πραγματικό ρόλο του. Και να κινδυνεύετε να χάσετε πολλά, τώρα περισσότερα από παλιά. Το κυβερνητικό έδρανο καταρχάς, την εξουσία δηλαδή, την κομματική σας ισχύ μετά, που θα δοκιμασθεί για πρώτη φορά σε συνθήκες εκτός εργαστηρίου, την ασφάλεια του αμέτοχου, που ποτέ δεν θα κληθεί να αναμετρηθεί με τις επιπτώσεις της πολιτικής του, και φυσικά το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς που συνοδεύει αυτοδικαίως όλους τους αδιάβροχους, άπραγους, αδρανείς και άφθαρτους φίλους του λαού. Που στέκονται πάντα στο πλάι του καταγγέλλοντας τις κυβερνήσεις και όταν οι ίδιοι γίνουν κυβέρνηση συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο, γιατί αυτό ξέρουν και έχουν επιλέξει στο διηνεκές να κάνουν.

Κάνουν λάθος αυτοί που σας θεωρούν πραξικοπηματία της δραχμής. Στα κλειστά δωμάτια σχεδιάζατε οπερέτες, ως συνήθως. Όταν ήρθε η στιγμή που μπορούσατε όντως να δώσετε τη μάχη της δραχμής, δεν αναλάβατε το κόστος της καταστροφικής επιλογής, για τον απλούστατο λόγο ότι θα παύατε να είστε ο εαυτός σας. Αυτό δεν θα πει ότι δεν ανήκετε στο κόμμα της δραχμής, ασφαλώς ανήκετε. Όχι όμως γιατί υπηρετείτε κάποιο σχέδιο - απλώς η ακινησία, που είναι η ιδεολογία σας, οδηγεί σε αυτήν νομοτελειακά.

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

45X2

Ο λαός μας λέει "Σαρανταπέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση.

Σκεφτείτε τώρα να το γράφει με ένα νι....

Συμφωνία!

Συμφωνία έχουμε!
Κυβέρνηση θα έχουμε;

Πάμε γερά...

Μετά τη χθεσινή ολονυκτία στη Βουλή...

Τζαζ από τον Ουγγρο-αμερικανό Lazlo Gardony

Αφορισμοί από τη Ζώνη του Λυκόφωτος, της Σώτης Τριανταφύλλου

«Αφορισμοί από τη ζώνη του Λυκόφωτος» είναι ο τίτλος του άρθρου της Σώτης Τριανταφύλλου στο Athens Voice.

«Το «ναι» στο δημοψήφισμα ήταν δύο αρνήσεις από τις οποίες προέκυπτε μία κατάφαση. «Όχι» στο «όχι» της κυβέρνησης στην ΕΕ, «όχι» στο «όχι» που μας πρότεινε να ψηφίσουμε. Τελικά, δεν ψήφισαν όλοι οι Έλληνες στο ίδιο δημοψήφισμα. Ο καθένας από μας απάντησε είτε σε δική του ερώτηση, είτε απλώς ξεστόμισε την αγαπημένη του άρνηση. Υπάρχουν πολλά όχι: όχι γλυκό και διστακτικό, όχι με ελαφρό ερωτηματικό, όχι διαπεραστικό (όχιιιιιιιι), όχι κοφτό, όχι σαν το φωνάζεις ψηλά από τις στέγες κτλ.

• Όπως άκουσα σε σατιρική ραδιοφωνική εκπομπή, το δημοψήφισμα ήταν κρίσιμο αλλά όχι σοβαρό. (Κλαυσίγελος).

• Γίνεται πολύς λόγος για το εθνικό μας ελάττωμα, τη διχόνοια. Η αριστερά ανέδειξε τη διχόνοια σε αρετή: ταξική πάλη, ταξικό μίσος, απόρριψη της κοινωνικής ειρήνης ως κατάσταση υποταγής στην άρχουσα τάξη. Δικτατορία του προλεταριάτου. Τώρα για ποιο πνεύμα συνεργασίας και συμφιλίωσης μιλάει; Kαι παρ’ όλ’ αυτά, ας δούμε με αισιοδοξία την ομιλία και τις πρωτοβουλίες του κ. Τσίπρα μετά τον θρίαμβό του.

• Συνειδητοποιούμε ότι το «όχι» είναι η θέση της Χρυσής Αυγής; Κι ότι το οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο της Μαρίν Λε Πεν για τη Γαλλία; Όπως υπάρχει αριστερός και δεξιός φασισμός υπάρχει και αριστερό και δεξιό «όχι»;

• Έχω κουραστεί να στρογγυλεύω τα αιχμηρά αντικείμενα· να λέω (ψέματα) «σέβομαι την άποψή σας» ενώ έχω μπροστά μου φασίστες· να διατηρώ φιλίες με φανατικούς. Έχω κουραστεί από την αποσιώπηση, τους αστεϊσμούς, τις δικαιολογίες, την εκλεκτική κώφωση, το ευγενές Let’s move to another topic. Ο εμφύλιος πόλεμος βρίσκεται μέσα μας. Δεν καταφέραμε τίποτα τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι η ειρηνική συνύπαρξη, ακόμα και η φιλία, είναι εφικτές σε πείσμα των πεποιθήσεών μας. Όσα πιστεύουμε δεν αφορούν μόνον εμάς τους ίδιους: ωφελούν ή βλάπτουν τους ανθρώπους γύρω μας. Κι επειδή έχουμε ανεχθεί για πολύ καιρό επιβλαβείς ιδεολογίες, φτωχά μυαλά, νηπιώδεις και αποκλίνουσες μορφές συμπεριφοράς, έχει έρθει η στιγμή να πούμε φτάνει. Η παρόρμηση γίνεται απόφαση: σας παρακαλώ να μη μου μιλάτε, να μη μου τηλεφωνείτε, να μη με συναναστρέφεστε – να μιλάτε, να τηλεφωνείτε στους ομοίους σας° αυτούς να συναναστρέφεστε. Έχω γράψει πολλές φορές για την ανάγκη και για το μεγαλείο της ανθρώπινης συγχώρεσης. Αλλά δεν θα σας συγχωρήσω ποτέ.

• Οι νεότεροι άνθρωποι που ψηφίζουν τούτη την εποχή έχουν μεγαλώσει με την παιδεία του ΠΑΣΟΚ και την ιδιωτική τηλεόραση· με τα σκυλάδικα και τον trash πολιτισμό του νεόπλουτου Βαλκάνιου. Οι γενιές των reality shows, του ξεκατινιάσματος, της υπερέκθεσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απαιτούν αξιοπρέπεια και κραδαίνουν γαλανόλευκες: μεταφράζω το αίτημα της αξιοπρέπειας σε «φράγκα», προσφιλή λέξη που συνδυάζεται με «φραγκάτους» Ευρωπαίους που, περιέργως, αρνούνται να μας στέλνουν εμβάσματα ενώ εμείς σιγοπίνουμε φραπόγαλα χαλλλλαρά.

• Το ευρώ, συμπολίτες, δεν είναι «φράγκο», δεν είναι καν απλό νόμισμα. Είναι σύμβολο ενότητας. Αλλά αν νομίζουμε ότι η ΕΕ είναι η μαφία των τοκογλύφων (με επιτόκιο 2,3%), το ευρώ γίνεται ένα παλιόχαρτο.

• Οι πολιτικές νεολαίες της μεταπολίτευσης, εκτός του ότι στέρησαν από πολλά νεαρά στελέχη της εποχής εκείνης τη φυσιολογική προσωπική ζωή του νεαρού ανθρώπου (πράγμα που δημιούργησε ελλειμματικές προσωπικότητες), διαμόρφωσε το ύφος και το ήθος της σημερινής εξουσίας. Όσα έμαθαν οι Κνίτες, οι Ρηγάδες, οι μαοϊκοί, οι τροτσκιστές στη δεκαετία του 1970-1980 τα εφάρμοσαν στην ευρύτερη κοινωνία – et voilà les résultats! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ λειτουργεί με τη δομή, τη φρασεολογία και τα πολιτικά μέσα -προπαγάνδα, λασπολογία, τακτικισμοί, διπλωματία κομμουνιστικού τεθωρακισμένου- των κομματικών νεολαιών.

• Ο μέχρι προσφάτως αταξίδευτος κ. Τσίπρας έκανε τον τελευταίο καιρό πολλά ταξίδια. Έχω δύο ερωτήματα: είδε ότι στις δυτικές χώρες οι άνθρωποι ζουν καλύτερα από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο; Κατάλαβε ότι η αριστερή προπαγάνδα εμφανίζει μια εικόνα του δυτικού κόσμου που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα;

• Μιλώντας για τα ταξίδια του κ. Τσίπρα, στη Μόσχα τον συνόδευσε η σύζυγός του. Μια φορά Κνίτης, παντοτινά Κνίτης. Στο τραπέζι της επίσημης δεξίωσης, το πρωθυπουργικό ζεύγος συνέφαγε με στελέχη της ρωσικής μαφίας. Οι Σοπράνος στη Μόσχα.

• Πώς κάποιοι υποτιθέμενοι σοβαροί άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ ανέχονται τόσα υστερικά και οιστριονικά επεισόδια από συντρόφους τους; Πώς ανέχονται την παιδαριώδη περιφρόνηση των κανόνων και της αυθεντίας, τη συμπεριφορά μίσους, τη διαδοχή κενών δηλώσεων;

• Το κυβερνητικό σχήμα δυσφημεί τις γυναίκες έχοντας αναδείξει σε υπεύθυνες θέσεις τα παράδοξα όντα που έχει αναδείξει. Η politically correct ποσόστωση γυναικών είναι μια οπισθοδρόμηση.

• Παρακολουθώ τα στιγμιότυπα από τις συναντήσεις του προέδρου της δημοκρατίας με διάφορα πολιτικά πρόσωπα: αμηχανία, γενικολογία, ευχές, άβολες στάσεις των σωμάτων.

• Λέξεις που δεν θέλω να ξανακούσω: σενάριο, θρίλερ, νωπή λαϊκή εντολή, πατρίδα, αλληλεγγύη, τελεσίγραφο, αξιοπρέπεια.

• Όταν διάφοροι ξένοι επιστήμονες και καλλιτέχνες μάς καλούσαν να ψηφίσουμε «όχι», ήταν κάτι καλό. Όταν διάφοροι ξένοι επιστήμονες και καλλιτέχνες μάς καλούσαν να ψηφίσουμε «ναι» αποτελούσε ωμή παρέμβαση στις εσωτερικές μας υποθέσεις.

• Μερικοί Έλληνες ισχυρίζονται ότι ψήφισαν «όχι», «για να γίνει μπάχαλο». Ποια είναι άραγε η διανοητική και συναισθηματική μας ηλικία;

• Πολλοί συντηρητικοί πολίτες, που διάγουν βίο μικροαστού, τρέφουν επαναστατικά όνειρα: ξυπνάει μέσα τους ο αρματολός και ο κλέφτης, ο παππούς τους με τα τσαρούχια. Όχι δεν «σέβομαι» τη γνώμη τους. Αρχίστε τη μικροαστική επανάσταση χωρίς εμένα.

• Συναυλίες και λαϊκοί χοροί στην πλατεία Συντάγματος: επιστροφή στο 1974 – επαναστατικά άσματα από καλλιτέχνες του λεγόμενου έντεχνου. Ή πώς να γίνεις συμπαθής στον λαό τώρα που έχουν μηδενιστεί οι πωλήσεις δίσκων.

• Καταλαβαίνει μόνον όποιος θέλει να καταλάβει. Παίζει ρόλο η βιολογική ικανότητα. Παίζει ρόλο η εμπειρία. Παίζει ρόλο η ψυχοσύνθεση.

• Άκουσα τον κ. Μίμη Ανδρουλάκη στο ραδιόφωνο. Πρώτη φορά ήταν τόσο εξοργισμένος. Και τόσο ειλικρινής έναντι της ίδιας του της παράταξης. Λόγω της μεγάλης βιολογικής του ικανότητας και της μακράς εμπειρίας. Μερικοί άνθρωποι, όπως ο κ. Ανδρουλάκης, εξελίσσονται μέσα στη ζωή τους – άλλοι καθηλώνονται° οι περισσότεροι καθηλώνονται. Συχνά, η καθήλωση παίρνει τη μορφή της τρέλας του μεγαλείου.

• Το κανάλι της Βουλής προβάλλει σοβιετικές ταινίες. Έτσι χτυπάμε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και απορρίπτουμε τα πολιτιστικά του υποπροϊόντα.

• Και παρ’ όλ’ αυτά, το «ναι» εκφράζει τον ρεαλιστή ενήλικο πολίτη. Το «όχι» εκφράζει τον αυτόχειρα νάρκισσο. Πεθαίνουμε αυτοθαυμαζόμενοι.

• Compañero Madurο, vamos a ganar. Juntos comeremos alimentos para animales.

• Δεν με ενδιαφέρει αν, με όλα τούτα, γίνομαι ακόμα πιο αντιπαθητική στο σοφό λαό και στις εξουσίες του. Frankly, dear, I don’t give a damn.

ΣΗΜ: Η αναδημοσίευση δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλα τα γραφόμενα. Αλλά ότι θεωρώ χρήσιμο να την ακούσουμε.

Ευχή

Αυτό που αισθάνομαι την ανάγκη να ευχηθώ τούτη τη ώρα είναι να βρούμε εμείς οι Έλληνες τη σύνεση και τη δύναμη, που θα χρειαστεί, για να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας και να αποδεχτούμε με ομοψυχία και κουράγιο τις συνέπειές τους στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Αρκάδος παράφρασις

61 % το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα!

Ο ανήμερος Έλληνας αποδείχτηκε θηρίο ενήμερο…

Η νίκη του ΟΧΙ των νέων

Βλέποντας τις δημοσκοπήσεις, που κατά πάσα πιθανότητα θα επιβεβαιωθούν και από τα επίσημα αποτελέσματα, και παρατηρώντας την ηλικιακή κατανομή της ψήφου, το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι το εξής.

Οι νέοι της Ελλάδας έδωσαν τη νίκη στο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.

Βροντοφώνσξαν δηλαδή στους πιο ηλικιωμένους:

Σταματήστε επιτέλους να καταστρέφετε την πατρίδα μας. Μπορούμε και εμείς να το κάνουμε!

Καλή Ψήφο...

Ρήσεις και ρητορείες…

Παρακολουθούσα χθες τη συγκέντρωση για το ΟΧΙ στο Σύνταγμα, με τη συναυλία και την ομιλία του πρωθυπουργού.

Πολύς κόσμος, πάθος και συγκίνηση. Πολλά όμορφα και αγαπημένα τραγούδια, από εξαιρετικούς καλλιτέχνες, που τα τραγούδησαν όλοι μαζί….

Μάλιστα ο πρωθυπουργός, όπως το συνηθίζει, χρησιμοποίησε και αρκετές γνωστές ρήσεις σημαντικών ανθρώπων του πνεύματος….

Ήταν πραγματικά μια αλλιώτικη νότα, γεμάτη εθνική ανάταση και αξιοπρέπεια, μετά τον καταιγισμό εικόνων δυστυχίας με τους γέροντες που περιμένουν έξω από τις τράπεζες και τα ΑΤΜ και που παραπονούνται για τα λιγοστά χρήματα που τους δίνουν έναντι της σύνταξής τους, τους επαγγελματίες που θρηνούν για τις επιχειρήσεις τους και εκείνους, που ανησυχούν για την απομόνωση της χώρας και την αποπομπή της από την Ευρώπη.

Μετά είπα να κλείσω την τηλεόραση και να πάω να κοιμηθώ γεμάτος ελπίδες και αισιοδοξία για το μέλλον αυτής της χώρας.

Κάποιος όμως μου τη χάλασε!! Κάποιος που παρέλειψε να αναφέρει ο πρωθυπουργός!

Εκείνος ο Θουκυδίδης, που συνόψισε την πορεία της Αθηναϊκής Πολιτείας προς την καταστροφή, με την παρακάτω φράση:

“Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν.”

Όσοι χρειάζονται μετάφραση για να το καταλάβουν, ας πάνε να ψηφίσουν το ΟΧΙ τους και τα λέμε μετά.

Έτσι κι αλλιώς η ζημία έχει γίνει καιρό, γενιές τώρα…

Διλήμματα του δημοψηφίσματος!

Θέλω επειγόντως τη βοήθειά σας!

Την ώρα που πήγαινα για μπάνιο στη θάλασσα με σταμάτησε η κυρα-Ευτυχία, που κρατούσε τις σακούλες με τα σκουπίδια από την ταβέρνα δίπλα, για να τις πετάξει στον κάδο.

-Αχ κυρ-Νίκο μου λέει, εσύ που είσαι σπουδαγμένος θα ξέρεις να βοηθήσεις τον άντρα μου κι εμένα. Βλέπεις εμείς συμφωνούμε με το πρώτο έγγραφο, που λέει «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού), αλλά διαφωνούμε με το δεύτερο που λέει «Preliminary Debt sustainability analysis» (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους).

Τι πρέπει να ψηφίσουμε Ναι ή Όχι;

Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι να της απαντήσω. Ποιος μπορεί να βοηθήσει;

Ο απόλυτος παραλογισμός ή το αποκορύφωμα του πανικού και της σύγχυσης;

Ο πρωθυπουργός έστειλε επιστολή με την οποία ανακοινώνει στους θεσμούς ότι ουσιαστικά αποδέχεται την πρόταση, που του έχουν κάνει, ενώ παράλληλα ζητά από τους Έλληνες πολίτες να την απορρίψουν στο δημοψήφισμα της Κυριακής, ώστε να πάει, λέει, ισχυρότερος στη διαπραγμάτευση και να τη δεχτεί!!!!!

Βαθιά και αθεράπευτη απογοήτευση...

Ναι δεν νομίζω ότι μπορεί να νοιώθει διαφορετικά ο Έλληνας προοδευτικός πολίτης σήμερα!

Όχι κυρίως επειδή έκλεισαν οι τράπεζες και η οικονομία βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση.

Όχι μονάχα επειδή η κυβέρνηση απευθύνεται στο θυμικό των Ελλήνων και με μεγαλοστομίες για εθνική περηφάνια και αξιοπρέπεια θολώνει τα νερά σε ότι αφορά το χάος που θα επακολουθήσει μετά ένα πιθανό ΟΧΙ και δεν λέει κουβέντα για το σχέδιο που φαντάζομαι ότι έχει.

Περισσότερο η απογοήτευση προκαλείται από το ότι αντιλαμβάνονται άνθρωποι που πάντοτε πάλευαν για τα ιδανικά της Αριστεράς, ότι σήμερα συμμαχούν με τα πιο αντιδραστικά κόμματα στη χώρα, τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή. Και όχι απλά συμμαχούν, αλλά τους αναγκάζουν να επαίρονται κιόλας γι’ αυτό, τη στιγμή που ο πρωθυπουργός στην επιστολή του προς τους Ευρωπαίους αναφέρει (αν είναι δυνατόν) ότι την πρόταση για δημοψήφισμα την ενέκρινε η Βουλή με διευρυμένη πλειοψηφία πέραν της κυβερνητικής (βλέπε Χρυσή Αυγή)!!!!

Όταν ακούει τον πρωθυπουργό στη χθεσινή τραγική του συνέντευξη στην ΕΡΤ να αναφέρει με έντονο και επιδεικτικό τρόπο “εγώ δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού” και “αν θέλουν υποταγμένους πρωθυπουργούς ας βρουν άλλους, αυτός δεν είμαι εγώ”. ωσάν αυτό που διακυβεύεται δεν είναι το μέλλον της χώρας, αλλά η δική του πολιτική υπόσταση!!!!!

Θα μου πείτε αυτούς εκλέγουμε και γι’ αυτό είμαστε εδώ που είμαστε.

Γι’ αυτό και η απογοήτευση είναι βαθιά και αθεράπευτη.

Η Λύση για την Υγεία μας

The Far Left Side Comic

Yanis Bank Holiday

Αυτό το σκίτσο του Αρκά εκφράζει τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα και την αντίδραση στα λόγια και τα έργα των τριών πρωταγωνιστών του δράματος που ζούμε.

Δηλαδή των κ.κ. Τσίπρα, Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου.

Τα άλλα νέα της ημέρας:

Το Υπουργείο Πολιτισμού ανακοίνωσε ότι στο εξής αυτός που δικαιούται να δημοσιεύει ευθυμογραφήματα, σκίτσα και γενικά να μας ψυχαγωγεί -εκτός των τριών παραπάνω- είναι ο κύριος Λάκης Λαζόπουλος. ‘Αντε και ο κυρ Αλέκος Φλαμπουράρης.

Η κυρία Πρόεδρος της Βουλής εξετάζει τη σύσταση Επιτροπής της Βουλής, η οποία θα αποφασίσει να χαρακτηριστούν οι Γιούνκερ, Ντάισεμπλουμ, Μέρκελ, Σούλτς και Σόιμπλε, παράνομοι και επαχθείς. Το κυριότερο πρόβλημα είναι βέβαια να βρεθεί ημερομηνία και ώρα (κατά προτίμηση 2-4 τη νύχτα) για να καταθέσει ο κ. Στουρνάρας.

Ο κύριος Γιάνης Βαρουφάκης στην ημερήσια συνέντευξή του στο CNN χαρακτήρισε εντελώς παραπλανητικές τις φήμες ότι το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών για μία εβδομάδα οφείλεται σε έλλειψη ρευστότητας. Ο πραγματικός λόγος είπε είναι ότι γιορτάζουμε τη γνωστή σε όλο το δυτικό κόσμο “Bank Holiday”. Και ακριβώς για να τονίσουμε την προσήλωσή μας στη Δύση αποφασίσαμε να τη γιορτάσουμε για μία ολόκληρη εβδομάδα.

Σε ερώτηση του δημοσιογράφου του CNN εάν είναι αλήθεια ότι ο τίτλος του επόμενου βιβλίου του θα είναι “Πως να χρεοκοπήσετε μια χώρα σε πέντε μήνες” περιορίστηκε στο γνωστό του ελκυστικό χαμόγελο.

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί!

Δημοψήφισμα! 

Όταν το 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου πρότεινε ανάλογο δημοψήφισμα, επειδή δεν συμφωνούσε με αυτά που πρότειναν οι εταίροι, ο Αλέξης Τσίπρας τον κατηγόρησε ότι δραπετεύει!

Ευρώπη οι πρώην πολίτες σου σε χαιρετούν!

Ο γνωστός μνημονιακός μερκελιστής σκιτσογράφος Αρκάς τόλμησε να κάνει σάτιρα με τον ΜΕΓΑΛΟ! Κριτική στο Καθεστώς! Απαράδεκτα πράγματα.

Αμέσως τον περιέλαβαν με ύβρεις και προσβολές οι μουτζαχεντίν και τον έβαλαν στη θέση του! 

Μετά τον Πετρουλάκη  και τον Πορτοκάλογλου ήρθε και η ώρα του Αρκά!

Σας μυρίζει κάτι από Σοβιετία ή Ιράν ή απλά έτσι θάναι τώρα που βγαίνουμε από την Ευρώπη; 

Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να το συνηθίζουμε;

Το τελευταίο από τα σκίτσα του είναι η απάντηση στις ύβρεις.

Φ.Π.Α.

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την Καθημερινή

Ομαδική Κυβίστηση

Ο κ. Παπαδημούλης εξέφρασε σήμερα την απόλυτη βεβαιότητα, ότι αν και πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαφωνήσουν με την πιθανή συμφωνία που θα τους φέρει ο κ. Τσίπρας, ουδείς θα διανοηθεί να ρίξει την κυβέρνηση, δηλαδή θα στηρίξουν τα μέτρα που θα προταθούν.

Με άλλα λόγια μας λέει ότι το ολυμπιακό άθλημα στο οποίο θα διαγωνισθούν δεν λέγεται ατομική κυβίστηση του κ. Τσίπρα (στο οποίο αν θυμάστε είχε διακριθεί η εικονιζόμενη Κομανέτσι), αλλά ομαδική συγχρονισμένη κυβίστηση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, (κάτι που όπως αντιλαμβανόμαστε είναι απείρως δυσκολότερο).

κυβίστηση= κωλοτούμπα

Πολυ-φονική κυβέρνηση!

Ο πρωθυπουργός διακηρύσσει ότι επιθυμεί λύση εντός Ευρώπης, αλλά μας αρέσουν και οι καινούργιες οι θάλασσες και τα λιμάνια.

Οι υπουργοί Στρατουλοσκουρλέτηδες λένε ότι δεν τρέχει και τίποτα αν δυσκολευτούμε για μερικούς μήνες εκτός ευρώ. 

Οι υπουργοί Βαρουφάκης, Σταθάκης και Πανούσης δεν διανοούνται λύση εκτός ευρώ, αν και ο πρώτος συχνά λέει και τα εντελώς αντίθετα.

Ο υπουργός Ξυδάκης λέει ότι η Ελλάδα μεγαλούργησε με τη δραχμή. Εδώ που τα λέμε έχει δίκιο! Είχαν ευρώ οι αρχαίοι Έλληνες ρε αγράμματοι;

Ο υπουργός κυρ-Αλέκος κάνει δηλώσεις για τη συμφωνία και σε κάθε του φράση ακολουθούν τρεις διαψεύσεις και επτά επανορθώσεις.

Αυτά βέβαια είναι απλά ένα μικρό δείγμα.

Κυριολεκτικά πολυ-φονική κυβέρνηση!!

Διαπραγματεύσεις…

Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τους χαρακτήρισαν δημόσια εγκληματίες, εκβιαστές, αδίστακτους, στυγνούς τραπεζίτες και εχθρούς της δημοκρατίας.

Εκείνοι με τη σειρά τους αποκάλεσαν επίσης δημόσια τον πρωθυπουργό της Ελλάδας και τους υπουργούς του ψεύτες, ανεύθυνους, δημαγωγούς και ανήλικους!

Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται σε πολύ καλό κλίμα, όπως άλλωστε ταιριάζει ανάμεσα σε πολιτισμένους Ευρωπαίους εταίρους.

Και βέβαια με τον τρόπο αυτό σφυρηλατείται η απαραίτητη για τη συνέχεια εμπιστοσύνη!

O tempora, o mores!

Κικέρων ζεις, εσύ μας οδηγείς!

Διαδήλωση

Φορτώσαμε τις τύψεις μας στη διαδήλωση

Γεμίσαμε τα πνευμόνια μας διαμαρτυρία

Φορέσαμε τα παλιά μας άσπιλα ρούχα

Βγάλαμε τα γυαλιά μας

Και τυφλοί αγναντέψαμε τον εχθρό μας.

Θα χυθεί και πάλι κόκκινο μελάνι

Τα εμβατήρια γράφονται τούτη την ώρα

Σε υπερωρίες…

Και τα θύματα; Οι νεκροί του αγώνα;

Κάποιοι θάναι, δεν μπορεί…

Αύριο θα το ξέρουμε στα σίγουρα.

Οι δικοί μας είναι όλοι καλά

Και σας χαιρετούν.

(Γραμμένο πριν 30 χρόνια....)

Κυριακάτικα....

Οι αφελείς, οι πονηροί, οι συνεπείς

Παραθέτω πιο κάτω ένα άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr

Ένα άρθρο που λέει απλά τα αυτονόητα. Μόνο που στη χώρα μας ο όρος “αυτονόητο” έχει χάσει τη σημασία του. 

Οχυρωμένοι στις εμμονές μας, στις ιδεοληψίες μας προτιμούμε να τιμωρούμε με την ψήφο μας όσους μας θυμίζουν πόσο ανεπαρκείς και κακομαθημένοι είμαστε, ενώ επιβραβεύουμε αυτούς που καλλιεργούν τη ματαιοδοξία μας. Δεν μπορούμε άλλωστε να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στην “αξιοπρέπεια” και την κουτσομαγκιά, ενώ η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης για πολλούς από μας σημαίνει “καθάρισε για πάρτη μου”. 

Ναι είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για την κατρακύλα μας! 

Το άρθρο:

Αυτήν τη βδομάδα συνέβη κάτι πολύ ελπιδοφόρο. Ο φαντασιακός κόσμος μέσα στον οποίο ζούσε ο ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε με τον πραγματικό. Στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ ξαφνικά τα παιδιά άρχισαν να μεγαλώνουν απότομα και να συνειδητοποιούν αυτό που γνώριζαν όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους. Σε αυτήν τη ζωή δεν υπάρχει κανένα σενάριο στο οποίο ένα μικρό κόμμα μιας μικρής χώρας θα γιγαντώσει, θα ξεσηκώσει τον λαό της να βγει στους δρόμους, αυτός ο πυρετός θα μεταδοθεί και στις γειτονικές χώρες, και όλοι οι λαοί του Νότου και μετά όλοι οι λαοί της Ευρώπης θα πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Και θα οδηγήσουν την Ένωση σε μία νέα πραγματικότητα, στην οποία η Ελλάδα θα αρχίσει να παίρνει χρήματα χωρίς καμία προϋπόθεση.

Ήσαν όλοι αφελείς; Όχι βέβαια. Πολλοί, οι περισσότεροι, ανάμεσά τους ήσαν πονηροί. Γνώριζαν, αλλά παρ’ όλα αυτά υπόσχονταν προγράμματα Θεσσαλονίκης, διαγραφές χρέους, καταργήσεις Μνημονίων, με το αστείο επιχείρημα ότι η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να μην εισακούσει την εντολή του ελληνικού λαού. To αυτονόητο, ότι η εντολή του ελληνικού λαού απευθύνεται μόνο σε αυτόν που πήρε την ψήφο και σε κανέναν άλλον, ακόμα και τώρα το παραβλέπουν- βολεύει γιατί διαφορετικά οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να τηρήσουν το προεκλογικό τους πρόγραμμα και να φανούν συνεπείς στην προτίμηση του λαού. Κανένα Σύνταγμα όμως δεν προβλέπει ότι η εντολή είναι συνεταιρική και δεσμεύει και τρίτους, άρα υπόσχεσαι μόνο αυτά που μπορεί να εφαρμόσεις βασιζόμενος στις δικές σου δυνάμεις, διαφορετικά έχεις εξαπατήσει τον λαό.

Τώρα ανοίγουν διάπλατα τα μάτια και διαπιστώνουν κατάπληκτοι αυτό που είχε γραφεί και ειπωθεί χιλιάδες φορές από όσους κατηγορούσαν ως γερμανοτσολιάδες. Ότι κανείς δεν είναι αξιωματικά υποχρεωμένος να σε δανείζει και μάλιστα να τον βρίζεις κι από πάνω. Οι δανειστές είναι σκληροί, λέει, ευχαριστώ πολύ, τους ήξερες και από πριν για αυτό τους έλεγες και τοκογλύφους. Οι δανειστές δεν ήσαν διαφορετικοί, πιο διαλλακτικοί, όταν διαπραγματεύονταν με τον Σαμαρά. Εσύ ο ίδιος κατήγγειλλες την αναλγησία τους απέναντι στον ελληνικό λαό, αλλά διαφήμιζες και τη διαπραγματευτική σου δεινότητα που θα τους κάμψει. Τι έχει αλλάξει τώρα μπροστά στα έκπληκτα, αθώα μάτια σου; Τίποτα. Δεν υπάρχουν αθώοι σε αυτήν την ιστορία, μόνο υποκριτές, που έκρυβαν την αλήθεια για να κατακτήσουν μία ώρα αρχύτερα την εξουσία, και αφελείς, που ήθελαν να ακούνε μόνο τις καλές ειδήσεις. Φυσικά υπάρχουν και οι συνεπείς, οι εχθροί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απλώς αναρωτιέσαι γιατί δεν βρίσκονται στο ΚΚΕ.

Τέσσερις μήνες σπατάλησαν οι πονηροί για να πείσουν τους αφελείς ότι γίνεται σκληρή, υπερήφανη διαπραγμάτευση, για πρώτη φορά. Τέσσερις μήνες διαφήμιζαν τις κόκκινες γραμμές τους που κανείς δεν συνειδητοποιούσε ότι άλλαζαν διαρκώς θέση. Προχτές ήρθε ο λογαριασμός αυτής της κούφιας περηφάνιας και ήταν ασήκωτος. Οι ίδιοι ομολογούν πια επισήμως ότι βρίσκονται ακόμα στην αφετηρία της διαπραγμάτευσης, αλλά μία αφετηρία πολύ χειρότερη από εκείνη των προκατόχων τους, έχοντας ταυτοχρόνως απεμπολήσει τη μόνη πραγματικά ευεργετική αλλαγή που έγινε στην Ευρώπη, δηλαδή την ποσοτική χαλάρωση. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οι κανόνες είναι οι ίδιοι, οι εταίροι επίσης, οι συνθήκες πιο ευνοϊκές, ο μόνος παίκτης που άλλαξε και πέτυχε θεαματικά χειρότερο αποτέλεσμα είσαι εσύ. Το ‘χω ξαναγράψει, και τα γραπτά δεσμεύουν, ότι είμαι απολύτως σίγουρος ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα υπογράψει συμφωνία στο τέλος. Είναι αρκετά έξυπνος για να μη συνδέσει το όνομά του με την καταστροφή της χώρας αλλά δυστυχώς αρκετά πονηρός ώστε αυτές τις λαστιχένιες κόκκινες γραμμές να τις τραβήξει μέχρι το χείλος του γκρεμού

Εκλογές γιατί;

Μου είναι εντελώς ακατανόητο. Τι σημαίνει εάν οι εταίροι επιμείνουν σε αυτά τα μέτρα πάμε για εκλογές; Αυτό δηλαδή που λένε σήμερα πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Ποιο θα είναι το σύνθημα πχ του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές αυτές; Ψηφίστε μας για να εφαρμόσουμε τα μέτρα; Ψηφίστε μας για να πάμε περισσότερο ενισχυμένοι στις διαπραγματεύσεις και να ξαναπούμε όχι στα μέτρα; Ή ψηφίστε μας για να πάμε σε ρήξη, έξοδο από την ευροζώνη, επιστροφή στη δραχμή κλπ;  Επειδή φαντάζομαι πρέπει κάτι να προτείνει ένα υπεύθυνο κόμμα και όχι να κάνει τον Πόντιο Πιλάτο. Και τι θα πουν τα άλλα κόμματα άραγε;

Και αν επικρατήσει αυτός ο συνασπισμός κομμάτων που θα λέει όχι στα μέτρα χωρίς οριστική ρήξη, που είναι πολύ πιθανό, αυτό σημαίνει ότι αυτόματα οι δανειστές θα αλλάξουν άποψη και δεν θα μας τα ζητάνε πλέον; Που στηρίζεται αυτό το επιχείρημα που οι Ευρωπαίοι έχουν επανειλημμένα απορρίψει;

Δεν είναι προτιμότερο σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις όντως οδηγηθούν σε αδιέξοδο για τον Τσίπρα να συγκαλέσει ένα συμβούλιο αρχηγών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και εκεί να υπάρξει μια απόφαση με τη μέγιστη πολιτική συναίνεση; Που πιθανόν θα πρέπει να συνδυαστεί και με ανασχηματισμό της Κυβέρνησης με τη συμμετοχή και άλλων κομμάτων; 

Κάποια απάντηση στα ερωτήματα αυτά; Κάποιος ψύχραιμος βρε παιδιά; Κάποιος με κοινή λογική;

ΥΓ: Το άρθρο του Τσίπρα στην Monde θα μνημονεύεται κάποτε ως τεράστιο ιστορικό λάθος.

Εντατικό Σεμινάριο Καπιταλισμού

Πάνω από τέσσερις μήνες τώρα συζητάμε για έντονες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους “θεσμούς”, σκληρές και παράλογες απαιτήσεις των δανειστών και σθεναρή αντίσταση και κόκκινες γραμμές από την ελληνική πλευρά.

Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει! 

Αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα όλο αυτό τον καιρό είναι ένα εντατικό σεμινάριο “εισαγωγής στον σύγχρονο καπιταλισμό”, που παρακολουθούν ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του. Και που μέχρι στιγμής έχουν αποδειχτεί ανεπίδεκτοι μαθήσεως,