Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr
Ναι, το είπαμε. Τα Χάρβαρντ και οι αστοί λεηλάτησαν τη χώρα, ρούφηξαν το μεδούλι του κοσμάκη και μετά τον πέταξαν στα σκυλιά του ΔΝΤ για να πλιατσικολογήσουν στον εθνικό του πλούτο. Το εμπεδώσαμε. Μετά ήρθαν οι αμόλυντοι. Με τα καθαρά χέρια και τα γυαλισμένα κούτελα. Οι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος». Με τη λάμψη του ηθικού πλεονεκτήματος στα μάτια. Με ιστορικά στελέχη και ένσημα κοινωνικών αγώνων. Ολα και όλα. Αυτοί είναι έντιμοι. Διότι είναι οι ιδέες και τα κόμματα που φτιάχνουν τον άνθρωπο. Και η Αριστερά έχει μόνο τίμιους. Ακόμα και όταν ομολογούν ότι κρατούσαν διπλά βιβλία, όλοι γνωρίζουμε ότι το έκαναν για το κοινό καλό.
Και ναι, το να πάρεις ένα χαριστικό δάνειο από τη χαϊδεμένη τράπεζα του κόμματος δεν ισοδυναμεί ούτε με θαλασσοδάνειο, ούτε με μίζα εξοπλισμών. Το να ποζάρεις με Καλάσνικοφ δεν είναι το ίδιο με το να ποζάρεις με τσεκούρι. Το Καλάσνικοφ όπλισε επαναστάτες. Το να φτύνεις βρισιές στα πρόσωπα των αντιπάλων σου δεν είναι δα και έγκλημα όπως εκείνα που διέπραξαν οι προηγούμενοι. Το να σέρνεις στα δικαστήρια νεκρούς δεν έχει καμία σχέση με τις αυτοκτονίες που προκάλεσαν οι άλλοι και, μη ξεχνιόμαστε, με τους «νεκρούς της ΕΡΤ». Το να καπνίζεις στη μούρη μιας χώρας ούτε συγκρίνεται με την υπονόμευση της δημόσιας υγείας από τους αθλίους του παρελθόντος.
Το να μαγνητοφωνείς τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και να μοιράζεις τον διάλογο στα μέσα ενημέρωσης, ωχριά μπροστά στα εγκλήματα για τα οποία κατηγορείς τους τραπεζίτες του κόσμου.
Συμφωνούμε σε όλα. Αλλά, μισό λεπτό, πατριώτες του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπου να βάλουμε ένα όριο. Από ποιο σημείο και μετά δικαιούμεθα να ασκήσουμε κριτική στον Παύλο Πολάκη και στις αντιλήψεις που αντιπροσωπεύει; Υπάρχει, ας πούμε, ένα περιθώριο ανοχής, ένα σημείο που αν το ξεπεράσει θα τεκμηριώσουμε δικαίωμα στην κριτική; Αν υπάρχει, καλό είναι να μας ενημερώσετε.
Διότι αν αύριο ο Πολάκης αφοδεύσει μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, θα μας αντιτάξετε ότι οι άλλοι μόλυναν τη χώρα με φουγάρα και παράνομες χωματερές.
