Μπαίνω στον περασμό να αναδημοσιεύσω το άρθρο της Ρέας Βιτάλη, από το Protagon.gr
«Ζήτω που απέτυχα!»
Ρέα Βιτάλη
Υπάρχουν κάτι θεϊκές ελληνικές φράσεις με αδιανόητης σοφίας δοσολογίες. Οπως για παράδειγμα εκείνο το «Ζήτω που καήκαμε!». Ως περιγραφή, τόσο απόλυτης απελπισίας, που το φτάνεις μέχρι «γλέντι» αποτυχίας. Ένα, «Χέσε κι άσ’ τα!». Ο Αλέξης Τσίπρας, με το βιβλίο του «Ιθάκη», εισάγει έναν καινούργιο όρο ασοφίας. Το «Ζήτω που παταγωδώς απέτυχα!». Τόσο χαρά που το κάνει! Τόση γλέντι, τόσο ενθουσιασμό, για τόσο βροντώδες Απέτυχα (με Α κεφαλαίο) δεν έχει ξαναματαγίνει. Συνεπώς, είναι πάντα ο γνωστός Αλέξης Τσίπρας, που όχι μόνο δεν έχει συναίσθηση της ντροπής, του ρεζιλικιού, αλλά που μεταστρέφει την δραματικότερη για άνθρωπο αναπηρία, της μη ντροπής, σε καμάρι. Δράμα που με τα χρόνια χειροτερεύει και θα χειροτερεύει. Οπως συμβαίνει με οποιονδήποτε που, όχι μόνο δεν περνάει για πληρωμή από το «Ταμείο» της αποτυχίας, αλλά με τη βοήθεια αναξιοπρεπών συντρόφων λαμβάνει και επευφημίες «Σωτήρα!». Η απόλυτη μεταστροφή της πραγματικότητας. Η απόλυτη μέθη. Σκυταλοδρομία αποτυχίας. Δεν άφησε σύντροφο για σύντροφο που να μην τον ξεμπροστιάσει ως ακατάλληλο. Ποιος; Αυτός που τους επέλεξε. Αυτός που περνούσε μερόνυχτα παρέα. Και δηλώνει έκπληκτος, λες και οι σύντροφοι εισήλθαν στην εξουσία με τρόπο «Είδα φως και μπήκα». Εχει το θράσος να μιλάει για Μάτι, αυτός, που πήγε κρουαζιέρα με πούρο στο στόμα για να ξεχαρμανιάσει από την κάπνα. Μιλάει αυτός που μας έστησε σε ουρές έξω από τράπεζες και μας χαρτζιλίκωνε τα δικά μας λεφτά. Μιλάει αυτός που παρακολουθούσε τον συνεργάτη Καμμένο να ξερνάει «Στα τέσσερα εσείς!» προς πολιτικούς αντιπάλους ψηφισμένους από τον λαό να τον εκπροσωπούν. Μιλάει αυτός που μας εξευτέλιζε σε κάθε διεθνή συνάντηση με κρεσέντο αυτή με τον Κλίντον. Μιλάει αυτός που έστησε την φαρσοκωμωδία Novartis, κατ’ ουσίαν αθωώνοντας αφερέγγυους γιατρούς. Μιλάει αυτός που ψήφιζε, στο παρά ένα του κλεισίματος της Βουλής, αποφυλακίσεις σωρηδόν. Μιλάει αυτός που καμαρώναμε τον Κουφοντίνα να κόβει βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Που μας έφερε τη Θάνου να καταγραφεί ως η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός. Που δεν έβρισκε αίθουσα για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Που έλιωνε συντάξεις και κεκτημένα χωρίς ούτε καν αμηχανία. Που καμάρωνε για τη σχέση με τη Μέρκελ και δεν αντιλαμβανόταν ότι αυτό που του «θαύμαζε» ήταν το πόσο δεξιοτεχνικά μπορούσε να κοροϊδεύει τον λαό και να τον «παίζει στα δάκτυλα». Τι να λέμε; Ο άχαστος. Ο υπερόπτης. Είναι τόσο κοντινά όλα! Δεν μου κάνει εντύπωση ο Αλέξης Τσίπρας αλλά διαχρονικά η ρηχή μνήμη πολιτών. Τα συντρόφια του, που κολλάνε στη σόλα του παπουτσιού του σαν τσίχλα που δεν ξεκολλάει προκειμένου ατομικά να διασωθούν. Το χειρότερο όμως όλων, ιδίως και μέσα από τη διαδικασία συγγραφής βιβλίου, είναι η αλλαγή θέσης. Ως ακραία κουτοπονηριά. Ενώ είναι εξουσία, διεισδύει στην κερκίδα, κάθεται ανάμεσα στο πλήθος, σηκώνει και το ένα ποδάρι επάνω στο άλλο, άνετος, όπως στα καφενεία και διηγείται, χασκογελάει, κουτσομπολεύει, ένα φρικώδες «Μπου χα χα!» μαντράχαλου, για όσα τραγικά ζήσαμε μεταλλαγμένα σε ρομάντζο «Ιθάκη». Τσαλαπατώντας ακόμα και στον Καβάφη. Προσέξτε σημειολογία. «Και ποιος είναι, δηλαδή, ο Καβάφης;». Εν τέλει, μετράει εισπράξεις. «Ζήτω που καήκαμε!» λέει ο λαός. «Ζήτω επιτυχώς απέτυχα!» μοιάζει να διαλαλεί. Είναι ο Αλέξης Τσίπρας και είναι καλά! Πηγή: Protagon.gr
