Καλό Μήνα σε όλους!
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ
Ο κάθε αληθινός μυθιστοριογράφος βρίσκεται σε αναζήτηση αυτής της υπερπροσωπικής σοφίας, πράγμα που εξηγεί γιατί τα εξαιρετικά μυθιστορήματα είναι λίγο περισσότερο έξυπνα από τους συγγραφείς τους. Οι μυθιστοριογράφοι που είναι περισσότερο έξυπνοι από τα βιβλία τους θάπρεπε να αλλάξουν επάγγελμα.
Λόγια του Milan Kundera, που αναφέρονται στο βιβλίο “A Swim in a Pond in the Rain” του George Saunders.
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ!
Οι ψυχολόγοι μας λένε ότι τα μικρά παιδιά είναι περήφανα για τα περιττώματά τους και αρέσκονται στο να τα δείχνουν στους άλλους, μέχρις ότου ενημερωθούν ότι τα περιττώματά τους είναι σιχαμερά και πρέπει να τα κρύβουν, και ξαφνικά αναρωτήθηκα μήπως οι καλλιτέχνες δεν πήραν ποτέ αυτό το μήνυμα και εξακολουθούν να είναι περήφανοι για τα περιττώματά τους και θέλουν να τα δείχνουν στον κόσμο.
Από το βιβλίο της Rachel Cusk “Parade.”
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Η ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ
Οι άνθρωποι προτιμούν την μοίρα από την τύχη. Οι στρατιώτες στ’ αλήθεια πιστεύουν ότι υπάρχει μια σφαίρα εκεί κάπου με το όνομά τους επάνω της. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι όχι μόνο πιστεύουν ότι υπάρχει ένα βιβλίο της ζωής αλλά και ένα βιβλίο της δικής τους ζωής. Η μοίρα μπορεί να κατευνασθεί, στους θεούς μπορείς να προσευχηθείς. Αλλά η τύχη είναι αυτό που λέει η λέξη.
Από το θαυμάσιο, αν και ψυχοβγαλτικο “Stella Maris”, το τελευταίο έργο του Cormac McCarthy.
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ
Μη φοβάσαι ωστόσο ίσκιε ακόμα ανήσυχε,
ότι έρχομαι να υβρίσω τη βωβή μεγαλειότητά σου.
Όχι! Η λύρα στους τάφους δεν έχει ποτέ υβρίσει.
Ο Θάνατος ήταν σ’ όλους τους καιρούς το άσυλο της δόξας.
Τίποτε δεν πρέπει να κατατρέχει ως εκεί μια μνήμη.
Τίποτε!… Εκτός από την αλήθεια!
Από το ποίημα του Λαμαρτίνου “Βοναπάρτης” σε μετάφραση Παναγιώτη Κανελλόπουλου, παρμένη από το βιβλίο του “Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος”.
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΟΙ “ΑΧΡΗΣΤΕΣ” ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ
Οι τεχνο-μονερνιστές έχουν από καιρό ευτελίσει οποιαδήποτε προσκόλληση στην διαπροσωπική αλληλεπίδραση, επιμένοντας ότι είναι ασήμαντη μπροστά σε όλα τα νέα εργαλεία “επικοινωνίας”. Αλλά η αλήθεια που δεν λέγεται είναι ότι οι συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο απαιτούν πάρα πολύ χαμένο χρόνο για να είναι συμβατές με τις ταχύτητες και τις οικονομικές αποτελεσματικότητες των διαδικτυακών συναλλαγών και δεν μπορούν να εξαχθούν δεδομένα από αυτές που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν στιγμιαία.
Καυστικός Jonathan Crary στο “Scorched Earth.”
Και πιο κάτω από το ίδιο βιβλίο:
Ο ΠΟΣΟΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΑΥΤΟΣ
Το κάθε τι που κάποτε σχετίζονταν με ψυχολογική εσωτερικότητα, όπως το μυαλό ή η συνείδηση, έχει θεωρηθεί ότι διαθέτει μια μετρήσιμη φυσιολογική βάση. Αυτό αποτελεί μέρος της προέλευσης αυτού που ο ιστορικός Andreas Bernard αποκαλεί “τον ποσοτικοποιημένο εαυτό”.
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ
Είμαστε βουτηγμένοι στη συνήθεια. Τρέμουμε το παραγματικά καινούργιο, το αληθινά αναδυόμενο. Δεν φοβούμαστε το τέλος του κόσμου. Φοβούμαστε το τέλος του κόσμου, όπως τον ξέρουμε.
Από το μυθιστόρημα “The Mountain in the Sea” του Ray Nayler.
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Κανείς δεν αντιστέκεται στο τέλος στη μουσική. Δεν έχει να κάνει καθόλου με την καρδιά του, αυτή της τη δίνει με ευχαρίστηση. Πρέπει να ακούσει κανείς στο βάθος όλων των ειδών της μουσικής τον ρυθμό χωρίς τις νότες, αυτόν που έχει γίνει για μας, τον ρυθμό του Θανάτου.
Από τον Louis-Ferdinand Céline στο βιβλίο του “Voyage au bout de la nuit.”
