ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΤΖΑΖ
Αυτό που πραγματικά θα ήθελα να ήμουν, σε έναν τέλειο κόσμο, είναι πιανίστας τζαζ. Δεν εννοώ ροκ εντ ρόλ. Εννοώ τη μουσική-που-δεν-είναι-ποτέ-δυό-φορές ίδια, τη μουσική που οι μαύροι της Αμερικής έδωσαν στον κόσμο.
Γράφει ο Kurt Vonnegut στο “Hocus Pocus.”
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
Βλέπεις λοιπόν, ότι δεν είναι οι άνθρωποι που ελέγχουν την τεχνολογία-συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Η τεχνολογία υπήρξε πάντοτε μια ακατανίκητη δύναμη, ένα πλάσμα που εξελίχθηκε από την ανάγκη μας να εφευρίσκουμε-ένα πλάσμα που τρέφει αυτήν την ανάγκη και δημιουργεί τις μορφές και τις δυνατότητες στη ζωή μας, μορφοποιώντας μας σύμφωνα με τις προθέσεις της..
Από το βιβλίο “The Mountain in the Sea” του Ray Nayler.
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Για να δρας, λοιπόν, απαιτεί μια κάποια ανικανότητα στο να φαντάζεσαι τις προσωπικότητες των άλλων, τις χαρές και τα βάσανά τους. Η συμπάθεια οδηγεί σε παράλυση. Ο άνθρωπος της δράσης θεωρεί ότι ο εξωτερικός κόσμος αποτελείται αποκλειστικά από αδρανή ύλη-είτε είτε εγγενώς αδρανής, σαν μια πέτρα που την πατάει ή την κλωτσάει από το μονοπάτι του, είτε αδρανής σαν άνθρωπος που δεν μπόρεσε να του αντισταθεί και επομένως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια πέτρα παρά ένας άνθρωπος, αφού, σαν πέτρα, τον πατούσαν ή τον κλωτσούσαν από το δρόμο του.
Λόγια του Fernando Pessoa από το “The Book of Disquiet.”
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Η ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ
Για το λόγο αυτό η πιο συνηθισμένη συζήτηση είναι συχνά και η πιο ποιητική και η περισσότερο ποιητική είναι ακριβώς αυτή που δεν μπορεί να καταγραφεί. Έτσι αφήνουμε εδώ ένα μεγάλο κενό, που θα πρέπει να θεωρηθεί ότι δείχνει ότι ο χώρος αυτός είναι ασφυκτικά γεμάτος.
Η Virginia Woolf στο “Orlando.”
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΤΟ ΕΥΜΑΤΑΒΛΗΤΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Πήγαιναν σε καφενεία και εστιατόρια και σε τζαζ κλάμπς όπου ο G συναντούσε τους φίλους του και συνεργάτες, έξυπνους νεαρούς άντρες που έπαιζαν με τη γλώσσα σαν ακούραστοι αθλητές. Το αγώνισμά τους ήταν να παίρνουν έναν κανόνα που λειτουργούσε ανέκαθεν σαν ένας στυλοβάτης της πραγματικότητας και να τον γκρεμίζουν. Η πραγματικότητα μετά από αυτό σε γενικές γραμμές δεν σωριάζονταν κάτω, αλλά η αίσθηση που είχε ο καθένας για την στερεότητά της και την εξοικείωσή του με αυτή είχε αλλάξει.
Γράφει η Rachel Cusk στο “Parade.”
Από τη συνάντηση των συμμαθητών που τέλειωσαν το Λύκειο το 1966 στην "Αύρα" του Αναύρου.
Εγώ με μαύρα γυαλιά λόγω της επέμβασης για καταρράκτη δυό μέρες πριν.
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ HENRY MILLER ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Ο Άγγλος στην Ελλάδα είναι μια φάρσα κι ένα έκτρωμα. Δεν αξίζει ούτε τη βρωμιά ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού ενός Έλληνα.
Ποιος δεν θα προτιμούσε να πολεμήσει δίπλα σε μια Μπουμπουλίνα, για παράδειγμα, παρά δίπλα σε μια ομάδα ασθενικών, θηλυπρεπών νεοσύλλεκτων από την Οξφόρδη ή το Κείμπριτζ;
Ελπίζω ότι οι λίγοι Άγγλοι που γνώρισα στην Ελλάδα θα συνειδητοποιήσουν, όταν διαβάσουν αυτές τις σειρές, τι σκεφτόμουνα για τη συμπεριφορά τους. Ελπίζω να με θεωρήσουν έναν εχθρό του είδους τους.
Να τι γράφει ο (Αμερικανός) Henry Miller για τους Άγγλους που γνώρισε στην Ελλάδα στο βιβλίο του “The Colossus of Maroussi.”
ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
ΔΙΑΓΝΩΣΗ: ΔΡΑΠΕΤΟΜΑΝΙΑ!!
Ακόμη περισσότερο θεαματικά, πολλά πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα, οι κοινωνικοί επιστήμονες τα έχουν εντελώς απορρίψει-για παράδειγμα τις παράλογες αιτιολογήσεις για τον ντροπιαστικό θεσμό της δουλείας. Άλλωστε ήταν γιατροί τον δέκατο ένατο αιώνα που είχαν προτείνει τη διάγνωση της “δραπετομανίας”, που είναι “η ακόρεστη επειθυμία ενός σκλάβου να δραπετεύσει”.
Η αναφορά είναι από το βιβλίο του S. A. Cartwright “Diseases and Peculiarities of the Negro Race”, και βρίσκεται στο βιβλίο “Blueprint” του Nicholas A. Christakis.
