Μια παλιά δημοσίευση

Κάνοντας την αναδρομή μου έπεσα πάνω σε μια παλιά μου δημοσίευση, της 30/3/13

Την αναδημοσιεύω:

Κρισηκέλευθα και Αρρωστοφρενικά- Αστειατόριο

ΑΣΤΕΙΑΤΟΡΙΟ

Δεν μου αρέσει το ύφος του. Επιπλέον έχει ύψος πάνω από 1.85 και αναγκάζομαι να υψικοιτώ. 

- Έχετε κάνει κράτηση; Ρωτά..

- Έχουμε κάνει; Ρωτώ τη Σύνθια δίπλα μου. Εκείνη μου ρίχνει ένα φαρμακερό βλέμα και βέβαια δεν απαντά.

- Φαίνεται πως όχι, του λέω. Κοιτάζω πίσω του και το εστιατόριο είναι σχεδόν άδειο.  Θα έπρεπε;

- Σάββατο σήμερα κύριε. Φοβούμαι πως είμαστε πλήρεις. 

- Και γιατί φοβάστε, αν επιτρέπεται;

Το ξινό ύφος αποκτά και μια πικρή πινελιά. Είναι προφανές ότι τα πικρόξυνα ευδοκιμούν σ' αυτό το υψόμετρο. 

- Έχετε όρεξη φαίνεται, μου λέει... 

- Μα γι' αυτό ήρθαμε στο εστιατόριο, του λέω, προσπαθώντας να καλύψω το επιφώνημα πόνου από την αγκωνιά της Σύνθιας.

- Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Και ειρωνία πλέον μπόλικη στο σύμπλεγμα.

- Ξέρετε, εμείς δεν θα αργήσουμε. Ώσπου να έλθουν οι άλλοι πελάτες σας θα έχουμε τελειώσει. Δεν κυττάζω τη Σύνθια γιατί ξέρω την πορεία που ακολουθούν αυτή τη στιγμή οι βολβοί των ματιών της.

- Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε, ο ψηλός.

- Εσάς ρωτάτε; Εγώ.

- Κύριέ μου, υπάρχουν και άλλα μαγαζιά εδώ γύρω, που είμαι σίγουρος, ότι θα χαρούν να σας εξυπηρετήσουν. Εμείς αυτή τη φορά δεν θα έχουμε τη χαρά. Μιά άλλη φορά είμαι σίγουρος.

- Πάμε, Μανώλη. Η Σύνθια.

- Απλά για να το γνωρίζω για την επόμενη φορά που λέτε, μου χαρίζετε το ονοματάκι σας;

- Πως είπατε;

- Με ποιόν έχω τη χαρά να μιλώ; Ρωτώ.

- Κύριέ μου εσείς σκάτε και γάιδαρο.

- Είδατε, δεν ήταν δύσκολο να μας το πείτε.

Την επόμενη στιγμή έτρεχα πίσω από το θόρυβο των τακουνιών της Σύνθιας....

Θάνος Μικρούτσικος (1947-2019)

Ένας ακόμη μεγάλος συνθέτης έφυγε. 

Αποχαιρετισμός με τρία τραγούδια του ανάμεσα στα πολλά που αγάπησα.

Μουσική Πρόταση: Fade Into You-Mazzy Star

Καλά Χριστούγεννα!

Μουσική Πρόταση: Mylène Farmer, Sting - Stolen Car

Μουσική Πρόταση: Sivert Høyem - Into The Sea

Ρήσεις...

Η πραγματικότητα είναι εκείνο, που όταν πάψεις να πιστεύεις σε αυτό, δεν εξαφανίζεται.

Philip K. Dick (1928-1982) Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας.

Ποίηση

ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Ρεπό θα δώσω απόψε

Στους δυνατούς μου παίκτες

Και θα πάρω εσάς

Πάθη κι αδυναμίες μου

Για ένα χαρακίρι ολονύκτιο

Στην πιο σκληρή την έδρα

Ώσπου ένα απερχόμενο φεγγάρι

Ή ένας ήλιος νεαρός

Θα ρίξουν το πονετικό τους φως

Στην ηττημένη κομπανία

Τα μεγάλα και μικρά ναι και όχι της Ιστορίας-Το όχι των Αθηναίων στον Μιλτιάδη

Μετά τη μεγάλη νίκη των Αθηναίων εναντίον των Περσών στο Μαραθώνα το 490 πΧ, ο στρατηγός των νικητών, ο Μιλτιάδης, ζήτησε από το Δήμο να του δοθεί στεφάνι από κλαδί της ιερής ελιάς. 

Τότε σηκώθηκε κάποιος Σωχάρης, από το δήμο της Δεκέλειας και είπε: "Ακου Μιλτιαδη, όταν αγωνιστείς μόνος σου και νικήσεις τους βαρβάρους, τότε να έχεις και την αξίωση να τιμηθείς εσύ μονάχα". Οι Αθηναίοι είπαν λοιπόν όχι στον μεγάλο τους αρχηγό της μάχης του Μαραθώνα!

'Ηταν μια εποχή που η ανταμοιβή που επιζητούσε κάποιος για μια νίκη που άλλαξε την πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας ήταν ένα κλαδί ελιάς!

Ένα κλαδί ελιάς, που ούτε αυτός δεν θεωρήθηκε άξιος να αποκτήσει!!!!

Μια αιώνια υπόμνηση για το πόσο αλλάζουν οι αξίες και οι συμβολισμοί, όχι όμως οι άνθρωποι!!

(Παλαιά ανάρτηση σε επανάληψη)

Σε επανάληψη...

Ο κρυφός μας εγωϊσμός

Σου δίνουν να διαβάσεις ένα κείμενο για τον Ρασπούτιν. Έχουν κάνει όμως μια "παγαποντιά". Έχουν διορθώσει την ημερομηνία γενεθλίων του, ώστε να είναι ίδια με τη δική σου ημερομηνία γενεθλίων. 

Μετά το διάβασμα του κειμένου σου ζητούν με  ένα σχετικό ερωτηματολόγιο τη γνώμη σου για τον διαβολοκαλόγερο. Είναι δυνατόν το μικρό "λαθάκι" στην ημερομηνία των γενεθλίων να επηρεάσει την κρίση σου; 

Όχι θα πεις με όλη τη δύναμη της συνείδησής σου. Και θα το εννοείς. Δεν ρώτησες, όμως, και το υποσυνείδητό σου. Αν μπορούσες να το έκανες θα βρισκόσουν μπροστά σε μια έκπληξη.

Σε αυτή ακριβώς, που βρέθηκαν οι ερευνητές, που έκαναν μια τέτοια μελέτη. Όλοι οι συμμετέχοντες διάβασαν το ίδιο κείμενο για τον Ρασπούτιν, αλλά στους μισούς από αυτούς είχε απλά και μόνο αντικατασταθεί η ημερομηνία των γενεθλίων του ώστε να είναι ίδια με τη δική τους. Στους άλλους μισούς αυτή η παρέμβαση δεν έγινε.

Αποτέλεσμα: Σαφώς περισσότερο ευνοϊκή γνώμη για τον Ρασπούτιν όταν έχει τα ίδια γενέθλια με σένα!

Οι επιστήμονες ονομάζουν αυτό το φαινόμενο "κρυφό εγωϊσμό" και η παραπάνω διαπίστωση είναι μια από τις πολλές αυτού του φαινομένου. Μια άλλη του έκδήλωση είναι πχ η τάση να αγοράζουμε προϊόντα που θυμίζουν το όνομά μας ή να εκτιμούμε περισσότερο ανθρώπους που έχουν το ίδιο μικρό όνομα με μας ή υποστηρίζουν την ίδια ομάδα, αλλά και άλλα πολλά. 

Οι ειδικοί φτάνουν μάλιστα να συσχετίζουν αυτό το χαρακτηριστικό και με πολύ σοβαρότερες αποφάσεις στη ζωή μας, όπως την επιλογή συντρόφου, το μέρος κατοικίας μας ή το επάγγελμα, ανάλογα με κρυφές ή φανερές συσχετίσεις με πράγματα όπως τα γενέθλια, το μικρό όνομα ή το επώνυμο!

Και -προσέξτε- όλα αυτά σε επίπεδο υποσυνείδητου. Ο "σοβαρός" μας εαυτός, η συνείδησή μας δεν θα το επέτρεπεν άλλωστε!

Ρήσεις...

Στους ανώμαλους καιρούς οι φυσιολογικοί “κανόνες” δεν ισχύουν και όσοι τους ακολουθούν πληρώνουν το τίμημα. 

George Soros, ο γνωστός.

Διαβάζοντας…. Αληθινές Ιστορίες

Όταν είχε γίνει πρόταση να διοριστεί ο Καζαντζάκης (που τότε είχε μεγάλο οικονομικό πρόβλημα)  στην Unesco, μια εποχή που ο συγραφέας βαλλόταν από παντού, ύψωσαν το ανάστημά τους και τον υποστήριξαν δύο συντηρητικοί πολιτικοί, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Από το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα “Το χαμένο Νόμπελ”.

Αληθινές Ιστορίες

Ο Τούρκος συγγραφέας Ahmet Altan έχει συλληφθεί στο διαμέρισμά του μέσα στη νύχτα και μεταφέρεται με αυτοκίνητο της αστυνομίας για τα περαιτέρω. Ο αστυνομικός δίπλα του άναψε ένα τσιγάρο και έτεινε το πακέτο του στον συλληφθέντα.

“ Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, χαμογελώντας. Καπνίζω μονάχα, είπα, όταν είμαι αγχωμένος”. 

Και εξηγεί ο συγγραφέας: Ήταν σαν κάποιος μέσα μου, ένα πρόσωπο που δεν θα μπορούσα να το πω ακριβώς “εγώ” , αλλά που μίλησε με τη φωνή μου, μέσα από το στόμα μου και που ήταν λοιπόν μέρος του εαυτού μου, είπε καθώς μεταφέρονταν με ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας σε ένα σιδερένιο κελί, ότι κάπνιζε μονάχα όταν ήταν αγχωμένος.

Διαβάζοντας...

Τόσο οι καλοί άνθρωποι, όσο και οι κακοί είναι επιρρεπείς σε αδυναμίες. Η διαφορά είναι απλά ότι ο κακός άνθρωπος θα είναι υπερήφανος σε όλη τη ζωή του για μια καλή πράξη, ενώ ένας έντιμος άνθρωπος σχεδόν δεν έχει επίγνωση των καλών του πράξεων, αλλά θυμάται μια μοναδική του αμαρτία για ολόκληρη τη ζωή του.

Απόσπασμα από το Life And Fate του Vasily Grossman.

Βόλος: Το όνομα

Βόλος: Το όνομα

Ποια είναι άραγε η προέλευση του ονόματος της πόλης του Βόλου; Αρκετά έχουν ήδη γραφεί και δεν προτίθεμαι να κάνω λεπτομερή ανάλυση.

Απλά αναφέρω κάτι που διάβασα πρόσφατα και που νομίζω ότι έχει κάποια βάση. 

Επειδή για την ονομασία "Γόλος" φαίνεται ότι υπάρχει ανάφορά από τον 14ο αιώνα, πρέπει κανείς μάλλον να αγνοήσει όλες εκείνες τις εκδοχές για "βώλους" και άλλα συναφή. 

Οι δύο επικρατέστερες εκδοχές για την παλαιότερη, λοιπόν, ονομασία, δηλαδή την "Γόλος" είναι:

α) Το σλαβικό golo, που θα πει γυμνός, άδενδρος. Αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή, αλλά όντως η κυρίως πόλη και ο λόφος του Σαρακηνού πάνω της είναι σχετικά "γυμνές" από βλάστηση και θα μπορούσε να δώσουν αυτό το όνομα, ίσως και σε αντιδιαστολή με την πέριξ περιοχή, που έχει αρκετά πυκνή βλάστηση. Αυτή την εκδοχή προτείνει ο Χατζιδάκις.

β) Η τουρκική λέξη "Yolkaz", μπορεί να προέρχεται από την λέξη "Ιωλκός" και θα μπορούσε να μετατραπεί σε "Γόλος". Αυτή είναι η εκδοχή του Μπαμπινιώτη.

Εναντίον της δεύτερης αυτής εκδοχής είναι ότι η λέξη Yolkaz δεν αναφέρεται συχνά, αλλά και το ότι η αναφορά της λέξης "Γόλος" πιθανότατα προηγείται της τουρκικής κατάκτησης της περιοχής.

Αναρωτιέμαι όμως: αν υπήρχε, που υπήρχε, η αρχαία ονομασία Ιωλκός, γιατί χρειαζόμαστε την ενδιάμεση τουρκική λέξη; Δεν μπορεί με τη χρήση και την πάροδο του χρόνου το Ιωλκός να μετατράπηκε σε "Γιολκός" και τελικά σε  "Γόλος"; 

Γνωρίζω ότι υπάρχουν και άλλες εκδοχές για την ονομασία της πόλης που ζούμε, αλλά όπως είπα δεν σκοπεύω να κάνω πλήρη ανάλυση. Καταθέτω αυτά τα λίγα για προβληματισμό.

Ποίηση

Υποθήκη

Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,

γι' αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο,

γράφω τον κόσμο· υπάρχω· υπάρχει ο κόσμος.

Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.

Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα

είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.

Γιάννης Ρίτσος, Ελένη

Ιστορικά διδάγματα....σε επανάληψη

Η ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς

Η ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών το 405 π.Χ. στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια ήταν εκείνη που με τη συντριπτική ήττα των πρώτων, σήμανε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Οι δύο στόλοι συναντήθηκαν στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια. Οι Αθηναίοι προκάλεσαν τους Σπαρτιάτες να ναυμαχήσουν, όμως ο αρχηγός των Σπαρτιατών Λύσανδρος δεν ενέδωσε στην πρόκληση ούτε τήν πρώτη φορά ούτε τη δεύτερη. Οι Αθηναίοι κάποια στιγμή αποβιβάστηκαν στη δυτική ακτή των Δαρδανελλίων, στη θέση "Αιγός Ποταμοί" για να προμηθευτούν τα απαραίτητα τρόφιμα. Τότε ο Λύσανδρος βρήκε την ευκαιρία και επιτέθηκε. Συνέλαβε όλα τα αφύλακτα πλοία και παρότι ο Κόνωνας, ο οποίος ήταν αρχηγός του αθηναϊκού στόλου, σήμανε να επιβιβαστούν όλοι οι Αθηναίοι στα καράβια, ήταν πια πολύ αργά. Κατάφεραν να ξεφύγουν μόνο εννιά από τα πλοία των Αθηναίων ενώ όλα τα υπόλοιπα καταλήφθηκαν.

Πολλοί άνδρες κατέφυγαν στα γύρω βουνά, αλλά καταδιώχθηκαν ανηλεώς. Ο Λύσανδρος εκτέλεσε όλους τους Αθηναίους αιχμαλώτους εκτός από τον Αθηναίο στρατηγό Αδείμαντο. Σύμφωνα με άλλους ο Αδείμαντος γλίτωσε επειδή πρόδωσε. Αναφέρεται όμως και η εκδοχή ότι ο Λύσανδρος του χάρισε τη ζωή επειδή σε πρόσφατη σύσκεψη των Αθηναίων ήταν ο πιο διαλλακτικός. Όταν συγκεκριμένα οι άλλοι πρότειναν να κόβονται τα χέρια των αποστατών της Αθηναϊκής Συμμαχίας που πολεμούσαν στο πλευρό των εχθρών τους, ο Αδείμαντος φέρεται να ήταν ο μόνος που καταψήφισε το μέτρο.

Το τέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας

Αν δεν είχαμε χαθεί γρήγορα δεν θα είχαμε σωθεί

Είναι τόσο πλούσια η ελληνική ιστορία και τόσο γεμάτη από διδάγματα! Ποιος όμως άραγε διδάσκεται από αυτά;

Είμαστε στην εποχή του "κύκνειου άσματος" της Αχαϊκής Συμπολιτείας, εκεί στα 146 πχ. λίγο πριν η τελευταία αυτή ελληνική περιοχή υποδουλωθεί και αυτή πλήρως στους Ρωμαίους. Οι στρατηγοί της Συμπολιτείας κηρύσσουν τον πόλεμο ενάντια στην πανίσχυρη Ρώμη και αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της δυσκολίας του εγχειρήματος προχωρούν σε κάποια μέτρα, που για τη γενικά πολύ συντηρητική στην πολιτική της Αχαϊκή Συμπολιτεία, μπορεί να θεωρηθούν επαναστατικά. Χαρίζουν τα χρέη των φτωχών, απελευθερώνουν δούλους και επιβάλλουν έκτακτη εισφορά στους πλούσιους. Η ακαριαία αντίδραση της Ρώμης βέβαια δεν τους επέτρεψε να τα εφαρμόσουν, και η Αχαϊκή Συμπολιτεία διαλύθηκε.

Ποια ήταν λέτε η φράση που κυριαρχούσε τότε ανάμεσα στους εύπορους της Συμπολιτείας;

" Αν δεν είχαμε χαθεί γρήγορα δεν θα είχαμε σωθεί".

Ο χαμός της πατρίδας (αυτή είναι που χάθηκε γρήγορα) έσωσε την κοινωνική τους τάξη!

Veinte años (Είκοσι Χρόνια)

Στις 19 Μαϊου του 1916 είχα αναρτήσει αυτό το υπέροχο τραγούδι σε δύο εκτελέσεις, γράφοντας τα παρακάτω:

Ένα όμορφο, μελαγχολικό τραγούδι, που μιλά για ξεχασμένους έρωτες. Εδώ σε δύο εκτελέσεις με μεγάλη χρονική διαφορά.

Το ακούμε πρώτα από την Κουβανή Maria Tereza Vera, που υπήρξε ένας θρύλος στην πατρίδα της και το έγραψε και το εκτέλεσε πρώτη.

Στη συνέχεια το τραγουδά η σύγχρονη Ισπανίδα Silvia Perez Cruz, μέσα σε ένα καφενείο, ενώ την συνοδεύει στην κιθάρα ο πατέρας της Castor Perez.

Σήμερα προσθέτω μιαν ακόμη ασυνήθιστη και υπέροχη εκτέλεση του Ιουνίου του 2019, από τη μικρούλα Νόρα, που τη συνοδεύουν ο αδελφός της και ο πατέρας της.

Για να θυμόμαστε!

Ένα άρθρο του κ. Νίκου Μπίστη (του γνωστού της Προοδευτικής διεύρυνσης) από το protagon.gr τον Σεπτέμβριο του 2012.

Προσέξτε ιδιαίτερα την τελευταία παράγραφο.

Και τώρα κύριε Λαζόπουλε;

Ομολογώ ότι περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τα νέα επεισόδια του Αλ Τσαντίρι News του Λάκη Λαζόπουλου. Θέλω να δω αν συνειδητοποίησε τι έσπειρε τα δυο τελευταία χρόνια και τι θερίζει τώρα. Αν θα υπάρξει ένα ψήγμα αυτοκριτικής. Μια επωφελής αξιοποίηση του καλοκαιριού θα ήταν να έβλεπε σε επανάληψη τα προηγούμενα επεισόδια και παράλληλα σε ζωντανή μετάδοση τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής να επιδίδονται στις προσφιλείς πρακτικές τους και να διαδηλώνουν την απέχθεια τους για το κοινοβούλιο, τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον πολιτικό κόσμο. «Μα τι σχέση έχω εγώ με αυτούς ;» θα μας αντιτείνει αγανακτισμένος. « Εγώ ενδιαφερόμουν για τον απλό λαό, για την «κυρία» στην οποία απευθυνόμουν, για την Αριστερά, για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολόκληρη εκπομπή – αγιογραφία  έκανα για τον Τσίπρα, την Λιάνα Κανέλλη πρόβαλα σαν πρότυπο πολιτικού, εγώ φταίω που την πλάκωσε στις μάπες ο Κασσιδιάρης; Εγώ φταίω που πάνω από 400.000 συμπολίτες μας ψήφισαν τους νεοναζί; Η τρόικα και το μνημόνιο φταίνε».

Προφανώς για την ψήφο στην Χρυσή Αυγή δεν φταίει μόνο ούτε κυρίως ο Λάκης Λαζόπουλος, έχει όμως σοβαρό μερίδιο ευθύνης, μεγαλύτερο από όσο ο ίδιος φαντάζεται. Γιατί σε ρόλο τηλε-ευαγγελιστή κανοναρχούσε ένα εύπλαστο κοινό και το εξοικείωνε με την ανομία, την περιφρόνηση των θεσμών και το μπάχαλο, με την αντίληψη ότι όταν «αντιστέκεσαι» τα πάντα επιτρέπονται. Ένα πράγμα έκανε με απαράμιλλη συνέπεια: χάιδευε αδιακρίτως τους πάσης φύσεως αγανακτισμένους.

Το Σάββατο είδα σε επανάληψη ένα επεισόδιο. Ένας ηλικιωμένος αγανακτισμένος καλούσε να μπούν στην Βουλή και να σπάσουν τα πόδια των βουλευτών. Ο τηλε-ευαγγελιστής παρουσίασε το video και το άφησε στον αέρα ασχολίαστο, κλείνοντας με νόημα το μάτι στο κοινό. Η απρόσωπη κυρία, ο «λαός» του Λαζόπουλου, κατάπιε το μήνυμα, χαχάνισε και χειροκρότησε. Μετά ήρθε η πάνω πλατεία Συντάγματος με τις ελληνικές σημαίες και τα συνθήματα «για την χούντα που θα πέσει σε τούτη την πλατεία» και «το μπουρδέλο την Βουλή που πρέπει να καεί» ενώ η κάτω «κόκκινη» πλατεία – και μαζί ο Λαζόπουλος – σιγοντάρανε ευτυχισμένοι.

Κάπως έτσι ήρθε η «αριστερή» Κερατέα που άνοιξε τον δρόμο και νομιμοποίησε την ακροδεξιά Κόρινθο, την Ραφήνα και τα ντου των νεοναζί. Τα ήθελε αυτά ο Λαζόπουλος; Όχι, βέβαια. Αντικειμενικά όμως τα υπέθαλψε. Γιατί όταν η «κυρία του» εμπέδωσε το μήνυμα ότι κάθε διαμαρτυρία – άρα και η βία –  είναι δικαιολογημένη γιατί η χώρα είναι περίπου υπό γερμανική κατοχή, τότε δεν είχε  πρόβλημα να πεταχτεί μέχρι την Χρυσή Αυγή. Και η Χρυσή Αυγή έχει το «πλεονέκτημα» να έχει εύπεπτα, απλουστευτικά μηνύματα, όπως –  δυστυχώς – είναι τα τελευταία χρόνια τα μηνύματα που εκπέμπει ο Λαζόπουλος. Σε άλλη συχνότητα αλλά το ίδιο χοντροκομμένα. Όταν δυο μόνο χρώματα υπάρχουν , το άσπρο και το μαύρο, τότε δεν υπάρχει χώρος για το κόκκινο του Λαζόπουλου και αναπόφευκτα επικρατεί το μαύρο. Γιατί αυτό που αγνόησε ο Λαζόπουλος είναι ότι η Δημοκρατία συμβιώνει με την πολυχρωμία και τις αποχρώσεις.

Και όμως τα είχε τόσο καλά τακτοποιήσει στο μυαλό του με την μανιχαική λογική του. Από την μια ήσαν οι κακοί Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί και η τρόικα, το σάπιο πολιτικό σύστημα που από την πρώτη μέρα της αντιπολίτευσης σωρεύει δεινά στον τόπο. Και από την άλλη ο απλός λαός –  προσωποποιημένος στην «κυρία του» και στο αλαλάζον ακροατήριο του – πάντοτε αθώος, ανυποψίαστος και πάντα προδομένος. Και πάντα έτοιμος να πάει αριστερά και μόνο αριστερά, γιατί αριστερός είναι ο λόγος των ευαγγελιστών του Αλ Τσαντίρι ή της Σπίθας. Χαμπάρι δεν πήραν από την ακροδεξιά επέλαση. Εδώ κοτζάμ κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς συνωστίζονται με τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής στις κινητοποιήσεις των αστυνομικών και επιχαίρουν γιατί οι ένστολοι δεν θέλουν πλέον να χρησιμοποιούνται «ως μηχανισμός καταστολής κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων». Σε ελεύθερη μετάφραση και σύμφωνα με την ανοιχτή  προτροπή των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής αυτό σημαίνει οτι όταν θα ξαναμαζευτούν οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα δεν πρέπει να υπάρχει αστυνομική δύναμη ώστε να προστατεύσει το Κοινοβούλιο.

Όταν το 2012 αριστεροί αναγορεύουν το δημοκρατικό κράτος σε εχθρό στρώνουν το έδαφος στον πραγματικό εχθρό. Όταν διαβάζεις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής και μόνο από το λογότυπο και τα σύμβολα μπορείς να διακρίνεις την προέλευση, τότε αυτή η αριστερά είναι σε λάθος δρόμο. Και τώρα πιά ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Μίκης, ούτε ο Γλέζος, ούτε βέβαια ο Λαζόπουλος μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν βλέπουν τον φασιστικό κίνδυνο.

Ίριδα και Νεφέλη

Η Ίριδα και η Νεφέλη, από την πρόσφατη επίσκεψή τους στο Μαλάκι.

Γιάννης Σπανός

Χθες πέθανε ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Σπανός, από τους πρωτεργάτες του Νέου Κύματος και δημιουργός εξαιρετικών τραγουδιών.

Παραθέτω δύο από τα πιο αγαπημένα…

Ποίηση

MAID OF ATHENS, ERE WE PART

by Lord Byron

Maid of Athens, ere we part,

Give, oh give me back my heart!

Or, since that has left my breast,

Keep it now, and take the rest!

Hear my vow before I go,

Zoë mou, sas agapo!

By those tresses unconfined,

Wood by each Ægean wind;

By those lids whose jetty fringe

Kiss thy soft cheeks’ blooming tinge;

By those wild eyes like the roe, 

Zoë mou, sas agapo!

By that lip I long to taste;

By that zone encircled waist;

By all the token-flowers that tell 

What words can never speak so well;

By love’s alternate joy and woe.

Zoë mou, sas agapo!

Maid of Athens! I am gone:

Think of me, sweet! when alone.

Though I fly to Istambol,

Athens holds my heart and soul:

Can I cease to love thee? No!

Zoë mou, sas agapo!

Μουσική Πρόταση: Emma Shapplin-spente le stelle

Αναδρομές

Έγραφα... το 2012 στην προσωπική μου ιστοσελίδα. Πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία.

Στις 18/5/2012

Από το πείραμα Μέρκελ στο πείραμα Τσίπρα

Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της ευρωπαϊκής πολιτικής της λιτότητας, έγραψαν και ξανάγραψαν έλληνες και ξένοι αναλυτές. 

Πειραματόζωο σε ένα πείραμα που όπως φαίνεται έχει αποτύχει. Αν και κάποιοι από τους "ερευνητές" που τα εμπνεύστηκαν εξακολουθούν να επιμένουν στην εφαρμογή του. Δεν έχει λένε ακόμη πεθάνει εντελώς το πειραματόζωο.

Και τώρα; Η ανερχόμενη πολιτική δύναμη της χώρας μας καταγγέλει το πείραμα και διακηρύσσει τον βίαιο τερματισμό του!

Σωστά θα μου πείτε. Σημασία, όμως έχει: Με ποιο τρόπο; Μα πολύ απλά με ένα νέο πείραμα!

Με την εξαιρετικά φιλόδοξη αλλά δυστυχώς ουτοπική ιδέα ότι μπορεί να γίνει η Ελλάδα μπροστάρης σε μια ριζική ανατροπή του σκηνικού σε ολόκληρη την Ευρώπη, για να μην πω στον πλανήτη!

Μια ουσιαστικά πτωχευμένη χώρα, βαθιά διχασμένη, όπως οι πρόσφατες εκλογές απέδειξαν, με πολιτικές ηγεσίες ανάξιες και με ψηφοφόρους που ψηφίζουν με σαφώς αυτοκαταστροφικά αντανακλαστικά παρασυρμένοι από τυχοδιώκτες και τζογαδόρους πολιτικούς, θα σηκώσει το ανάστημά της και θα κατασπαράξει τον συντηρητικό ευρωπαϊκό λέοντα με τον τρομερό βρυχηθμό του μυός. 

Το έχω ξαναπεί ότι μας αρέσει εμάς τους Έλληνες ο μύθος του περιούσιου λαού. Οι ξένοι για δικούς τους λόγους καλλιεργούν συχνά αυτή την ψευδαίσθηση, την τόσο αθώα και χρήσιμη για εκείνους και την τόσο καταστροφική για μας, που ζούμε σε αυτή τη χώρα. 

Τόσο καταστροφική, που ολόκληρα κόμματα στήνονται πρόχειρα πάνω στην ιδεολογία του αθάνατου ελληνισμού και πιάνουν ποσοστά-ρεκόρ με μερικές εβδομάδες ζωής, έτσι χωρίς πρόγραμμα, αλλά με πολλές κορώνες όλων των ειδών!

Άλλοι περνούν από την αφάνεια και τις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων στην απόλυτη αλαζονεία των πολλαπλών και ετερόκλητων συνιστωσών του ρεάλιτι σώου του διαγωνισμού εκφοράς της μεγαλύτερης κοτσάνας. 

Και βαδίζουμε ολοταχώς προς τις νέες εκλογές. Ως συνειδητά πειραματόζωα θα ψηφίσουμε με τα δύο μας χέρια τη συμμετοχή μας στο νέο πείραμα. Χωρίς να αναλογιζόμαστε τις πιθανότητες που υπάρχουν για να το αντέξουμε.

Με τα παραπάνω δεν συνηγορώ υπέρ των κομμάτων του μνημονίου, όπως θα σκεφτούν μερικοί. Απλά δεν έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου και θα αναγκάσει όλη την υφήλιο να χορέψει ζεϊμπέκικο. Προτείνω να αρχίσουμε να κάνουμε εντατικά μαθήματα του βαλς του αποχαιρετισμού. Ως έτοιμοι από καιρό, ας το χορέψουμε τουλάχιστο με χάρη...

Στις 22/5/2012

Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;

Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.

Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.

Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα; 

Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.

Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης. 

Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.

Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση! 

Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!

Μουσική Πρόταση: Stringbean ~ Hillbilly Fever

Κάτι διαφορετικό πάλι. Εκκεντρική κάντρυ. Προσέξτε που βρίσκεται η ζώνη του παντελονιού του, που έγινε μόδα τα τελευταία χρόνια από ορισμένη κατηγορία νέων ανθρώπων στις ΗΠΑ.

Μουσική Πρόταση: Comme d'habitude Claude François

Πρόκειται για την αρχική πρωτότυπη γαλλική εκδοχή του μετέπειτα διάσημου από τον Frank Sinatra "My Way".

Ένα ηλιοβασίλεμα.....

Ήταν 9 Σεπτεμβρίου 2019

Μουσική Πρόταση: Les Au Revoir Feat. Μανώλης Καραντίνης - Εσύ

Έτσι, κάτι διαφορετικό!

Ποίηση

MUSE DES BEAUX ARTS

by W. H. Auden

About suffering they were never wrong,
The old Masters: how well they understood
Its human position: how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood:
They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer’s horse
Scratches its innocent behind on a tree.

In Brueghel’s Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water, and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
Had somewhere to get to and sailed calmly on.

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Χθες πέθανε ξαφνικά ένας αγαπημένος τραγουδοποιός, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γεννημένος στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Πέθανε σε ηλικία 63 ετών στο σπίτι του στον Πτελεό Μαγνησίας λίγες μέρες μετά τη τελευταία του συναυλία, που είχε γίνει στις 6 Σεπτεμβρίου στο Βόλο.

Ένα μικρό αφιέρωμα..

Ο ψαράς...

Κάθε μέρα που πηγαίνω για το πολύ πρωινό μου κολύμπι συναντώ ένα συμπαθητικό ψαρά, που πηγαινοέρχεται στην ακτή με ένα καλάμι. Δεν τον έχω δει ποτέ να πιάνει τίποτα.

Σήμερα μου το ομολόγησε: Έρχομαι εδώ κάθε πρωί πάνω από ένα μήνα και δεν έχω πιάσει τίποτα.

Τότε γιατί εξακολουθείς να έρχεσαι εδώ; τον ρωτώ.

Να μωρέ, εδώ κοντά έχει χώρο να παρκάρω το αυτοκίνητό μου!

Μου θυμίζει εκείνη την ιστορία με τον μεθυσμένο, που έχασε τα κλειδιά του όπως επέστρεφε τρικλίζοντας από την ταβέρνα και τα έψαχνε κάτω από τον στύλο της ΔΕΗ, επειδή εκεί μονάχα είχε φως.

Ο αληθινός ηγέτης (λόγια του Π. Κανελλόπουλου)

Καμιά μερίδα δεν μπορεί να είναι πέρα για πέρα η μερίδα του ανθρώπου που είναι αληθινά ελεύθερος πολίτης. Σε κάθε μερίδα -σε κάθε πολιτικό κόμμα ή κοινωνική κατηγορία ανθρώπων- τον κύριο τόνο δεν τον δίνει ποτέ ο πιό ελεύθερος, ο πιό υπερήφανος, ο πιό αληθινός. Δεν τον δίνει ούτε ο πιό ισχυρός- ισχυρός ως ελεύθερη συνείδηση- ηγέτης. Όσο είναι μάλιστα ο ηγέτης ηθικά ισχυρότερος, τόσο περισσότερο είναι έρημος.

Το χρώμα σε οποιαδήποτε μερίδα το δίνουν οι πολλοί, οι πιό αδύνατοι, οι ηθικά και πνευματικά φτωχότεροι, οι φανατικοί. 

Ο ηθικά ισχυρός ηγέτης ενός κόμματος δεν είναι ποτέ- δεν μπορεί νάναι- γνήσιος και ανεπιφύλακτος οπαδός του κόμματος αυτού. Και όταν γίνεται ανεπιφύλακτος οπαδός του κόμματος που τάχθηκε να διευθύνει, χάνει τον εαυτό του, παύει νάναι ηθικά ισχυρός, γίνεται ότι είναι όλοι οι άλλοι, λέγεται ηγέτης χωρίς νάναι πια στ' αλήθεια ηγέτης, τον επευφημούν τα πλήθη, επευφημώντας στο βάθος όχι αυτόν, αλλά τις δικές τους αδυναμίες, τα δικά τους πάθη.

Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Επιστολές στους Προγόνους μου. Από την επιστολή προς τον Αριστείδη.

(Το είχα δημοσιεύσει για πρώτη φορά στον ιστότοπο τον Οκτώβριο του 2011)

Ποίηση

QUESTIONNAIRE

by Wendell Berry

How much poison are you willing

to eat for the success of the free

market and global trade? Please

name your preferred poisons.

For the sake of goodness, how much

evil are you willing to do?

Fill in the following blanks

with the names of your favorite

evils and acts of hatred.

What sacrifices are you prepared

to make for culture and civilization?

Please list the monuments, shrines,

and works of art you would

most willingly destroy.

In the name of patriotism and

the flag, how much of our beloved

land are you willing to desecrate?

List in the following spaces

the mountains, rivers, towns, farms

you could most readily do without.

State briefly the ideas, ideals, or hopes,

the energy sources, the kinds of security,

for which you would kill a child.

Name, please, the children whom

you would be willing to kill.

Φοβάμαι...

Φοβάμαι",Μανώλης Αναγνωστάκης

Φοβᾶμαι... Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο. Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο. Νοέμβρης 1983

Διαβάζοντας...

Ήταν η πρώτη φορά, που είδα τον πατέρα μου να κλαίει. Ένα καθοριστικό γεγονός της παιδικής ηλικίας, όταν τα δάκρυα ενός άλλου ανθρώπου είναι περισσότερο αβάσταχτα από τα δικά σου δάκρυα.

Απόσπασμα από “The Plot Against America” του Philip Roth

Μουσική Πρόταση: Ramones - I Wanna Be Sedated

Νεφέλη

Πριν λίγες μέρες βαφτίσαμε τη μικρή μας εγγονούλα, τη Νεφέλη. Στη μια φωτογραφία με την αδελφούλα της την Ίριδα.

Χιούμορ (προφητικό;)

Ήταν 8 Σεπτεμβρίου 2011.Πρωθυπουργός της Ελλάδας (για 2 ακόμη μήνες) ο Γιώργος Παπανδρέου. Να ένα προφητικό σκίτσο εκείνης της ημέρας από τον Δημήτρη Χαντζόπουλο.

Τέλος Εποχής

Είναι γνωστό, ότι όσοι ζουν σε ιστορικές εποχές μεγάλων αλλαγών συνήθως δεν το αντιλαμβάνονται. Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα και εγκλωβισμένοι στα μικρά ή μεγάλα προσωπικά τους προβλήματα, δεν έχουν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν αυτά που συμβαίνουν και να τα δουν στη σωστή τους διάσταση.

Έχω την αίσθηση, ότι ζούμε σε μια τέτοια εποχή. Τα σημάδια είναι πολλά γύρω μας, αρκεί να κόψουμε λίγο το βήμα μας και να αφουγκραστούμε και να δούμε...

Οι μεταβατικές εποχές δεν είναι ευτυχισμένες εποχές. Υπάρχει μια ανησυχία και αβεβαιότητα, ωσάν όλοι κάτι να περιμένουν. Κάτι απροσδιόριστο, που επικρέμεται, που απειλεί...Χαρακτηρίζονται ακόμη οι μεταβατικές εποχές από το τέλος των πραγμάτων όπως τα ξέραμε. Το οριστικό και αδιαφιλονίκητο τέλος. 

Τι είναι αυτό που αλλάζει στην εποχή μας; Αρκετά, αλλά κάποια χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Το πρώτο είναι ότι σιγά σιγά αλλά σταθερά καταργείται το κοινωνικό κράτος. Η δημόσια υγεία και παιδεία, κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης κυρίως, πνέουν τα λοίσθια. Μπορεί οι κυβερνώντες να τα ονομάζουν ανασυγκρότηση και αναβάθμιση, αλλά η ουσία είναι αυτή: όλο και λιγότερα χρήματα από τον κρατικό κορβανά δίνονται για τα ύψιστα αυτά μέχρι σήμερα κοινωνικά αγαθά. Οι λόγοι είναι πολλοί και είναι περισσότερο πολιτικοί παρά οικονομικοί. 

Σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα ο ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων μικραίνει, ενώ αυξάνεται ο ρόλος "μορφωμάτων", που δύσκολα βρίσκει κανείς την άκρη τους, παρά τα βαρυγδουπα ονόματα. Κάποιες Πολυεθνικές Κεντρικές Τράπεζες και Ταμεία και Οργανισμοί και Συμμαχίες, που οι σχέσεις του με τις από καιρό γνωστές και εμπειρότερες πολυεθνικές Εταιρείες δεν περιορίζονται μόνο στη συνωνυμία, παίζουν πλέον τον βασικό ρόλο στη λήψη πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών αποφάσεων. Και είναι επόμενο αυτό, αφού τα όρια των κρατών και των ηπείρων δεν αρκούν για τη διαχείριση των σημερινών οικονομικών μεγεθών αυτών των παγκοσμιοποιημένων φορέων.

Οι πόλεμοι αλλάζουν όνομα και βαφτίζονται περιορισμένες επιχειρήσεις υποστήριξης των λαϊκών αντιδράσεων, οι χρεωκοπίες των χωρών που επιλέγονται από τα ¨μορφώματα" ονομάζονται μηχανισμοί ενίσχυσης και αρωγής και τα Ενωμένα Έθνη κατήντησαν ένας γραφικός οργανισμός καταγραφής ανεφάρμοστων αποφάσεων και περιθωριακής διπλωματίας.

Και το κυριότερο είναι αυτό που προανέφερα. Όλα τα παραπάνω πολύ σημαντικά πράγματα δεν φαίνεται να έχουν επιστροφή. Οι λαοί μέχρι στιγμής δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, αφού σιγά-σιγά εκλείπει και ο "εθνικισμός", που χαρακτήριζε τους προηγούμενους αιώνες και που καταδικάστηκε ως στίγμα -και ήταν- υπέυθυνο για πολλές γενοκτονίες. Ποιος θα το περίμενε, ότι μπροστά στην καταιγίδα αυτής της αδίστακτης και ανάλγητης παγκοσμιοποίησης θα αρχίζαμε να αναπολούμε τον τρισκατάρατο και καταδικασμένο από όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους "εθνικισμό"!! Ενώ και ο κομμουνισμός, η λύση που ιδεολογικά και θεωρητικά θα μπορούσε να είναι η απάντηση κατέρρευσε επίσης οριστικά θαμένος μέσα στα ερείπια των δικών του αμαρτωλών κατασκευών.

Υπάρχει θα μου πείτε η περίφημη "αλληλεγγύη" των λαών, που εκδηλώθηκε κάπως με τους αγανακτισμένους σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει να αποδειχτεί ισχυρότερη από τις κυβερνήσεις αυτών των ίδιων λαών, οι οποίες έχουν ήδη υποκύψει. 

Μπορούμε, λέτε, να ελπίζουμε σε αυτό;

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο στις 3 Σεπτεμβρίου του 2011. Τι θα άλλαζα αν το έγραφα σήμερα; Πιθανότατα θα απαντούσα με ένα ξερό ΟΧΙ στο ερώτημα που παραθέτω στο τέλος!

Ποίηση

Ungodly

Adrianne Kalfopoulou

You want to flee, but flee where? The urban concrete elsewhere

does not seethe, does not breathe the scent of carob trees.

Flee, you hear it everywhere, the taxi driver, the farmer at the laiki

tell you, Go! and are puzzled that you are still here,

you who could actually leave with your American passport.

Pack your clothes, leave behind the ruined lives, translate home into

longing, elsewhere you might lift your chin, live unburdened.

The government, the Americans . . . no one cares, the taxi driver complains,

and the farmer at the laiki selling you the sweetest pears, advises

to keep them fresh,  Eat them cold, nearly frozen.

He shakes his head, murmurs Ellada . . . , this ancient land of rock cliffs,

seas that bleed their myths, Greece with its tales of flight

and light, returns and rebirths, keeps teaching the stubborn human lesson

still: the gods won’t save you, neither will you stop wishing it of them.

After all, you are human and they are not.

Ποίηση

Everything in Our World Did Not Seem to Fit

Naomi Shihab Nye

Once they started invading us.

Taking our houses and trees, drawing lines,

pushing us into tiny places.

It wasn't a bargain or deal or even a real war.

To this day they pretend it was.

But it was something else.

We were sorry what happened to them but

we had nothing to do with it.

You don't think what a little plot of land means

till someone takes it and you can't go back.

Your feet still want to walk there.

Now you are drifting worse

than homeless dust, very lost feeling.

I cried even to think of our hallway,

cool stone passage inside the door.

Nothing would fit for years.

They came with guns, uniforms, declarations.

Life magazine said,

'It was surprising to find some Arabs still in their houses.'

Surprising? Where else would we be?

Up on the hillsides?

Conversing with mint and sheep, digging in dirt?

Why was someone else's need for a home

greater than our own need for our own homes

we were already living in? No one has ever been able

to explain this sufficiently. But they find

a lot of other things to talk about.

Naomi Shihab Nye, a Palestinian-American resident of Texas, was born in St. Louis and lived in Jerusalem in her youth. 

Πριν λίγη ώρα...

Πριν λίγη ώρα…

Καταιγίδα με κεραυνούς στο Μαλάκι και ταυτόχρονα ….ουράνιο τόξο!