THIS BE THE VERSE
by Philip Larkin
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another’s throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don’t have any kids yourself.
Pianist Nobuyuki Tsujii bursts into tears when he plays at Carnegie Hall his own composition "Elegy for the Victims of the Tsunami of March 11, 2011 in Japan"
Μίκης Θεοδωράκης (1925-2021)
Ο πιο μεγάλος Έλληνας συνθέτης! Δύσκολο να διαλέξει κανείς ένα από τα τραγούδια του έτσι σαν φόρο τιμής!
Θα προτιμήσω ένα από τα πολύ αγαπημένα μου.
Νύχτα μαγικιά. Με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά.
Νύχτα μαγικιά μια σκιά περνά,
σκέψου τώρα τη φωνή,
που σου 'λεγε, ποτέ, ποτέ μαζί.
Βάδιζα σκυφτός, ήσουν ουρανός
με των άστρων τη μουσική
μου τραγουδάς, ποτέ, ποτέ μαζί.
Μάγισσα χλωμή, το στερνό σου φιλί,
ξεχασμένη μουσική,
μια μαχαιριά, ποτέ, ποτέ μαζί.
Του έγειρε μονόπαντα ο ανασχηματισμός του Μητσοτάκη! Πίστευε ότι με τον Αποστολάκη θα κάλυπτε κάπως τον Πλεύρη και τη δεξιά στροφή!
THE VACATION
by Wendell Berry
Once there was a man who filmed his vacation.
He went flying down the river in his boat
with his video camera to his eye, making
a moving picture of the moving river
upon which his sleek boat moved swiftly
toward the end of his vacation. He showed
his vacation to his camera, which pictured it,
preserving it forever: the river, the trees,
the sky, the light, the bow of his rushing boat
behind which he stood with his camera
preserving his vacation even as he was having it
so that after he had had it he would still
have it. It would be there. With a flick
of a switch, there it would be. But he
would not be in it. He would never be in it.
Η ευθύνη του ηγέτη
Εντάξει, πολλά μπορεί να πει κανείς για το εκατονπενηντάρι στους νέους…
Υπάρχει όμως μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
Υπάρχει μια νέα μετάλλαξη του κορωνοϊού με πολύ μεγαλύτερη μεταδοτικότητα.
Τα μέτρα προστασίας, καλώς ή κακώς, έχουν ατονήσει.
Όλοι οι ειδικοί τονίζουν ότι η μοναδική ουσιαστική μας άμυνα είναι ο εμβολιασμός!
Η πορεία των εμβολιασμών όμως δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιητική και βέβαια σε αυτό δεν φταίει η κυβέρνηση! Θα έφταιγε εάν δεν υπήρχαν εμβόλια. Θα έφταιγε εάν δεν δούλευε το σύστημα με τα ραντεβού.
Και να δούμε λίγο τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης:
Πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να εμβολιαστούν περισσότεροι πολίτες;
Κάποια σημαντικά στελέχη του το είπαν και το διακήρυξαν καθαρά, αλλά υπάρχει και κάποιος και μάλιστα γιατρός, που είπε το αντίθετο.
Και εδώ μπαίνει το θέμα του πραγματικού ηγέτη!
Ποια είναι η θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Θα βγει να πει στους πολίτες ότι πρέπει να πάνε όλοι να εμβολιαστούν;
Είναι δυνατόν να ελπίζει ότι τα πράγματα θα πάνε στραβά για τη χώρα; Ότι θα γεμίσουν πάλι οι εντατικές και έτσι ίσως ξαναπάρει την εξουσία;
Μακριά από μένα αυτές οι σκέψεις!
Γι αυτό και περιμένω τις επόμενες ώρες τις σχετικές του ανακοινώσεις. Μέσα από μια άμεση παρέμβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Για έναν υπεύθυνο ηγέτη είναι μονόδρομος!
Και τώρα, σε αυτή την τελευταία φάση του καπιταλισμού, ο ύπνος έχει καταντήσει να είναι όχι απλά κάτι που καθυστερεί τη δουλειά, αλλά ωσάν ένας αληθινός ανταγωνιστής της επιχείρησης.
Αυτή είναι λοιπόν η στάση μας απέναντι στον ύπνο: είναι κάτι που πρέπει να μας προκαλεί καχυποψία, επειδή είναι ένα χρονικό διάστημα, που δεν είμαστε συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο, δεν καταναλώνουμε και δεν παίζουμε.
Το πρόβλημα είναι ότι απλά δεν είμαστε καμωμένοι να ζούμε τη ζωή μας σε τεχνητό φως. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να ξυπνάμε με ξυπνητήρια και να πέφτουμε για ύπνο βυθισμένοι στο γαλάζιο φως των έξυπνων κινητών μας. Ζούμε σε κοινωνίες 24 ωρών, αλλά τα σώματά μας δεν είναι 24 ωρών. Κάτι πρέπει να αλλάξει!
Αποσπάσματα από το βιλίο του Matt Haig «Notes on a Nervous Planet.»
YOUNG POETS
by Nicanor Parra
Write as you will
In whatever style you like
Too much blood has run under the bridge
To go on believing
That only one road is right.
In poetry everything is permitted.
With only this condition of course,
You have to improve the blank page.
Η πιο απολαυστική περιγραφή μιας επίσκεψης ενός καθηγητή-ιατρού στο σπίτι ασθενούς, που έχω διαβάσει:
Αφού εξέτασε τη γιαγιά μου χωρίς να την κουράσει, και με μια υπερβολική αυτοσυγκράτηση που ήταν μια ένδειξη ευγένειας για τον οικογενειακό μας γιατρό, είπε με σιγανή φωνή κάποια λόγια στον πατέρα μου, έκανε μια ευγενική υπόκλιση μπροστά στη μητέρα μου, στην οποία αισθάνθηκα ότι ο πατέρας μου συγκρατήθηκε να μην ψελλίσει “Ο Καθηγητής Δ..” Αλλά αυτός είχε ήδη στρέψει το κεφάλι του, μη θέλοντας να ενοχλήσει και βγήκε έξω με τον πιο όμορφο τρόπο του κόσμου, παίρνοντας απλά το φακελάκι που του δώσαμε. Δεν έμοιαζε να το έχει δει καθόλου, και εμείς οι ίδιοι για μια στιγμή αναρωτηθήκαμε εάν του το είχαμε δώσει, τόσο πολύ είχε χρησιμοποιήσει την ευελιξία ενός ταχυδακτυλουργού στο να το εξαφανίσει, χωρίς να χάσει απολύτως τίποτα από τη μάλλον επαυξημένη σοβαρότητα του ως μεγάλου επιστήμονα με τη μακριά του ρεντιγκότα με τα μεταξωτά πέτα, με το όμορφο κεφάλι γεμάτο με μια ευγενική συμπόνια. Η βραδύτητα και η ζωντάνια του αποδείκνυαν, ότι και εκατό επισκέψεις να τον περίμεναν ακόμη, δεν ήθελε να δείχνει βιαστικός.
Από το «À la recherche du temps perdu” του Marcel Proust.
