Σάτιρα....

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Μουσική Πρόταση: Saint-Saëns - Violin Sonata No. 1 - Heifetz, Smith

Δικαίωση!

Είναι μερικά πράγματα που ικανοποιούν και βοηθούν στον τελικό απολογισμό, τις στιγμές εκείνες που αισθάνεσαι την ανάγκη να “εξετάσεις” τη ζωή σου.

Δημοσιεύτηκε αυτό το μήνα ένα άρθρο σε έγκυρο επιστημονικό περιοδικό, το οποίο επιβεβαιώνει και ενισχύει ευρήματα ερευνών που έκανα, μαζί με άλλους βέβαια, όταν ήμουν στις Η.Π.Α. πριν 35 χρόνια! 

Και για όσους ενδιαφέρονται η σχετική αναφορά και ο σύνδεσμος.

(Auto-)Immune Signature In Aplastic Anemia

Antonio M. Risitano

Haematologica May 2018 103: 747-749; Doi:10.3324/haematol.2018.190884

http://www.haematologica.org/content/103/5/747

Ποίηση

SNOWBALL

by Shel Silverstein

I made myself a snowball

As perfect as could be.

I thought I’d keep it as a pet

And let it sleep with me.

I made it some pajamas

And a pillow for its head.

Then last night it ran away,

But first it wet the bed.

Ποίηση

Α Τ Ι Τ Λ Ο

του Νάσου Βαγενά

Καθρέφτη δεν είχε στο σπίτι. Κοιταζόταν στο τζάμι μιας παλιάς φωτογραφίας της.

Από την ποιητική συλλογή «Πανωραία» του Νάσου Βαγενά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

Σημείο των καιρών....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Λουλούδια...και πάλι

Μουσική Πρόταση: Billie Holiday-Strange fruit

Ένα τραγούδι αλλιώτικο, με στίχους συγκλονιστικούς, από τις πιο σκληρές ώρες του αμερικάνικου Νότου.

Strange Fruit 

Southern trees bear strange fruit

Blood on the leaves and blood at the root

Black bodies swinging in the southern breeze

Strange fruit hanging from the poplar trees

Pastoral scene of the gallant south

The bulging eyes and the twisted mouth

Scent of magnolias, sweet and fresh

Then the sudden smell of burning flesh

Here is fruit for the crows to pluck

For the rain to gather, for the wind to suck

For the sun to rot, for the trees to drop

Here is a strange and bitter crop

Διαβάζοντας...

Και τι είναι ο πόνος των άλλων; Ευκολότερο να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει. Ευκολότερο να αρνηθείς την προσπάθεια να συμπονέσεις, να πιστέψεις ότι το σώμα του αγνώστου στο πεζοδρόμιο είναι απλά ένα φάντασμα, μια συνάθροιση χρωματιστών πίξελς, που απλά θα πάψουν να υπάρχουν μόλις γυρίσουμε το κεφάλι μας, αλλάζοντας το κανάλι του βλέμματός μας. 

Από το βιβλίο “The Lonely City” της Olivia Laing.

Καλημέρα!

Καλημέρα!

Με τρία i-phonika τριαντάφυλλα!

Από την αυλή μας σήμερα!

Ποίηση

SOMETIMES IT HAPPENS

by Brian Patten

And sometimes it happens that you are friends and then

You are not friends,

And friendship has passed.

And whole days are lost and among them

A fountain empties itself.

And sometimes it happens that you are loved and then

You are not loved,

And love is past.

And whole days are lost and among them

A fountain empties itself into the grass.

And sometimes you want to speak to her and then

You do not want to speak,

Then the opportunity has passed.

Your dreams flare up, they suddenly vanish.

And also it happens that there is nowhere to go and then

There is somewhere to go,

Then you have bypassed.

And the years flare up and are gone,

Quicker than a minute.

So you have nothing.

You wonder if these things matter and then

As soon you begin to wonder if these things matter

They cease to matter,

And caring is past.

And a fountain empties itself into the grass.

Διαβάζοντας....

«Οι φήμες και τα πι­κά­ντι­κα σχό­λια γύρω από το πρό­σω­πο του Μελά ορ­γί­α­ζαν. Τα ανέκ­δο­τα δια­δέ­χο­νταν το ένα το άλλο. Ήταν γνω­στό στους πα­ροι­κού­ντες εν Ιε­ρου­σα­λήμ ότι ο Μελάς, κα­θη­γη­τής τότε στη σχολή υπο­κρι­τι­κής της Μα­ρί­κας Κο­το­πού­λη, την έπε­φτε στις μα­θή­τριες της σχο­λής. Όταν όμως έβαλε χέρι στη νεαρή και πολλά υπο­σχό­με­νη ηθο­ποιό Έλλη Λα­μπέ­τη, η Κο­το­πού­λη εξερ­ρά­γη.

«Κάτω τα χέρια σου, πα­λιό­γε­ρε, τι πας να κά­νεις εκεί;» φώ­να­ξε.

Και τι της απά­ντη­σε ο Μελάς;

«Πα­τρι­κά το κάνω, Μα­ρί­κα μου, πα­τρι­κά».

Από τότε έγινε σλό­γκαν με­τα­ξύ των ηθο­ποιών. Κάθε φορά που κά­ποιος δι­πλά­ρω­νε τα κο­ρί­τσια, οι άλλοι φώ­να­ζαν εν χορώ:

«Πα­τρι­κά, Μα­ρί­κα μου, πα­τρι­κά!»

Απόσπασμα από: Κώστας Αρκουδέας. «Το χαμένο Νόμπελ.» 

Ποίηση

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ

Του Po Chü-i*

Σταλμένος ως δώρο από το Αννάμ**

Ένας κόκκινος παπαγάλος.

Το χρώμα του ίδιο με τον ανθό της ροδακινιάς,

Μιλούσε με τη φωνή των ανθρώπων.

Και του έκαναν ότι πάντοτε γίνεται

Με τους σοφούς και τους εύγλωττους.

Πήραν ένα κλουβί με γερά κάγκελα

και τον έκλεισαν μέσα.

* Γνωστός και ως Bai Juyi (772-846). 

**Παλιά ονομασία του Βιετναμ

Η μετάφραση δική μου, από τα αγγλικά.

Διαβάζοντας....

ΟΙ Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοι….

Παραπιανόντουσαν οι  σύμμαχοι των Σπαρτιατών, ότι οι τελευταίοι τους τραβούσαν από δω κι εκεί (δεῦρο κἀκεῖσε) σε διάφορες εκστρατείες και μάλιστα τους ζητούσαν να είναι πολυάριθμοι, ενώ οι Σπαρτιάτες ήταν συνήθως λίγοι. 

Θέλοντας να απαντήσει σε αυτό ο Αγησίλαος πρόσταξε μια μέρα να μαζευτεί όλο το στράτευμα και ενώ οι σύμμαχοί τους κάθισαν ανακατωμένοι, οι Σπαρτιάτες, σαφώς λιγότεροι, κάθισαν χώρια.

Ζήτησε τότε ο Αγησίλαος να σηκωθούν πρώτα όρθιοι οι κεραμοποιοί, μετά οι μεταλλουργοί, οι οικοδόμοι κλπ, δηλαδή με τη σειρά όλα τα επαγγέλματα. Σε λίγο είχαν σηκωθεί όλοι οι σύμμαχοι, και κανείς από τους Σπαρτιάτες. Αυτό βέβαια οφείλονταν στο ότι οι Σπαρτιάτες ήταν πολεμιστές και μόνο, αφού απαγορεύονταν να εξασκήσουν κάποιο επάγγελμα («ἀπείρητο γὰρ αὐτοῖς τέχνην ἐργάζεσθαι καὶ μανθάνειν βάναυσον»).

Γέλασε τότε ο Αγησίλαος και είπε: Βλέπετε, λοιπόν, ποιος στέλνει τους περισσότερους στρατιώτες;

Τα παραπάνω βέβαια από τους “Βίους Παράλληλους” του Πλούταρχου

Μαξίμου ως την «Αθλητική Κυριακή»: η προπαγάνδα είναι της ίδιας κοπής

Του Χρήστου Μιχαηλίδη, από το Protagon.gr

Η εκπομπή «Αθλητική Κυριακή» της ΕΡΤ αντιμετώπισε το θέμα της δικαστικής πτυχής του διακοπέντος αγώνας ΠΑΟΚ – ΑΕΚ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού, στο Μαξίμου, κάθε επίμαχο πολιτικό ζήτημα: με απροκάλυπτη, χοντροκομμένη, στυγνή προπαγάνδα.

Κάποτε αρκούσε και μόνον αυτή η τελευταία λέξη. Δεν χρειάζονταν υπερθετικά επίθετα και άλλα στολίδια. Δυστυχώς όμως, εκεί όπου πια έχουμε διολισθήσει ως πολιτική εκπροσώπηση αλλά και ως κοινωνία, ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας και της αλήθειας έχει γίνει τόσο εύκολη υπόθεση που δεν χρειάζεται πλέον η γκεμπελική τέχνη που υπήρχε κάποτε για να την επιτύχει. Το φορμάτ είναι copy-paste, και δεν έχει καμιά ιδιαίτερη φιλοσοφία. Σε κάθε διένεξη, υπάρχουν ή τίθενται από όλες τις πλευρές, κάποια στοιχεία εστίασης. Σε αυτά πέφτει όλος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός. Η υπόλοιπη εικόνα, ο αντίλογος δηλαδή, ή διαγράφεται εντελώς, ή διαστρέφεται εξ αρχής και δαιμονοποιείται.

Εάν κάθονται στο ίδιο τραπέζι δύο προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, κάτι σπάνιο εν προκειμένω, ο θεατής απλώς παρακολουθεί μια μάχη αδιέξοδη. Τουλάχιστον, όμως, βλέπει δύο επιχειρήματα.

Εάν οι μηχανισμοί αυτοί λειτουργούν κατά μόνας, όπως συμβαίνει με το υπάρχον καθεστώς, είναι σαφές ότι καταβάλλεται προσπάθεια να πεισθεί ο θεατής ότι «αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια».

Στην κυριακάτικη αθλητική εκπομπή της ΕΡΤ, επί περίπου μισή ώρα γινόταν μία χαλαρή κουβέντα μεταξύ δύο βαμμένων ΠΑΟΚτζήδων γύρω από την αναμενόμενη ετυμηγορία του αθλητικού δικαστή για τον διακοπέντα αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων. Ο ένας έτυχε να είναι και δημοσιογράφος. Μίκρυναν, λοιπόν, την πραγματική εικόνα των γεγονότων που συνέβησαν εκείνο το απόγευμα, και κράτησαν μόνο από αυτά την κατά τη γνώμη τους άρνηση της ΑΕΚ να επιστρέψει στον αγωνιστικό χώρο μετά τη διακοπή του.

Πώς και γιατί διεκόπη; Ούτε κουβέντα. Ελεγαν απλώς, και κουτοπόνηρα, ότι «η ΑΕΚ εστιάζει μόνο σε μιαν εικόνα» – προσέξτε τη χοντροκοπιά της προπαγάνδας εδώ. Ποια εικόνα; Δεν λένε. Δεν θέλουν καν να τη θυμίζουν. Ο μηχανισμός θέλει να την εξαφανίσει. Διότι αυτή κρύβει την ουσία.

Είναι η εικόνα που προβλήθηκε σε όλον τον κόσμο, και που δείχνει έναν μαινόμενο πρόεδρο να εισβάλλει οπλοφορώντας μέσα στον αγωνιστικό χώρο, φωνάζοντας στους παίκτες του να αποχωρήσουν, και απειλώντας διαιτητές και αντιπάλους ότι την έχουν στημένη στην ομάδα τους.

Δεν διαφέρει, κατ’ ουσίαν, το σκηνικό αυτό, από εκείνο στο οποίο, μετά το δημοψήφισμα του 2015, ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του προσπάθησαν να πείσουν έναν ολόκληρο λαό ότι ψήφισε κάτι διαφορετικό από εκείνο για το οποίο ο ίδιος, ένα 24ωρο πριν, πανηγύριζε ότι κατήγαγε νίκη λαμπρή. Ακριβώς το ίδιο. Εστίασαν και τότε σε ένα σαθρό επιχείρημα, ότι πήραν εντολή από τον ελληνικό λαό να πούνε όχι στο προηγούμενο σχέδιο των δανειστών, και στο τέλος πήγαν σε νέα διαπραγμάτευση και υπέγραψαν καινούργια σύμβαση πολύ πιο επώδυνη.

Ο ΠΑΟΚ θέλει να σβήσει την ένοπλη εικόνα του Σαββίδη από προσώπου Γης. Η κυβέρνηση του δίνει βήμα να το κάνει. Βήμα ενός δικού της παραμάγαζου, που σε κάθε επίπεδο υπηρετεί αυτόν ακριβώς τον προπαγανδιστικό της μηχανισμό, και που δυστυχώς συντηρείται από τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων.

Ετσι ακριβώς λοιπόν, όπως πάνε να κάνουν τώρα με τον έξαλλο Ιβάν, που αυτός στην ουσία κατέστρεψε την ομάδα του και εξευτέλισε το ελληνικό ποδόσφαιρο στα πέρατα του πλανήτη, έσβησαν-εξαφάνισαν μιαν εκπομπή (της Εύης Κυριακοπούλου) που θα φιλοξενούσε την «άλλη εικόνα», όχι τη δική τους, όπως αυτή παρουσιαζόταν από ανθρώπους με άλλη άποψη: Καλύβας, Ράμφος, Πετρουλάκης, και άλλοι.

Ακούσατε κάποια εξήγηση για εκείνο το εν ψυχρώ κόψιμο; Οχι. Ομοίως δεν θα ακούσετε και καμία αντίδραση για όλες τις άλλες (όπως αυτήν της ΠΑΟΚτζήδικης «Αθλητικής Κυριακής») προπαγανδιστικές αλχημείες που έχουν κατακλύσει όσο ποτέ άλλοτε τον δημόσιο βίο αυτής της χώρας.

YΓ: Και ναι, είμαι ΑΕΚτζής! Και ναι, αναζητήστε και βρείτε εδώ παλαιότερα κομμάτια μου στο Protagon όπου κατακεραύνωνα οπαδούς και παράγοντες της ομάδας μου για πρόκληση και υπόθαλψη επεισοδίων και ζητούσα την παραδειγματική της τιμωρία. Και ναι, πιστεύω ότι το νέο αφήγημα που έχει κατά νου ο Συριζέϊκος προπαγανδιστικός μηχανισμός, προκειμένου να μείνει στην εξουσία και να στηρίξει τους ανθρώπους που τον υποστηρίζουν, είναι: «ας καταστραφεί το ελληνικό ποδόσφαιρο», (κατά τα πρότυπα του «ας καταστραφεί η Ελλάδα»), ακόμα κι αν χρειαστεί Grexit, «ώστε να μπορέσουμε να πουλήσουμε προς τα έξω ότι εμείς τουλάχιστον συγκρουστήκαμε», είτε με την ΕΕ, είτε και με τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες ποδοσφαιρικές αρχές. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο τους ανθρώπους από το να μείνουν μέσα στο παιχνίδι. Ακόμα και χωρίς θεατές. Ακόμα και κεκλεισμένων των θυρών

Μουσική Πρόταση: Jane Monheit - Blame It On My Youth

Αρκάς ...πανικόβλητος!

Μια όχι και πολύ δύσκολη συμβίωση...

Τα σημάδια της άνοιξης