Παραθέτω ένα ακόμη κείμενο από την ενότητα "Μεσοφρενικές Υστερίες". Γραμμένο πριν κάμποσα χρόνια.
Απόσπασμα από μια συνέντευξη.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
-Και θε νάρθουνε δίσεχτα χρόνια με κάτι χαγώγια και παγκούμια και κυρικαρκατζούδια διάφορα, που κουβανά ο αγέρας από τριγύρω... και θα φραχτούνε ούλες οι ρωγμές και ο τόπος θα πάρει να φουσκώνει. Και θάναι αρρώστεια γιομάτο ετούτο το συμμάζεμα και να που αποσιμάρχονται οι πληγές στη φύση και τα ζωντανά...Γιατί έχει γίνει πολύ δυνατός κι επιτήδειος στο κακό ο άνθρωπος και τίποτις δεν ημπορεί να τον καταλαγιάσει.
- Κι εσείς λοιπόν έτσι απαισιόδοξα τα βλέπετε τα πράγματα. Πάντα αναρωτιόμουνα γιατί όλοι οι φουτουριστές συγγραφείς χτίζουν δυστοπικές και μόνο τέτοιες πολιτείες.
- Είναι βλέπεις που το κακό στις μέρες μας πηδάει σαν το ελατήριο και βγάζει μάτι. Δεν είναι ανάγκη να το φανταστείς, τόχεις μπρος σου και χοροπηδηχτό. Το χρόνο εκτιμάς μονάχα, μέχρις ότου δεν θα υπάρχει μη παρέκει...
- Στο προηγούμενο βιβλίο σας είχατε ως θέμα το θάνατο. Πόσο σας απασχολεί άραγε ο θάνατος και γιατί;
- Η μεγάλη στιγμή για τον καθένα από μας είναι η στιγμή του θανάτου. Γι αυτήν και μόνο αξίζει να ετοιμαζόμαστε. Εκείνη μόνο τη στιγμή μπορεί να δεις το νόημα της παρουσίας σου στη γη. Αυτή και μόνη η στιγμή έχει βαρύτητα. Και δεν έχει καμιά σημασία τι έχεις κάνει στη ζωή σου. Αυτό που έχει σημασία είναι το ποιος έγινες. Όχι αν υπήρξες καλός ή κακός σύμφωνα με τους άλλους, αλλά αν μπόρεσες να εξελιχτείς προς την κατεύθυνση των δυνατοτήτων σου, πόσο τις αξιοποίησες όχι με τα μέτρα των άλλων, αλλά με τα δικά σου και μόνο σταθμά. Δεν υπάρχει άλλη αρετή στον άνθρωπο, παρά η προσπάθειά του να ταυτιστεί όσο γίνεται περισσότερο με εκείνο που τον προσδιορίζει και τον οριοθετεί.
- Μοιάζει να βάζετε κάποια όρια στις δυνατότητες του ανθρώπου. Και μάλιστα όρια προδικασμένα. Μίζερο μου φαίνεται.
- Εξαρτάται από την οπτική γωνιά. Για μένα είναι υπέροχο και μοναδικό το να μπορέσω να γίνω αυτός που θα μπορούσα να γίνω. Αυτοί που μιλάνε για ξεπέρασμα των ορίων, αυτοί που λένε "τέντωσέ με κι ας σπάσω" δεν νομίζω ότι λένε κάτι διαφορετικό, απλά βάζουν αυτά τα όρια κάπου κοντύτερα από ότι εγώ. Δεν παύουν όμως να είναι όρια...'Ισως το σπάσιμο να είναι η κραυγή απόγνωσης της συνειδητοποίησης του ορίου. Δεν θα χρειαστεί αν το καταλάβεις έγκαιρα. Και τότε μπορεί να είναι κραυγή θριάμβου.
- Ας έρθουμε τώρα στο καινούργιο σας βιβλίο. Ήταν μια έκπληξη για όλους, καθώς είναι πολύ διαφορετικό από ότι έχετε γράψει μέχρι τώρα. Ο ιός της ασέβειας, λοιπόν;
- Δεν ξέρω αν πρέπει να τον ονομάσουμε έτσι. Περισσότερο πρόκειται για "κάτι", ας μην το πούμε ιό, που κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να πιστεύουν σε υπερφυσικά αίτια και δυνάμεις. Που τους προσγειώνει σε μια σκληρή, μηχανιστική πραγματικότητα. Σε ένα κόσμο βγαλμένο θάλεγα μέσα από τα όνειρα των δαρβινιστών. Είμαστε τα παιδιά του Σύμπαντος και τίποτα άλλο!
- Δεν φοβάστε ότι θα προκληθούν αντιδράσεις από το βιβλίο σας; Ας πούμε η επίσημη Εκκλησία είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αντιδράσει.
-Υπάρχουν ήδη αντιδράσεις. Είναι γεγονός ότι δεν με έχουν αφορίσει ακόμη, αλλά δεν ακούστηκαν και λίγα... Ακούστε, πρόκειται για μυθοπλασία και δεν νομίζω ότι πρέπει να υπερβάλλουμε στις αντιδράσεις μας. Άλλωστε στο έργο μου ακούγονται όλες οι απόψεις για τις συνέπειες της εξάπλωσης του ιού, συνέπειες που δεν είναι μόνο "θετικές" ας μου επιτραπεί να το πω έτσι. Αναφέρομαι και σε αυτά που χάνονται, ανεξάρτητα από τη σκοπιά τη θρησκευτική.
- Ας μην πούμε περισσότερα τώρα, για να μην στερήσουμε την απόλαυση από το αναγνωστικό κοινό. Τώρα γράφετε κάτι άλλο;
- Νομίζω είναι πολύ νωρίς. Πάντα χρειάζεται κάποια απόσταση ανάμεσα από τα γραψίματα, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη φρεσκάδα στη ματιά.
-Ευχαριστώ πολύ.
-Και εγώ ευχαριστώ.
Εάν οι πυρκαγιές οφείλονται σε “φυσικά αίτια”, όπως συμβαίνει σε όλη την υφήλιο-και θα συμβαίνει με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα λόγω της κλιματικής αλλαγής- μπορεί να κατηγορηθούν για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού και την έλλειψη οργάνωσης, ακόμη και για ανικανότητα.
