Από σήμερα το βιβλίο μου Με τη Σκαπάνη του Αναγνώστη, είναι διαθέσιμο δωρεάν στο Apple Books Store.

Το link είναι παρακάτω:

 https://books.apple.com/gr/book/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B7-v1/id6446436048

Ο καπιταλισμός της επιτήρησης και η ζωή της κυψέλης

    Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι έχουμε φτάσει να αισθανόμαστε άνετα με αυτή τη διάφανη ζωή ή με την προοπτική να κρυβόμαστε από αυτή. Και οι δύο εναλλακτικές λύσεις μας στερούν από τη ζωογόνο εσωτερική φύση, που γεννιέται από το άσυλο και που τελικά μας διαφοροποιεί από τις μηχανές. Αυτό είναι το πηγάδι από το οποίο αντλούμε τις ικανότητες να υποσχόμαστε και να αγαπούμε, χωρίς το οποίο τόσο οι ιδιωτικού δεσμοί της οικειότητας, όσο και οι δημόσιοι δεσμοί της κοινωνίας μαραίνονται και πεθαίνουν. Εάν δεν αλλάξουμε αυτή την πορεία τώρα, αφήνουμε ένα έργο κολοσσιαίας δυσκολίας για τις γενιές που μας ακολουθούν. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός επιστράτευσε τη φύση μονάχα για να φορτώσει στις επόμενες γενιές το βάρος ενός φλεγόμενου πλανήτη. Θα προσθέσουμε σε αυτό το βάρος με την εισβολή και την κατάκτηση της ανθρώπινης φύσης από τον καπιταλισμό της παρακολούθησης; Θα μείνουμε απαθείς καθώς μας επιβάλλει τη ζωή της κυψέλης, ενώ απαιτεί από μας την εγκατάλειψη του καταφυγίου και το δικαίωμα στον μέλλοντα χρόνο για χάρη του δικού του πλούτου και της δύναμής του; 

Από το βιβλίο της Shoshana Zuboff «The Age of Surveillance Capitalism.»

Λόγια που προσπαθούν -μάταια;- να μας αφυπνίσουν!

Πως πρέπει να ακούς τη μουσική χωρίς ήχο

    Ο Watanabe ανάβει το ηχητικό του σύστημα, που είναι συνδεδεμένο με ηχεία ψηλά όσο ένας άνθρωπος. ‘Ενας άνθρωπος μετρίου ύψους, όπως εκείνος, ας πούμε. Διαλέγει μια από τις αγαπημένες του ηχογραφήσεις. Μια τρομπέτα που γρυλίζει, ένα στοχαστικό πιάνο, ένα φευγαλέο διπλό μπάσο. Κατεβάζει την ένταση στο χαμηλότερο σημείο. Κλείνει τα μάτια του για να διακόψει τον οπτικό χείμαρρο. Βυθίζεται σε μια από τις πιο ευχάριστες δραστηριότητες που γνωρίζει: να ακούει μουσική χωρίς τον ήχο. Με το να την αναπλάθει στο μυαλό του. Αυτό δεν είναι κάτι που ο κύριος Watanabe κάνει με μια οποιαδήποτε ηχογράφηση. Είναι πάντοτε ιδιαίτερα επιμελής όταν διαλέγει τι είναι αυτό που δεν πρόκειται να ακούσει.

    Απόσπασμα απότο μυθιστόρημα του Andrés Neuman «Fracture.»

Κινέζικα

 Για να παρακολουθήσει κανείς την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα πρέπει μάλλον να μάθει κινέζικα:

Μητσ-Οικ η Νέα Δημοκρατία, Τσιπ-Τσαπ Ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ανάληψη ευθύνης

 Γράφτηκαν πολλά για το δυστύχημα με τα τρένα στα Τέμπη. Και θα γραφούν κι άλλα. Όπως θα γραφούν πάρα πολλά και στα επόμενα δυστυχήματα, που είναι βέβαιο ότι θα συμβούν. 

Οι ελπίδες ότι θα αφυπνιστούμε κάποια στιγμή ως κράτος, κυβέρνηση ή ως πολίτες είναι κυριολεκτικά μηδαμινή. Επειδή η γενναία ανάληψη ευθυνών στη χώρα μας είναι από ανύπαρκτη έως υποτυπώδης. Φτάσαμε να θεωρούμε ηρωική τη στάση του Κώστα Καραμανλή, επειδή τη συγκρίνουμε με εκείνη των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και το υψηλού επιπέδου θέατρο που παίχτηκε μετά την τραγωδία στο Μάτι. 

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει σε αυτή τη χώρα, αν θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να ζήσουν σε μια διαφορετική Ελλάδα, αυτά όλα είναι σταγόνες στον ωκεανό. Χρειάζεται ένα ισχυρό αφυπνιστικό σοκ.

Αν θέλουμε αυτή η τραγωδία να αφήσει τη σφραγίδα που πρέπει στην ελληνική κοινωνία θα έπρεπε όλοι οι πρωθυπουργοί και υπουργοί, που υπηρέτησαν τη χώρα τουλάχιστον από το 2000 και μετά να τεθούν με δική τους πρωτοβουλία εκτός πολιτικής σκηνής για πάντα. 

Τότε μονάχα αυτοί που θα είχαν το μέλλον τη διάθεση να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας θα είχαν μια σαφή εικόνα της έννοιας “ανάληψη ευθύνης”. 

Θα μου απαντήσετε ότι σε μια δημοκρατία αυτές τις απαντήσεις τις δίνει ο λαός, που στέλνει τους ανίκανους στο σπίτι τους.

Και τότε θα “καγχάσουμε” όλοι μαζί αριστοφανικά. 

Μουσική Πρόταση:Hayde - Wayfaring Stranger

 

Ποίηση

 Κονιάκ μηδέν αστέρων, της Κικής Δημουλά

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

Μαλάκι, τώρα 8/2/23, ώρα 07:36

 

Ποίηση

 Ο Ι  Θ Υ Ρ Ε Σ

του Γ. Θ. Βαφόπουλου

Κρούω και τούτη τη θύρα.

Ο σιωπηλός θυρωρός υποκλίνεται,

τραβώντας το μάνταλο πρόθυμος.

Και πίσω μου πάλιν ακούγεται

ο τελευταίος ασπασμός των θυρόφυλλων.

Κι’ άλλη μια θύρα, κι’ ακόμα μιαν άλλη.

Το ίδιο ανοίγονται πρόθυμα,

το ίδιο στριγγλίζει το μετάλλινο φίλημα.

Πόσες θύρες νάχω τάχα περάσει

στον απέραντο τούτο διάδρομο;

Πόσα φράγματα εγκάρσια,

στην επάλληλη διαδοχή τους,

έκλεισαν πίσω μου;

Οι γυμνοί τοίχοι παράλληλοι τρίβουν

την παγωμένη τους ράχη

στης ανοιχτής μου παλάμης το ψάξιμο.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη θύρα.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη.

Τω κρούοντι ανοιγήσεται.

Όμως δεν αρκεί

της θύρας μονάχα το χτύπημα.

Δεν αρκεί του σιωπηλού θυρωρού

η πρόθυμη υπόκλιση.

Από την POPAGANDA

Μουσική Πρόταση: Big Picture London Grammar

 

Νότης Μαυρουδής (1945-2023)

 Ακόμη ένας σημαντικός καλλιτέχνης που έφυγε...

Ακούμε ένα από τα ωραιότερά του τραγούδια, Το πρωινό τσιγάρο, σε στίχους του Άλη Αλκαίου, που γράφτηκε για να μελοποιηθεί από τον πολύ μεγάλο και πρόωρα αδικοχαμένο Μάνο Λοίζο, ο οποίος δεν πρόλαβε να το κάνει. Τελικά έγραψε την εξαιρετική αυτή  μουσική ο Νότης Μαυρουδής.

Μουσική Πρόταση:Ana Vidovic plays Recuerdos de la Alhambra by Francisco Tárrega on a Jim Redgate classical guitar

 

Μουσική Πρόταση: Eagles Lying Eyes

 

Ποίηση: Κική Δημουλά: Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο...

Κική Δημουλά: Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο...

Καληνύχτα…
Με κούρασε πολύ η Κυριακή.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Με κούρασε κι αυτός ο γάμος «στις οκτώ»,
ο λόγος ο αμετάφραστος έσονται εις σάρκα μίαν-
κορίτσι πάλι η σκέψη, και ταξίδευε
μ’ άσπρα ανοιχτά σεντόνια.

Κι ύστερα όλα αυτά τα Κολωνάκια που κατέληξα
μεγάλωσαν την κούραση.
Μπορεί να έφταιγε ο καιρός,
κάτι σαν φθινοπωρινός
και λίγο σαν χαμένος.

Μπορεί να φταίξανε
οι νέες και οι έφηβοι.
Ως σημαιούλες υπερχρόνου εορτάζοντος
περνούσαν, όπως περνούσα κάποτε,
και με κούρασαν.

Αλλά και αυτά των κυριών τ’ άρρωστα μάτια –
τα μάτια αρρωσταίνουνε βαριά
όταν θέλουν να δουν τι είναι πίσω από άλλα μάτια.
Είδα να ΄χουν πιαστεί σε κάποιο δίχτυ νοσταλγίας
που το τραβούσαν σκοτεινοί στην πρόθεση ψαράδες-
καιροί αλιείς.

Αδιέξοδες κυρίες…
Είδα, όπου πηγαίνει η ώρα τους, να βρέχει.

Εκείνο το εις σάρκαν μίαν
ακόμη δεν μου επέστρεψε τη σκέψη-
κορίτσι ακόμη η σκέψη, ταξιδεύει
μ΄ άσπρα ανοιχτά σεντόνια.

Αλλού εγώ και αλλού η σκέψη,
μεγάλη πάντα κούραση.
Με κούρασε πολύ αυτό το «πάντα».

Κάποιος μιλάει δίπλα μου για ασκήσεις , θαρρώ
«βαθεία αύλαξ» λέει.
Ναι. Βαθεία αύλαξ από τη συλλογή

Καληνύχτα.

Πικρίζει ο Λυκαβηττός μέσα στο βλέμμα.
Με κούρασε πολύ αυτή η γεύση,
κι αυτά τα δέντρα που βαδίζουν μόνα τους
κάτω από φυλλορροημένες συναντήσεις.

Καληνύχτα.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι
που δεν φτάνω.»

Κική Δημουλά, από τη συλλογή «Το λίγο του Κόσμου»

Μουσική Πρόταση: Μια ιδιαίτερη ερμηνεία

 Μια πολύ ιδιαίτερη ερμηνεία σε ένα παλιό γνωστό τραγούδι σε Μουσικη Τακη Μωραλη  και Στιχους Γιαννη Φερμανόγλου.

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη.

Τραγουδούν εδώ η Σοφία Λώρεν και ο Τώνης Μαρούδας. 

Ομιλία

 Ένας φίλος είχε την καλωσύνη να βιντεοσκοπήσει την ομιλία μου κατά την αποδοχή της τθμητικής πλακέτας στην εκδήλωση της Πάτρας.

Δυο ιδιαίτερες φωτογραφίες από την τιμητική εκδήλωση

 

Ομιλία και Τιμητική Τελετή στην Πάτρα

Την Παρασκευή το βράδυ και στα πλαίσια του Σεμιναρίου Αιματολογίας έδωσα μια ομιλία στην Πάτρα με τίτλο "Η Αιματολογία στη σύγχρονη κλινική πραγματικότητα." Παράλληλα μου επιδόθηκε τιμητική πλακέτα για την προσφορά μου στο Αιματολογικό Τμήμα της Πάτρας, το οποίο και ίδρυσα.

Είχα την ευκαιρία να δω μετά από πολλά χρόνια παλιούς φίλους και συνεργάτες και γενικά ήταν μια καλή και συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά.

Ευχαριστώ και από εδώ τον Αργύρη Συμεωνίδη και την Αλέκα Κουράκλη για την πρωτοβουλία τους.

Ανυπολόγιστη ταλαιπωρία...

 Είκοσι μέρες χωρίς υπολογιστή. Αν-υπολόγιστη ταλαιπωρία. Τελικά λόγω εγγύησης η Apple και ο Κωτσόβολος δέχθηκαν αντικατάσταση.

Από σήμερα επιστρέφω σε φυσιολογικές ροές και καθημερινές διαδρομές...

Μουσική Πρόταση: Willie Nelson-First Rose of Spring

 

Μουσική Πρόταση: Anouar Brahem "Le Pas du Chat Noir"

 

Κολοκύθα-Γίγας

 Είστε όλοι καλεσμένοι για τη σούπα!

Γεννητούρια!

 

The Neapolitan Novels, by Elena Ferrante

 Σήμερα τέλειωσα τη νεαπολιτάνικη τετραλογία της Εlena Ferrante. Την απόλαυσα.

Να πως τελειώνει το τελευταίο μέρος της τετραλογίας:

“I went up in the elevator, I shut myself in my apartment. I examined the two dolls carefully, I smelled the odor of mold, I arranged them against the spines of my books. Seeing how cheap and ugly they were I felt confused. Unlike stories, real life, when it has passed, inclines toward obscurity, not clarity. I thought: now that Lila has let herself be seen so plainly, I must resign myself to not seeing her anymore.”

Μουσική Πρόταση: Ed Sheeran Happier

 

Ποίηση

THERE IS A SOLITUDE OF SPACE

by Emily Dickinson

There is a solitude of space
A solitude of sea
A solitude of death, but these
Society shall be
Compared with that profounder site
That polar privacy
A soul admitted to itself—
Finite infinity.

Ποίηση

 YOUNG POETS

by Nicanor Parra

Write as you will
In whatever style you like.
Too much blood has run under the bridge
To go on believing
That only one road is right.

In poetry, everything is permitted.

With only this condition, of course–
You have to improve the blank page.

Συνέντευξή μου στην Εφημερίδα Θεσσαλία

Ο Βολιώτης πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Νικόλαος Κων. Ζούμπος σε συνέντευξή του στη «Θ», αφού υπογραμμίζει ότι ο νέος Νόμος για τα ΑΕΙ έχει πολλά θετικά στοιχεία, τονίζει και τα αδύναμα σημεία του. Εξηγεί γιατί απαιτεί την παρουσία ενός πρύτανη-ταχυδακτυλουργού, ενώ συνεχής είναι η έκκλησή του για «εθνική πολιτική στην Παιδεία».

Ποιοι ήταν οι σημαντικότεροι σταθμοί της διαδρομής σας:

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο, όπου και έμαθα γράμματα (13ο Δημοτικό Σχολείο-Α’ Γυμνάσιο και Λύκειο Αρρένων). Σπούδασα Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και έλαβα και τη διδακτορική μου διατριβή. Έχω λάβει τις ειδικότητες της Παθολογίας και της Αιματολογίας. Εργάστηκα στο Πανεπιστήμιο Πατρών από το 1980 μέχρι το 2010, με εξαίρεση τρία χρόνια μετεκπαίδευσης στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Ήμουν από τα πρώτα μέλη ΔΕΠ του νεοσύστατου τότε Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών και πέρασα από όλες τις βαθμίδες εξέλιξης, από εκείνη του λέκτορα μέχρι του καθηγητή Ιατρικής. Είχα την πολύτιμη θαρρώ εμπειρία, να ζήσω την ανάπτυξη μιας από τις καλύτερες Ιατρικές Σχολές της χώρας, από τα πρώτα της βήματα μέχρι την ενηλικίωσή και καθιέρωσή της. Διετέλεσα αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών από το 1997 μέχρι το 2000 και πρύτανης από το 2000 μέχρι το 2003. Διετέλεσα επίσης διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου. Τα χρόνια εκείνα ήταν ιδιαίτερα δημιουργικά για το Πανεπιστήμιο. Διαχειριστήκαμε ένα εξαιρετικά φιλόδοξο κατασκευαστικό πρόγραμμα, με κτήρια για τα πολλά νέα Τμήματα, που ιδρύθηκαν τότε, καθώς και το εμβληματικό για το Πανεπιστήμιο συνεδριακό κέντρο, αλλά και τη βιβλιοθήκη. Για πρώτη φορά καθιερώσαμε την αξιολόγηση των μελών ΔΕΠ από τους φοιτητές, ενώ κάναμε και μια μελέτη, την πρώτη στη χώρα μας, για τη μελλοντική απασχόληση των αποφοίτων μας και τη συνάφεια αυτής της απασχόλησης με το αντικείμενο των σπουδών τους. Στα χρόνια της πρυτανείας μου εγκαινιάσαμε επίσης τη λειτουργία θερινού σχολείου στην Αρχαία Ολυμπία, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Harvard. Εκείνα τα χρόνια σημαδεύτηκαν ακόμη από την αντιπαράθεση των ΑΕΙ και της τότε κυβέρνησης σχετικά με την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, στην οποία, ως προεδρεύων της Συνόδου Πρυτάνεων, αγωνίστηκα στην πρώτη γραμμή.

Κατά πόσο ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ αντιμετωπίζει, πέρα από τα φαινόμενα βίας που εμφανίζονται κατά διαστήματα, το ζήτημα της στελέχωσης των Πανεπιστημίων;

Πρέπει εδώ να τονίσω, ότι ο νέος Νόμος για τα ΑΕΙ έχει πολλά θετικά στοιχεία, κάτι που και η Σύνοδος Πρυτάνεων έχει αποδεχτεί. Η κύρια αντιπαράθεση της πανεπιστημιακής κοινότητας αφορά στο νέο μοντέλο διοίκησης και κυρίως τον θεσμό του Συμβουλίου Διοίκησης. Εδώ πρέπει να υπενθυμίσω ότι διετέλεσα πρόεδρος του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από το 2012 μέχρι το 2015. Τα Συμβούλια εκείνα είχαν δημιουργηθεί σύμφωνα με τον Νόμο Διαμαντοπούλου, και αντιμετωπίστηκαν με πολλή επιφύλαξη από μια μερίδα της πανεπιστημιακής κοινότητας, καθώς και από πολλούς πρυτάνεις. Άλλοτε φανερά και άλλοτε υπόγεια. Υπήρξαν βέβαια πραγματικά προβλήματα καθορισμού των αρμοδιοτήτων τους και τελικά καταργήθηκαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, για το αν προσέφεραν ή όχι, εγώ νομίζω ότι προσέφεραν, αλλά θα τονίσω ότι παρά την ομόφωνη πρόταση των Συμβουλίων προς τον τότε υπουργό Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει πριν την κατάργησή τους μια στοιχειώδης αξιολόγηση του έργου τους, αυτό δεν έγινε δεκτό. Θα επισημάνω απλά επιπρόσθετα την μεγάλη όρεξη για προσφορά και τις πολύτιμες γνώμες και προτάσεις των καθηγητών του εξωτερικού, που συμμετείχαν στα Συμβούλια εκείνα. Ο νέος Νόμος προτείνει μια διαφορετική μορφή Συμβουλίου Διοίκησης, με κύρια διαφορά την προεδρία του από τον πρύτανη, τον οποίο το Συμβούλιο εκλέγει. Το Συμβούλιο ασχολείται με τα διοικητικά-οικονομικά θέματα και η Σύγκλητος, πάλι υπό την προεδρία του πρύτανη, με τα ακαδημαϊκά. Η προεδρία και των δύο αυτών ανώτατων οργάνων από το ίδιο πρόσωπο, αν και έγινε για να αποφευχθεί η διαρχία, αποτελεί κατά τη γνώμη μου και το σημείο αδυναμίας του Νόμου. Απαιτεί την παρουσία ενός πρύτανη-ταχυδακτυλουργού, που θα φοράει δύο διαφορετικά καπέλα, ένα για το κάθε όργανο. Η ταχύτητα και η πειστικότητα με την οποία θα τα αλλάζει και θα προσαρμόζεται κατάλληλα, θα αποτελέσει και το κριτήριο της επιτυχίας του. Η δημιουργία ενός σώματος φύλαξης και ασφαλείας στα Πανεπιστήμια ήταν μια ανάγκη και δεν μπορούμε να κρυβόμαστε επ’ άπειρον, ότι δήθεν όλα βαίνουν καλώς. Μπορούσε να γίνει με λιγότερη φανφάρα και να συνδεθεί οργανικά με τις ομάδες φύλαξης, που δημιουργούνται μέσα στα Ιδρύματα. Πιστεύω ότι το μέλλον τους θα κριθεί από τη συμπεριφορά τους, όταν κληθούν να επέμβουν.

Μήπως αντί να τονίζεται διαρκώς το πρόβλημα της έλλειψης χρηματοδότησης, θα έπρεπε να υπογραμμιστεί περισσότερο η ανάγκη για την αποτελεσματικότερη διαχείρισή της;

Το ζήτημα των κονδυλίων και της στελέχωσης των ΑΕΙ είναι ένα μόνιμο πρόβλημα, που, ιδιαίτερα εκείνο της στελέχωσης, έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της αποχώρησης των παλιών και τις μη αποτελεσματικές διαδικασίες αναπλήρωσής τους. Δεν νομίζω ότι ο Νόμος προσφέρει κάποια σημαντική λύση στα θέματα αυτά. Σίγουρα πάντως προσπαθεί για πρώτη φορά με σοβαρότητα, να αντιμετωπίσει το θέμα του νεποτισμού στα ΑΕΙ. Στο θέμα της αποτελεσματικότερης διαχείρισης γίνεται μια προσπάθεια επίσης με τον νέο θεσμό του εκτελεστικού διευθυντή, αν αυτός εφαρμοστεί και αν έχει πραγματικά κονδύλια, για να διαχειριστεί.

Πόσο εύκολο είναι να καμφθούν δεδομένα δεκαετιών στα ΑΕΙ, ώστε να πραγματωθούν, μεταξύ άλλων, οι νέες ρυθμίσεις για διεπιστημονικά προγράμματα σπουδών, κινητικότητα φοιτητών μεταξύ πανεπιστημίων, αλλαγές στα μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα κ.ά.;

Τα διεπιστημονικά προγράμματα σπουδών, η κινητικότητα των φοιτητών μεταξύ Πανεπιστημίων και οι αλλαγές στα μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα είναι μεν προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά θα απαιτηθεί επαρκής χρόνος, για να εφαρμοστούν με επιτυχία. Θα υπάρξει αυτός ο χρόνος; Ήδη η μείζων αντιπολίτευση έχει δηλώσει, ότι αν γίνει κυβέρνηση, θα καταργήσει αυτόν τον Νόμο. Αυτό άλλωστε είναι και το μέγα πρόβλημα της Παιδείας στη χώρα μας. Όταν έγινα πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών το 2000, ο τίτλος μιας συνέντευξης που έδωσα τότε στα ΝΕΑ, ήταν η έκκλησή μου για «Εθνική πολιτική στην Παιδεία». Αίτημα που παραμένει μέχρι σήμερα απραγματοποίητο!

Με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ για τα Πανεπιστήμια, μέριμνά της είναι η σύνδεση της πανεπιστημιακής έρευνας και καινοτομίας με τη βιώσιμη ανάπτυξη. Ποιες δυσκολίες συναντά το εγχείρημα στη χώρα μας;

Η σύνδεση της πανεπιστημιακής έρευνας με τη βιώσιμη ανάπτυξη είναι στην εποχή μας επιτακτική ανάγκη. Σε πολλές χώρες εφαρμόζεται με σχετική ή και μεγάλη επιτυχία. Στη χώρα μας οι εξαιρέσεις στις οποίες έχει δώσει αποτελέσματα, είναι τόσο λίγες, που γίνονται θέματα στα δελτία ειδήσεων. Για πολλούς μάλιστα μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα είναι παραδείγματα προς αποφυγήν. Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας μέσα στα Πανεπιστήμια, αλλά και μεγαλύτερη διευκόλυνση και κατοχύρωση των μελών ΔΕΠ στην αξιοποίηση των πορισμάτων της έρευνάς τους. Εδώ πρέπει να γίνει πολλή δουλειά από τα νέα Συμβούλια Διοίκησης.

Ποιος κατά τη γνώμη σας θα έπρεπε να είναι ο ρόλος των φοιτητικών συλλόγων;

Οι φοιτητικοί σύλλογοι είναι απαραίτητοι και πρέπει να έχουν λόγο σε όλα σχεδόν τα πανεπιστημιακά σώματα. Η μετατροπή τους, όμως, σε κομματικά φερέφωνα, αδικεί κατ’ αρχήν τους ίδιους τους φοιτητές και τελικά ακυρώνει την αξιοπιστία τους. Πρέπει να μάθουν να διεκδικούν με σωστό τρόπο τα αιτήματά τους και να μην επιτρέπουν να διεκδικούνται από τα κόμματα.

Ένα σχόλιο σας για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Ποια περιθώρια ανάπτυξής του βλέπετε σήμερα;

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας το γνώρισα πολύ καλά στα τρία σχεδόν χρόνια που υπήρξα πρόεδρος του Συμβουλίου. Πρόκειται για ένα πολύ δυναμικό Πανεπιστήμιο, που στο μικρό σχετικά διάστημα της λειτουργίας του έχει καταφέρει να πλησιάσει πάρα πολύ και σε μερικούς μάλιστα τομείς να ξεπεράσει παλαιότερα ιδρύματα της χώρας. Τελευταία προέκυψε μια μεγάλη επέκταση με νέα Τμήματα, που αποτελούν μεν μια ευπρόσδεκτη πρόκληση, αλλά χρειάζεται και πολλή δουλειά, για να ορθοποδήσουν. Έχει επίσης κάνει εξαιρετική πρόοδο στις συνεργασίες με Πανεπιστήμια του εξωτερικού, που ελπίζω ότι θα αποβούν εξαιρετικά αποδοτικές. Είναι πλέον ένα ολοκληρωμένο Πανεπιστήμιο με εξαιρετικά μέλη ΔΕΠ και αν απαλλαγεί-όπως και όλα τα ΑΕΙ-από άσκοπες παρεμβάσεις της Πολιτείας και αν μπορέσει επίσης να συνδεθεί με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία με την κοινωνία, στις πόλεις που έχει αναπτυχθεί, ευελπιστώ ότι θα έχει ένα λαμπρό μέλλον.

Μουσική Πρόταση: Freya Ridings - Lost Without You

 

Μουσική Πρόταση: Townes Van Zandt - Katie Belle Blue

 

Ποίηση

 Μήνιν άειδε

Του Γιώργου Καρτάκη

Είναι ο θυμός που με κρατάει ζωντανό.
Και κάτω απ’ το θυμό
ελπίζω,
το χέρι του Θεού.
Γιατί οι άνθρωποι κιοτεύουν
την πιο ακατάλληλη ώρα,
καμώνονται πως πίνουν καφέ αμέριμνοι
στο μπαλκόνι,
θυμούνται τα λουλούδια τους,
θυμάρια – αναθυμήματα,
κοιτάζουν αφηρημένοι τον ορίζοντα.

Την τάφρο από κάτω τους
τη λογαριάζουν αρχαιολογία·
το απλανές βλέμμα, πολιτισμό.

Ακρωνύμιο ή αρκτικόλεξο

ΠΔ. Ακρωνύμιο του (της) Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Πιθανώς είναι σύμπτωση, αλλά εκφράζει απολύτως και μια βασική του ιδιότητα. 

Περιορισμένων Δυνατοτήτων. 

Ποίηση

 THE BEST SEASON

by Wumen Huikai

Ten thousand flowers in spring, the moon in autumn,
a cool breeze in summer, snow in winter.
If your mind isn’t clouded by unnecessary things,
this is the best season of your life.

Μουσική Πρόταση: Joni Mitchell - River

 

Μουσική Πρόταση: The Jezabels - Peace of Mind

 

Μουσική Πρόταση:Hindi Zahra - Beautiful Tango

 Ένα τραγούδι που το είχα ξαναβάλει, αλλά για κάποιο λόγο δεν παίζει στην προηγούμενη ανάρτηση.

Μουσική Πρόταση: Vangelis - La petite fille de la mer

 Αφιέρωμα σήμερα στον συμπατριώτη-από την πολύ κοντινή εδώ Αγριά- Βαγγέλη Παπαθανασίου, που πέθανε χθες!

Μουσική Πρόταση: Kristene DiMarco - Take Courage

 

Τριαντάφυλλα 15/5/22

 

Ένας αγρότης στην οικογένεια

 

Μουσική Πρόταση:Billie Eilish, Khalid - lovely

 

Μουσική Πρόταση: Michael Bolton - Steel Bars

 

Ποίηση

 SADDEST POEM

by Pablo Neruda

Tonight I can write the saddest lines.

Write, for example, “The night is starry
and the blue stars shiver in the distance.”

The night wind revolves in the sky and sings.

Tonight I can write the saddest lines.

I loved her, and sometimes she loved me too.

Through nights like this one I held her in my arms.
I kissed her again and again under the endless sky.

She loved me sometimes, and I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.

Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.

To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.

What does it matter that my love could not keep her.
The night is starry and she is not with me.

This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.

My sight tries to find her as though to bring her closer.
My heart looks for her, and she is not with me.

The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.

I no longer love her, that’s certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.

Another’s. She will be another’s. As she was before my kisses.
Her voice, her bright body. Her infinite eyes.

I no longer love her, that’s certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.

Because through nights like this one I held her in my arms
my soul is not satisfied that it has lost her.

Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.

Αργοπορημένη κάπως, αλλά έφτασε...

 Η Άνοιξη του 2022

Ποίηση

Πραγματικότητα 

της Τσαμπίκας Χατζηνικόλα

Διανύουμε μέρες ανείπωτου πένθους,
μέρες σκληρές
μα πιο σκληρές οι νύχτες μαςˑ
οι αξημέρωτες.
Δεν είναι θρήνος για το φευγιό των φίλωνˑ
είναι για μας που μείναμε μονάχοι,
μισοί και παραλογισμένοιˑ
απ’ την απώλεια
για ό,τι αναγνωρίζαμε ως εαυτό.
Διαυγής και ανελέητη η απελπισίαˑ
μόνοˑ
για τον χαμό του άλλου μας εαυτού,
αυτού που καθρεφτίζανε τα μάτια όσων φύγαν.

Από το Περιοδικό "Φρέαρ"

Ποίηση

 Ο Ι  Δ Υ Ο  Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο Ι

του Οδυσσέα Ελύτη

Δύο είν’ οι παράδεισοι

που λέει κι η παράδοση:

Είν’ ένας μες στους ουρανούς

που μήτε τον χωράει ο νους

Κι όπου αδερφέ μου για να πας

θα ‘ναι δίπλα του παπάς

Είν’ ένας άλλος εδωνά

κι ας μην τον βλέπεις πουθενά

Όρη θάλασσες και βράχη

μοιάζει λίγος κι όλα τα ΄χει

Έχει βιόλες έχει κρίνα

Σεραφείμ με μαντολίνα

Έχει γλύκες έχει τρέλες

του διαόλου τις κοπέλες

Μοιάζει λίγος κι όλα τα ‘χει

να βουτάς κι ό,τι σου λάχει

Από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη «Τα ρω του έρωτα», εκδόσεις ύψιλον

Μουσική Πρόταση: Gang of Youths - The Heart Is a Muscle

 

Αρχηγικά Κόμματα

 Γίνεται μια συζήτηση τις μέρες αυτές για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία  είναι ή πρόκειται να γίνει αρχηγικό κόμμα. Και μερικοί προσπαθούν να κάνουν συγκρίσεις με τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.

Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη αρχηγικό κόμμα, αλλά ας δούμε το θέμα από μιαν άλλη, κάπως διαφορετική σκοπιά, απαντώντας σε ένα υποθετικό ερώτημα.

Το ερώτημα αφορά και τα τρία μεγααλύτερα κόμματα και αφορά την τύχη τους μετά την αποχώρηση των σημερινών τους αρχηγών.

Θα υπάρχει η Νέα Δημοκρατία λίγο ή πολύ όπως την ξέρουμε σήμερα μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Οι πιο πολλοί θεωρώ ότι θα απαντήσουν καταφατικά. Το ίδιο αν και ίσως με μικρότερη σιγουριά νομίζω ισχύει και με το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ μετά τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Τώρα, πόσοι είναι έτοιμοι να απαντήσουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία θα υπάρχει με τη σημερινή του μορφή μετά τον Αλέξη Τσίπρα;

Θεωρώ ότι αυτοί είναι πολύ λιγότεροι.

Αυτό συμβαίνει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δεν είναι απλά ένα αρχηγικό κόμμα. Συμβαίνει, επειδή είναι απόλυτα ταυτισμένο με τον σημερινό του αρχηγό, με ότι αυτό συνεπάγεται για το κόμμα και τη χώρα.

ΥΓ, Ο λόγος που δεν έβαλα το ΚΚΕ στην εξίσωση είναι επειδή -προς το παρόν- δεν είναι αρχηγικό κόμμα και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα υπάρχει ίδιο κι απαράλλαχτο και μετά τον σημερινό του ηγέτη.

Ποίηση

 INTRODUCTION TO POETRY

by Billy Collins

I ask them to take a poem
and hold it up to the light
like a color slide

or press an ear against its hive.

I say drop a mouse into a poem
and watch him probe his way out

or walk inside the poem’s room
and feel the walls for a light switch.

I want them to waterski
across the surface of a poem,
waving at the author’s name on the shore.

But all they want to do
is tie the poem to a chair with rope
and torture a confession out of it.

They begin beating it with a hose
to find out what it really means.

Αλήθειες!

 Από άρθρο του  Μιχάλη Τσιντσίνη στην Καθημερινή.

Εντάξει, ξέρουμε. Αυτοί που λένε ότι νοιάζονται για τον εμπόλεμο λαό, αφού πρώτα του έχουν αρνηθεί την ικανότητα να επιλέγει ο ίδιος γεωπολιτικό προσανατολισμό, εκφράζουν έτσι μια κληρονομημένη αποστροφή προς τη Δύση. Ζουν στη Δύση, απολαμβάνουν τις ελευθερίες και την ευημερία της, αλλά υποφέρουν από έναν ψυχικό αυτοεκτοπισμό. Ενώ ανήκουν σε αυτήν, τη βδελύσσονται σαν κάτι ξένο, όχι επειδή θέλουν να την αλλάξουν. Οχι στο όνομα ενός άλλου μέλλοντος, αλλά στο όνομα ενός ματαιωμένου παρελθόντος.

Οι Ουκρανοί πολεμούν γιατί θέλουν να ανήκουν στη Δύση. Οποιος λέει ότι τους στηρίζει χωρίς να τους αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τους αντιμετωπίζει με αποικιοκρατική περιφρόνηση – σαν αδαείς ιθαγενείς. Οπως, δηλαδή, τους αντιμετωπίζει και ο Πούτιν.

Ποίηση

 ΣΚΟΥΠΙΔΙ

Ένα δάκρυ τόσο δα

πήρε να κυλίσει

ιστορίες ξεχασμένες 

που μια νύχτα με φίλους

μου θύμισε.

Κάποιο σκουπίδι

ασήμαντη αιτία

τίποτε το άξιο

που να χαλάσει

την όμορφη βραδιά.

Ποίηση

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Οι αρχηγοί σαλπίσαν υποχώρηση!

Παν οι σημαίες, παν τα λάβαρα

Πάνε τα ζήτω που γεμίζαν τις καρδιές μας

Και μας τραβούσανε μπροστά

Τώρα μαζώχτηκαν του κόσμου οι γραφιάδες

και οι σφουγκοκολάριοι οργιάζουν

Καθώς σε καπνοσκέπαστα δωμάτια

Τις νέες τις συνθήκες ετοιμάζουν

Κι εμάς; Ποιος μας εσκέφτηκεν εμάς;

Ποιος δίνει βάση στον καημό μας;

Ματαιωμένοι ήρωες δεν εγέμισαν

Ποτέ της Ιστορίας τις σελίδες!

Μουσική Πρόταση:all we do oh wonder

 

Επιστροφή...

 Μαλάκι, πριν από λίγο...

Επιστροφή μετά δύο μήνες...

Ποίηση

MIRROR

by Sylvia Plath

I am silver and exact. I have no preconceptions.
What ever you see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful—
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.

Ποίηση

 LOVE,WE MUST PART NOW

by Philip Larkin

Love, we must part now: do not let it be
Calamitous and bitter. In the past
There has been too much moonlight and self-pity:
Let us have done with it: for now at last
Never has sun more boldly paced the sky,
Never were hearts more eager to be free,
To kick down worlds, lash forests; you and I
No longer hold them; we are husks, that see
The grain going forward to a different use.
There is regret. Always, there is regret.
But it is better that our lives unloose,
As two tall ships, wind-mastered, wet with light,
Break from an estuary with their courses set,
And waving part, and waving drop from sight.

Ποίηση

Tα ποιήματα στο δρόμο, του Νίκου Χουλιάρα

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.

Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.

Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».

Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.

Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

Από το Περιοδικό Popaganda

Πριν λίγη ώρα...

 Πριν λίγη ώρα στον Ψαθόπυργο!

Fotis Isago Konstantinou Zoubos

 Χθες στη μακρινή Πρετόρια γεννήθηκε το 6ο στη σειρά εγγόνι μας ο Fotis Isago (Μέλλον) Zoubos του Κωνσταντίνου.

Ας είναι γερός και καλότυχος!

Ποίηση

 I took my Power in my Hand

by Emily Dickinson

I took my Power in my Hand—
And went against the World—
‘Twas not so much as David—had—
But I—was twice as bold—

I aimed my Pebble—but Myself
Was all the one that fell—
Was it Goliath—was too large—
Or was myself—too small?

Αυτονόητο ή όχι

Είμαι βέβαιος ότι επειδή δεν παρακολουθώ πολύ στενά την ειδησεογραφία θα μου έχει ξεφύγει η ανακοίνωση συμπαράστασης των Πρυτάνεων των Ελληνικών Πανεπιστημίων προς τον Πρύτανη του ΑΠΘ σχετικά με τις απειλές που δέχεται ακόμη και για τη ζωή του.

Ποίηση

RAIN

by Raymond Carver

Woke up this morning with
a terrific urge to lie in bed all day
and read. Fought against it for a minute.

Then looked out the window at the rain.
And gave over. Put myself entirely
in the keep of this rainy morning.

Would I live my life over again?
Make the same unforgiveable mistakes?
Yes, given half a chance. Yes.

Ψαθόπυργος

 Στα 18 χιλιόμετρα από την Πάτρα είναι ο Ψαθόπυργος, εκεί που με βρίσκει το τέλος του πολύ δύσκολου 2021.

Πολλές ευχές για μια καλή καινούργια χρονιά!

Με δυο φωτογραφίες από τον Ψαθόπυργο, η μια με τα πατρινά μας εγγόνια!

Ποίηση

 Σ Τ’  Α Σ Τ Ε Ι Α  Π Α Ι Ζ Α Μ Ε

του Μανόλη Αναγνωστάκη

—

Στ’ αστεία παίζαμε!
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!  

Μουσική: Mary Story Lowlands away

 

Ποίηση

FIRE AND ICE

by Robert Frost

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great
And would suffice.

Μουσική Πρόταση: Lola Marsh - She's a Rainbow