Διαβάζοντας...

 Γράφει η Naomi Klein στο βιβλίο της On Fire:

Διαβάζοντας πρόσφατα για τις πλημμύρες στην Αγγλία, ανάμεσα στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και δακτυλοδεικτών, έπεσε στην αντίληψή μου μια δημοσίευση από κάποιον που λέγονταν Liam Cox. Ήταν απογοητευμένος από τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούσαν την καταστροφή για να ενισχύσουν περισσότερο τα αισθήματα εναντίον των ξένων και το εξέφρασε:

Ζώ στο Hebden Bridge του Yorkshire, μια από τις περιοχές που χτυπήθηκαν περισσότερο από τις πλημμύρες. Είναι άθλια η κατάσταση, τα πάντα είναι εντελώς μούσκεμα. Παρ’όλα αυτά είμαι ζωντανός. Είμαι ασφαλής. Η οικογένειά μου είναι ασφαλής. Δεν ζούμε μέσα στο φόβο. Είμαι ελεύθερος. Δεν σφυρίζουν σφαίρες γύρω μου. Δεν σκάζουν βόμβες. Δεν είμαι αναγκασμένος να φύγω από το σπίτι μου, ούτε με αποφεύγει η πλουσιότερη χώρα του κόσμου ή με κριτικάρουν οι κάτοικοί της.

Όλοι εσείς οι ανόητοι, που κάνετε εμετό την ξενοφοβία σας…για το ότι τα χρήματα πρέπει να ξοδευτούν μόνο για εμάς και τους ομοίους μας, πρέπει να να κοιτάξετε τον εαυτό σας προσεκτικά στον καθρέφτη. Σας ζητώ να κάνετε στον εαυτό σας μια πολύ σημαντική ερώτηση. Είμαι ένας ευπρεπής και έντιμος άνθρωπος; Επειδή το “σπίτι μας” δεν είναι μονάχα το Ηνωμένο Βασίλειο, το “σπίτι μας” είναι ολόκληρος ο πλανήτης.

Μουσική Πρόταση: My Back Pages του Bob Dylan

 Μια ιστορική εκτέλεση του τραγουδιού του Bob Dylan, όπως φαίνεται από τα ονόματα!

(Bob Dylan, Roger McGuinn, Tom Petty, Neil Young, Eric Clapton & George Harrison)

Παραθέτω τους στίχους, που είναι εξαιρετικοί και έχουν σχέση με την εγκατάλειψη των νεανικών μας ονείρων για ένα διαφορετικό κόσμο!

Crimson flames tied through my ears

Rollin' high and mighty traps

Pounced with fire on flaming roads

Using ideas as my maps

"We'll meet on edges, soon", said I

Proud 'neath heated brow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Half-wracked prejudice leaped forth

"Rip down all hate", I screamed

Lies that life is black and white

Spoke from my skull, I dreamed

Romantic facts of musketeers

Foundationed deep, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Girls faces formed the forward path

From phony jealousy

To memorizing politics

Of ancient history

Flung down by corpse evangelists

Unthought of though, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

A self-ordained professors tongue

Too serious to fool

Spouted out that liberty

Is just equality in school

"Equality", I spoke the word

As if a wedding vow

But I was so much older then

I'm younger than that now

In a soldiers stance, I aimed my hand

At the mongrel dogs who teach

Fearing not I'd become my enemy

In the instant that I preach

My existence led by confusion boats

Mutiny from stern to bow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Yes, my guard stood hard when abstract threats

Too noble to neglect

Deceived me into thinking

I had something to protect

Good and bad, I define these terms

Quite clear no doubt, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Μουσική Πρόταση: Sophie Zelmani - Stay with my heart

 

Ποίηση

 Στους αγαπημένους της άλλης όχθης – της Έλφης Κιλλαχίδου

Κλαίω πάντα για πρόσωπα
που δεν γνώρισα
που δεν υπήρξαν
για τους ήρωες
ενός βιβλίου
μιας ταινίας
μιας όπερας
Εσάς, τους δικούς μου ήρωες,
σας ξεχνάω και σας θυμάμαι κάθε μέρα
Κάποιες φορές
να κάνω ένα τηλέφωνο, λέω,
κι αμέσως,
τι να πούμε τώρα,
αναρωτιέμαι…
Πάει τόσος καιρός
που χώρισαν οι δρόμοι μας…
Έτσι κι αλλιώς
δεν υπάρχουν
ούτε με σύρματα ούτε ασύρματες
επικοινωνίες
με την ουτοπία
Μόνο μια κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη του μυαλού μου,
θα μένει τυλιγμένη,
για να σας φυλώ

Από το Περιοδικό Φρέαρ

Μουσική Πρόταση: Anna Calvi, David Byrne - Strange Weather

 

Κλασσικές σπουδές και ρατσισμός!

 Παραθέτω ένα σύνδεσμο για ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο! 

Αξίζει νομίζω την προσοχή μας!

https://whyevolutionistrue.com/2021/02/06/nyt-article-princeton-professor-calls-for-an-end-to-studying-classics-because-they-promote-white-supremacy-andrew-sullivan-issues-a-strong-critique/?fbclid=IwAR3LDD6fW6PghU43LbgXSiMFz6u38hpKiWyLwRK7635_WqpYyDy361WFbbc

Αντώνης Καλογιάννης (1940-2021)

 Πέθανε σήμερα ένας μεγάλος τραγουδιστής. Ανάμεσα στις μεγάλες επιτυχίες του βέβαια τα τραγούδια που εκτέλεσε του Μίκη Θεοδωράκη.

Εδώ ένα πολύ διαφορετικό τραγούδι, που σε κάποια φάση της ζωής μου μου άρεσε πάρα πολύ.

Όπου κι αν πας, του επίσης μεγάλου που χάθηκε πρόωρα Μάριου Τόκα.

Αστυνομία στα Πανεπιστήμια

Κανείς δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα της αστυνομίας μέσα στα Πανεπιστήμια. 

Τι έγινε όμως όλα αυτά τα χρόνια ώστε να μην είναι αναγκαία η παρουσία της; Πως αντέδρασε η πανεπιστημιακή κοινότητα τις πάμπολλες περιπτώσεις βίας εναντίον μελών της Συγκλήτου ή Συνελεύσεων Τμημάτων και όχι μόνο; Προσωπικά έχω ζήσει μια πολύωρη ομηρία μέσα στην αίθουσα της Συγκλήτου από μικρή ομάδα “φοιτητών’ επειδή δεν δίναμε την υπόσχεση ότι στην ψηφοφορία που θα ακολουθούσε θα ψηφίζαμε απαραίτητα τη δική τους εκδοχή. Η δημοκρατία δηλαδή σε πλήρη λειτουργία! Άλλοι έζησαν πολύ χειρότερα, όπως ο Πρύτανης που ξυλοκοπήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι ή εκείνος που πρόσφατα κακοποιήθηκε μέσα στο γραφείο του. Ας σκεφτούν τα μέλη ΔΕΠ πόσες άυπνες νύχτες πέρασαν επειδή δεν γνώριζαν αν την επόμενη μέρα θα πραγματοποιούνταν τελικά το συνέδριό τους με τους πολλούς ξένους επιστήμονες στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου ή αν θα μπορούσαν απλά να πάνε στο γραφείο τους. Και βέβαια παραλείπω εδώ πάρα πολλά!

Ας παραδεχτούμε λοιπόν ότι ως Πανεπιστημιακή Κοινότητα αποτύχαμε παταγωδώς να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια που απαιτείται για τη δημοκρατικά απρόσκοπτη λειτουργία των Ιδρυμάτων μας. Επειδή επιτρέψαμε να υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στην πραγματική έννοια του Πανεπιστημιακού Ασύλου και της ασυδοσίας των εγκληματικών ενεργειών. 

Κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες υποστήριξαν ότι η αστυνομία θα ιδρυθεί μονάχα στα Ιδρύματα που έχουν πρόβλημα. Γνωρίζοντας τα οργανωμένα συμφέροντα που θα πληγούν από το νέο νόμο, αυτό είναι τουλάχιστον αφελές και ουτοπικό. Απλά θα μεταφερθούν κάποιες επικερδείς δραστηριότητες και θα αποκτήσουν πρόβλημα και τα υπόλοιπα ιδρύματα.

Επίσης η άποψη να υπάγονται στον Πρύτανη είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να ακυρωθεί ο  λόγος για τον οποίο θα δημιουργηθεί το σώμα αυτό ή για να αλλοιωθεί ο σκοπός του.

Ας δούμε λοιπόν την πραγματικότητα. Πρέπει κάτι να γίνει. Προσωπικά πιστεύω ότι οι προθέσεις τους Υπουργείου είναι ειλικρινείς. Ποιος Υπουργός θα ήθελε να έχει να διαχειριστεί μια τέτοια αναστάτωση που προκαλεί ο νέος νόμος. Για το λόγο αυτό όλοι οι προηγούμενοι εκτός γνωστών εξαιρέσεων δεν έκαναν απολύτως τίποτα ή ακόμα χειρότερα καταργούσαν τα θετικά μέτρα που είχαν παρθεί.

Η πρότασή μου είναι η εξής: Αυτό το σώμα της αστυνομίας πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον επικεφαλής του ειδικού οργάνου ασφάλειας φυσικών προσώπων και κτιριακών εγκαταστάσεων, που θα ιδρυθεί σε κάθε Πανεπιστήμιο και που θα υπάγεται στον Πρύτανη, όπως προβλέπεται στο νομοσχέδιο. Αυτός θα συνεννοείται άμεσα με τον επικεφαλής του νέου αστυνομικού σώματος και θα είναι παρών σε όλες τις μείζονες ενέργειες τους. Το σώμα αυτό θα πρέπει να παρεμβαίνει και μονομερώς σε περίπτωση μειζόνων εγκληματικών ενεργειών, αλλά με υποχρεωτική ενημέρωση του υπευθύνου του Πανεπιστημίου. 

Η έδρα των ειδικών αυτών αστυνομικών δυνάμεων δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να είναι μέσα στον χώρο του Πανεπιστημίου, αλλά στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Η προληπτική του παρουσία μέσα στο χώρο πρέπει να είναι η ελάχιστη δυνατή πχ ένας έλεγχος της ασφάλειας των εγκαταστάσεων κατά το τέλος της ημέρας, όπως γίνεται σε όλα τα σοβαρά Ιδρύματα του πολιτισμένου κόσμου, σε συνεργασία πάντοτε με το ειδικό αντίστοιχο σώμα του Πανεπιστημίου.

Τέλος η αποτελεσματικότητα του νέου μέτρου θα κριθεί στην πράξη. Η κατάργησή του θα είναι καλά να έρθει επειδή δεν θα χρειάζεται πλέον.

Άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πελοπόννησος στις 2-2-21

Ποίηση

 Ἀλλὰ τὰ βράδια

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ

Χωρὶς ἀποσκευὲς

Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι

Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο

Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες

οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα

Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο

ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησε

τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,

ἀλλὰ τὰ πουλιὰ

πετοῦσαν πιὸ πέρα

Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,

ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα

πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα

γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ

καὶ τὴν ἀπληστία

γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει

ἕνα φλάουτο κάπου

ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ

γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,

μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες

Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα

κι ἔτσι εἴμαστε δύο,

κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω

ἦταν γιὰ νὰ δώσω

ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη

μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ

σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει

παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

Δῶς μου τὸ χέρι σου..

Δῶς μου τὸ χέρι σου

Τάσος Λειβαδίτης

Ποίηση

 Δημοσιεύω ξανά ένα ποίημα γραμένο το 2017, στα χρόνια της διακυβέρνσης των μεγάλων επαναστατών του ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ

Ανασηκώσαμε τα μανίκια μας

Χορέψαμε τις ζεμπεκιές μας

Τραγουδήσαμε τα ωραία μας άσματα

Και λοιδορήσαμε τους φλούφληδες.

Τουιτάραμε τη μαγκιά μας

Και πλέξαμε το προσήκον εγκώμιο

Του μεγάλου μας Ηγέτη,

που ούτε σε εκατό χρονια

τέτοιονα δε θα δούμε.

Και μετά….

Με γοργές αποφασιστικές κινήσεις

Ατόφια δηλαδή επαναστατικές

Ανοίξαμε σκίζοντάς τον φάκελο

με την ένδειξη Memorandum

για να διαβάσουμε τις σημερινές μας αποφάσεις.

Εκείνες, που με τη γνωστή, την απαράμιλλη

διαπραγματευτική μας δεινότητα

επιτύχαμε να μεταφραστούν στα ελληνικά

και όχι όπως ήταν γραμμένες

σε μια απο τις κακόηχες ιμπεριαλιστικές

γλώσσες των εντολέων μας.

Ω ναι, είναι πληκτικό μερικές φορές

αλλά όχι ολωσδιόλου άχαρο

το να κυβερνάς ένα προτεκτοράτο.

Μουσική Πρόταση: Khatia Buniatishvili, Yuja Wang - Brahms, Hungarian Dance No. 1

 

Διαβάζοντας...

Στον Δυτικό Κόσμο υπάρχουν πιθανόν σήμερα τόσοι άνθρωποι χωρίς το θρησκευτικό ένστικτο, όσοι και με αυτό, αλλά όλοι ζουν σε κοινωνίες που αναπτύχθηκαν πάνω σε γραμμές που οριοθετήθηκαν από ανθρώπους που πίστευαν. Παντού στη Γη οι άνθρωποι ξεκίνησαν με τον εξορκισμό Δυνάμεων στις οποίες μπορούσαν να προσβλέπουν για καθοδήγηση και έλεγχο της συμπεριφοράς τους. Αυτός ο μηχανισμός ήταν προφανώς αναγκαίος για τους καιρούς εκείνους. 

Έτσι εμείς, οι μη θρησκευόμενοι, ζούμε μέσα σε κοινωνικές κατασκευές, που ιδρύθηκαν από θρησκευόμενους και όσο κι αν μπορεί να είμαστε κριτικοί ή μνησίκακοι για πολλές από αυτές, κανείς έντιμος αθεϊστής δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όταν οι πιο υγιείς όψεις της θρησκείας έχουν ισχύ σε μια κοινωνία, αυτή η κοινωνία είναι καλύτερη. Παίρνουμε μια καλή μπουκιά από το κέικ του αδερφού μας πριν το πετάξουμε στα σκουπίδια.

Γράφει η Diana Athill στο αυτοβιογραφικό της  “Somewhere Towards the End”. 

Με τις μπλούζες της γιαγιάς...

 Η Ίριδα και η Νεφέλη με τις μπλούζες που τους έπλεξε η γιαγιά...

Ποίηση

 

Μπλουζ της μεσαίας τάξης – του Ντένις Ο’ Ντρίσκολ

Μετάφραση: Κώστας Δούσης

Έχει τα πάντα.
Μια όμορφη νεαρή γυναίκα.
Ένα άνετο σπίτι.
Μια σίγουρη δουλειά.
Ένα βελούδινο σετ με καναπέ και δυο πολυθρόνες.
Ένα ασημί μεταλλικό αυτοκίνητο.
Ένα κόκτεϊλ μπαρ από μαόνι.
Ένα τρόπαιο του ράγκμπι.
Ένα τηλεχειριζόμενο στερεοφωνικό.
Ένα σετ μπαστουνιών του γκολφ κάτω απ’ τον καλόγερο.
Μια ξανθιά κόρη που μαθαίνει να περπατά.
Αυτό που φοβάται περισσότερο
κι αυτό που τον κρατάει σε αγωνία κάποιες νύχτες
πάνω στην ηλεκτρική κουβέρτα,
ακούγοντας το παλιό ρολόι
να ηχεί με αποδοκιμασία κατά την προσγείωση,
είναι οι ιστορίες που ξεκινούν:
Είχε τα πάντα.
Μια όμορφη νεαρή γυναίκα.
Ένα άνετο σπίτι.
Μια σίγουρη δουλειά.
Ώσπου μια μέρα.

Από το Περιοδικό Φρέαρ

Ποίηση

AFRAID SO

by Jeanne Marie Beaumont

Is it starting to rain?
Did the check bounce?
Are we out of coffee?
Is this going to hurt?
Could you lose your job?
Did the glass break?
Was the baggage misrouted?
Will this go on my record?
Are you missing much money?
Was anyone injured?
Is the traffic heavy?
Do I have to remove my clothes?
Will it leave a scar?
Must you go?
Will this be in the papers?
Is my time up already?
Are we seeing the understudy?
Will it affect my eyesight?
Did all the books burn?
Are you still smoking?
Is the bone broken?
Will I have to put him to sleep?
Was the car totaled?
Am I responsible for these charges?
Are you contagious?
Will we have to wait long?
Is the runway icy?
Was the gun loaded?
Could this cause side effects?
Do you know who betrayed you?
Is the wound infected?
Are we lost?
Will it get any worse?

Το μυστήριο της συγγραφής

 Όταν γράφω είμαι άλλος άνθρωπος. Κυριολεκτικά. Βλέπω παλιά μου κείμενα και αμφιβάλλω αν είμαι εγώ εκείνος που τα έγραψε. 

Δεν είναι θέμα μνήμης ή μάλλον έλλειψής της. Είναι ωσάν να χρησιμοποιώ όταν συγγράφω ένα άλλο κομμάτι του εγκεφάλου μου, που δεν είναι για καθημερινή χρήση. 

Απόδειξη ότι όταν προσπαθώ να συνεχίσω ένα παλιό κείμενο που όπως είπα δεν μου θυμίζει σχεδόν τίποτα, μετά από ένα-δύο λεπτά γίνεται ένα είδος συγχρονισμού ή μάλλον επανασυγχρονισμού και βρίσκομαι στο ίδιο μήκος κύματος με εκείνο τον άλλο εαυτό μου. Διεγείρεται θάλεγε κανείς εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου που είχε γράψει το αρχικό κείμενο. Αυτό συνεχίζεται για όσο γράφω, αλλά αν μετά από μερικές μέρες ξαναπιάσω το κείμενο αυτό πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία αρχικής έκπληξης και επανασυγχρονισμού.

Μυστήριο πράγμα αυτός ο εγκέφαλος!

Μουσική Πρόταση: Villagers - Everything I Am Is Yours

 

Μουσική Πρόταση: «J. J. Cale’s Naturally »

 

H. G. Wells προς James Joyce: Το έργο σου είναι πιο συναρπαστικό στο να το γράφεις, από ότι είναι να το διαβάζεις!

 Ένα μικρό απόσπασμα από την επιστολή-χείμαρρο, ιδιαίτερα επικριτική, του διάσημου Άγγλου συγραφέα H.G. Wells προς τον επίσης διάσημο Ιρλανδό James Joyce μετά την ανάγνωση των έργων του:

Τώρα σχετικά με αυτό το λογοτεχνικό σου πείραμα. Είναι ένα σημαντικό πράγμα, επειδή είσαι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος και έχεις στην στοιβαγμένη σου σύνθεση μια πολύ δυνατή ιδιοφυϊα στην έκφραση, που έχει ξεφύγει από κάθε πειθαρχία. Αλλά δεν νομίζω ότι οδηγεί πουθενά. Έχεις γυρίσει την πλάτη σου στον κοινό άνθρωπο-στις βασικές του ανάγκες και τον περιορισμένο του χρόνο και νοημοσύνη και έγινες περίπλοκος. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τεράστια αινίγματα. Τα τελευταία σου δύο έργα υπήρξαν πολύ πιο συναρπαστικά για να τα γράψεις, από ότι θα είναι ποτέ για να τα διαβάσεις. Πάρε μες σαν ένα τυπικό κοινό αναγνώστη. Παίρνω μεγάλη ευχαρίστηση από αυτή τη δουλειά; Όχι. Αισθάνομαι ότι αποκομίζω κάτι καινούργιο και κατατοπιστικό όπως όταν διαβάζω την απαίσια μετάφραση του Anrep στο κακογραμένο βιβλίο του Pavlov για τα εξηρτημένα αντανακλαστικά;  Όχι. Γι΄αυτό ρωτώ: Ποιος στο καλό είναι αυτός ο Joyce, που απαιτεί από μένα τόσες πολλές ώρες από τις λίγες χιλιάδες που μου απομένουν ακόμη να ζήσω, ώστε να μπορέσω να καταλάβω καλά τα καπρίτσια και τις φαντασιώσεις του και τις ερμηνευτικές του αναλαμπές; 

Αυτά όλα από τη δική μου σκοπιά. Ίσως εσύ έχεις δίκιο κι εγώ κάνω λάθος. Το έργο σου είναι ένα εξαιρετικό επίτευγμα και είμαι πρόθυμος να βγώ από το δρόμο μου προκειμένου να το διασώσω από καταστροφικές ή περιοριστικές παρεμβάσεις. Έχει τους πιστούς του και τους ακολούθους του. Ας τους αφήσουμε να το απολαμβάνουν. Για μένα είναι ένα αδιέξοδο. Σου στέλνω τις θερμότερες ευχές μου Joyce. Δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω, όπως κι εσύ δεν μπορείς να παρακολουθήσεις εμένα. Αλλά ο κόσμος είναι φαρδύς και υπάρχει χώρος και για τους δυό μας για να κάνουμε λάθος.

Δικός σου

H. G. Wells

Ελπίδων ολοκλήρωση...

 (συνέχεια από χθες)

Ποιο είναι όμως το αφήγημα; Αυτό που θα κινητοποιήσει όλες τις υγιείς δυνάμεις του πλανήτη και θα αλλάξει τελικά τη μοίρα του; 

Το πρώτο που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η μοίρα της ανθρωπότητας είναι μία και κοινή. Στο μέλλον δεν θα υπάρχει περιθώριο για διακρίσεις ανάμεσα σε εκείνους που θα έχουν στον ήλιο μοίρα και σε εκείνους που θα εξαφανιστούν με συνοπτικές διαδικασίες. Σε αυτήν ακριβώς η διάκριση οδηγούμαστε σήμερα με την λαίλαπα του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού τόπου ζωής. Ο κάθε λογικός άνθρωπος όμως αντιλαμβάνεται ότι η ελπίδα εκείνων που θεωρούν ότι στο μέλλον θα ανήκουν στην ελίτ που θα διασωθεί σε βάρος των πολλών πληβείων δεν μπορεί παρά να είναι φρούδα. Εάν η πορεία προς την καταστροφή δεν αναστραφεί, αυτοί οι ολίγοι απλά θα είναι οι τελευταίοι που θα χαθούν.

Νέοι άνθρωποι όπως για παράδειγμα φοιτητές στα Πανεπιστήμια πρέπει να πάρουν τις πρωτοβουλίες. Να οργανώσουν συναντήσεις με όσο γίνεται μεγαλύτερη συμμετοχή από διαφορετικές χώρες και να ξεκινήσουν τη συγγραφή ενός προγράμματος σωτηρίας του πλανήτη. 

Ιδού πεδίο δόξας λαμπρό για τις φοιτητικές νεολαίες! Αντί να παπαγαλίζουν τις χειρότερες των πρακτικών των κομμάτων που εκπροσωπούν θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον πυρήνα της προσπάθειας για τη σωτηρία του πλανήτη!

Είμαι βέβαιος ότι μόλις σχηματιστεί μια αξιοπρεπής “αρχική μάζα”, η συνέχεια θα είναι καταλυτική. με την επιστημονική έννοια του όρου. 

Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, ακριβώς επειδή ο σχηματισμός της αρχικής κρίσιμης μάζας σκοντάφτει στον τρόπο ζωής, που έχει επικρατήσει σήμερα στον κόσμο, αλλά και στην εξελικτικά προσδιορισμένη τάση του ανθρώπου να αγνοεί τους σχετικά μακροπρόθεσμους κινδύνους και να εστιάζει στους άμεσους και ορατούς. 

Οι φτωχές χώρες, που έχουν πληγεί περισσότερο από τον φιλελεύθερο νεοκαπιταλισμό έχουν ως κύριο στόχο τους να μιμηθούν τον τρόπο ζωής των προηγμένων χωρών, δηλαδή να προσεγγίσουν εκείνο ακριβώς το σύστημα που τους έχει φέρει σε αυτή τη δύσκολη θέση!

Αυτό είναι το “μεγάλο” επίτευγμα του καπιταλισμού. Να έχει καταστήσει “πρότυπο” και άξιο προς μίμηση ένα τρόπο ζωής, που οδηγεί στον αφανισμό του ανθρώπου!

Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση. Η γενιά που θα νικήσει τον νεοφιλελευθερισμό είναι εκείνη, που με τη σειρά της θα χρησιμοποιήσει τα ίδια τα δικά του όπλα, αυτά που τον έφεραν κυρίαρχο και καταστροφέα, ώστε να αλλάξει το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ελπίδων συνέχεια...

 Έγραφα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι οι ελπίδες για το μέλλον του πλανήτη στρέφονται προς τη νέα γενιά.

Πως όμως θα αλλάξουν οι νεότεροι τον κόσμο; Πως θα κάνουν ελκυστική μια εναλλακτική πρόταση, που να δίνει ελπίδες για μια βιώσιμη πορεία του κόσμου; 

Πρώτα πρέπει να πατήσουν το φρένο αντιδρώντας σε όλες εκείνες τις λύσεις, που επιδεινώνουν το πρόβλημα. Η κινητοποίηση πρέπει να είναι μεγάλη και να προέλθει από τους ίδιους τους νέους ανθρώπους. Με τη χρήση των κοινωνικών δικτύων και με έναρξη από το σχολείο.  

Η ανθρωπότητα μοιάζει να έχει επιλέξει μια φρενήρη πορεία προς τον όλεθρο. Για να σταματήσει όμως η πορεία αυτή το φρενάρισμα δεν αρκεί. Είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται συνάμα και μια εναλλακτική πορεία, δηλαδή ένα καινούργιο αφήγημα. 

Το αφήγημα αυτό πρέπει να είναι όμορφο και ελκυστικό. Πρέπει να αρχίσει να το ακούει κανείς από τα τρυφερά πρώτα χρόνια της ζωής του. Από το σπίτι του αρχικά, αλλά οπωσδήποτε από τους πρώτους του δασκάλους. 

Ποιους δασκάλους όμως; Που είναι αυτοί οι προικισμένοι δάσκαλοι που θα δώσουν το σύνθημα για τη μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται ο πλανήτης; Υπάρχουν; 

Και βέβαια υπάρχουν. Σήμερα όμως είναι λίγοι και η φωνή τους αδύνατη και μικρής εμβέλειας. Και επειδή οι δάσκαλοι βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια και τις Παιδαγωγικές Σχολές, εκεί είναι που πρέπει να γίνει η μεγάλη επανάσταση. Εκεί πρέπει οι φοιτητές να μάθουν τον τρόπο που πρέπει να περάσουν τα σωστά μηνύματα στις επόμενες γενιές. 

(έπεται συνέχεια)

Μουσική Πρόταση: Albinoni Adagio

 

Από την Copernicus Chamber Orchestra, Horst Sohm (conducting/Leitung).

Ευχές….Ελπίδες….

 Τελευταία μέρα μιας πολύ δύσκολης χρονιάς. 

Θα ήταν επιθυμητό αλλά δυστυχώς ουτοπικό και ανεύθυνο να δούμε το 2020 ωσάν μια παρένθεση στην πορεία της ανθρωπότητας προς την πρόοδο.

Η χρονιά που πέρασε αποτελεί απλά μια προειδοποίηση για εκείνες που θα έρχονται ολοένα και με μεγαλύτερη συχνότητα, εάν η ανθρωπότητα δεν αφυπνιστεί και δεν αρχίσει να αντιμετωπίζει με σοβαρό τρόπο τις συνέπειες της έξω από κάθε λογική εκμετάλλευσης του φυσικού κόσμου. 

Ο σημερινός καπιταλιστικός τρόπος ζωής, που χωρίς αμφιβολία συνετέλεσε σε σημαντικές προόδους, ιδιαίτερα στην επιστήμη και την τεχνολογία, είναι πλέον ασύμβατος με την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές στο επικρατούν οικονομικό μοντέλο, αλλά και στον τρόπο διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων.

Αυτά όλα δεν μπορεί να γίνουν από τις γενιές που έχουν σήμερα τα ηνία της εξουσίας. Η μόνη ελπίδα είναι οι νέοι. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των νέων ανθρώπων, που εξ αιτίας της πανδημίας έχουν ανασταλεί σε μεγάλο βαθμό, ελπίζω να ανακτήσουν τη δυναμική τους και να κατευθύνουν τις τύχες της ανθρωπότητας προς ένα περισσότερο υποφερτό μέλλον.

Είναι γεγονός ότι  εκλεγμένη νέα ηγεσία στις Η.Π.Α. προσφέρει μια αχτίδα αισιοδοξίας, όχι βέβαια ότι θα γίνει μπροστάρης στην επιβαλλόμενη αλλαγή πολιτικής για το περιβάλλον, αλλά ότι τουλάχιστον δεν θα υψώσει θεόρατους φράχτες, όπως η απερχόμενη ηγεσία της χώρας αυτής,  στις προσπάθειες που πρέπει να γίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ας ευχηθούμε να είναι το 2021 μια χρονιά-αφετηρία για την επιστροφή στην ελπίδα….

Μαζί με τις ευχές μου σε όλους τους φίλους και γνωστούς για προσωπική και οικογενειακή υγεία και ευτυχία….

Διαβάζοντας...

 Καλά Χρισυούγεννα σε όλους!

Από το αριστούργημα του J. D. Salinger. “The Catcher in the Rye.”:

Το όλο πράγμα ήταν κάπως αστείο αν το σκεφτόσουν και ξαφνικά έκανα κάτι που δεν έπρεπε. Γέλασα. Και έχω έναν από αυτούς τους πολύ δυνατούς, ανόητους τρόπους να γελώ. Τόσο που αν καθόμουν πίσω μου σε ένα σινεμά ή κάπου, μάλλον θα θα έσκυβα μπροστά και θα μου έλεγα παρακαλώ σκάσε!

Οι Ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ

 Τα στελέχη  του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν συνεχώς και εξανίστανται για την αυταρχικότητα και τη “φασίζουσα” όπως την χαρακτηρίζουν νοοτροπία της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Ας αποδεχτούμε ότι έχουν κάποιο δίκιο για κάποιες από τις παραπάνω αιτιάσεις.

Αυτό που δεν εννοούν να αντιληφθούν όμως είναι οι τεράστιες ευθύνες τους γι’ αυτό!

Η δική τους αναξιοπιστία, συνεχής εξαπάτηση και απύθμενη κυβερνητική ανικανότητα έχει καταστήσει τις παραπάνω πρακτικές της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας αποδεκτές από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις.

Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε σήμερα για την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή από μια από τις χειρότερες κυβερνήσεις που πέρασαν από τη χώρα!

Και που κάνει τους περισσότερους Έλληνες να φτύνουν στον κόρφο τους για το ενδεχόμενο επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία!

Διαβάζοντας...

 Η έρευνα έχει αποδείξει ότι αυτοί που νοιώθουν ισχυροί είναι πιθανότερο να ενεργούν παρορμητικά: να έχουν συχνά ερωτικές σχέσεις, να οδηγούν απρόσεκτα, να ψεύδονται, να ισχυρίζονται ότι είναι δικαιολογημένοι όταν παραβιάζουν κανόνες που οι άλλοι πρέπει να τηρούν και σε μια διασκεδαστική μελέτη, να κλέβουν γλυκά από παιδιά. Οι πλούσιοι άλλωστε κάνουν μικροκλοπές από καταστήματα συχνότερα από τους φτωχούς. Γενικά η συσσώρευση δύναμης φαίνεται ότι δημιουργεί μια τάση για αυτο-απορρόφηση. Σε πειράματα, όταν ζητήθηκε από κάποιους να ζωγραφίσουν το γράμμα Ε στο μέτωπό τους, ώστε να το βλέπουν οι άλλοι, οι άνθρωποι που είχαν ισχύ ήταν πιθανότερο να το σχεδιάσουν όπως θα το έβλεπαν αυτοί, επομένως ανάποδα για τους άλλους. Ουσιαστικά δεν βλέπουν πια τον κόσμο από τη σκοπιά των άλλων.

Αυτά τα γράφει ο Julian Barnes στο βιβλίο “The Noise of Time.”

Μουσική Πρόταση: Chris Rea - Driving Home For Christmas [Saxophone Cover] by Juozas Kuraitis

 Το ίδιο τραγούδι με τη συνοδεία του σαξόφωνου του  Juozas Kuraitis

Μουσική Πρόταση: Chris Rea ~ Driving Home For Christmas

 Μια που φέτος ΔΕΝ θα ταξιδέψουμε για τα Χριστούγεννα, ας θυμηθούμε πως ήταν!

Διαβάζοντας...

 Να ποια ήταν η άποψη του Sade σχετικά με το φόνο: Το να σκοτώσεις κάποιον πάνω στον παροξυσμό ενός πάθους, αυτό το καταλαβαίνω. Αλλά να τον σκοτώσεις μετά από μια ήρεμη, σοβαρή σκέψη και με το πρόσχημα μιας υπερβατικής ιδεάς, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. 

Η αναφορά βρίσκεται στο ββλίο “L'homme révolté.” του Albert Camus.

Διαβάζοντας...

 Καμιά νοσταλγία δεν αισθάνεσαι με τόση ένταση, όσο εκείνη που αφορά πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν.  γράφει ο Rabih Alameddine στο βιβλίο “An Unnecessary Woman.”

Ποίηση

 ΑΝΩΔΥΝΑ

του Σπύρου Θεριανού

Ανώδυνα
ανεπαίσχυντα
ειρηνικά

αδιαφορούμε,

και κάπως έτσι ερημώνουν
δωμάτια και ζωές.

Από το Περιοδικό Φρέαρ

Μαργαριτάρια....

 Το έχω δημοσιεύσει ξανά, αλλά δεν αντέχω στον πειρασμό...

Χρήσιμο για τις πολύ δύσκολες μέρες και νύχτες του εγκλεισμού.

Διαβάστε παρακάτω «μαργαριτάρια» μαθητών που προκαλούν γέλια μέχρι δακρύων!

Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Η επανάσταση του ’21 έγινε πριν από 1821 χρόνια. Σήμερα γιορτάζουμε την τελική του πτώση.

(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1989)

Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικό, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. (Γυμνάσιο Θεσπρωτίας)

Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της….

Αλεξάνδρειας. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες, γι’ αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν, γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Την Οδύσσεια την έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. (Γυμνάσιο Λαμίας)

Tα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (αριστερό πέταγμα). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ για πέταγμα κατευθείαν στη μέση. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε. (Γυμνάσιο Καλαμάτας)

Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Η επανάσταση στις Ινδίες είχε αρχηγό και σύμβολο το Γάντι του Μανχάταν.

(από Έκθεση μαθητή του Γυμνασίου Ζωγράφου, 1990)

Ο πρατήρας είναι λέξη δυσανόητη, δηλ. με δυο έννοιες. Μια όταν είναι σε ηφαίστειο και μια όταν δουλεύει σε πρατήριο. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ενεργητική φωνή: Κυνηγάω τον λαγό. Παθητική φωνή: Ο λαγός με κυνηγάει. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

(Από γραφτό στην Ιστορία, Γυμνάσιο Νέου Φαλήρου, 1988).

Για να καταπολεμήσει την βραδυγλωσσίαν του ο Δημοσθένης μπούκωνε το στόμα του με χαλίκια κι έτσι όταν μιλούσε κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Με τον καιρό τον συνήθισαν όλοι έτσι μπουκωμένο και δεν του έδινε κανείς σημασία. Πέθανε τρελός στα Κύθηρα με το στόμα μπουκωμένο.

Οι βιταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα από τις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά. (Λύκειο Ξάνθης)

Η μπανάνα στα ελληνικά γράφεται όπως και στα αγγλικά, δηλαδή με ένα μπα και δύο να.(Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Τα 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες και 3 φώκιες. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Τι γνωρίζεις για τη “Στάση του Νίκα”;

Παλιά είχαν μια στάση κι εκεί νίκησαν, γι΄αυτό την είπαν “Στάση του Νίκα”.

Ερώτηση: “Τι γνωρίζετε για τις εικονομαχίες;”

Απάντηση: “Εικονομαχίες ήταν οι μάχες που έκαναν οι λαοί για τις εικόνες. Όποιος κέρδιζε τη μάχη κέρδιζε και τις εικόνες”. (Γυμνάσιο Αθήνας)

O Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόμπελ”. (Γυμνάσιο Αργοστολίου)

Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε παλέτα”.

(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1988)

Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες, αλλά Κουστωδίες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας. (Γυμνάσιο Καρδίτσας)

Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος.

Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη.

Τι γνωρίζεις για την ιστορική περίοδο του Διαφωτισμού;

Διαφωτισμό είχαμε όταν στη Γη είχε πολύ φως και καθόλου νύχτα.

Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά.

Ατρόμητος ο Έλλην Στρατάρχης, κοίταξε κατάματα τον εισβολέα και με τα λίγα περσικά που ήξερε του είπε: Μολών Λαβέ.

Διαβάζοντας...

 Η αγάπη είναι όπως ένα κομμάτι κάρβουνο. Ζεστό, σε καίει. Κρύο απλά σε λερώνει.

Γράφει ο Vasily Grossman στο “Life And Fate.”

Ποίηση

 Της πόλης μου – του Σπύρου Κιοσσέ

Ήταν ένας σκύλος στην αυλή

όποτε άκουγε καμπάνες να χτυπούν

όρθρο ή εσπερινό

έπιανε ένα μακρόσυρτο αλύχτισμα

κρατούσε χαμηλόφωνα το ίσο.

Η ίδια σιγανή υλακή κι όταν ο μουεζίνης

από τον μιναρέ

καλούσε τους πιστούς για προσευχή.

Ήταν ένας σκύλος

ανεξίθρησκος

σιγόντο έκανε του αφεντικού του

σε ασκήσεις

καθημερινής

υπακοής.

Από το περιοδικό Φρέαρ

Διαβάζοντας

 Εάν ήμουν νευροχειρουργός και ανακοίνωνα στους καλεσμένους μου ότι πρέπει να τους εγκαταλείψω για να πάω στο νοσοκομείο για μια επείγουσα κρανιοτομή, κανείς δεν θα έλεγε τίποτα. Αλλά αν ήμουν συγγραφέας και έλεγα στους καλεσμένους μου ότι θα πάω πάνω στο γραφείο μου γιατί πρέπει να γράψω….

Απόσπασμα από το βιβλίο του Paul Kalanithi. “When Breath Becomes Air.”

Λαρισαϊκά

 Dish (το πιάτο)=προστακτική του ντύνομαι

Tolls (τα διόδια)=Βοσκόπουλος

Μπουρούσης (ο αθλητής του μπάσκετ)=παραίνεση δάσκαλου σε μαθητή μετά την αποτυχία

Κισσός (το αναρριχόμενο φυτό)=βάλε και σάλτσα

Καλάμι (το καλάμι)=απάντηση στο τι κάνεις

Ταύτιση (η συμφωνία απόψεων)=διάγνωση συνεργείου

Talin (η πρωτεύουσα της Εσθονίας)=παρατήρηση δασκάλου μαθηματικών σε γονέα μαθητή

Andirix (ο ήρωας του «Αστερίξ»)=παράγγελμα πεδίου βολής

Ιπποκράτης (ο ιατρός)=εντολή δικαστού σε κατηγορούμενο

Υμηττός (το βουνό)=αναγούλα

Ποίηση

25th REUNION

by Barbara Crooker

A quarter of a century
since we left high school,
and we’ve gathered at a posh restaurant.
A little heavier, a little grayer,
we look for the yearbook pictures
caught inside these bodies of strangers.
Some of our faces are etched with lines,
the faint tracing of a lover’s touch,
and some of our hair is silver-white,
a breath of frost. And some of us are gone.
But he’s here, the dark angel,
everyone’s last lover, up at the microphone
singing Save the last dance for me;
he’s singing a cappella, the notes rising
sweetly, yearningly toward the ceiling,
which is now festooned with tissue flowers,
paper streamers, balloons.
And we’re all eighteen again,
lines and wrinkles erased, gray hairs gone,
our slim bodies back, the perfect editing.
A saxophone keens its reedy insistence;
scents of gardenias and tea roses float in the air
from our wrist corsages and boutonnieres.
No children or lovers have broken our hearts,
it’s just all of us, together,
in our fresh young skin,

ready to do it all over again.        

Ποίηση

 TONIGHT I CAN WRITE

by Pablo Neruda

Tonight I can write the saddest lines.

Write, for example, ‘The night is starry
and the stars are blue and shiver in the distance.’

The night wind revolves in the sky and sings.
Tonight I can write the saddest lines.

I loved her, and sometimes she loved me too.

Through nights like this one I held her in my arms.
I kissed her again and again under the endless sky.

She loved me, sometimes I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.

Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.

To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.

What does it matter that my love could not keep her.
The night is starry and she is not with me.

This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.

My sight tries to find her as though to bring her closer.
My heart looks for her, and she is not with me.

The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.

I no longer love her, that’s certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.

Another’s. She will be another’s. As she was before my kisses.
Her voice, her bright body. Her infinite eyes.

I no longer love her, that’s certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.

Because through nights like this one I held her in my arms
my soul is not satisfied that it has lost her.

Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.

Μουσική Πρόταση: The Sei - Metroma

 

Μουσική Πρόταση: Baxter Dury - I'm Not Your Dog

Ποίηση

 Forgetfulness 

By Billy Collins

The name of the author is the first to go
followed obediently by the title, the plot,
the heartbreaking conclusion, the entire novel
which suddenly becomes one you have never read, never even heard of,

as if, one by one, the memories you used to harbor
decided to retire to the southern hemisphere of the brain,
to a little fishing village where there are no phones.

Long ago you kissed the names of the nine muses goodbye
and watched the quadratic equation pack its bag,
and even now as you memorize the order of the planets,

something else is slipping away, a state flower perhaps,
the address of an uncle, the capital of Paraguay.

Whatever it is you are struggling to remember,
it is not poised on the tip of your tongue
or even lurking in some obscure corner of your spleen.

It has floated away down a dark mythological river
whose name begins with an L as far as you can recall

well on your own way to oblivion where you will join those
who have even forgotten how to swim and how to ride a bicycle.

No wonder you rise in the middle of the night
to look up the date of a famous battle in a book on war.
No wonder the moon in the window seems to have drifted  
out of a love poem that you used to know by heart.

Μουσική Πρόταση: Je suis malade Lara Fabian