Ρόδα του Μάη...

Χιούμορ...

Η μαγεία των προφορικών εξετάσεων την εποχή των Καθηγητάδων…

Δεκαετία του 1960, εξέταση στο μάθημα της Ιστολογίας.

Οι φοιτητές μπαίνουν στο γραφείο του Καθηγητή σε πεντάδες, άπαντες με μαύρο κουστούμι και γραβάτα, ως επί το πλείστον δανεικά για την περίσταση…

Μπαίνει λοιπόν η πεντάδα και ο Καθηγητής, αφού πρώτα βεβαιώθηκε από τον βοηθό του ότι και οι πέντε ήταν “εντάξει”, είχαν δηλαδή αγοράσει το σύγγραμμα του Καθηγητού, ζητά από τον πρώτο φοιτητή να δει ένα παρασκεύασμα στο μικροσκόπιο.

Τι είναι αυτό που είδες παιδί μου;

Ήπαρ κύριε Καθηγητά, λέει με κάποιο δισταγμό ο φοιτητής.

Ο Καθηγητής ζητά από τον δεύτερο φοιτητή να δει το παρασκεύασμα και να του πει τι είναι.

Είναι σπλήν κύριε Καθηγητά, λέει εκείνος.

Εσύ τι λες; ρωτάει τον τρίτο.

Νομίζω ότι είναι σπλήν κύριε Καθηγητά.

Είσαι βέβαιος;

Όχι μάλλον είναι ήπαρ.

Δηλαδή αλλάζεις γνώμη.

Μάλιστα κύριε Καθηγητά.

Είσαι λοιπόν αλαζών, λέει ο Καθηγητής και ρωτάει τον τέταρτο:

Έχει σχέση το αλλάζω με το αλαζών, παιδί μου;

Ναι, κύριε Καθηγητά.

Εσύ τι λες παιδί μου; ρωτάει τον πέμπτο.

Όχι δεν έχει σχέση κύριε Καθηγητά.

Εντάξει περάστε έξω του λέει και τους δείχνει την πόρτα.

Αποτέλεσμα: Και οι πέντε πέρασαν το μάθημα!

Ποίηση

ΡΟΖ ΦΕΓΓΑΡΙ 

Θα μείνω πάντα μοναχός και απερίσπαστος

Των μπήτλς ακροατής και του φλαμέγκο

Θα τριγυρνώ στους δρόμους τα χαράματα

Μ’  ένα σκυλί που το φωνάζουν Βέμπο.

Όταν στο διάβα μου βρεθείς μη κοντοστέκεσαι

Και μην αναρωτιέσαι που πηγαίνω

Τα βήματά μου ακολουθώ και παραδίνομαι

Σ αυτό που ο κόσμος λέει πεπρωμένο.

Κι αν κάποιοι θα με πουν αλαφροίσκιωτο

Και στα μελτέμια του μυαλού παρασυρμένο

Τίτλος τιμής είναι αυτά για μένανε

Και στην αχλύ της μνήμης τους προσμένω.

Μ ένα φεγγάρι ροζ για κλεφτοφάναρο

Στα άβατα της σκέψης ταξιδεύω

Και στις σκηνές της μόριας για προσάναμμα

Το στέφανο της δάφνης σας, προσφέρω.

Τόσος ήτανε!

Ο κ. Τσίπρας έκλεισε την απαράδεκτη από κάθε άποψη αντιπαράθεσή του με τον κ. Μητσοτάκη στη Βουλή με μια φράση από ποίημα του Μανώλη Αναγωστάκη:

Δεν φταίει αυτός! Τόσος ήτανε!

Άραγε καταλαβαίνει πόσο αυτός ο χαρακτηρισμός αντιπροσωπεύει και τον ίδιον;

Έγινε καφενές η Βουλή

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Αν η αντιπαράθεση Τσίπρα-Μητσοτάκη είχε λίγο μεγαλύτερη διάρκεια, ως τηλεθεατές θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο: μία κοινοβουλευτική συζήτηση θα είχε περισσότερο θέαμα από τον ημιτελικό του Champions League που άρχισε λίγο αργότερα. Αλλά για άλλη μία φορά ήταν η Φώφη Γεννηματά που έπεσε θύμα του ζάπινγκ. Την προηγούμενη φορά πάνω σε κρίσιμη συνεδρίαση ήταν το Survivor, τώρα το ματς. Κρίμα, γιατί η απελπισία με την οποία επένδυσε την εκκίνηση της ομιλίας της, εκείνη τη στιγμή μας εξέφραζε όλους. Μητσοτάκης προς Τσίπρα: «Προκηρύξτε εθνικές εκλογές αν θέλετε ντιμπέιτ» Πατήστε εδώ Δεν έχει καμία σημασία και θα ήταν λάθος να μετρήσουμε το μέγεθος της έκπτωσης που αντιστοιχεί στον Τσίπρα και στον Μητσοτάκη, ωστόσο ο Πρωθυπουργός είναι αυτός που εισήγαγε αντίστοιχο ύφος στη Βουλή, από τα χρόνια της αντιπολίτευσης. Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι του μίλησε σε ύφος που αντιστοιχεί στο δικό του αν και το «περιφέρετε τον Κυμπουρόπουλο σαν γλάστρα», που είπε ο Τσίπρας, είναι δύσκολο να το φτάσει κάποιος, πρέπει να σκύψει πολύ χαμηλά. Θα ήταν επίσης άστοχο να αναζητήσουμε νικητή ή ηττημένο σε μία μονομαχία που, όπως θα αποδειχθεί και από τους δείκτες τηλεθέασης, ελάχιστα απασχόλησε τους απλούς, κανονικούς ανθρώπους. Όσον αφορά την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου, ηττήθηκαν και οι δύο. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Σε μία χώρα που δεν μπορεί να έχει ούτε ένα κανονικό πρωτάθλημα μπάσκετ, κάνει τελικό κυπέλλου χωρίς κόσμο, τα πανεπιστήμια της μετατρέπονται σε εστίες ανομίας, ενώ συμμορίες μπάχαλων και χουλιγκάνων δρουν ανεξέλεγκτα, η εικόνα της Βουλής είναι λογικό να αντανακλά την κατάσταση της κοινωνίας. Και είναι, πράγματι, να απορείς πώς δεν είχαμε αντίστοιχες εκτροπές ύφους στα πιο δύσκολα χρόνια, όταν εκεί μέσα ψήφιζαν μέτρα άγριας λιτότητας και η Αστυνομία έστηνε φράχτες για να αποτρέψει απόπειρες εισβολής στο Κοινοβούλιο. Ναι, Τσίπρας και Μητσοτάκης χάνουν και οι δύο στα σημεία του ύφους. Κερδίζουν βέβαια σε όλα τα άλλα που σήμερα έχουν μεγαλύτερη σημασία. Η ένταση λειτουργεί συσπειρωτικά προς το ακροατήριο τους και επιτρέπει προς τον καθένα να μαντρώσει καλύτερα το κοινό του. Δεν υπάρχει, δηλαδή, κάποιος πολίτης που να παρακολούθησε αυτό το θέαμα και να αποφάσισε να μετακινηθεί από τον έναν στον άλλον. Η Φώφη είπε ότι αυτή η συμπεριφορά δίνει τροφή στη Χρυσή Αυγή. Μπα, όχι. Αλλά η ίδια και ο Σταύρος μπορούν να πάρουν κάτι από πολίτες που τρόμαξαν με αυτά που άκουσαν. Και η Παρασκευή είναι μπροστά μας.

Ποίηση

Η συνάντηση 

Παλιές ιστορίες, 

το χθες⋅

η άνοιξη που φουντώνει⋅

το πέταγμα των χελιδονιών⋅

η θάλασσα.

Βρεθήκαμε ξανά,

βεβαιώνοντας το σήμερα

στην ανθρώπινη ύπαρξή μας.

***

και ότι είπαμε 

άφησε ξανά το αποτύπωμα 

στην άμμο που παίζαμε⋅

στα όνειρα, που αφήσαμε 

να μας παρασύρουν

***

ο χρόνος⋅

εικόνες στα μάτια μας,

που αρνούνται να σβήσουν

στη φύση, που χάνεται,

για να ξαναγεννηθεί.

Το έγραψε ένας ξάδερφος, ο Β.Π. μετά τη συνάντησή μας σε ένα παραλιακό κέντρο, όπου πηγαίναμε παιδιά, στην Αύρα του Αναύρου.

Σάββατο κι απόγιομα...

Χαρούμενη Πρωτομαγιά!

Πάσχα 2019, με τα εγγόνια...

Διαβάζοντας....

Ο πραγματικά σοφός άνθρωπος είναι εκείνος που δεν επιτρέπει τα εξωτερικά γεγονότα να τον αλλοιώνουν με οποιοδήποτε τρόπο. Για να το πετύχει αυτό καλύπτει τον εαυτό του με μια πανοπλία από πραγματικότητες που είναι πιο κοντά του από ότι τα γεγονότα του κόσμου και μέσω της οποίας τα γεγονότα, με την δέουσα μετατροπή, φτάνουν σ’ εκείνον. 

Απόσπασμα από: Fernando Pessoa. «The Book of Disquiet.»

Ευχές!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Όπως την αισθάνεται και την επιθυμεί ο καθένας!

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Ποίηση

SCHLOSS STEINAU, HESSE, GERMANY

Ruth Daniell

The Grimm brothers grew up across the street

in a half-timbered magistrate's house:

studying Greek and Latin, collecting eggs,

and not thinking of magic. By all accounts

it was the best time of their lives. It is quiet here, calm,

unburdened by tourists and noise except

the gentle twittering of small, silver-winged birds.

Watching you squint in this particular light,

it occurs to me that most magic

in fairy tales is the kind that hurts, that traps

and twists and isolates—the happily ever after

is the return to the disenchanted life,

the confidence that love is enough. This must be

the solace those brothers sought to return to:

the nostalgia of afternoon sunlight on the castle

that stood in the neighborhood of their childhood. 

Strawberries from the market stain our hands. 

I can feel this picnic turn into memory

even as I busy myself with worry about my white sundress. 

The light is carefree, like a prince

just transformed from his animal skin or

a princess newly awakened—giddy

with the reward of ordinariness. 

Through no fairy intercession that I know of,

you are young and beautiful, and I am too,

and strawberry juice runs in rivulets down our wrists. 

Ποίηση

WISDOM

by Sara Teasdale

When I have ceased to break my wings

Against the faultiness of things,

And learned that compromises wait

Behind each hardly opened gate,

When I have looked Life in the eyes,

Grown calm and very coldly wise,

Life will have given me the Truth,

And taken in exchange–my youth.

Φοβούνται ωρέ τα παλικάρια;

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Oταν διαβάζω τις αναρτήσεις του Παύλου του Πολάκη κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να ακούσω το κείμενο από τα χείλη του. Να βγουν τα λόγια βαριά κάτω από τα μουστάκι του, μαυροφορεμένα παλικάρια ζωσμένα με άρματα, να τα ακούς και να χαμηλώνεις τα μάτια σαν κοπέλα στα Σφακιά. Και από πίσω να ακολουθεί, χαμηλό, μόλις που ακούγεται, ένα παραπονάκι τόσο δα, για το άδικο που πνίγει τον άνδρα. Ο Καμμένος είναι αλλιώς. Συχνά σκέφτομαι ότι δεν είναι εύσωμος ο άνδρας, αλλά είναι η μαγκιά που τον φουσκώνει. Έχει έναν προσωπικό, τσαμπουκά, δεν διαφωνώ. Και αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που στέκεται όταν έρχεται ο θυμός και η δίκαιη οργή να τον κλονίσουν. Γέρνει ελαφρώς μπροστά, σέρνει τις λέξεις σαν να τραβάει μαχαίρι από ζωνάρι. Αυτό που συχνά μου προκαλεί σύγχυση είναι το κάτι σαν ρόγχος που βγαίνει από το στόμα του. Μερικές φορές το ακούω σαν λυγμό. Άλλες φορές ανησυχώ. Ο Πολάκης δεν δέχθηκε να αρθεί η ασυλία του για τη μήνυση Γεωργιάδη – κρύφτηκε ξανά και ο Καμμένος Πατήστε εδώ Εχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με πολιτικούς άνδρες, οι οποίοι τιμούν και τις δύο έννοιες που τους προσδιορίζουν: και του πολιτικού και του άνδρα. Και αυτό αποδεικνύεται με πράξεις. Ο Παύλος Πολάκης ισχυρίστηκε ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι ιδιοκτήτης offshore εταιρείας. Περιέργως ο αντιπρόεδρος της ΝΔ εθίγη και κατέθεσε μήνυση. Η υπόθεση έφτασε στη Βουλή. Εκεί ο Παύλος ο Πολάκης είχε δύο επιλογές: είτε θα πήγαινε λεβέντικα στο δικαστήριο, απογυμνώνοντας τον δεξιό, είτε θα ζητούσε να μη γίνει άρση ασυλίας αφού οι αναφορές στην offshore του Γεωργιάδη εντάσσονται στο πλαίσιο τήρησης των υπουργικών του καθηκόντων. Σωστά. Ηθελε να σπάσει το απόστημα της διαφθοράς στην Υγεία. Μέσα στο απόστημα λογικά θα ήταν και η offshore του Αδωνι. Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι στιγμής για αυτήν την offshore ξέρει μόνο ο Πολάκης και κανένας άλλος. Και ενώ θα περίμενε κανείς, τώρα που βράζει η Novartis, να ρίξει και την μπαλωθιά ο Πολάκης, αυτός με μία κίνηση σφακιανής λεβεντιάς παίζει fair play τον Αδωνι. Ζήτησε να μη γίνει άρση της ασυλίας του και έτσι δεν θα πάει στο δικαστήριο να ξεμπροστιάσει τον δεξιό αντιπρόεδρο. Οι σύντροφοι του έκαναν δεκτό το αίτημα. Φαντάζομαι με βαριά καρδιά και απόθεμα ηθικού πλεονεκτήματος. Τις προσεχείς ημέρες οι βουλευτές θα κληθούν να αποφασίσουν σχετικά με την άρση της ασυλίας του Παύλου Πολάκη για τη γνωστή υπόθεση με την παράνομη ηχογράφηση του Στουρνάρα. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι και αυτή η πράξη ανήκει στα τυπικά καθήκοντα ενός αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Γιατί ηχογράφησε τον Στουρνάρα; Για το θέμα των δανείων που είχε λάβει ο λεβέντης από την Κρήτη. Και γιατί πήρε τα δάνεια; Για να πολιτευτεί και να γίνει υπουργός. Άρα πολιτική δραστηριότητα είναι η ηχογράφηση της συνομιλίας, δεν εγείρεται ζήτημα άρσης ασυλίας. Ο Πάνος ο Καμμένος έχει κάτι προβλήματα με έναν δημοσιογράφο που μάλιστα διευθύνει μέσα συμφερόντων Μαρινάκη. Μία μέρα που ο Πάνος ήταν έντονα φορτισμένος, λόγω εθνικών θεμάτων, είπε δυο κουβέντες παραπάνω για τον δημοσιογράφο. Μπορεί και τρεις. Ο δημοσιογράφος του έκανε μήνυση για δυσφήμηση. Συνάντησε όμως και αυτός, όπως ο Άδωνις, τον οίκτο και τη μεγαθυμία του Καμμένου που ζήτησε από τη Βουλή να τον καλύψει με ασυλία. Η Βουλή τον κάλυψε και ο πρώην υπουργός δεν θα πάει στο δικαστήριο να χτυπήσει σαν χταπόδι ικαριώτικο τον δημοσιογράφο. Ενδεχομένως βέβαια κάποιοι κακόπιστοι να παρεξηγήσουν τη στάση των δύο ανδρών, του Παύλου και του Πάνου, που τυγχάνουν και φίλοι. Να τους αποδώσουν χαρακτηρισμούς που παραπέμπουν σε οικόσιτα πουλερικά ή και να θεωρήσουν τη συμπεριφορά τους θρασύδειλη. Θα είναι άδικο. Όπως άδικη είναι η μομφή κατά των βουλευτών της πλειοψηφίας που προστατεύουν τους συντρόφους (και ο Καμμένος ως τέτοιος λογίζεται). Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδείξει ότι είναι όλοι μία οικογένεια, μία μεγάλη, αγαπημένη φαμίλια.

Ομορφιές του Απρίλη...

Ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από την Καθημερινή

Κινδυνεύει το μέλλον της χώρας από την υποβάθμιση της διδασκαλίας των Aρχαίων Ελληνικών; Σιγά τα ωά, θα μου πείτε. Εδώ ο κόσμος καίγεται, το παιδί δεν έχει πού την κεφαλήν κλίνη, τα Aρχαία το μάραναν. Κι όμως το μάραναν. Διότι τα Aρχαία δεν είναι μόνον αρχικοί χρόνοι και τριτόκλιτα. Τα Aρχαία Ελληνικά δεν αποκαλύπτουν μόνον τον βαθύ ιστορικό ορίζοντα της γλώσσας που μιλάει ο σημερινός μαθητής, τις μνήμες της, την ευαισθησία της, τις δυνατότητες που είχε κάποτε να παράγει σκέψη. Διδάσκουν και πολιτισμό. Και, όταν τα εξορίσεις από τη γενική παιδεία και τα θεωρήσεις κατάλληλα μόνον για τους ειδικούς, απλώς στερείς από τους υπολοίπους αυτήν την πολιτισμική προοπτική. Το ίδιο ισχύει και για τα Λατινικά. Πάντα τα θεωρούσαμε τους φτωχοδιάβολους της παιδείας μας. Ο σοφός κ. Γαβρόγλου τα υποβάθμισε σε μάθημα επιλογής για όσους φιλοδοξούν να σπουδάσουν στη Νομική ή στη Φιλοσοφική. Στους υπολοίπους ο κερδισμένος χρόνος θα καλυφθεί με χορήγηση μεθαδόνης, κοινωνιολογίας. Τι αξία έχει η ελληνική λογοτεχνία μπροστά στις διακόσιες κακογραμμένες σελίδες που θα αποκαλύπτουν την κρυφή γοητεία της ταξικής πάλης; Το είχε πει ο Τσαρούχης από την εποχή που η προοδευτική διανόηση χειροκροτούσε το μονοτονικό. «Μα είναι τόσο τεμπέληδες, που βαριούνται να βάλουν μια περισπωμένη;» Οσο λιγότερο, τόσο καλύτερο. Το μότο της εκπαιδευτικής πολιτικής του Γαβρόγλου.

Λιγότερος κόπος συνεπάγεται λιγότερες απαιτήσεις. Αντί για την ολοκλήρωση της εγκυκλίου παιδείας, της στοιχειώδους μόρφωσης, το λύκειο παρέχει υπηρεσίες φροντιστηρίου. Χαμηλά, όσο μπορείς πιο χαμηλά. Μπορείς να μη δώσεις εξετάσεις αν τις βαριέσαι, αρκεί να δεχθείς να σε στείλουν στα αζήτητα, κατ’ ευφημισμόν «τμήματα με χαμηλότερη ζήτηση». Παραδέξου πως είσαι τενεκές και όλα θα πάνε καλά. Γιατί είναι επικίνδυνη η αναβάθμιση των ΤΕΙ σε ΑΕΙ; Επειδή πρόκειται για υποβάθμιση των ΑΕΙ, αφού η αναβάθμιση των ΤΕΙ δεν προϋποθέτει καμιά αναβάθμιση ούτε του διδακτικού προσωπικού ούτε της διδακτέας ύλης. Βλέπετε, ο κ. Γαβρόγλου δεν είναι κάνας τυχαίος. Εχει ολοκληρωμένη άποψη για την εκπαίδευση. Εχοντας ζήσει στο πανεπιστήμιο μια ζωή, έχει γίνει σαν τον Γκράουτσο Μαρξ. Περιφρονεί τη λέσχη που δέχεται ανθρώπους σαν κι αυτόν για μέλη της.

Θεωρούμε τον Πολάκη επικίνδυνο. Είτε γιατί καπνίζει επιδεικτικά είτε γιατί βρίζει και απειλεί. Ο Κατρούγκαλος έκανε ένα ασφαλιστικό που αποτέλειωσε τη μεσαία τάξη. Ο Τσακαλώτος ξέρει μόνον να εισπράττει φόρους για τα πλεονάσματα του αφεντικού του. Ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους όμως είναι ο Γαβρόγλου. Αυτός υπονομεύει τη μόνη δυνατότητα που έχει η χώρα να βγει από το κώμα. Φτιάχνει μια εκπαίδευση μειωμένων απαιτήσεων, μια κρεατομηχανή παραγωγής Ελλήνων ακόμη πιο αμόρφωτων, με ακόμη λιγότερες απαιτήσεις από τον εαυτό τους.

Καταρράκτες Ανθοχωρίου-Λίμνη Πλαστήρα 11/4/19

Έγραψαν....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου











Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Από την Καθημερινή

Ποίηση

JUST ONCE

by Anne Sexton

Just once I knew what life was for.

In Boston, quite suddenly, I understood;

walked there along the Charles River,

watched the lights copying themselves,

all neoned and strobe-hearted, opening

their mouths as wide as opera singers;

counted the stars, my little campaigners,

my scar daisies, and knew that I walked my love

on the night green side of it and cried

my heart to the eastbound cars and cried

my heart to the westbound cars and took

my truth across a small humped bridge

and hurried my truth, the charm of it, home

and hoarded these constants into morning

only to find them gone.

Χιούμορ

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την Καθημερινή

Αγία Κυριακή

Δειλή Άνοιξη...

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Ο κόσμος χωρίς τον Χριστιανισμό…

Πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τον Χριστιανισμό; Να ένα μεγάλο και πάρα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα! Πολύ δύσκολο βέβαια να απαντηθεί. Πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν τι υπήρχε τότε ως βεβαιότητα. Ένας άκρατος υλισμός σε μια εποχή σχετικής ειρήνης μέσω της ισχύος της Ρώμης. Πως θα προχωρούσε ο κόσμος; Ο χριστιανισμός ήταν μια ανάγκη; Άρα θα προέκυπτε έτσι κι αλλιώς κάτι σαν αυτόν; Οι Χριστιανοί βέβαια πιστεύουν ότι ήταν σχεδιασμένο και θεόσταλτο και όποια άλλη σκέψη προφανώς είναι βλάσφημη. 

Εάν αφήσουμε αυτή την υπερβατική εκδοχή, το πραγματικό ερώτημα είναι αν η χριστιανική ιδέα ήταν η αντίδραση της εποχής σε έναν ολοένα αυξανόμενο υλιστικό κόσμο. 

Ενδιαφέρον είναι να αναζητηθεί το πόσο είχε απασχολήσει μέχρι τότε η αθανασία της ψυχής. Αυτό δηλαδή που ο χριστιανισμός έκανε έμμονη ιδέα. Πάντως σίγουρα ένα κόσμος χωρίς τον χριστιανισμό θα μπορούσε να είναι ένα ενδιαφέρον θέμα μελέτης.

Βρήκα ενδιαφέρουσες απόψεις στο δίκτυο. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος και προβάλλουν πολύ την καταστροφή πολλών πολιτισμών από τη θρησκεία. Άλλοι, πιο απαισιόδοξοι λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και η ιστορία θα είχε πάρει περίπου τον ίδιο δρόμο. Άλλωστε όλα τα σημερινά δεινά υπήρχαν και στους προχριστιανικούς πολιτισμούς.

Γραμμένο πριν 8 χρόνια....

Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιό μου βρήκα κάτι που είχα γράψει στις 11 Μαρτίου του 2011.

Το παραθέτω χωρίς άλλα σχόλια.

Έχουμε ηγέτες;

Η Ελλάδα περνάει μια από τις χειρότερες κρίσεις της ιστορίας της. Όλοι έχουμε επηρεαστεί από τα συμβαίνοντα και, όπως όλες οι σχετικές δημοσκοπήσεις δείχνουν, ο παραδοσιακά αισιόδοξος λαός μας αγωνιά για το μέλλον του. Ιδιαίτερα μεγάλο είναι το πλήγμα για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι ουσιαστικά βλέπουν το μέλλον τους υποθηκευμένο.

Σε περιπτώσεις όπως αυτές παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο οι δυνατότητες συσπείρωσης του λαού και η καλλιέργεια κλίματος "ομαδικής προσπάθειας" και "κοινών στόχων". Για να γίνει κάτι τέτοιο, όμως, χρειάζονται ηγέτες. Άνθρωποι, που με την επιρροή τους θα συντείνουν στη διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος και θα εμπνεύσουν τον λαό.

Και το ερώτημα είναι: Έχουμε σήμερα ηγέτες;

Δεν γνωρίζω ποιά είναι η γνώμη σας για το θέμα αυτό, αλλά η δική μου αβίαστη απαντηση είναι: ΟΧΙ!

Οι πολιτικοί αρχηγοί και τα μεγαλοστελέχη των κομμάτων, αφού πρώτα φρόντισαν να αηδιάσουν την ελληνική κοινωνία με το πεπραγμένα τους όλων των τελευταίων χρόνων, αφού προσπάθησαν με επιτυχία να δημιουργήσουν σε όλους μας ενοχές, ωσάν εμείς να καλλιεργούσαμε τόσα χρόνια το κλίμα αυτό της διαφθοράς, παρά τις τεράστιες προσπάθειές τους να το καταστείλουν, συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο.

Με συνεχείς αλληλοκατηγορίες για το ποιός φταίει περισσότερο (είναι κρίμα που δεν έχει βρεθεί ακόμη ένα απατόμετρο ή διαφθορόμετρο), με τη χρησιμοποίηση διπλής γλώσσας, μία για το εσωτερικό και μία για το εξωτερικό, με την άμεση απόρριψη οποιασδήποτε πρότασης που δεν προέρχεται από τους ίδιους, εν τέλει με περίσσεια υποκρισία σε κάθε λέξη και ενέργεια, δίνουν το σαφές μήνυμα: η Ελλάδα είναι άξια της τύχης της!

Αυτούς έχουμε αγαπητές και αγαπητοί! Με αυτούς θα βουλιάξουμε!

Ποίηση

ΑΠΟΦΑΣΗ

Θα φύγω, είπες.

με της αυγής τον ερχομό

δίχως χαιρετισμούς 

και λόγια υστερνά.

Θα κλείσω απαλά την πόρτα

εσύ θα κάνεις πως κοιμάσαι 

ένας αντάξιος χωρισμός 

μιανής ζωής προσποίησης.

Η ενασχόληση με την πολιτική

Τα χρόνια της ενασχόλησής μου με τη Διοίκηση του Πανεπιστημίου Πατρών ήταν ξεχωριστά χρόνια. Προσωπικά τα αποτιμώ θετικά, παρά την αναμφισβήτητη αρνητική τους επίδραση στην επιστημονική μου σταδιοδρομία. Μου πρόσφεραν μιαν άλλην όψη της κοινωνίας, που δεν θα την έβλεπα αν δούλευα αποκλειστικά ως γιατρός, ερευνητής και δάσκαλος. 

Γνώρισα επίσης ενδιαφέροντες ανθρώπους, έκανα κάποια ταξίδια και είδα από κοντά άλλα ακαδημαϊκά ιδρύματα και ήρθα σε επαφή με το σκληρό και ανελέητο πρόσωπο της εξουσίας. Εννοώ τους υπουργούς, τους βουλευτές και λοιπούς παρατρεχάμενους, με τους οποίους αναγκάστηκα να “συνεργαστώ`’ στα πλαίσια της διοίκησης του Πανεπιστημίου. 

Έχω πλέον πειστεί ότι για να έχεις μιαν “επιτυχημένη” καριέρα στην πολιτική πρέπει να διαθέτεις απέραντο κυνισμό και θράσος. Και δεν υπερβάλλω. Όσο ξεκίνησαν χωρίς αυτά τα “προσόντα” γρήγορα τα παράτησαν. Και ήταν τυχεροί αν πρόλαβαν να τα παρατήσουν πριν υποστούν σημαντικές ζημιές, στον οικονομικό-επαγγελματικό ή τον ηθικό και κοινωνικό-οικογενειακό τομέα. Ή και στους δύο τομείς. 

Ποια είναι λοιπόν η λύση; Αφήνουμε την πολιτική στους αμοραλιστές και τους “καταφερτζήδες” και μπαρκάρουμε για άλλες πολιτείες; Ή γινόμαστε Δονκιχώτηδες και πολεμάμε ανεμόμυλους; Δύσκολη απάντηση, καθώς καμιά από τις δύο αυτέ εκδοχές δεν προμηνά καλύτερες μέρες για την κοινωνία. Νομίζω ότι η μοναδική λύση που μπορεί να περπατήσει είναι να ασχολούνται με την πολιτική εκείνοι που έχουν μεν το σαράκι της γνήσιας προσφοράς στο αίμα τους, αλλά παράλληλα έχουν κάποια άλλα προσόντα (πχ περιουσία, δυνατό χαρακτήρα, ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς), που τους επιτρέπουν να αμύνονται επιτυχώς στις πάμπολλες αντιξοότητες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Να είναι με άλλα λόγια και λίγο, αλλά όσο πατάει η γάτα, “αμοραλιστές”. 

Χιούμορ....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή.

Μουσική Πρόταση: " Το κυπαρίσσι " - Άννη Ονουφρίου

Μουσική : Σοφία Καμαγιάννη

Ποίηση : Κωστής Παλαμάς

Τραγούδι : Άννη Ονουφρίου

Τραγούδι από την πολύ καλή φίλη Άννη.

Η Ίριδα μαζεύει μανταρίνια...

Ενημερώστε μας, σύντροφοι

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr

Ναι, το είπαμε. Τα Χάρβαρντ και οι αστοί λεηλάτησαν τη χώρα, ρούφηξαν το μεδούλι του κοσμάκη και μετά τον πέταξαν στα σκυλιά του ΔΝΤ για να πλιατσικολογήσουν στον εθνικό του πλούτο. Το εμπεδώσαμε. Μετά ήρθαν οι αμόλυντοι. Με τα καθαρά χέρια και τα γυαλισμένα κούτελα. Οι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος». Με τη λάμψη του ηθικού πλεονεκτήματος στα μάτια. Με ιστορικά στελέχη και ένσημα κοινωνικών αγώνων. Ολα και όλα. Αυτοί είναι έντιμοι. Διότι είναι οι ιδέες και τα κόμματα που φτιάχνουν τον άνθρωπο. Και η Αριστερά έχει μόνο τίμιους. Ακόμα και όταν ομολογούν ότι κρατούσαν διπλά βιβλία, όλοι γνωρίζουμε ότι το έκαναν για το κοινό καλό.

Και ναι, το να πάρεις ένα χαριστικό δάνειο από τη χαϊδεμένη τράπεζα του κόμματος δεν ισοδυναμεί ούτε με θαλασσοδάνειο, ούτε με μίζα εξοπλισμών. Το να ποζάρεις με Καλάσνικοφ δεν είναι το ίδιο με το να ποζάρεις με τσεκούρι. Το Καλάσνικοφ όπλισε επαναστάτες. Το να φτύνεις βρισιές στα πρόσωπα των αντιπάλων σου δεν είναι δα και έγκλημα όπως εκείνα που διέπραξαν οι προηγούμενοι. Το να σέρνεις στα δικαστήρια νεκρούς δεν έχει καμία σχέση με τις αυτοκτονίες που προκάλεσαν οι άλλοι και, μη ξεχνιόμαστε, με τους «νεκρούς της ΕΡΤ». Το να καπνίζεις στη μούρη μιας χώρας ούτε συγκρίνεται με την υπονόμευση της δημόσιας υγείας από τους αθλίους του παρελθόντος. 

Το να μαγνητοφωνείς τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και να μοιράζεις τον διάλογο στα μέσα ενημέρωσης, ωχριά μπροστά στα εγκλήματα για τα οποία κατηγορείς τους τραπεζίτες του κόσμου. 

Συμφωνούμε σε όλα. Αλλά, μισό λεπτό, πατριώτες του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπου να βάλουμε ένα όριο. Από ποιο σημείο και μετά δικαιούμεθα να ασκήσουμε κριτική στον Παύλο Πολάκη και στις αντιλήψεις που αντιπροσωπεύει; Υπάρχει, ας πούμε, ένα περιθώριο ανοχής, ένα σημείο που αν το ξεπεράσει θα τεκμηριώσουμε δικαίωμα στην κριτική; Αν υπάρχει, καλό είναι να μας ενημερώσετε. 

Διότι αν αύριο ο Πολάκης αφοδεύσει μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, θα μας αντιτάξετε ότι οι άλλοι μόλυναν τη χώρα με φουγάρα και παράνομες χωματερές.