Υπάρχουν δεξιοί διανοούμενοι;

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από την Καθημερινή

Είναι η Αριστερά η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου; Ο φίλος εκδότης Θανάσης Καστανιώτης σε πρόσφατη συνέντευξή του επανέφερε το προσφιλές ερώτημα στο οποίο ο ίδιος έδωσε καταφατική απάντηση. Ναι, η Αριστερά είναι η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου. Κοινώς, αν δραστηριοποιείσαι ως πνευματικός άνθρωπος στη ζεστή αγκαλιά της, θα βρεις τη θαλπωρή της ελευθερίας που χρειάζεται η δημιουργικότητά σου. Δεν προσδιόρισε βέβαια τι σόι κατοικία έχει κατά νου. Μεζονέτα, διαμέρισμα, έπαυλη ή παράγκα; Σημασία έχει να έχεις μια σκεπή πάνω από το κεφάλι σου για να μη σε τρώει η βρόχα ή τ’ αγιάζι.

Δεν ξέρω τι απάντηση θα έδιναν δύο από τους σημαντικότερους πεζογράφους μας της μεταπολεμικής περιόδου, ο Αρης Αλεξάνδρου και ο Στρατής Τσίρκας. Στεγάστηκαν μεν στον οίκο της Αριστεράς, πλην όμως το έργο τους έμεινε κάπου στο υπόγειο μαζί με τα υπόλοιπα εργαλεία και τις ξεκοιλιασμένες πολυθρόνες της γιαγιάς. Και τι απάντηση θα έδινε το πλήθος των συγγραφέων και των πνευματικών ανθρώπων που είχαν την ατυχία να σκέφτονται και να γράφουν σε πολιτείες που τις κυβερνούσε η Αριστερά; Ο Μπουλγκάκοφ; Ο Κούντερα; Τέλος πάντων.

Ο Θανάσης Καστανιώτης, ένας από τους σοβαρότερους εκδότες των τελευταίων δεκαετιών, εξέφρασε την κοινή αντίληψη της εποχής του. Τον κοινό τόπο της μεταπολίτευσης που όριζε ότι διανοητικό έργο παρήγαγε μόνον η Αριστερά. Κάπου διάβασα προ καιρού ότι «δεξιός διανοούμενος είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο». Σύντομο αλλά μεστό περιεχομένου, θα έλεγα. Σεφέρης, Ελύτης, Γκάτσος, Τσαρούχης, Μόραλης, Κουν, Χατζιδάκις, Μινωτής, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά δεν κατοικούσαν στην Αριστερά. Απλώς στη μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης, ενώ μας έτρεφε πνευματικά ο Σεφέρης και ο Ελύτης, θεωρούσαμε ότι οι διάδοχοί τους είναι διάφοροι επιφανείς, οι οποίοι, ερχόμενοι εκ Παρισίων ως επί το πλείστον, κατελάμβαναν θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, κοινώς γίνονταν δημόσιοι υπάλληλοι, και αξιοποιώντας το κύρος του πανεπιστημιακού αποφαίνονταν για το παρόν και το μέλλον του τόπου.

Ποια καινούργια αντίληψη γεννήθηκε για την ευρωπαϊκή Ελλάδα σ’ αυτά τα χρόνια; Καμία. Οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι άφησαν στο έλεος της τρέχουσας πολιτικής, της κατοικίας τους, μια δυναμική που οι προκάτοχοί τους, απ’ τον Θεοτοκά ώς τον αριστερό Τσίρκα, είχαν διαπραγματευθεί με τα δικά τους όπλα.

Ηταν ο Τσίρκας αριστερός; Ηταν, όμως όταν έγραφε τις «Ακυβέρνητες πολιτείες», τις έγραφε ως άστεγος. Ηταν ο Σεφέρης δεξιός; Μπορεί, όμως όταν έγραφε το «Μυθιστόρημα», δεν το έγραφε ως δεξιός. Αστεγος αισθανόταν κι αυτός στην Ελλάδα που επιθυμούσε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο πνευματικός άνθρωπος όταν δημιουργεί πνευματικό έργο δεν μπορεί παρά να είναι άστεγος – ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά. Εκτός κι αν δεν τον ενδιαφέρει η δημιουργία πνευματικού έργου αλλά η θέση του που του παρέχει το άλλοθι του «πανεπιστημιακού». Αν είσαι πανεπιστημιακός, χρίζεσαι εκ της θέσεως και πνευματικός άνθρωπος, οπότε αν θέλεις να υπερασπιστείς το πνευματικό σου έργο, φρόντισε τη θέση του πανεπιστημιακού. Και πώς μπορούσες να φροντίσεις τη θέση σου ως πανεπιστημιακού στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης που διαρκεί ώς τις μέρες μας αν δεν είσαι αριστερός; Αν δεν υπερασπιζόσουν το άσυλο, τις καταλήψεις και δεν κατήγγειλες τον αυταρχισμό της αστικής παιδείας; Ο Θεοτοκάς, ο Τερζάκης ή ο Ελύτης δεν μιλούσαν στο όνομα της θέσης τους στο Δημόσιο. Μιλούσαν στο όνομα του έργου τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το πρόβλημα του πνευματικού κόσμου στα χρόνια της μεταπολίτευσης, που διαρκεί ώς τις μέρες μας το επαναλαμβάνω, είναι ότι αυτός πέρασε στα χέρια των πανεπιστημιακών. Είναι μια από τις μεγάλες νίκες του φοιτητικού κινήματος: ταύτισε τη συντηρητική παιδεία με τη χούντα και επέβαλε μια παιδεία της Αριστεράς. Ας μη γελιόμαστε. Σ’ εκείνα τα χρόνια της πρώτης μεταπολίτευσης ξεκίνησε αυτό που ζούμε σήμερα.

Τι ζούμε σήμερα; Μια χώρα που αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η κατάσταση την έχει οδηγήσει στον βυθό, δεν έχει όμως την ανάσα για να βγει στην επιφάνεια. Γιατί; Διότι ο πνευματικός μας κόσμος περί άλλα τυρβάζει, κάποια θέση στο πανεπιστήμιο, κάποιο υπουργείο της αριστερής κυβέρνησης ενδεχομένως. Κάτι τέλος πάντων.

Εχει δίκιο ο Καστανιώτης. Η Αριστερά είναι η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου. Ας είναι και παράγκα.

Μουσική Πρόταση: Vladimir Sterzer Winter Sonnet - The Message to Another Time

Ενα ανήθικο μάθημα

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Η Ουνία επέτρεπε στους ορθόδοξους πληθυσμούς να ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα με τον παραδοσιακό τρόπο, αρκεί να αναγνώριζαν τον Πάπα ως κεφαλή της Εκκλησίας. Ήταν ένα είδος θρησκευτικού αποικιοκρατισμού που ενίσχυε την οικουμενικότητα του Βατικανού. Ο Κώστας Ζουράρις και ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είναι οι πρώτοι ουνίτες βουλευτές. Ανήκουν σε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, πλην όμως θα συντάσσονται και μάλιστα εξ ορισμού με τη βούληση της συμπολίτευσης. Όλο αυτό, αν πας να τον εξηγήσεις σε κάποιον που δεν ζει σε αυτή τη χώρα, θα δυσκολευτεί να το καταλάβει. Ενδεχομένως να μην το κατανοήσουν και οι ιθαγενείς. Ακόμα και αν ανοίξουν το στόμα από έκπληξη, ο Πρωθυπουργός θα σταθεί στοργικά από πάνω και θα ρίξει μέσα μερικά ψίχουλα.

Η υπόθεση πλέον είναι τόσο φαιδρή που σε οδηγεί στο άλλο άκρο. Δεν μπορείς καν να χαμογελάσεις. Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Πρώτα ο Καμμένος έδειξε δόντια και απειλητικές προθέσεις εναντίον του πρώην εταίρου του, απειλώντας να το κάνει Κούγκι αν μείνει χωρίς Κ.Ο -υποτίθεται ότι ο Παπαχριστόπουλος θα παραιτείτο, η έδρα, σε σχήμα Α’ θέσης αεροπλάνου, θα πήγαινε στον Τέρενς Κουίκ, ο οποίος θα έκανε δήλωση ανεξαρτητοποίησης, εξαϋλώνοντας κοινοβουλευτικά τους ΑΝΕΛ. Αμέσως εκδηλώθηκε μία πρωτοβουλία που την έλεγες και προσπάθεια εξευμενισμού του Καμμένου. Το ίδιο το Μαξίμου επιβεβαίωνε την πρόθεσή του να αλλάξει τον Κανονισμό της Βουλής ώστε, με κάποιον τρόπο, ο Καμμένος να μη χάσει την ιδιότητα του πολιτικού αρχηγού. Η αντιπολίτευση μίλησε για εκβιασμό και ο κάτοχος του ηθικού πλεονεκτήματος, με μία μνημειώδη επιστολή, διέταξε τον Πρόεδρο της Βουλής να μην αλλάξει τον κανονισμό, αλλά να τον ερμηνεύσει. Πώς θα ερμηνευτεί ο Κανονισμός; Εξαρτάται από το τι θα κάνει ο Παπαχριστόπουλος. Αν παραιτηθεί, τότε η ερμηνεία θα λέει ότι όποιος μπήκε στη Βουλή ως πολιτικός αρχηγός, θα βγαίνει και έτσι. Το είπε άλλωστε και ο Καμμένος. Ας τους πάρουν τους βουλευτές, δεν θα του πάρουν ποτέ την ψυχή. Αλλά ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται για την ψυχή του Καμμένου; Υπάρχουν όμως και άλλα αστεία. Και αστείοι. Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος επρόκειτο να παραιτηθεί. Τελικώς δεν παραιτείται, αλλά ζητεί η ψήφος του να συναθροίζεται με εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα μπορεί να φτιάξει και την κουκούλα του αυτοκινήτου. Κακώς, σε αυτή τη συγκυρία το κάμπριο του πάει περισσότερο. Ο Σπύρος Δανέλλης έλεγε ότι θα στηρίξει την κυβέρνηση μόνο στο Μακεδονικό. Τελικώς τη στηρίζει παντού και πάντα. Μιλάμε για προοδευτική συμμαχία τώρα, όχι αστεία. Ο Κώστας Ζουράρις στηρίζει τα πάντα, πλην Μακεδονικού, όπου και δεν τον χρειάζονται. Και ως αντιπρόεδρος της Βουλής θα υπερασπίζεται την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού.

Η Κουντουρά και ο Κόκκαλης στηρίζουν, αλλά δεν προσχωρούν στην Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως δεν τους θέλουν κιόλας, τουλάχιστον τώρα. Η Παπακώστα είναι η Παπακώστα. Πάλι καλά να λέτε γιατί, δεδομένων αυτών που βλέπουμε, δεν αποκλείεται η κυβέρνηση να σταματούσε την παραγωγή νομοθετικού έργου, επιδιδόμενη σε μία προσπάθεια να παγώσει τον χρόνο, να μετράνε οι μέρες τριπλές, να μείνει ο Τέρενς σε μία αέναη πτήση χωρίς προσγείωση. Τώρα βέβαια θα βγει ο Τζανακόπουλος να πει ότι η κυβέρνηση εξασφάλισε την κοινοβουλευτική τάξη, υπερασπιζόμενη τη σταθερότητα, προκειμένου να προωθήσει το φιλολαϊκό έργο της. Καλά, εντάξει. Η μόνη προσφορά που αυτή η συγκυρία κομίζει στο πολιτικό ακροατήριο είναι ένα χρήσιμο μάθημα περί κυνισμού, φιλοτομαρισμού και ανηθικότητας. Μία κυβέρνηση που δεν διστάζει και έξι βουλευτές που δεν ντρέπονται. Και μετά όλοι αυτοί απορούν για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.

Ποίηση

TWO ENGLISH POEMS II

by Jorge Luis Borges

What can I hold you with? 

I offer you lean streets, desperate sunsets, the 

moon of the jagged suburbs. 

I offer you the bitterness of a man who has looked 

long and long at the lonely moon. 

I offer you my ancestors, my dead men, the ghosts 

that living men have honoured in bronze: 

my father’s father killed in the frontier of 

Buenos Aires, two bullets through his lungs, 

bearded and dead, wrapped by his soldiers in 

the hide of a cow; my mother’s grandfather 

–just twentyfour–heading a charge of 

three hundred men in Peru, now ghosts on 

vanished horses. 

I offer you whatever insight my books may hold, 

whatever manliness or humour my life. 

I offer you the loyalty of a man who has never 

been loyal. 

I offer you that kernel of myself that I have saved, 

somehow–the central heart that deals not 

in words, traffics not with dreams, and is 

untouched by time, by joy, by adversities. 

I offer you the memory of a yellow rose seen at 

sunset, years before you were born. 

I offer you explanations of yourself, theories about 

yourself, authentic and surprising news of 

yourself. 

I can give you my loneliness, my darkness, the 

hunger of my heart; I am trying to bribe you 

with uncertainty, with danger, with defeat.

Μουσική Πρόταση: Sade - Cherish The Day

Η δήλωση και ο διχασμός...

Η δήλωση και ο διχασμός….

Ομολογώ ότι η χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού, ότι από τότε που εκλέχθηκε στο αξίωμα αυτό οφείλει να εκφράζει και να εκπροσωπεί και αυτούς που πάνε στις διαδηλώσεις και αυτούς που φοβούνται τις διαδηλώσεις, αυτούς που δεν έχουν καμιά περιουσία και αυτούς που έχουν κάποια περιουσία και φοβούνται μην την χάσουν, με λίγα λόγια να εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες, με άφησε εμβρόντητο και βαθύτατα διχασμένο.

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν ήταν η μεγαλύτερη μπαρούφα ή αντίθετα η πιο σοφή δήλωση που έκανε ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός.

Μέσα σε αυτό τον απόλυτο διχασμό που νοιώθω ως άτομο, η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι, πάντα σύμφωνα με τη δήλωση του πρωθυπουργού, εκφράζει και εκπροσωπεί και τις δύο από τις παραπάνω μου απόψεις.

Ποίηση

BREAKING UP

by Yevgeny Yevtushenko

I fell out of love: that’s our story’s dull ending,

as flat as life is, as dull as the grave.

Excuse me–I’ll break off the string of this love song

and smash the guitar. We have nothing to save.

The puppy is puzzled. Our furry small monster

can’t decide why we complicate simple things so–

he whines at your door and I let him enter,

when he scratches at my door, you always go.

Dog, sentimental dog, you’ll surely go crazy,

running from one to the other like this–

too young to conceive of an ancient idea:

it’s ended, done with, over, kaput. Finis.

Get sentimental and we end up by playing

the old melodrama, “Salvation of Love.”

“Forgiveness,” we whisper, and hope for an echo;

but nothing returns from the silence above.

Better save love at the very beginning,

avoiding all passionate “nevers,” “forevers;”

we ought to have heard what the train wheels were shouting,

“Do not make promises!” Promises are levers.

We should have made note of the broken branches,

we should have looked up at the smokey sky,

warning the witless pretensions of lovers–

the greater the hope is, the greater the lie.

True kindness in love means staying quite sober,

weighing each link of the chain you must bear.

Don’t promise her heaven–suggest half an acre;

not “unto death,” but at least to next year.

And don’t keep declaring, “I love you, I love you.”

That little phrase leads a durable life–

when remembered again in some loveless hereafter,

it can sting like a hornet or stab like a knife.

So–our little dog in all his confusion

turns and returns from door to door.

I won’t say “forgive me” because I have left you;

I ask pardon for one thing: I loved you before.

Διαβάζοντας....

Η τέχνη όμως λίγα πράγματα μπορεί να κάνει ενάντια στην αδικία και τα μπλουζ, από τα οποία ξεπήδησε η τζαζ, ήταν η πραγμάτωση της πικρής αλήθειας ότι πολλή ομορφιά μπορεί να ξεκινήσει σαν μια παρηγοριά για κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί.

Από το βιβλίο του Clive James «Cultural Amnesia.»

Μουσική Πρόταση: Jacqueline's Tears (Jacques Offenbach)

Les Larmes de Jacqueline (Jacqueline's Tears) Op.76 No.2 / Harmonies du soir Op.68 composed by Jacques Offenbach (1819-1880) and dedicated to Arsène Houssaye.

The performance is by Werner Thomas with Münchener Kammerorchester and it's dedicated to Jacqueline Du Pre.

Jacqueline Mary du Pré (1945-1987) was a British cellist. At a young age, she achieved enduring mainstream popularity. Despite her short career, she is regarded as one of the greatest cellists of all time. Her career was cut short by multiple sclerosis, which forced her to stop performing at the age of 28.

Her husband Daniel Barenboim, is a pianist and conductor.

Διαβάζοντας....

Η πληγή του ετοιμοθάνατου….

Αλλά είναι Γερμανοί. Η συμπεριφορά τους δεν έχει προκύψει από υπολογισμό, δεν είναι μελετημένη, αλλά προκύπτει από τη φύση τους και από το πεπρωμένο που έχουν επιλέξει. Δεν μπορούσαν να δράσουν διαφορετικά: εάν πληγώσεις το σώμα ενός ετοιμοθάνατου, η πληγή αρχίζει τη διαδικασία ίασης, έστω κι αν ολόκληρο το σώμα θα έχει πεθάνει μετά μια μέρα.

Primo Levi, από τις αναμνήσεις του από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και το γεγονός ότι οι Γερμανοί φρουροί τους δεν άλλαζαν συμπεριφορά, ακόμη και τις τελευταίες μέρες πριν την παράδοσή τους.

Μουσική Πρόταση: Bix Beiderbecke - I'm Coming Virginia - 1927

Καλή χρονιά σε όλους με τζαζ. 

Ο Bix Beiderbecke ήταν ένας από τους καλύτερους λευκούς τζαζίστες, που τον παραδέχονταν και ο μεγάλος Luis Armstrong. 

Εδώ στο I'm Coming Virginia, που το ακούμε και από την Barbara Lea, ενώ σε αυτή την εκτέλεση τρομπέτα παίζει ο Johnny Windhurst.

Μουσική Πρόταση: Δήμητρα Γαλάνη - Ευτυχισμένοι Άνθρωποι

Μουσική Πρόταση: Mendelssohn, Octet Op 20, I Musici

Ποίηση

Σ Τ’  Α Σ Τ Ε Ι Α  Π Α Ι Ζ Α Μ Ε

του Μανόλη Αναγνωστάκη

Στ’ αστεία παίζαμε! 

Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας 

Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε 

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα. 

Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας 

Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη 

Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα

Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας 

Kλέφτες! 

Στα ψέματα παίζαμε!  

Πάλτση

Η παραλία του Ανατολικού Πηλίου Πάλτση παρμένη με το drone του Ορέστη.

Μουσική Πρόταση: Instantané - Dominique Charpentier

Μουσική του Dominique Charpentier από την ταινία Cakemaker.

Ιστορικές Στιγμές

Ζούμε ιστορικές στιγμές!!

Περί Δημοκρατίας…

Πολλοί χρησιμοποιούν (σε πολλές παραλλαγές) τη φράση του Τσόρτσιλ, ότι η Δημοκρατία είναι το λιγότερο κακό από όλα τα πολιτεύματα. 

Ο γνωστός συγγραφέας και ιστορικός  David Runciman. προτείνει μιαν άλλη πιο εύστοχη νομίζω παραλλαγή. 

“Αν συγκρίνουμε όλα τα πολιτεύματα στις χειρότερές τους εκδοχές, η Δημοκρατία και στην χειρότερή της ακόμη εκδοχή είναι συγκριτικά προτιμότερη.”

Ποίηση

SHAPER SHAPED

by Harindranath Chattopadhyaya

In days gone by I used to be

A potter who would feel

His fingers mould the yielding clay

To patterns on his wheel;

But now, through wisdom lately won,

That pride has gone away,

I have ceased to be the potter

And have learned to be the clay.

In other days I used to be

A poet through whose pen

Innumerable songs would come

To win the hearts of men;

But now, through new-got knowledge

Which I hadn’t had so long,

I have ceased to be the poet

And have learned to be the song.

I was a fashioner of swords,

In days that now are gone,

Which on a hundred battlefields

Glittered and gleamed and shone;

But now I am brimming with

The silence of the Lord,

I have ceased to be sword-maker

And have learned to be the sword.

In by-gone days I used to be

A dreamer who would hurl

On every side an insolence

Of emerald and pearl.

But now I am kneeling

At the feet of the Supreme

I have ceased to be the dreamer

And have learned to be the dream.

Μουσική Πρόταση: Fun Lovin' Criminals - Ballad Of New York City

Ο πρωθυπουργός και ο κ.Τσίπρας

Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι δεν θα ισχύσει η μείωση των συντάξεων την οποία είχε αποφασίσει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. 

Παράλληλα καταδίκασε έντονα όλους εκείνους συμπεριλαμβανομένου και του δημοσιογράφου κ. Αυτιά, οι οποίοι συνεχώς ανέφεραν ότι θα γίνει η περικοπή των συντάξεων την οποία είχε αποφασίσει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. 

Μέχρι τώρα έβγαζαν πίνακες δια το τι κόβεται ενώ τώρα δεν μιλάνε για τι σώζεται επειδή δεν θα εφαρμοστεί το μέτρο που ψήφισε η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.

Όλοι αυτοί που είχαν επενδύσει στη μείωση των συντάξεων που είχε αποφασίσει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είπε ο πρωθυπουργός θα πρέπει να ντρέπονται.

Ποίηση

Π Ο Θ Ο Σ  Ε Ρ Α Σ Τ Η

του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

—

Εις ένα μνήμ’ αγνώριστο μικρού κοιμητηρίου

δεν θέλω να το βλέπωσιν ακτίνες του ηλίου,

μηδέ κυπάρισσος σκαιά, μηδ’ απεχθής ιτέα,

να το σκιάζη· καταιγίς ας το κτυπά βίαια!

και δεν ποθώ θυμίαμα, δεν θέλω ψαλμωδίαν·

να έλθης μόνο σε ζητώ, μίαν θαμβήν πρωίαν,

να βρέξης μ’ ένα δάκρυ σου το διψασμένον χώμα,

κι ας σβύση με το δάκρυ σου και τ’ όνομά μου ακόμα…

Να ένας ...διαφορετικός Παπαδιαμάντης.

Χιούμορ...

Του Δ. Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Μουσική Πρόταση: The Calling - Wherever You Will Go

Πανελλήνιο Αιματολογικό Συνέδριο-Θεσσαλονίκη

Ήταν μια ευκαιρία να δω παλιούς φίλους και κυρίως να απολαύσω μια Θεσσαλονίκη με ανοιξιάτικο καιρό!
Και βέβαια να ακούσω και μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες για τις εξελίξεις στην Αιματολογία.

Ποίηση

THE QUIET WORLD

by Jeffrey McDaniel

In an effort to get people to look

into each other’s eyes more,

and also to appease the mutes,

the government has decided

to allot each person exactly one hundred 

and sixty-seven words, per day.

When the phone rings, I put it to my ear 

without saying hello. In the restaurant 

I point at chicken noodle soup.

I am adjusting well to the new way.

Late at night, I call my long distance lover, 

proudly say I only used fifty-nine today. 

I saved the rest for you.

When she doesn’t respond,

I know she’s used up all her words, 

so I slowly whisper I love you

thirty-two and a third times.

After that, we just sit on the line 

and listen to each other breathe.

Μουσική Πρόταση: Paul Weller - The Soul Searchers

Χαντζόπουλος …θρεπανηφόρος

Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος είναι ένας από τους καλύτερους σκιτσογράφους, αλλά μερικές φορές είναι δύσκολο να τον κατανοήσεις…

Παράδειγμα η γελοιογραφία που ακολουθεί, η οποία βέβαια γίνεται περισσότερο κατανοητή, εάν γνωρίζεις ότι ο Τσίπρας σε πρόσφατη ομιλία του είπε δύο φορές: Να θρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας!

Μουσική Πρόταση: Kate McGarrigle: Lowlands Away

Μία Αννα πίσω από τον Φακελάκη

Μία Αννα πίσω από τον Φακελάκη

Της Ρέας Βιτάλη, από το Protagon.gr

Τώρα. Τώρα θα σας τα θυμίσω. Για να είναι χρήσιμη η γραφή. Κακομοίρα Ρέα! «Χρήσιμη η γραφή»; Ετούτη η χώρα μια παράγκα. Μια αλλαξοκωλιά. Το ένα παρεάκι παραδίδει βάρδια στο άλλο. Μα εγώ, εκεί… Τώρα θα σας τα θυμίσω. Τώρα που είδαμε τον Φακελάκη σε ολόσωμο πορτρέτο. Έσκασε στραβή στη βάρδια του. Και οι Φακελάκηδες προς στιγμής, λίγο, τόσο δα, θα ψιλοφοβηθούν αλλά μετά θα κοιταχτούν και θα πουν: «Σιγά τ’ αβγά! Λίγο θα ταλαιπωρηθεί ο άνθρωπος. Εντάξει, έχει κάνει τη μπάζα του. Λίγο θα ταλαιπωρηθεί και μετά… Σιγά!». Το θέμα αγαπητοί, δεν είναι ο ένας-δύο-τρεις-χίλιοι-χιλιάδες Φακελάκηδες. Το θέμα είναι οι τρύπες που χωράνε Φακελάκηδες. Διάτρητο το σύστημα. «Για περάστε! Εδώ οι καλές οι τρύπες!».

Τώρα θα σας θυμίσω. Τον αγώνα μιας  Άννας. Γιατί μόνο μέσα από τέτοιες διαδικασίες και αγώνες, θα μπορούσε κανείς να υπολογίζει στην εξόντωση των Φακελάκηδων. Όλα τα άλλα… Κουβέντες να’ χουμε, να λέμε… Λοιπόν,

Το 2005, με νόμο της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου, πέφτουν οι πρώτοι σπόροι για την αναγκαιότητα της αξιολόγησης σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Αλλά παρόλο ότι το σχέδιο τιμήθηκε με ψήφο, στην πράξη, ως συνήθως, δεν έγινε τίποτα. Μην και πειράξουμε «τα ιερά και όσια» της φυλής! Σημειώστε, ότι ο νόμος Γιαννάκου αναφερόταν σε επιτροπές αξιολογητών που θα είχαν συμβουλευτικό χαρακτήρα. Σιγούλια-σιγούλια προσπάθησε να σπάσει το μπετόν. Ένα σημαντικό, πρώτο βήμα. Οφείλουμε να τιμούμε την πρόθεση της κυρίας Γιαννάκου.

Φτάνουμε λοιπόν στο 2009, με υπουργό την Άννα Διαμαντοπούλου, και καμία διαδικασία αξιολόγησης δεν είχε ακόμα ξεκινήσει στα Ιδρύματα. Η νέα υπουργός πήρε με το «καλημέρα σας» το θέμα επάνω της. Η δεύτερη γυναίκα που έδωσε μάχη για την Παιδεία. Πιο τολμηρή, πιο αποφασιστική. Με τον «νόμο Διαμαντοπούλου» που ψηφίστηκε το 2011, η διαδικασία της αξιολόγησης ενισχύθηκε-θωρακίστηκε, κι έτσι, όχι μόνο καθιστούσε πλέον την αξιολόγηση υποχρεωτική αλλά και δεσμευτική, καθώς, προσέξτε το αυτό, επιτέλους συνδεόταν με την χρηματοδότηση του εκάστοτε Ιδρύματος. Δεν γίνεται, πατριώτες, να εισπράττουν όλοι την ίδια χρηματοδότηση, είτε κάνουν σωστά είτε όχι τη δουλειά τους. Δεν είναι αυτό το δίκαιο; Μόνο έτσι θα προσπαθούσαν όλοι να γίνουν καλύτεροι.

Επιπλέον, ο νόμος εισήγαγε ριζικές αλλαγές «στο DNA της λειτουργίας των Πανεπιστημίων», όπως έλεγε χαρακτηριστικά η Άννα Διαμαντοπούλου, ενισχύοντας την αυτονομία των Ιδρυμάτων ενάντια στην ασφυκτική «αγκαλιά» του υπουργείου αλλά και προέβλεπε, ότι οι Διοικήσεις δεν θα εκλέγονταν πλέον από τους διοικούμενούς τους -λατρεύω αυτά τα παρεάκια, που ο ένας δίνει στον άλλον και τούμπαλιν- αλλά θα επιλέγονταν από τα Συμβούλια κάθε Ιδρύματος, στα οποία Συμβούλια θα συμμετείχαν και μέλη που, αλίμονο, δεν θα προέρχονταν από το Ίδρυμα. Και ως τελική-πλήρη θωράκιση, η Διαμαντοπούλου επέβαλε κάτι, που συμβαίνει ως «εξυπακούεται» στον πολιτισμένο κόσμο, ό,τι οι καθηγητές θα αξιολογούνταν από τους φοιτητές ενώ οι μόνιμοι καθηγητές θα αξιολογούνταν τακτικά και από άλλους καθηγητές. Και όσο για εξωτερικούς αξιολογητές, η υπουργός κίνησε γη και ουρανό για να πείσει προσωπικότητες διεθνούς βεληνεκούς, όπως για παράδειγμα τον Δ. Μπερτσιμά καθηγητή Επιχειρησιακής Έρευνας ΜΙΤ, τον Αλ. Νεχαμά του Πανεπιστήμιου Πρίνστον, τον Γρηγόρη Σηφάκη από το Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης, τον Ρίτσαρντ Χάντερ του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ. Άριστοι, που αποδέχτηκαν την πρόσκληση-πρόκληση αφιλοκερδώς. Βεβαίως αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία και εχθρότητα.

Εν ολίγοις, ο νόμος Διαμαντοπούλου επιχείρησε να ανατρέψει το δήθεν «Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο» της συναλλαγής, της ομερτά και της αδράνειας και να το αντικαταστήσει με το Πανεπιστήμιο της λογοδοσίας, της διαφάνειας, της αξιολόγησης, της ευθύνης και της συνεχούς βελτίωσης. Νομίζετε, αν είχαν γίνει όλα εκείνα πράξη, όλα εκείνα που είχαν χειροκροτηθεί… Τι παλαμάκι είχε πέσει στη Βουλή κατά την ψήφιση του Νόμου Διαμαντοπούλου! Νομίζετε, θα υπήρχε χώρος για Φακελάκηδες;

Σύντροφοι και συντρόφισσες, Το ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου άρχισε αυτόματα από τους ίδιους που το είχαν ψηφίσει. Οι αθεόφοβοι! Αρβανιτόπουλος ως πρωτομάστορας. Και ακολούθως ήρθαν και οι Αριστεροί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, Μπαλτάς, Φίλης, Γαβρόγλου. Πόσο περήφανοι πρέπει να νιώθουν; Σήμερα, δεν έχει μείνει τίποτα από εκείνο το οξυγόνο. Μένει όμως ως συνήθως, ένα διαχρονικό «τσου τσου τσου» εκ των καναπέων ενώ βλέπουμε ολόσωμο τον Φακελάκη των Σερρών σε φωτογραφία και τον δικηγόρο του κ. Κούγια (που αν έχουνε δει τα μάτια του!!!) να δηλώνει αγανακτισμένος: «Ούτε να ήταν παιδεραστής». Ο έρμος… Το προσπαθούσε για εραστής. Για δες μωρέ κάτι εραστές!

Ο Διοκλητιανός και τα λάχανα...

Ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Διοκλητιανός (244-311) αποφάσισε μετά από μακρά και επιτυχημένη διακυβέρνηση να παραιτηθεί από το θρόνο του και να αποσυρθεί στη γενέτειρά του στα Σάλωνα (σήμερα Σολίν) στη Δαλματία.

Λίγο καιρό μετά ο πρώην συν-αυτοκράτοράς του Μαξιμιανός προσπάθησε να τον παρακινήσει να επανέλθει στην ενεργό δράση και να ξαναφορέσει την αυτοκρατορική πορφύρα. 

Ο Διοκλητιανός απέρριψε την πρόταση με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο και είπε ήρεμα στον Μαξιμιανό, ότι αν μπορούσε να του δείξει τα λάχανα που είχε φυτέψει με τα ίδια του τα χέρια στα Σάλωνα, θα καταλάβαινε το λόγο που δεν είχε την επιθυμία να θυσιάσει τη απόλαυση της ευτυχίας για το κυνήγι της ισχύος.

Διαβάζοντας...

Stoner του John Williams

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Περιγράφει με ένα ρεαλιστικό τρόπο τη ζωή ενός φτωχόπαιδου, που με σκληρή δουλειά μπόρεσε να γίνει Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Ένας μέτριος Καθηγητής σε ένα μέτριο Πανεπιστήμιο. Μια πολύ συμβατική ζωή, ένας αποτυχημένος αλλά σταθερός γάμος, ένα μοναδικό ερωτικό ξεπέταγμα. Συγκρούσεις και εγωισμοί στο ακαδημαϊκό περιβάλλον, φιλίες και έχθρες που τρέφονται από το χρόνο και γι αυτό αντέχουν σ’ αυτόν.

Μια απλή ιστορία που μπορεί όμως να μιλήσει δυνατά στον καθένα μας και να μας κάνει να αναρωτηθούμε τι τελικά μετράει σε αυτή τη ζωή. 

Εξαιρετικό!

Ετοιμάζομαι και φέτος για την ετήσια εκδρομή στο Τσεπέλοβο και τα Ζαγοροχώρια.
Εδώ μια ανάμνηση από την εκδρομή του Νοεμβρίου του 2016.

Ποίηση

BREAKFAST

by Everette Maddox

Oh hush up

about the

Future: one

morning it

will appear,

right there on

your breakfast

plate, and you’ll

yell “Take it

back,” pounding

the table.

But there won’t

be any

waiters.

Montserrat Caballe

Ακόμη μια μεγάλη φωνή έσβησε.

Εδώ σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.

Hijo de la Luna (Ο γιος του φεγγαριού) του José Maria Cano