Μουσική Πρόταση: Billie Holiday-Strange fruit

Ένα τραγούδι αλλιώτικο, με στίχους συγκλονιστικούς, από τις πιο σκληρές ώρες του αμερικάνικου Νότου.

Strange Fruit 

Southern trees bear strange fruit

Blood on the leaves and blood at the root

Black bodies swinging in the southern breeze

Strange fruit hanging from the poplar trees

Pastoral scene of the gallant south

The bulging eyes and the twisted mouth

Scent of magnolias, sweet and fresh

Then the sudden smell of burning flesh

Here is fruit for the crows to pluck

For the rain to gather, for the wind to suck

For the sun to rot, for the trees to drop

Here is a strange and bitter crop

Διαβάζοντας...

Και τι είναι ο πόνος των άλλων; Ευκολότερο να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει. Ευκολότερο να αρνηθείς την προσπάθεια να συμπονέσεις, να πιστέψεις ότι το σώμα του αγνώστου στο πεζοδρόμιο είναι απλά ένα φάντασμα, μια συνάθροιση χρωματιστών πίξελς, που απλά θα πάψουν να υπάρχουν μόλις γυρίσουμε το κεφάλι μας, αλλάζοντας το κανάλι του βλέμματός μας. 

Από το βιβλίο “The Lonely City” της Olivia Laing.

Καλημέρα!

Καλημέρα!

Με τρία i-phonika τριαντάφυλλα!

Από την αυλή μας σήμερα!

Ποίηση

SOMETIMES IT HAPPENS

by Brian Patten

And sometimes it happens that you are friends and then

You are not friends,

And friendship has passed.

And whole days are lost and among them

A fountain empties itself.

And sometimes it happens that you are loved and then

You are not loved,

And love is past.

And whole days are lost and among them

A fountain empties itself into the grass.

And sometimes you want to speak to her and then

You do not want to speak,

Then the opportunity has passed.

Your dreams flare up, they suddenly vanish.

And also it happens that there is nowhere to go and then

There is somewhere to go,

Then you have bypassed.

And the years flare up and are gone,

Quicker than a minute.

So you have nothing.

You wonder if these things matter and then

As soon you begin to wonder if these things matter

They cease to matter,

And caring is past.

And a fountain empties itself into the grass.

Διαβάζοντας....

«Οι φήμες και τα πι­κά­ντι­κα σχό­λια γύρω από το πρό­σω­πο του Μελά ορ­γί­α­ζαν. Τα ανέκ­δο­τα δια­δέ­χο­νταν το ένα το άλλο. Ήταν γνω­στό στους πα­ροι­κού­ντες εν Ιε­ρου­σα­λήμ ότι ο Μελάς, κα­θη­γη­τής τότε στη σχολή υπο­κρι­τι­κής της Μα­ρί­κας Κο­το­πού­λη, την έπε­φτε στις μα­θή­τριες της σχο­λής. Όταν όμως έβαλε χέρι στη νεαρή και πολλά υπο­σχό­με­νη ηθο­ποιό Έλλη Λα­μπέ­τη, η Κο­το­πού­λη εξερ­ρά­γη.

«Κάτω τα χέρια σου, πα­λιό­γε­ρε, τι πας να κά­νεις εκεί;» φώ­να­ξε.

Και τι της απά­ντη­σε ο Μελάς;

«Πα­τρι­κά το κάνω, Μα­ρί­κα μου, πα­τρι­κά».

Από τότε έγινε σλό­γκαν με­τα­ξύ των ηθο­ποιών. Κάθε φορά που κά­ποιος δι­πλά­ρω­νε τα κο­ρί­τσια, οι άλλοι φώ­να­ζαν εν χορώ:

«Πα­τρι­κά, Μα­ρί­κα μου, πα­τρι­κά!»

Απόσπασμα από: Κώστας Αρκουδέας. «Το χαμένο Νόμπελ.» 

Ποίηση

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ

Του Po Chü-i*

Σταλμένος ως δώρο από το Αννάμ**

Ένας κόκκινος παπαγάλος.

Το χρώμα του ίδιο με τον ανθό της ροδακινιάς,

Μιλούσε με τη φωνή των ανθρώπων.

Και του έκαναν ότι πάντοτε γίνεται

Με τους σοφούς και τους εύγλωττους.

Πήραν ένα κλουβί με γερά κάγκελα

και τον έκλεισαν μέσα.

* Γνωστός και ως Bai Juyi (772-846). 

**Παλιά ονομασία του Βιετναμ

Η μετάφραση δική μου, από τα αγγλικά.

Διαβάζοντας....

ΟΙ Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοι….

Παραπιανόντουσαν οι  σύμμαχοι των Σπαρτιατών, ότι οι τελευταίοι τους τραβούσαν από δω κι εκεί (δεῦρο κἀκεῖσε) σε διάφορες εκστρατείες και μάλιστα τους ζητούσαν να είναι πολυάριθμοι, ενώ οι Σπαρτιάτες ήταν συνήθως λίγοι. 

Θέλοντας να απαντήσει σε αυτό ο Αγησίλαος πρόσταξε μια μέρα να μαζευτεί όλο το στράτευμα και ενώ οι σύμμαχοί τους κάθισαν ανακατωμένοι, οι Σπαρτιάτες, σαφώς λιγότεροι, κάθισαν χώρια.

Ζήτησε τότε ο Αγησίλαος να σηκωθούν πρώτα όρθιοι οι κεραμοποιοί, μετά οι μεταλλουργοί, οι οικοδόμοι κλπ, δηλαδή με τη σειρά όλα τα επαγγέλματα. Σε λίγο είχαν σηκωθεί όλοι οι σύμμαχοι, και κανείς από τους Σπαρτιάτες. Αυτό βέβαια οφείλονταν στο ότι οι Σπαρτιάτες ήταν πολεμιστές και μόνο, αφού απαγορεύονταν να εξασκήσουν κάποιο επάγγελμα («ἀπείρητο γὰρ αὐτοῖς τέχνην ἐργάζεσθαι καὶ μανθάνειν βάναυσον»).

Γέλασε τότε ο Αγησίλαος και είπε: Βλέπετε, λοιπόν, ποιος στέλνει τους περισσότερους στρατιώτες;

Τα παραπάνω βέβαια από τους “Βίους Παράλληλους” του Πλούταρχου

Μαξίμου ως την «Αθλητική Κυριακή»: η προπαγάνδα είναι της ίδιας κοπής

Του Χρήστου Μιχαηλίδη, από το Protagon.gr

Η εκπομπή «Αθλητική Κυριακή» της ΕΡΤ αντιμετώπισε το θέμα της δικαστικής πτυχής του διακοπέντος αγώνας ΠΑΟΚ – ΑΕΚ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού, στο Μαξίμου, κάθε επίμαχο πολιτικό ζήτημα: με απροκάλυπτη, χοντροκομμένη, στυγνή προπαγάνδα.

Κάποτε αρκούσε και μόνον αυτή η τελευταία λέξη. Δεν χρειάζονταν υπερθετικά επίθετα και άλλα στολίδια. Δυστυχώς όμως, εκεί όπου πια έχουμε διολισθήσει ως πολιτική εκπροσώπηση αλλά και ως κοινωνία, ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας και της αλήθειας έχει γίνει τόσο εύκολη υπόθεση που δεν χρειάζεται πλέον η γκεμπελική τέχνη που υπήρχε κάποτε για να την επιτύχει. Το φορμάτ είναι copy-paste, και δεν έχει καμιά ιδιαίτερη φιλοσοφία. Σε κάθε διένεξη, υπάρχουν ή τίθενται από όλες τις πλευρές, κάποια στοιχεία εστίασης. Σε αυτά πέφτει όλος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός. Η υπόλοιπη εικόνα, ο αντίλογος δηλαδή, ή διαγράφεται εντελώς, ή διαστρέφεται εξ αρχής και δαιμονοποιείται.

Εάν κάθονται στο ίδιο τραπέζι δύο προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, κάτι σπάνιο εν προκειμένω, ο θεατής απλώς παρακολουθεί μια μάχη αδιέξοδη. Τουλάχιστον, όμως, βλέπει δύο επιχειρήματα.

Εάν οι μηχανισμοί αυτοί λειτουργούν κατά μόνας, όπως συμβαίνει με το υπάρχον καθεστώς, είναι σαφές ότι καταβάλλεται προσπάθεια να πεισθεί ο θεατής ότι «αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια».

Στην κυριακάτικη αθλητική εκπομπή της ΕΡΤ, επί περίπου μισή ώρα γινόταν μία χαλαρή κουβέντα μεταξύ δύο βαμμένων ΠΑΟΚτζήδων γύρω από την αναμενόμενη ετυμηγορία του αθλητικού δικαστή για τον διακοπέντα αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων. Ο ένας έτυχε να είναι και δημοσιογράφος. Μίκρυναν, λοιπόν, την πραγματική εικόνα των γεγονότων που συνέβησαν εκείνο το απόγευμα, και κράτησαν μόνο από αυτά την κατά τη γνώμη τους άρνηση της ΑΕΚ να επιστρέψει στον αγωνιστικό χώρο μετά τη διακοπή του.

Πώς και γιατί διεκόπη; Ούτε κουβέντα. Ελεγαν απλώς, και κουτοπόνηρα, ότι «η ΑΕΚ εστιάζει μόνο σε μιαν εικόνα» – προσέξτε τη χοντροκοπιά της προπαγάνδας εδώ. Ποια εικόνα; Δεν λένε. Δεν θέλουν καν να τη θυμίζουν. Ο μηχανισμός θέλει να την εξαφανίσει. Διότι αυτή κρύβει την ουσία.

Είναι η εικόνα που προβλήθηκε σε όλον τον κόσμο, και που δείχνει έναν μαινόμενο πρόεδρο να εισβάλλει οπλοφορώντας μέσα στον αγωνιστικό χώρο, φωνάζοντας στους παίκτες του να αποχωρήσουν, και απειλώντας διαιτητές και αντιπάλους ότι την έχουν στημένη στην ομάδα τους.

Δεν διαφέρει, κατ’ ουσίαν, το σκηνικό αυτό, από εκείνο στο οποίο, μετά το δημοψήφισμα του 2015, ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του προσπάθησαν να πείσουν έναν ολόκληρο λαό ότι ψήφισε κάτι διαφορετικό από εκείνο για το οποίο ο ίδιος, ένα 24ωρο πριν, πανηγύριζε ότι κατήγαγε νίκη λαμπρή. Ακριβώς το ίδιο. Εστίασαν και τότε σε ένα σαθρό επιχείρημα, ότι πήραν εντολή από τον ελληνικό λαό να πούνε όχι στο προηγούμενο σχέδιο των δανειστών, και στο τέλος πήγαν σε νέα διαπραγμάτευση και υπέγραψαν καινούργια σύμβαση πολύ πιο επώδυνη.

Ο ΠΑΟΚ θέλει να σβήσει την ένοπλη εικόνα του Σαββίδη από προσώπου Γης. Η κυβέρνηση του δίνει βήμα να το κάνει. Βήμα ενός δικού της παραμάγαζου, που σε κάθε επίπεδο υπηρετεί αυτόν ακριβώς τον προπαγανδιστικό της μηχανισμό, και που δυστυχώς συντηρείται από τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων.

Ετσι ακριβώς λοιπόν, όπως πάνε να κάνουν τώρα με τον έξαλλο Ιβάν, που αυτός στην ουσία κατέστρεψε την ομάδα του και εξευτέλισε το ελληνικό ποδόσφαιρο στα πέρατα του πλανήτη, έσβησαν-εξαφάνισαν μιαν εκπομπή (της Εύης Κυριακοπούλου) που θα φιλοξενούσε την «άλλη εικόνα», όχι τη δική τους, όπως αυτή παρουσιαζόταν από ανθρώπους με άλλη άποψη: Καλύβας, Ράμφος, Πετρουλάκης, και άλλοι.

Ακούσατε κάποια εξήγηση για εκείνο το εν ψυχρώ κόψιμο; Οχι. Ομοίως δεν θα ακούσετε και καμία αντίδραση για όλες τις άλλες (όπως αυτήν της ΠΑΟΚτζήδικης «Αθλητικής Κυριακής») προπαγανδιστικές αλχημείες που έχουν κατακλύσει όσο ποτέ άλλοτε τον δημόσιο βίο αυτής της χώρας.

YΓ: Και ναι, είμαι ΑΕΚτζής! Και ναι, αναζητήστε και βρείτε εδώ παλαιότερα κομμάτια μου στο Protagon όπου κατακεραύνωνα οπαδούς και παράγοντες της ομάδας μου για πρόκληση και υπόθαλψη επεισοδίων και ζητούσα την παραδειγματική της τιμωρία. Και ναι, πιστεύω ότι το νέο αφήγημα που έχει κατά νου ο Συριζέϊκος προπαγανδιστικός μηχανισμός, προκειμένου να μείνει στην εξουσία και να στηρίξει τους ανθρώπους που τον υποστηρίζουν, είναι: «ας καταστραφεί το ελληνικό ποδόσφαιρο», (κατά τα πρότυπα του «ας καταστραφεί η Ελλάδα»), ακόμα κι αν χρειαστεί Grexit, «ώστε να μπορέσουμε να πουλήσουμε προς τα έξω ότι εμείς τουλάχιστον συγκρουστήκαμε», είτε με την ΕΕ, είτε και με τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες ποδοσφαιρικές αρχές. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο τους ανθρώπους από το να μείνουν μέσα στο παιχνίδι. Ακόμα και χωρίς θεατές. Ακόμα και κεκλεισμένων των θυρών

Μουσική Πρόταση: Jane Monheit - Blame It On My Youth

Αρκάς ...πανικόβλητος!

Μια όχι και πολύ δύσκολη συμβίωση...

Τα σημάδια της άνοιξης

Ας γελάσουμε τουλάχιστον....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Διαβάζοντας....

Η συγγραφέας Hilary Mantel είπε κάποτε: Ιστορία δεν είναι το παρελθόν. Είναι αυτό που έχει απομείνει στο κόσκινο, όταν οι αιώνες το έχουν διατρέξει.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Catherine Nixey. «The Darkening Age.»

Ναι, το ζήτημα είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr

«Το ζήτημα είναι (μόνο) να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ;» αναρωτήθηκε ο Νίκος Μαραντζίδης. «Ναι», είναι μία αυθόρμητη, αλλά και ταυτοχρόνως προφανής απάντηση. Και μετά, αφού φύγει και αφού κάνει γενναία αυτοκριτική, μπορεί, πράγματι, να προσέλθει στο τραπέζι της συζήτησης. Αυτή δεν είναι αντιαριστερή στάση. Είναι στάση απέναντι στο  τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκε και πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

«Στη Δημοκρατία μαγειρεύεις με ό,τι υλικό έχεις διαθέσιμο», γράφει ο Μαραντζίδης. Καμία αντίρρηση. Όταν, όμως, το υλικό είναι τοξικό, οφείλεις να είσαι προσεκτικός. Μπορείς, βέβαια, να φτιάξεις στομάχι που αντέχει τα πάντα. Να τρως γύψο και να λες ότι καταπίνεις ζάχαρη. Όμως η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, από όποια πολιτική θέση και αν δίδεται, δεν αφορά μόνο τη μάχη για τις καρέκλες της εξουσίας. Έχει να κάνει με την πολιτική ηθική και αισθητική του κυβερνώντος κόμματος. Με την έπαρση, τη θεσμική ασέβεια και την απουσία αυτοκριτικής.

Και, εντάξει, οι της Νέας Δημοκρατίας θα βάλουν το μαχαίρι στα δόντια, βλέπουν ότι είναι δέκα πόντους μπροστά και κάνουν την τελική έφοδο προς την εξουσία. Η συζήτηση δεν αφορά ούτε αυτούς, ούτε τους ψηφοφόρους τους. Το Κίνημα Αλλαγής για ποιο λόγο να προσέλθει σε μία συζήτηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα τώρα, πριν καταγραφεί το σκορ των εκλογών και το μέγεθος της ήττας του; Για να του υποδεικνύει ο κάθε Σκουρλέτης ποιους να πετάξει και ποιους να κρατήσει; Για να πάρει μερίδιο στις… κυβερνητικές επιτυχίες; Και πώς, αλήθεια, θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι απέναντι σε αυτούς που χρησιμοποίησαν κάθε μέσο πολιτικού καιροσκοπισμού για να σπιλώσουν και μετά να αφαιμάξουν πολιτικά τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας;

Ναι, ασφαλώς οι συγκλίσεις είναι υλικό με το οποίο θεμελιώνεται η πρόοδος σε μία κοινωνία. Ωστόσο αδυνατώ να καταλάβω πώς μπαίνεις σε συναινετική κουβέντα με ένα κόμμα που δεν έκανε καν στοιχειώδη αυτοκριτική για την περιπέτεια στην όποια έσυρε τη χώρα δια της «υπερήφανης» διαπραγμάτευσης. Που όχι μόνο δεν ήταν κάθε λέξη του Συντάγματος, αλλά κόντεψε να διαγράψει πολλές από αυτές. Που εξαπάτησε και δίχασε την κοινωνία, υιοθετώντας ρητορική του πιο ακραίου λαϊκισμού. Δηλαδή τι ακριβώς μπορεί να συζητήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ το Κίνημα Αλλαγής; Μία «προοδευτική συνεργασία»; Μα, αυτοί τείνουν να αποδειχθούν δεξιότεροι της ΝΔ!

Συμφωνώ, τα πράγματα για το Κίνημα Αλλαγής δεν είναι απλά. Αν θέλει να επαναπατρίσει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμφανίζεται στο πολιτικό παιχνίδι ως μπαλαντέρ του Μητσοτάκη. Όμως από την άλλη, οι άνθρωποι που πήγαν δύο Κυριακές για να ψηφίσουν τη Φώφη, το έκαναν και για να καταγγείλουν τον Τσίπρα. Εν τέλει, όταν πρόκειται να διαπραγματευτείς το πιάτο σου με έναν ισχυρότερο από σένα, καλύτερα να το κάνεις όταν έχει φάει ξύλο. Για ποιο λόγο, να τον στηρίξεις πριν πέσουν οι γροθιές;

Μουσική Πρόταση: Janis Joplin - Me And Bobby McGee

Ποίηση

IF YOU FORGET ME

by Pablo Neruda

I want you to know

one thing. 

You know how this is: 

if I look 

at the crystal moon, at the red branch 

of the slow autumn at my window, 

if I touch 

near the fire 

the impalpable ash 

or the wrinkled body of the log, 

everything carries me to you, 

as if everything that exists, 

aromas, light, metals, 

were little boats 

that sail 

toward those isles of yours that wait for me. 

Well, now, 

if little by little you stop loving me 

I shall stop loving you little by little. 

If suddenly 

you forget me 

do not look for me, 

for I shall already have forgotten you. 

If you think it long and mad, 

the wind of banners 

that passes through my life, 

and you decide 

to leave me at the shore 

of the heart where I have roots, 

remember 

that on that day, 

at that hour, 

I shall lift my arms 

and my roots will set off 

to seek another land. 

But 

if each day, 

each hour, 

you feel that you are destined for me 

with implacable sweetness, 

if each day a flower 

climbs up to your lips to seek me, 

ah my love, ah my own, 

in me all that fire is repeated, 

in me nothing is extinguished or forgotten, 

my love feeds on your love, beloved, 

and as long as you live it will be in your arms 

without leaving mine.

Γέλια και κλάματα...

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την Καθημερινή

Διαβάζοντας: Ο Κάφκα στο τέλος…

Ο Κάφκα τους τελευταίους μήνες της ζωής του υπέφερε πολύ, επειδή η φυματίωση από την οποία έπασχε είχε προσβάλει και τον λάρυγγα και είχε δυσκολίες ακόμη και να πιει νερό.

Ένας από τους στενότερους φίλους του ήταν γιατρός και είχαν συμφωνήσει να του δώσει μορφίνη, όταν η κατάσταση θα έφτανε στο απροχώρητο. 

Θα πρέπει να με σκοτώσεις του είπε, αλλιώς θα είσαι ένας δολοφόνος.

Η τύχη αυτών που προειδοποιούν για τα δεινά που έρχονται…

“Άνδρες Ἀθηναῖοι, τῶν μὲν σοφώτερος, τῶν δὲ ἀνδρειότερός εἰμι· σοφώτερος μὲν τῶν τὴν ἀπάτην Πεισιστράτου μὴ συνιέντων, ἀνδρειότερος δὲ τῶν ἐπισταμένων μέν, διὰ δέος δὲ σιωπώντων.”

Τα λόγια του Σόλωνα με την αλήθεια τους που δεν αλλάζει με τους αιώνες και που ισχύουν και σήμερα και θα ισχύουν πάντα. Όταν προσπαθούσε να πείσει τους Αθηναίους για τον κίνδυνο της τυραννίας του Πεισιστράτου, που ερχόταν.

Η μετάφραση στα νεα ελληνικά, για όσους τη χρειάζονται:

“Άνδρες Αθηναίοι, από κάποιους από εσάς είμαι σοφότερος και από κάποιους πιο ανδρείος. Είμαι σοφότερος από εκείνους που δεν βλέπουν την απάτη του Πεισίστρατου και πιο ανδρείος από εκείνους που την καταλαβαίνουν, αλλά από φόβο σιωπούν.”

Περιττό να προσθέσω ότι οι Αθηναίοι όχι μόνο δεν τον άκουσαν, αλλά προσπάθησαν να τον βγάλουν τρελό.

Μουσική Πρόταση: Antony and the Johnsons - Fistful of Love

The Narrow Road to the Deep North

Ένα ακόμη διαμαντάκι ανάμεσα στα αναγνώσματά μου αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Αυστραλού (από την Τασμανία) Richard Flanagan. 

Κεντρικός ήρωας ένας γιατρός που βρέθηκε επικεφαλής μιας ομάδας Αυστραλών  στρατιωτών αιχμαλώτων πολέμου των Γιαπωνέζων στο τότε Σιάμ. Τους υποχρέωσαν κάτω από απαίσιες συνθήκες να κατασκευάσουν μια σιδηροδρομική γραμμή, με αποτέλεσμα την σχεδόν ολοκληρωτική τους εξολόθρευση.

Ο γιατρός επέζησε και γύρισε στην Αυστραλία, όπου πριν την πολεμική του περιπέτεια είχε γνωρίσει ένα μεγάλο έρωτα, αλλά η κατάσταση που βρήκε στην επιστροφή ήταν πολύ διαφορετική.

Ο συγγραφέας ασχολείται επίσης με τη ζωή μετά τον πόλεμο των Γιαπωνέζων στρατιωτικών, που είχαν πρωταγωνιστήσει στην περιπέτεια του Σιάμ.

Δεν είναι όμως η πλοκή το κύριο ατού του βιβλίου. Είναι οι μικρές ένθετες ανθρώπινες  ιστορίες, ο πολύ καλός χειρισμός της γλώσσας και ο λυρισμός του.

Πολύ καλό ανάγνωσμα.

Το βιβλίο έχει κερδίσει το Man Booker Prize του 2014 και στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει με τον τίτλο “ Το μονοπάτι για τα βάθη του Βορρά” από τις εκδόσεις Ψυχογιού.

Άγνωστη έννοια ο αστικός πολιτισμός

Της Λίνας Παπαδάκη, από το protagon.gr

Την τελευταία φορά που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής πρώην Πρωθυπουργός για να υπερασπιστεί τον εαυτόν του από κατηγορίες που αφορούσαν την τιμή του ήμουν 14 χρονών. Πολύ θυμωμένη, γιατί πίστευα ότι επρόκειτο για πολιτική δίωξη εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα τη διαδικασία από την τηλεόραση και την εφημερίδα και οι σκηνές μου έχουν εντυπωθεί στη μνήμη αναλλοίωτες. Τα πολιτικά πάθη ήταν άγρια την εποχή εκείνη αλλά το κλίμα στο Κοινοβούλιο ήταν κατάνυξης. Τα έδρανα της αίθουσας ήταν γεμάτα, ο τότε Πρωθυπουργός καρφωμένος στη θέση του, όλοι θεωρούσαν ιερή τη στιγμή που ένας πρώην Πρωθυπουργός και τρεις πρώην υπουργοί υπερασπίζονταν την τιμή τους. Μόνο δέος υπήρχε στο χώρο, ουδείς διανοήθηκε να χλευάσει το απαράγραπτο δικαίωμα των διωκομένων να εξασφαλίσουν συνθήκες εκκλησίας στη στιγμή. Υπήρξαν κι άλλες φορές που μίλησαν από το βήμα πολιτικά πρόσωπα υπό διερεύνηση ποινικών ευθυνών, και μάλιστα κάποια, όπως ο Aκης Τσοχατζόπουλος, δεν έχαιραν υπόληψης στην κοινωνία – στο Κοινοβούλιο πάντα έχαιραν του σεβασμού στο ιερό τους δικαίωμα να υπερασπιστούν την υπόληψή τους.

Παρακολουθώντας την προχθεσινή διαδικασία στη Βουλή κατάλαβα τι είναι αυτό που χάθηκε από την πολιτική μας ζωή με σχεδόν αποκλειστική ευθύνη των δύο κομμάτων που μας κυβερνούν. Ο αστικός πολιτικός πολιτισμός. Ένα πράγμα που μάλλον πρέπει να είναι άγνωστο στα παιδιά των αμφιθεάτρων και που δεν κατάφεραν να υποψιαστούν την ύπαρξή του παρά τα τρία χρόνια που κυβερνούν. Oταν διώκεις πολιτικούς σου αντιπάλους, και μάλιστα με κορυφαία αξιώματα, πρώην Πρωθυπουργούς, εν ενεργεία Επίτροπο και Κεντρικό Τραπεζίτη, η θέση σου είναι στην αίθουσα. Η ώρα είναι ξεχωριστή για τη δημόσια ζωή και ανεξίτηλη στην προσωπική ιστορία κάποιων σημαντικών πολιτικών. Ο Πρωθυπουργός είναι θεσμικό πρόσωπο και όχι απλώς ένας τύπος που αντιπαθεί τον Σαμαρά, επίσης θεσμικό πρόσωπο ως προκάτοχός του. Επομένως είναι αδιανόητο να εμφανίζεται προς το τέλος, μόνο για να μιλήσει αγνοώντας τον συμβολισμό της παρουσίας του. Το κομπολόι που κρατούσε στο χέρι ας μην το σχολιάσω.

Αλλά βέβαια είχε αφήσει στη θέση του αντικαταστάτες με πλήρη επίγνωση του βάρους και της κρισιμότητας της συνεδρίασης όπως και του θεσμικού παιχνιδιού της Δημοκρατίας. Όπως εκείνος ο πολιτικός άνδρας που τόλμησε να πει σε έναν πρώην Πρωθυπουργό «το παράχεσες», την ώρα που εκείνος μιλούσε για την τιμή του. Ή τον άλλον που γελούσε σαν σε καφενείο τη συγκλονιστική στιγμή που έσπασε η φωνή ενός ανεπίληπτου δικαστή, άμαθου στην πολιτική ζούγκλα, που βρέθηκε ξαφνικά απολογούμενος. Για να μη μιλήσουμε για τη θεματοφύλακα των θεσμών, προεδρεύουσα της Βουλής, που είπε «άι στο διάολο» σε πρώην υπουργό και δεν είχε καν τη γενναιότητα απλώς να ζητήσει συγγνώμη αλλά μας έβγαλε όλους τρελούς. Είναι με τα καλά τους όλοι αυτοί; Καταλαβαίνουν πού βρίσκονται και τι ρόλο παίζουν;

Δυστυχώς έχουν φορέσει κοστούμια (άσχετο το χωρίς γραβάτα) μεγαλύτερα απ’ το μπόι τους, γιατί στην ουσία αυτοί θέλανε να φοράνε πάντα αμπέχωνα. Αμπέχωνα του λάιφ στάιλ. Σε αυτήν τη χώρα έχουν γίνει στο παρελθόν πολλά και εγκληματικά λάθη, σκόπιμα ή αθέλητα, που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Αλλά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, παρά την αγριότητα πολλών στιγμών, είχε τουλάχιστον κατακτηθεί ο πολιτικός πολιτισμός του σεβασμού των θεσμών και των αντιπάλων. Είχε κατακτηθεί η αντίληψη των συμβολισμών της πολιτικής συμπεριφοράς κι ένας κώδικας δεοντολογίας που τηρούσαν εχθροί και φίλοι απαρέγκλιτα. Μέχρι να καταφθάσει ο διχαστικός συνδικαλισμός από τα αμφιθέατρα.

Το μεγάλο δίλημμα!

Η τρόικα εξωτερικού σε στενή συνεργασία με την τρόικα εσωτερικού επιχείρησε να εκβιάσει τον Αλέξη Τσίπρα βάζονας το δίλημμα ή παίρνεις τη δόση ή προχωράς την υπόθεση Novartis. Και τα δυο δεν γίνεται!

Ο γνωστός για την απαράμιλλη γενναιότητά του Έλληνας πρωθυπουργός δεν μάσησε: προτίμησε τη δόση (του). Δηλαδή τη Novartis.

Blood-Drenched Beard του Daniel Galera

Έχω ξαναγράψει ότι τελευταία δεν πολυβάζω αναφορές στα βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά πότε-πότε κάνω μερικές εξαιρέσεις για κάποια που μου “μιλούν” λίγο περισσότερο. 

Ένα τέτοιο είναι το Blood-Drenched Beard του νεότατου (38 ετών) Βραζιλιάνου συγγραφέα Daniel Galera. 

Μια σχετικά απλή ιστορία ενός ιδιόρρυθμου και μοναχικού ανθρώπου σε ένα μικρό ψαράδικο χωριό της Βραζιλίας. 

Ιδιαίτερα μου άρεσε το τελευταίο κεφάλαιο, όπου σε ένα διάλογο μεταξύ δύο πρώην εραστών ο συγγραφέας παρουσιάζει τη δική του ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στο μεγάλο θέμα της ύπαρξης ή όχι ελεύθερης βούλησης στον άνθρωπο.

Δεν ξέρω αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Το διάβασα στην πολύ καλή αγγλική του μετάφραση.

Μουσική Πρόταση: Scott Walker - Farmer In The City

Σιωπή…

Αλήθεια ποια θα πρέπει να είναι η υγιής αντίδραση στο σκηνικό που έχει στηθεί από το πολιτικό προσωπικό αυτής της δύσμοιρης χώρας;

Η σωστή λύση θα ήταν βέβαια ο ξεσηκωμός και η επανάσταση, αλλά δυστυχώς δεν ζούμε πια στην εποχή των επαναστάσεων.

Τι απομένει λοιπόν στον Έλληνα πολίτη, που με τις επιλογές του και την εκλογή τέτοιου επιπέδου πολιτικών ανδρών έχει συντελέσει και ο ίδιος στη σημερινή κατάντια;

Σιωπή….

Και αναμονή κάποιων ΝΕΩΝ ικανών ανθρώπων, που θα είναι σε θέση να αλλάξουν το πολιτικό αφήγημα.

Αθήνα....

Σύντομο ταξίδι στην Αθήνα για την πίτα της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας. Συνάντηση με παλιούς, καλούς συναδέλφους και φίλους.
Και μια ευκαιρία για μια βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο στις Στήλες του Ολυμπίου Διός.

Εθνικά Θέματα Φαστ Τρακ

Ο μεγάλος μας ηγέτης, ο νέος Βενιζέλος, πήρε φόρα και λύνει όλα τα εκκρεμή εθνικά θέματα. Μετά το Μακεδονικό και το Αλβανικό, το επόμενο θέμα που θα λύσει είναι βέβαια το…Τσυπριακόν.

Ποίηση

QUESTIONS FROM A WORKER WHO READS

by Bertolt Brecht

Who built Thebes of the 7 gates? 

In the books you will read the names of kings. 

Did the kings haul up the lumps of rock?

And Babylon, many times demolished, 

Who raised it up so many times?

In what houses of gold glittering Lima did its builders live? 

Where, the evening that the Great Wall of China was finished, did the masons go?

Great Rome is full of triumphal arches. 

Who erected them?

Over whom did the Caesars triumph?  

Had Byzantium, much praised in song, only palaces for its inhabitants?

Even in fabled Atlantis, the night that the ocean engulfed it, 

The drowning still cried out for their slaves.

The young Alexander conquered India.

Was he alone?

Caesar defeated the Gauls. 

Did he not even have a cook with him?

Philip of Spain wept when his armada went down. 

Was he the only one to weep?  

Frederick the 2nd won the 7 Years War. 

Who else won it?

Every page a victory. 

Who cooked the feast for the victors?  

Every 10 years a great man. 

Who paid the bill?

So many reports.