Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Όσες φορές ο άνθρωπος προσπάθησε να πολεμήσει το τέρας μέσα του νικήθηκε κατά κράτος. Η τελευταία μάχη, η πιο δυνατή και περισσότερο καθοριστική δόθηκε στη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Και δεν ήταν μια μονάχα μάχη, ένας ολόκληρος πόλεμος ήταν, στον οποίο στρατολογήθηκε ότι πιο εκλεκτό διέθετε το ανθρώπινο είδος, οι πιο μεγάλοι διανοητές, οι πιο ευφάνταστοι τακτικιστές, οι καλύτεροι στρατηγοί και οι πιο ηρωικοί μαχητές. 

Ισότητα, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη, κοινοκτημοσύνη, ιδέες που συνεπήραν τους ιδεολόγους αυτού του κόσμου, από τους μεγάλους φιλοσόφους μέχρι τον τελευταίο εργάτη και έδωσαν σε γενιές ολάκερες μια μεγάλη ανάσα ελπίδας για το ανθρώπινο γένος.

Ιδέες ωραίες, ιδανικά, μια ανθρωπότητα ενωμένη και συνεργαζόμενη για το ομαδικό καλό. Τι πιο ωραίο για ένα νέο άνθρωπο; 

Γιατί νικήθηκαν αυτά το οράματα; Έφταιξε το ότι ήταν μεγαλύτερα από τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος στην παρούσα φάση της εξέλιξής του είναι ένα συνονθύλευμα από ωραίες ιδέες και ιδανικά ανακατεμένα με επιθυμίες και αδυναμίες της σάρκας, βασικά ένστικτα και άλλα συναισθήματα κατάλοιπα προηγούμενων εποχών, όπως ο φθόνος, η ζήλια και η πλεονεξία.

‘Ολα αυτά είναι βέβαια απόλυτα ανθρώπινα, αυτός είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος. Αυτό οι εξαίρετοι διανοητές των μεγάλων ιδεών της αδελφοσύνης και της παγκόσμιας αλληλεγγύης δεν τα έβαλαν μέσα στην εξίσωση όταν σχεδίαζαν τη μεγάλη κομμουνιστική επανάσταση. 

Ο Homoe Sapiens δεν είναι σε θέση να κάνει αυτό το μεγάλο βήμα. Θα μπορέσει ο διάδοχός του;

Διαβάζοντας....

“Κι όταν λες δε συμμετέχω, είναι παρούσα η απουσία σου. Ανεξαρτήτως εάν θ’ αποβεί σε καλό ή σε κακό.”

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ. “Σέρρα. Η Ψυχή του Πόντου.” 

Διαβάζοντας....

….είναι το αιφνίδιο συναίσθημα ότι είσαι παγιδευμένος σε ένα απέραντο κελί. Που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί να πάει, αν το κελί αυτό είναι το πάν; 

Από το “The Book of Disquiet” του Fernando Pessoa.

Τα αγγλικά του Τσίπρα στην Μπριζίτ

Αριστερή παρένθεση; Όχι βέβαια!

Από τότε που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι περισσότερο από όλα όσα άκουγε εναντίον του τον πείραζε η φράση “αριστερή παρένθεση”. 

Και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κατάφερε να εξουδετερώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό. 

Η διακυβέρνησή του δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε παρένθεση.

Παλιά μου τέχνη....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Ένα διασκεδαστικό βίντεο

Ποίηση

Ποιητικός ρεαλισμός!

THREE A.M.

by Jill McDonough

Our cabdriver tells us how Somalia is better

than here because in Islam we execute murderers.

So, fewer murders. But isn’t there civil war
there now? Aren’t there a lot of murders?

Yes, but in general it’s better. Not

now, but most of the time. He tells us about how

smart the system is, how it’s hard to bear

false witness. We nod. We’re learning a lot.

I say—once we are close to the house—I say, What
about us? Two women, married to each other.

Don’t be offended, he says, gravely. But a man
with a man, a woman with a woman: it would be
a public execution. We nod. A little silence along

the Southeast Corridor. Then I say, Yeah,

I love my country. This makes him laugh; we all laugh.

We aren’t offended, says Josey. We love you. Sometimes

I feel like we’re proselytizing, spreading the Word of Gay.

The cab is shaking with laughter, the poor man

relieved we’re not mad he sort of wants us dead.

The two of us soothing him, wanting him comfortable,

wanting him to laugh. We love our country,

we tell him. And Josey tips him. She tips him well.

Κοτσανοσυριζέικα

Ελπίζω κι εύχομαι κάποιος να συλλέγει αυτά που ακούμε τα τελευταία δύο χρόνια από τους γίγαντες που έχουμε εκλέξει στο ελληνικό κοινοβούλιο, Θα είναι μεγάλο κρίμα εάν οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτές τις εκπληκτικές ρήσεις.

Παραδείγματα πρόσφατα: ένας υπουργός, από τους πιο τακτικούς υμνητές του πρωθυπουργού, απεφάνθη ότι μια πιθανή συνεργασία της Κεντροαριστεράς με τη Νέα Δημοκρατία θα είναι “παρά φύσιν”, ενώ προφανώς η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αυτονόητο.

΄Η εκείνη η βουλευτίνα που σίγουρα θα έχει τιμητική θέση στο υπό συγγραφή “κοτσανολόγιο”, που δήλωσε ότι η διαφορά του ναζισμού από τον κομμουνισμό είναι ότι στον δεύτερο, αν καθόσουν ήσυχα και συμφωνούσες με το καθεστώς “δεν σε πείραζαν”!!!

Αλλά βέβαια τι περιμένει κανείς από τα απλά στελέχη, όταν βγαίνει κοτζάμ πρωθυπουργός και κάνει πάνω από τα καμμένα συγκρίσεις των καταστροφών από τις φωτιές με την απίστευτη δήλωση -όχι ευτυχώς κατά λέξιν, αλλά αυτό ήταν το νόημα κατ’ Αλέξην- ότι επί των ημερών του οι φωτιές είναι “καλύτερες” (ή χειρότερες, ανάλογα με την οπτική γωνιά που το βλέπει κανείς), αφού κάηκαν μικρότερες εκτάσεις!!!!

Μουσική Πρόταση: Agnes Obel - Fuel To Fire

Τραμπ – Τσίπρας: Η τέχνη της υπεραπλούστευσης

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, απο το Protagon.gr

Για να είμαι ειλικρινής δεν εξεπλάγην καθόλου που ο Πάνος Καμμένος είναι υποστηρικτής του Τραμπ. Εξεπλάγην που δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον σύμφωνα με τις προεκλογικές δηλώσεις του, γιατί μετά δεν ξαναμίλησε. Αν λοιπόν αφαιρέσεις το κέλυφος της αριστερής ρητορικής του Πρωθυπουργού, ο πυρήνας της σκέψης του, του λόγου και της ερμηνείας που διαθέτει για το σύγχρονο κόσμο ταυτίζεται με του νέου αμερικανού προέδρου.

Θα μπορούσε να  πει κανείς συνοπτικά ότι η βάση της φιλοσοφίας αμφοτέρων είναι η υπεραπλούστευση μίας πραγματικότητας που εδώ και αιώνες είναι πολύ σύνθετη. Η κατασκευή δηλαδή ενός μανιχαϊστικού κόσμου που τον διέπουν απλές ρηχές αλήθειες, απλοί αθώοι φίλοι, απλοί μισητοί εχθροί , απλοί αντίθετοι πόλοι του καλού και του κακού, απλή  αβασάνιστη ηθική, απλή αβαθής γνώση, απλές συντηρητικές παραδοσιακές αξίες. Και οι ανεύρεση εκείνων των λίγων απλών λέξεων που θα περιγράφουν αυτήν τη φαντασιακή πραγματικότητα ώστε να είναι κατανοητή από τους ανθρώπους που αποκαλούν εκείνοι απλούς, έναν μέσο όρο δηλαδή που δεν διαθέτει εξαιρετική αναλυτική ικανότητα και μόρφωση, είναι βουλιαγμένος σε φοβίες και στερεότυπα, είναι αυτοαναφορικός, συντηρητικός και εσωστρεφής και ζητά απελπισμένα απλές λύσεις σε προβλήματα που τον πνίγουν και εκείνοι τον πείθουν ότι δεν είναι περίπλοκα.

Του μιλούν δηλαδή τη γλώσσα που καταλαβαίνει και επιθυμεί να ακούσει και για αυτό τους εμπιστεύεται. Μία από τις συνεκτικές ουσίες αυτού του τμήματος του λαού είναι η θρησκεία και αυτό κανείς τους δεν το υποτιμά. Ο μεν Τραμπ δεν έχει κανένα κώλυμα να μιλά σαν φανατικός Ευαγγελιστής ο δε αριστερός Τσίπρας δανείζεται Θεό από τον Καμμένο και τον Ιερώνυμο. Αυτοί οι ηγέτες κερδίζουν γιατί το target group τους μπορεί να μην ηγείται της κοινωνίας αλλά στις συνθήκες που γέννησαν στη Δύση η οικονομική κρίση, οι μεταναστευτικές ροές και η τρομοκρατία, είναι η κρισιμότερη μάζα.

Ασφαλώς το μυστικό είναι να κολακέψεις αυτό το κομμάτι της κοινωνίας με όμορφες λέξεις χαμηλής διαφοροποίησης, έτσι που ο καθένας πρόθυμος μπορεί να χωρέσει μέσα (σοφός λαός, λαός με ψυχικό πλεόνασμα, beautiful people, great people), και από την άλλη να ομογενοποιήσεις και να δώσεις τερατώδη χαρακτηριστικά στους εχθρούς (νεοφιλελευθερισμός, τρόικα εσωτερικού, ξένοι, σύστημα, Διεθνείς Οργανισμοί). Για αυτό οι ηγέτες αυτού του είδους δεν ενδιαφέρονται ποτέ να ενώσουν το λαό τους  –τους θρέφει ο διχασμός της υπεραπλούστευσης. Οι εχθροί και οι φίλοι πρέπει να είναι ευδιάκριτοι και στεγανοποιημένοι.

Επειδή η ζωή είναι πολύ πιο σύνθετη από το κατασκεύασμά τους, απαιτείται πάντα ένας ισχυρός μηχανισμός προπαγάνδας που θα της σβήσει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, δηλαδή της γέφυρες της συνεννόησης. Στις μέρες μας ο ευχερέστερος τρόπος είναι τα social media και δεν είναι τυχαίο που και οι δύο σημείωσαν πρωτοφανείς επιδόσεις  στο πεδίο αυτό στο δρόμο τους προς την εξουσία. Τα ακάματα Συριζέικα τρολ και ο στρατός του Τραμπ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι συμπτώματα του ίδιου φαινομένου της αδίστακτης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, της εχθροπάθειας και της διαχείρισης φόβου. Και όταν το ψέμα τους συναντήσει μοιραία την πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν μεταβολή και να συνεχίσουν απτόητοι (είχαμε αυταπάτες, alternative facts), γιατί πριν από όλα απαραίτητο εφόδιο για τέτοιου είδους καριέρα είναι το θράσος.

Αυτός ο ριζοσπαστικός επιθετικός λαϊκισμός που εξαπλώνεται στις ημέρες μας στην Ευρώπη και στην Αμερική έχει διαλυτική επήρεια στους οργανωμένους μεταπολεμικούς συλλογικούς θεσμούς της Δύσης και υποθάλπει την εσωστρεφή αναδίπλωση και τον απομονωτισμό. Όταν όμως αναδιπλώνεται και περιχαρακώνεται η Αμερική θα τη χάσει ο κόσμος. Όταν απομονώνεται και αυτοπεριθωριοποιείται η Ελλάδα θα χάσει τον κόσμο.

* Το άρθρο γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2017, αλλά εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Ίσως μάλιστα όσο περνά ο καιρός ισχύει περισσότερο!

Ενας είναι ο εχθρός, ο ορθολογισμός!

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Για την Εκκλησία ένας άθεος είναι ότι και ο vegan για μία ψησταριά – δεν πρόκειται να περάσει ούτε απ’ έξω. Είναι, λοιπόν, λογικό, η διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης στα σχολεία να απαξιώνει και να αποδομεί την αθεΐα. Για έναν άθεο η Εκκλησία μπορεί να προσεύχεται, μήπως και σώσει τη χαμένη ψυχή, πλην όμως δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτόν.

Στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Β’ Λυκείου υπάρχει ειδικό κεφάλαιο για το θέμα ή, με θεολογικούς όρους, το πρόβλημα. Λογικό. Στη Βιολογία μαθαίνουν για τους ιούς και στην Ιστορία για πολέμους. Το συγκεκριμένο μάθημα προσπαθεί να εξηγήσει στα παιδιά τα αίτια της αθεΐας.  Να μερικά από αυτά:

Ο εγωϊσμός του ανθρώπου, ο οποίος υπερηφανεύεται για τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Σωστό, διότι, σιγά, τι έχει κάνει ο άνθρωπος; Και, τέλος πάντων, δεν θα είχε πετύχει απολύτως τίποτα χωρίς τη Χάρη Του.

Οι ατομικές επιλογές του τρόπου ζωής που έρχονται σε αντίθεση με τις επιταγές της θρησκείας που θέτουν φραγμό επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Κατά τα λοιπά, κάτι λέγαμε για ελεύθερη βούληση.

Ο ορθολογισμός από την εποχή του Διαφωτισμού που απορρίπτει τις υπέρ λόγον αλήθειες. Σωστό και αυτό. Εδώ τον έχουμε απορρίψει στην πολιτική μας σκέψη, δεν θα τον αποκηρύξουμε στην υπαρξιακή;

Απόσπασμα από το μάθημα περί αθεΐας

Ε, μετά ξεπετάμε Νίτσε, Φρόιντ και Μαρξ, χωρίς, φυσικά, να υπάρχει κάποιος εποικοδομητικός φιλοσοφικός αντίλογος. Στον Μαρξ, βέβαια, αναγνωρίζουμε ότι «ίσως είχε κάποιο δίκαιο» όταν έγραφε ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αφού είχε ως σημείο αναφοράς την Καθολική Εκκλησία. Εν τέλει, σύμφωνα με την ερμηνεία που, το μάθημα, αποδίδει στον Μαρξ: «όπιο των λαών δεν ήταν η θρησκεία, αλλά η επίσημη διδασκαλία της αθεϊας. Εξάλλου η άποψη του Κ. Μαρξ ότι η θρησκεία είναι παράγωγο μόνο της κοινωνικοοικονομικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου θεωρείται μονομερής και θρησκειοϊστορικά αθεμελίωτη». Να τους πάρουν χαμπάρι στον Περισσό…

Είναι γελοίο, αλλά δεν σηκώνει πλάκα. Το να επενδύεται, στο σχολείο των ημερών μας, με αρνητική χροιά ο ορθολογισμός του Διαφωτισμού, είναι κάτι πέρα από την εκπαιδευτική ανοχή που, εκ των πραγμάτων, επιδεικνύεται προς τα Θρησκευτικά. Ομοίως, όταν οι μοναδικές αναφορές στον Νίτσε, στον Φρόιντ και στον Μαρξ είναι εκείνες που γίνονται στο μάθημα των Θρησκευτικών, τότε έχουμε ένα σύστημα που παράγει ημιμαθείς προκατειλημμένους ανθρώπους. Κατά τα λοιπά, ο προοδευτισμός μας επιδεικνύεται στα εύκολα, με τους σημαιοφόρους και τον εθνικό ύμνο. Οταν, όμως, πρόκειται για την Εκκλησία, λουφάζουμε, φιλάμε το χέρι του παπά.

Θα πείτε ότι ουδόλως ενδιαφέρει τη μέση οικογένεια αν το παιδί της λαμβάνει σωστή πληροφόρηση για τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Νίτσε. Για τη μέση ελληνική οικογένεια ο Λόγος του Θεού είναι η επιθυμητή και η ασφαλής διδασκαλία. Θα αλλάξουν όλα αυτά στο νέο πρόγραμμα; Σιγά μην αλλάξουν! Το πολύ να αφαιρεθούν οι αρνητικές αναφορές στον Μαρξ για να κρατηθούν τα αριστερά προσχήματα. Κατά τα λοιπά, ο Θεός μαζί μας.

Συμβούλιο Κορυφής....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την καθημερινή.

Αλλο Αρκάς κι άλλο Λαζόπουλος

Του Κώστα Λογαρά, από το Protagon.gr

Ούτε το συνεχές σφυροκόπημα της εξουσίας ούτε η οξύτητα του αντιπολιτευόμενου λόγου αποτελεί κριτήριο «εμμονής» του αρθρογράφου. Αν θες να του καταλογίσεις εμπάθεια πρέπει να παίρνεις υπόψη σου τη στάση του απέναντι στις εκάστοτε εξουσίες, δεξιές κι αριστερές, και ποιες αποστάσεις έχει πάρει απ’ αυτές. Συνειδητά και εκ πεποιθήσεως. Με πόση απέχθεια έχει αρνηθεί το δέλεαρ (κόκαλο ή φιλέτο) που κατά καιρούς τού προσφέρθηκε.

Το ίδιο κριτήριο άλλωστε διαφοροποιεί, απ’ τη μια, τον ευφυή σαρκασμό του Αρκά, τον πολιτικό σχολιασμό του Πετρουλάκη ή τον αφηγηματικό χλευασμό του Χαντζόπουλου, κι απ’ την άλλη την προπαγάνδα του εμμονικού Λαζόπουλου. (Γι’ αυτό εξάλλου του γύρισαν την πλάτη ακόμα κι εκείνοι που τον χειροκροτούσαν μ’ ενθουσιασμό) .

Η οξύτητα τού αρθρογράφου –πεισματική και ελεγκτική– είναι εξίσου έντονη αν στη θέση μιας κυβέρνησης που κάνει καραγκιοζιλίκια βρισκόταν η οποιαδήποτε άλλη που θα έκανε τα ίδια με αυτήν. Γιατί ο στόχος του είναι ο σεβασμός στους θεσμούς, όχι η αλλήθωρη κομματική ματιά. Αν αφουγκράζεται τον κίνδυνο ή κρίνει ότι η τύχη της χώρας παίζεται στις ζαριές του Βαρουφάκη, πολύ καλά κάνει να επισημαίνει καθημερινά τους φόβους του (επιχειρηματολογώντας ή σαρκάζοντας και διακωμωδώντας) πολύ προτού φθάσει το κακό.

Μόνο το κοντινό  μέλλον θα δείξει αν είχε δίκιο ή όχι. Αν η επιμονή στην επισήμανση ήταν δικαιολογημένη ή απλώς εμμονική. Η πραγματικότητα θα δικαιώσει  την ευθυκρισία του (περίπτωση Αρκά, Πετρουλάκη) ή θα τον χαντακώσει ως εμπαθή και παρωπιδικό (όπως έγινε με τον Λαζόπουλο).

Συνήθως, η ερμηνευτική και υπεύθυνη αρθρογραφία απευθύνεται σε ένα κοινό απληροφόρητο, αυτούς κυρίως έχει στο μυαλό του ο αρθρογράφος. Ούτε στο μανιαούρι   του κόμματος μιλάει, που αρνείται να δει και να ακούσει, ούτε στις παλάντζες που σπεύδουν να συμπαραταχθούν στην εκάστοτε εξουσία ή, σιωπώντας, προσδοκούν να ανταμειφθούν – και δεν είναι μόνο κάποια «ανθρωπάκια» ανάμεσά τους αλλά και άνθρωποι με πνευματικό υπόβαθρο. (Οι περισσότεροι από μας θυμούνται τη στάση που κράτησαν στον καιρό της χούντας κάποιοι ακαδημαϊκοί και θρησκευτικοί ταγοί).

Οχι, ο λόγος του αρθρογράφου απευθύνεται, νομίζω, με αγωνία στους απληροφόρητους σάμπως από δάσκαλο καλό. Σε εκείνους που μπορούν να γίνουν άθυρμα μιας εξουσίας ολοκληρωτικής. Παίγνια του λαϊκισμού, δεξιού κι αριστερού. Που μπορούν να εξαπατηθούν, να χειραγωγηθούν από ψεύτες και αγύρτες.

Η πένα του αποδεικνύει με λογικά επιχειρήματα: «αυτό είναι ψέμα, για κείνο και για κείνο το λόγο», «και το άλλο είναι εξαπάτηση, γι’ αυτό και γι’ αυτό». Γράφει βέβαια με μια σχετική χρονοκαθυστέρηση, αλλά με νηφάλια σκέψη και ψαγμένα. Ανεπηρέαστος από τον «αγκούσα» της άμεσης επικαιρότητας. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να θεραπεύσει τα εθνικά κουσούρια μας: την επιπόλαια κρίση και τον ολέθριο παρορμητισμό.

Εχω στο μυαλό μου κάποιους αρθρογράφους που η  παρρησία τους, τα τελευταία δύσκολα χρόνια, ήταν για μένα (και εξακολουθεί να είναι) βάλσαμο. Στήριξαν την κοινή λογική που κάποιοι προσπαθούσαν (και προσπαθούν ακόμα, ατελέσφορα πλέον) να την ακυρώσουν χτυπώντας την κάτω σαν χταπόδι. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο το άρθρο μου.

Για κείνους που οσμίστηκαν νωρίς τη δολιότητα και την απάτη· που ο στέρεος λόγος τους ξεκαθαρίζει τη θολούρα προτείνοντας τον ορθολογισμό απ’ το παράλογο· που πεισματικά προβάλλουν την αδύναμη αλήθεια απέναντι στον παντοδύναμο λαϊκισμό. Πολύ περισσότερο όταν βλέπουν γύρω τους να έχουν διαρραγεί οι σχέσεις του πολίτη με την ενημέρωση και να βαθαίνει η πολιτική άγνοια, να πληθαίνουν οι λειτουργικά αναλφάβητοι.

Κι ας δίνουν διαφορετική εντύπωση τα social. Κανένα facebook δεν μπορεί να αναπληρώσει την ολοκληρωμένη πληροφόρηση που παρέχει η έγκυρη εφημερίδα ή το καλό βιβλίο, ο θεατρικός λόγος ή η τέχνη τού Κινηματογράφου. Και καμία κρίση δεν μπορεί να αποσοβηθεί αν μια σοβαρή -επόμενη- κυβέρνηση δεν ξεκινήσει την προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση απ’ εδώ.          

Φωτιές και ευθύνες

Βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι υπουργοί της κυβέρνησης και μιλούν για “οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών” και “απόπειρα αποσταθεροποίησης”.

Ελπίζω να αντιλαμβάνονται ότι με τις δηλώσεις αυτές αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες και υποχρεώσεις.

Εάν οι πυρκαγιές οφείλονται σε “φυσικά αίτια”, όπως συμβαίνει σε όλη την υφήλιο-και θα συμβαίνει με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα λόγω της κλιματικής αλλαγής- μπορεί να κατηγορηθούν για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού και την έλλειψη οργάνωσης, ακόμη και για ανικανότητα.

Εάν όμως έχουν δίκιο στους ισχυρισμούς τους, και εγώ προσωπικά δεν μπορώ να αποκλείσω αυτήν την πιθανότητα, τότε αναλαμβάνουν ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες.

Πρώτον επειδή έπρεπε να υπάρχει κάποιος μηχανισμός αποτροπής τέτοιων ενεργειών και δεύτερον επειδή έχουν πλέον την υποχρέωση και την ευθύνη να φέρουν τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς αυτών των πράξεων ενώπιον της δικαιοσύνης.

Ποίηση

YOUNG POETS

by Nicanor Parra

Write as you will

In whatever style you like

Too much blood has run under the bridge

To go on believing

That only one road is right.

In poetry everything is permitted.

With only this condition of course,

You have to improve the blank page.

Η σημερινή σοδειά της Καίτης...

Διαβάζοντας...

Αν είναι τέχνη δεν είναι για όλους και αν είναι για όλους δεν είναι τέχνη.

Arnold Schoenberg

Υπάρχει ένα παλιό αστείο για τη νόσο  Alzheimer: τα καλά νέα είναι ότι συναντάς καινούργιους ανθρώπους κάθε μέρα.

Stephen King.

Η σημασία μιας επιλογής

Ο διορισμός του Στέλιου Παππά, ενός ιστορικού στελέχους του χώρου, ως Προέδρου του ΟΑΣΘ είναι κεντρική πολιτική επιλογή δήλωσε ο αρμόδιος Υπουργός κ. Σπίρτζης. Ο ίδιος κατέστησε σαφές ότι «θα πρέπει να σηματοδοτήσουμε τη μάχη που θα δοθεί και η οποία έχει καθαρά κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιλογή έχει συμ-βολική σημασία.

Αρλέτα: Τα Ήσυχα Βράδια

Μια ακόμη αγαπημένη φωνή από τα νεανικά μας χρόνια.

Η Αρλέτα πέθανε σήμερα σε ηλικία 72 ετών, έχοντας τα τελευταία χρόνια μεγάλα προβλήματα με την υγεία της.

Στίχοι Μαριανίνα Κριεζή

Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Εμπλουτισμός λεξιλογίου

Αψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ

Σύμφωνα με το Βικιλεξικό: αψηφώ = δεν δίνω την ανάλογη σημασία σε έναν κίνδυνο ή μια απειλή ή σε κάτι δυσάρεστο, επειδή με παροτρύνει σε δράση ένα ισχυρότερο κίνητρο.

Υπάρχει βέβαια και η πιο μαζοχιστική εκδοχή: από το αψηφώ του φόρους (του ΣΥΡΙΖΑ)

Διαβάζοντας...

Ισονομία….

Ο Νόμος με τη μεγαλοπρεπή του ισότητα δίνει στον κάθε άνθρωπο το ίδιο δικαίωμα να δειπνεί στο Ritz και να κοιμάται κάτω από μια γέφυρα.

Anatole France

Εις μνήμην...

Εις μνήμην….

Αυτές τις μέρες ψηφίζεται στη Βουλή το νέο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση. 

Προτείνω να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή εις μνήμην του μέλλοντος του Ελληνικού Πανεπιστημίου.

Πιθανότατα αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ζημιά που θα έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση στη χώρα!

Ποίηση

ΔΙΔΑΧΗ

Διάβηκες και συ

Σαν το καλοκαιρινό σύγνεφο

Με την κραυγή της άνοιξης

Φυτεμένη στον κόρφο σου.

Γείρε πλάι μου

Κάτι κρύφιο να σου πω:

Μη φανερώσεις τα χαρτιά σου

Πριν σ’ αναγκάσει ο άνεμος.

(20/10/81)

Χορέψτε, χαμογελαστοί μου άνθρωποι!

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Χθες, μετά τη βροχή...

Διαβάζοντας....

Αυτός που πιστεύει ότι ο τόπος που γεννήθηκε είναι η πατρίδα του υποφέρει. Αυτός που πιστεύει ότι οποιοσδήποτε τόπος μπορεί να είναι η πατρίδα του υποφέρει λιγότερο. Κι αυτός που γνωρίζει ότι κανένας τόπος δεν μπορεί να είναι η πατρίδα του είναι ανίκητος.

Chrétien de Troyes (Γάλλος ποιητής του 12ου αιώνα)

Αυτό που είναι εκπληκτικό σε ότι αφορά την προεδρία του Donald Trump είναι ότι τώρα βρισκόμαστε όλοι μέσα στον κόσμο της φίρμας Trump, είτε το θέλουμε είτε όχι. Έχουμε όλοι μας καταντήσει κομπάρσοι στο κερδοφόρο του ρεάλιτυ σόου, που έχει επεκταθεί και έχει καταπιεί την πιο ισχυρή κυβέρνηση του κόσμου.

Από το βιβλίο της Naomi Klein. “No Is Not Enough.”

Ποίηση

Love Poem

by Richard Brautigan

It’s so nice

to wake up in the morning

all alone

and not have to tell somebody

you love them

when you don’t love them

anymore.

Μουσική Πρόταση: La Mantovana

Ανώνυμου συνθέτη του 17ου αιώνα.

Stefano Bagliano, flauto dolce
Federico Marincola, voce e chitarra spagnola
Mariagrazia Liberatoscioli e Giulia Zerbino, canto, recitazione, danza

Άγριο κράξιμο....

Μια καρακάξα έξω από το παράθυρό μου....

Μεσοφρενικές Υστερίες και πάλι...

ΛΑΚΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ

Βαθιά μετανοώ αδελφοί και αδελφές! Θα κλειστώ σε μοναστήρι. Ομολογώ ότι έκανα τη μακακία της ζωής μου.  Έβαλα το μεγαλύτερο αυτογκόλ. Και νάταν μόνο αυτογκόλ. Εγώ σχεδόν αυτοακρωτηριάστηκα. Μπήκα στο κελί μόνος μου και τους πέταξα τα κλειδιά. 

Τι ήταν αυτό που έπαθα! Τι θα είχα να τους σούρνω. Υλικό για παραστάσεις και τσαντήρια για όλη μου τη ζωή θα είχα. Πήγα όμως και αυτοπαγιδεύτηκα και τώρα πως να ξεμπλέξω χωρίς να με χλευάσει και ο τελευταίος μικρός Μήτσος; 

Τι υλικό θεέ μου! Τι τσιπροκαμμένη γη που θα παραδώσουν, τι καθε λέξη του Συντάγματος που το φυλλοφτερουλιάσανε, τι προσέξτε όταν σκίζετε τα μνημόνια μη σας σκιστεί και το καλσόν, τι γκόου μπακ κυρία Μέρκελ και πλιζ δώσμου κατιτις, το Ολαντρεού μεγάλε φίλε, τι Γιάνης μεγάλο μας ασσέτ και κρυυμμένη κασέτ, τι ζουρνάδες και πεντοζάλες που θα χόρευαν αυτοί και τα χορεύουμε εμείς με καπάκι κωλοτούμπες και τόσα και τόσα άλλα. Ατέλειωτα. 

Και τώρα κάθομαι και κλαίω τη μοίρα μου. Τι με πείραζε να μείνω ένας μικρός Μήτσος; Τώρα που με πιάσανε Κώτσο και μάλιστα μεγάλο είναι καλύτερα;

Διαβάζοντας….

Ο ασφαλέστερος γενικός χαρακτηρισμός της ευρωπαϊκής φιλοσοφικής παράδοσης είναι ότι αποτελείται από μια σειρά υποσημειώσεων στον Πλάτωνα.

Alfred North Whitehead *

*(1861-1947). Άγγλος μαθηματικός και φιλόσοφος.

Ο Συγγραφέας

Παραθέτω ένα ακόμη κείμενο από την ενότητα "Μεσοφρενικές Υστερίες". Γραμμένο πριν κάμποσα χρόνια.

Απόσπασμα από μια συνέντευξη.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

-Και θε νάρθουνε δίσεχτα χρόνια με κάτι χαγώγια και παγκούμια και κυρικαρκατζούδια διάφορα, που κουβανά ο αγέρας από τριγύρω... και θα φραχτούνε ούλες οι ρωγμές και ο τόπος θα πάρει να φουσκώνει. Και θάναι αρρώστεια γιομάτο ετούτο το συμμάζεμα και να που αποσιμάρχονται οι πληγές στη φύση και τα ζωντανά...Γιατί έχει γίνει πολύ δυνατός κι επιτήδειος στο κακό ο άνθρωπος και τίποτις δεν ημπορεί να τον καταλαγιάσει.

- Κι εσείς λοιπόν έτσι απαισιόδοξα τα βλέπετε τα πράγματα. Πάντα αναρωτιόμουνα γιατί όλοι οι φουτουριστές συγγραφείς χτίζουν δυστοπικές και μόνο τέτοιες πολιτείες.

- Είναι βλέπεις που το κακό στις μέρες μας πηδάει σαν το ελατήριο και βγάζει μάτι. Δεν είναι ανάγκη να το φανταστείς, τόχεις μπρος σου και χοροπηδηχτό. Το χρόνο εκτιμάς μονάχα, μέχρις ότου δεν θα υπάρχει μη παρέκει...

- Στο προηγούμενο βιβλίο σας είχατε ως θέμα το θάνατο. Πόσο σας απασχολεί άραγε ο θάνατος και γιατί;

- Η μεγάλη στιγμή για τον καθένα από μας είναι η στιγμή του θανάτου. Γι αυτήν και μόνο αξίζει να ετοιμαζόμαστε. Εκείνη μόνο τη στιγμή μπορεί να δεις το νόημα της παρουσίας σου στη γη. Αυτή και μόνη η στιγμή έχει βαρύτητα. Και δεν έχει καμιά σημασία τι έχεις κάνει στη ζωή σου. Αυτό που έχει σημασία είναι το ποιος έγινες. Όχι αν υπήρξες καλός ή κακός σύμφωνα με τους άλλους, αλλά αν μπόρεσες να εξελιχτείς προς την κατεύθυνση των δυνατοτήτων σου, πόσο τις αξιοποίησες όχι με τα μέτρα των άλλων, αλλά με τα δικά σου και μόνο σταθμά. Δεν υπάρχει άλλη αρετή στον άνθρωπο, παρά η προσπάθειά του να ταυτιστεί όσο γίνεται περισσότερο με εκείνο που τον προσδιορίζει και τον οριοθετεί. 

- Μοιάζει να βάζετε κάποια όρια στις δυνατότητες του ανθρώπου. Και μάλιστα όρια προδικασμένα. Μίζερο μου φαίνεται.

- Εξαρτάται από την οπτική γωνιά. Για μένα είναι υπέροχο και μοναδικό το να μπορέσω να γίνω αυτός που θα μπορούσα να γίνω. Αυτοί που μιλάνε για ξεπέρασμα των ορίων, αυτοί που λένε "τέντωσέ με κι ας σπάσω" δεν νομίζω ότι λένε κάτι διαφορετικό, απλά βάζουν αυτά τα όρια κάπου κοντύτερα από ότι εγώ. Δεν παύουν όμως να είναι όρια...'Ισως το σπάσιμο να είναι η κραυγή απόγνωσης της συνειδητοποίησης του ορίου. Δεν θα χρειαστεί αν το καταλάβεις έγκαιρα. Και τότε μπορεί να είναι κραυγή θριάμβου.

- Ας έρθουμε τώρα στο καινούργιο σας βιβλίο. Ήταν μια έκπληξη για όλους, καθώς είναι πολύ διαφορετικό από ότι έχετε γράψει μέχρι τώρα. Ο ιός της ασέβειας, λοιπόν;

- Δεν ξέρω αν πρέπει να τον ονομάσουμε έτσι. Περισσότερο πρόκειται για "κάτι", ας μην το πούμε ιό, που κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να πιστεύουν σε υπερφυσικά αίτια και δυνάμεις. Που τους προσγειώνει σε μια σκληρή, μηχανιστική πραγματικότητα. Σε ένα κόσμο βγαλμένο θάλεγα μέσα από τα όνειρα των δαρβινιστών. Είμαστε τα παιδιά του Σύμπαντος και τίποτα άλλο!

- Δεν φοβάστε ότι θα προκληθούν αντιδράσεις από το βιβλίο σας; Ας πούμε η επίσημη Εκκλησία είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αντιδράσει.

-Υπάρχουν ήδη αντιδράσεις. Είναι γεγονός ότι δεν με έχουν αφορίσει ακόμη, αλλά δεν ακούστηκαν και λίγα... Ακούστε, πρόκειται για μυθοπλασία και δεν νομίζω ότι πρέπει να υπερβάλλουμε στις αντιδράσεις μας. Άλλωστε στο έργο μου ακούγονται όλες οι απόψεις για τις συνέπειες της εξάπλωσης του ιού, συνέπειες που δεν είναι μόνο "θετικές" ας μου επιτραπεί να το πω έτσι. Αναφέρομαι και σε αυτά που χάνονται, ανεξάρτητα από τη σκοπιά τη θρησκευτική. 

- Ας μην πούμε περισσότερα τώρα, για να μην στερήσουμε την απόλαυση από το αναγνωστικό κοινό. Τώρα γράφετε κάτι άλλο; 

- Νομίζω είναι πολύ νωρίς. Πάντα χρειάζεται κάποια απόσταση ανάμεσα από τα γραψίματα, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη φρεσκάδα στη ματιά.

-Ευχαριστώ πολύ.

-Και εγώ ευχαριστώ.

Ποίηση

No One and Syria’s Struggle to Sleep

No one washes his hands and face three times in preparation for his prayers. 

No one thinks this is enough to get the blood out.

No one sleeps to the sounds of bombs. No one loves this lullaby that has 

become his music since the electricity shut off.

No one shares the bed with his sisters and brothers. No one pretends to 

dislike it. It is how no one keeps warm at night.

No one knows where his friends are. No one knows who his friends are. 

No one suspects if he wants to live, he should have no friends.

No one is busy stealing petrol from his neighbor. When no one’s neighbor 

catches him, his neighbor does not recognize him from his facelessness.

No one blames the government. No one will never give up his hate.

No one blames the terrorists. No one will never give up his hate.

No one blames the protestors. No one will never give up his hate.

No one blames the youth. No one wishes the youth would have waited 

until his death to fight.

No one blames the parents. No one wishes the parents fought earlier.

No one expects to sleep. No one expects to eat. No one expects to live. 

No one thinks death would be easier.

SEIF ELDEINE

Όλοι μαζί μπορούμε; Όχι δα!

Αναδημοσίευση άρθρου.

Αν κάτι δεν μπορώ να συγχωρέσω στον Αλέξη Τσίπρα είναι ο διχαστικός του λόγος που διέλυσε φιλίες ετών, που έφερε την διχόνοια ακόμη κι ανάμεσα σε συγγενείς. Είδαμε την λογική του εμφυλίου να ανασταίνεται και να στέκεται εκεί, όρθια και απειλητική. Δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό με γνωστό διασκεδαστή. Διότι, όλοι μαζί, τελικά, δεν μπορούμε!

Ήταν στα χρόνια της πλατείας. Ο τραγουδιστής – ηθοποιός – διασκεδαστής σε κάποια παράστασή του είδε ένα κυβερνητικό στέλεχος της μνημονιακής κυβέρνησης με το οποίο «διαφωνούσε πολιτικά». Και τι έκανε; Απαίτησε να φύγει ο … εχθρός από την αίθουσα για να συνεχίσει! Κι αυτός ο άνθρωπος πήγε να τραγουδήσει με τον Σαβόπουλο στο Καλλιμάρμαρο και να μας πει ότι όλοι μαζί μπορούμε! Δεν μπορούμε όλοι μαζί. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν γίνεται. Όχι γιατί αυτός έχει την ταμπέλα του «Αριστερού» και εμείς δήθεν δεν μιλάμε μαζί τους. Αλλά διότι υιοθέτησαν τον διχαστικό λόγο του κ. Τσίπρα: «Ή αυτοί ή εμείς».

Να λοιπόν που «εμείς» ή αλλιώς «αυτοί» για τους άλλους, για εκείνους που έλεγαν το «ή αυτοί ή εμείς», έχουμε επιβιώσει. Είμαστε ακόμη όρθιοι. Δεν μας έχουν «τελειώσει». Δεν μας έχουν λυγίσει παρά τις ύβρεις και τις απαράδεκτες συμπεριφορές. Γιατί θα πρέπει τώρα «εμείς» να τους τα συγχωρέσουμε όλα; Εκείνες τις απαράδεκτες συμπεριφορές; Επειδή είπαν δημόσια ότι παραπλανήθηκαν από τον Τσίπρα; Και τι μας νοιάζει εμάς αυτό;

Δεν τους κατηγόρησε κανείς γιατί ήταν με τον Τσίπρα ή με τον Γιωργάκη. Δεν τους ρώτησε κανείς για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αλλά για την λογική της πλατείας, την λογική του Εμφυλίου που κουβαλούσαν από σπίτι σε σπίτι, από χώρο εργασίας σε χώρο εργασίας. Μου είναι παγερά αδιάφορο αν κάποιος καλλιτέχνης, δημοσιογράφος, οδοκαθαριστής ή συνταξιούχος παραπλανήθηκε ή όχι, αν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία ή τους Ερυθρούς Χμαιρ. Αν έβαλε Σταυρό στον Βαρεμένο ή στον Καμμένο.

Εκείνο που με ενόχλησε είναι που ο κύριος εκείνος, ο οποίος αποτελεί και την αφορμή για το σημερινό σημείωμα, σταμάτησε την παράσταση για να «στιγματίσει» δημόσια τον … μνημονιακό. Από αυτόν τον άνθρωπο θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη ο κ. «καλλιτέχνης». Από τον θεατή που πρόσβαλλε θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη. Όλα τα υπόλοιπα μου είναι παγερά αδιάφορα. Αντί να ζητήσει συγνώμη προχώρησε στο επόμενο project: «όλοι μαζί μπορούμε». Χτες δεν ήταν όλοι μαζί. Ήταν Εκείνος και όσοι συμφωνούσαν μαζί του. Οι άλλοι θα έπρεπε να φύγουν από το μαγαζί που τραγουδούσε. Θα έπρεπε να φοβούνται να κυκλοφορούν ελεύθερα. Αν ήταν δυνατόν να παραμείνουν σε έναν ιδιότυπο αποκλεισμό, να μην βγαίνουν από τα σπίτια τους. Όχι χωρίς φόβο. Όπως ο τραγουδιστής δεν τους «πούλησε» το θέαμα που πρόσφερε με εισιτήριο, κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε ο μπακάλης να μην τους πουλήσει γάλα και ο αρτοποιός βουτήματα.

Να γιατί δεν μπορώ να συγχωρέσω αυτή την άθλια παρέα που έσπειρε το μίσος στην κοινωνία. Που έδωσε εύκολες απαντήσεις του τύπου «θα σκίσουμε τα μνημόνια», που έστησε κρεμάλες στις πλατείες, που διέσυρε πολιτικούς αντιπάλους, που προπηλάκισε τους «άλλους». Δεν μπορώ να τους συγχωρέσω επειδή επέλεξαν συνειδητά την οδό του διχασμού. Αυτός ναι, είναι ένας ισχυρός λόγος για να δικαστούν. Πολιτικά. Και αφού καταδικαστούν να εξοριστούν στην λήθη.

Δεν είναι το ζητούμενο η αντιδικία. Εκείνοι μπορεί να μην έχουν την δύναμη να ζητήσουν συγνώμη από τα θύματά τους. Αλλά δεν πρόκειται να γίνουμε ίδιοι με αυτούς. Δεν θα τους περιμένουμε έξω από τις ταβέρνες που τρώνε για να τους πετάξουμε γιαούρτια. Δεν θα συγκροτήσουμε ομάδες κρούσης για να τους «κτίσουμε» μέσα στα γραφεία τους. Δεν θα δημοσιεύσουμε αθλιότητες στο διαδίκτυο. Δεν θα στήσουμε κρεμάλες με τα ομοιώματα τους στις πλατείες. Δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Δεν αξίζουν ούτε το σάλιο μας. Μόνο την περιφρόνησή μας! Αλλά δεν θα πάμε και μαζί. Δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν συνέβη και το παραμικρό. Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας.

Θανάσης Μαυρίδης

Και όμως γυρίζει….

O Ludwig Wittgenstein μια φορά μου έκανε την ερώτηση: “ Γιατί λένε οι άνθρωποι ότι ήταν φυσικό να σκεφτούν οι πρόγονοί μας ότι ο Ήλιος γυρίζει γύρω από τη Γη και όχι ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον άξονά της;

Υποθέτω, του απάντησα, επειδή τους φαίνονταν ότι ο Ήλιος γυρίζει γύρω από τη Γη.

Πως δηλαδή, ρώτησε, θα έμοιαζε αν τους φαίνονταν ότι η Γη γυρνούσε γύρω από τον άξονά της;

Elizabeth Anscombe,

An Introduction to Wittgenstein’s Tractatus

Διαβάζοντας....

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΚΑΠΕΛΑ

Όλη μου τη ζωή ξεκινάω για να πάω σε όλα αυτά τα μέρη που θέλει η ψυχή μου

και πάντοτε ο αέρας μου παίρνει το καπέλο και το πηγαίνει σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Έτσι όλη μου τη ζωή κυνηγάω καπέλα παρμένα από τον άνεμο.

Απόσπασμα από ποίημα του JERZY FICOWSKI σε πολύ ελεύθερη μετάφραση.

"Ματωμένη καρδιά"