Μία ταπεινωτική ήττα

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Με την απομάκρυνση του Νίκου Φίλη από το υπ. Παιδείας ο Τσίπρας οδήγησε την κοσμική εξουσία σε συντριπτική ήττα από την εκκλησιαστική. Δεν έχει καν νόημα να αναφερθούμε στα κλισέ περί πρώτης φοράς Αριστερά γιατί η ταπείνωση πλέον υπερβαίνει την ιδεολογική ταυτότητα.

Hταν μία τόσο επίσημη ομολογία ήττας που σε αφήνει άναυδο. Τόσο ξεκάθαρη, τόσο απροσχημάτιστη, τόσο μοιρολατρική. Ο Πρωθυπουργός παρέδωσε στον Αρχιεπίσκοπο την εξουσία όχι μόνο να επεμβαίνει στη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και να έχει αποφασιστικό λόγο στην επιλογή του προσώπου που θα την εφαρμόζει. Και το έκανε με τρόπο τόσο κραυγαλέο που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.

Ο Νίκος Φίλης, με την εξουσία που του έδινε το αξίωμά του, η εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού και η λαϊκή ψήφος, είχε αποφασίσει να προχωρήσει σε αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών. Οι αλλαγές αυτές ήσαν σύμφωνες με την κυβερνητική πολιτική και επεξεργασμένες από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου. Aρεσαν ή όχι έγιναν με τον τρόπο που γίνεται η πολιτική ενός υπουργείου στο δημοκρατικό μας σύστημα. Eλα όμως που οι αλλαγές δεν άρεσαν στην Ιερά Σύνοδο, καθώς και μερικά άλλα ενοχλητικά πραγματάκια που έλεγε ο υπουργός για τις προσευχές και τις εικόνες. Και εξέφρασε την αντίθεσή της με τρόπο οξύ, κάποια δε από τα μέλη της με πρωτοφανώς χυδαίο.

Ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε την κοσμική εξουσία σε συντριπτική ήττα από την εκκλησιαστική κάνοντας τα εξής βήματα προς το Βατερλώ:

1ο. Εβαλε τον άσχετο με την ύλη του υπουργείου Παιδείας, αλλά πολύ σχετικό για τη σύνδεση Κυβέρνησης- Ιεραρχίας, κ. Καμμένο να μεσολαβήσει ώστε να καταπραυνθούν τα νεύρα του Αρχιεπισκόπου.

2ο. Δέχθηκε στο γραφείο του τον Αρχιεπίσκοπο και τον κ. Καμμένο μόλις το απαίτησε τελεσιγραφικά ο κ. Ιερώνυμος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι λίγες ώρες νωρίτερα ο προκαθήμενος της Εκκλησίας είχε εξαπολύσει ανοίκεια επίθεση, όχι μόνο εναντίον του Φίλη αλλά και της Κυβέρνησης και του ίδιου του πολιτεύματος. Δεν καθυστέρησε έστω και μία μέρα τη συνάντηση για λόγους συμβολικούς, για να επισημοποιήσει μία ενόχληση για την προσβολή στο δημοκρατικό μας πολίτευμα-προφανώς δεν ενοχλήθηκε.

3ο. Αναγνώρισε στον Αρχιεπίσκοπο το δικαίωμα να επεμβαίνει στη διδακτέα ύλη του δημόσιου σχολείου και να συναποφασίζει μετά από διάλογο της Εκκλησίας με το αρμόδιο υπουργείο, σε μία χώρα που δεν λέγεται Ιράν. (Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι την εξέλιξη χαιρέτισε ο κ. Μητσοτάκης, άλλος όμηρος του ιεραρχικού επεκτατισμού).

4ο. Εκανε πως δεν άκουσε τον κ. Καμμένο όταν ο ίδιος δήλωσε ότι διαβεβαίωσε κλαίγοντας τον Αρχιεπίσκοπο πως αν του το ζητήσει θα ρίξει την Κυβέρνηση (όχι της Τεχεράνης). Ομοίως έκανε πως δεν άκουσε τον Αρχιεπίσκοπο όταν με υπερηφάνεια και δόση αλαζονείας το επανέλαβε σε τηλεοπτική εκπομπή.

5ο. Εκανε πως δεν άκουσε τον κ. Ιερώνυμο και κάποιους θλιβερούς ιεράρχες που επιτέθηκαν όχι στον υπουργό αλλά τον άνθρωπο Φίλη, με χαρακτηρισμούς βάναυσα προσβλητικούς, και δεν βρήκε μία λέξη να υπερασπιστεί τον υπουργό του.

6ο. Το επιστέγασμα της άτακτης υποχώρησης. Μετά από διαπραγμάτευση με τον Νίκο Φίλη, που προς τμήν του δεν δέχτηκε άλλο υπουργείο, απέπεμψε από την Κυβέρνηση τον απορριφθέντα από την ιεραρχία υπουργό, μολονότι εξ αντικειμένου η υψηλή θέση που είχε κατακτήσει στην ψηφοφορία για την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε επιβράβευση της πολιτικής του απέναντι στην Εκκλησία, και για έναν κανονικό Πρωθυπουργό θα ήταν δεσμευτική.

Δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχει κοσμική εξουσία που πηγάζει από τη λαϊκή κυριαρχία όταν ο αντίπαλος είναι η Εκκλησία της Ελλάδος. Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω το κλισέ περί πρώτης φοράς αριστερής Κυβέρνησης γιατί η ταπείνωση υπερβαίνει την ιδεολογική ταυτότητα. Είναι ταπεινωτικό για όλους μας ασχέτως πολιτικών προσήμων, και η ευθύνη για αυτό θα βαραίνει πάντα τον κ. Τσίπρα. Ο οποίος μπορεί να επιφυλάσσει για τον εαυτό του το προνόμιο να δηλώνει άθεος και να μη βαφτίζει τα παιδιά του, αλλά για να μη χάσει ψήφους εμάς μας υποχρεώνει να δεχόμαστε για τα δικά μας παιδιά σχολικά βιβλία και μαθήματα που υπαγορεύει ο Ιερώνυμος.

ΟΙ ΑΔΕΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Τις μισώ τις συνηθισμένες, τις άδειες μέρες. Εκείνες που τίποτα συγκλονιστικό δεν γίνεται, το τηλέφωνο δεν χτυπά, οι ειδήσεις στη τηλεόραση είναι επαναλήψεις και δεν θυμάσαι καν τι έφαγες για μεσημέρι.

Ναι τις σιχαίνομαι αυτές τις ίδιες μέρες, που παρατάσσονται η μια μετά την άλλη, όμοιες κι απαράλλαχτες. Χωρίς κάποια μεγάλη είδηση, κανένα απρόοπτο, χωρίς την ευκαιρία να δεις ένα καινούργιο τόπο, να συναντήσεις ένα φίλο ή να κάνεις μια καινούργια γνωριμία. 

Η αλήθεια είναι πως σίγουρα βγήκες στον κήπο και έκοψες κάποια μανταρίνια, τάισες τις αλανιάρες σου γάτες και τις κότες σου. Μετά έπαιξες με το σκύλο σου και είδες την αγαπημένη σου σειρά. Διάβασες τα βιβλία που σου αρέσουν και ταξίδεψες νοερά μαζί με τους πρωταγωνιστές των ιστοριών τους. Ο γάτος σου ήρθε και κούρνιασε στα πόδια σου γουργουρίζοντας. Και βέβαια πήγες μέχρι τη θάλασσα για το καθημερινό σου μπάνιο. Άλλαξες κάποιες κουβέντες με το σύντροφό σου και άφησες τη φαντασία σου να κυλήσει νωχελικά καθώς ξάπλωσες το απόδειπνο μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο με τις κουρτίνες να λικνίζονται από το απογευματινό αεράκι. Στάθηκες στο μπαλκόνι αργότερα και αγνάντεψες την πανέμορφη δύση του ήλιου.

Ναι αυτά είναι που χαρακτηρίζουν αυτές τις μέρες. Αυτές τις άδεις από μεγάλα γεγονότα και γεμάτες από μικρές συνηθισμένες στιγμές μέρες. Αυτές τις στιγμές και αυτές τις μέρες, που στο μέλλον σίγουρα θα αναπολείς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. 

Ναι, τις αγαπώ υπερβολικά αυτές τις συνηθισμένες, τις άδειες μέρες.

Ελλαδιστάν 2016

Ο Υπουργός Άμυνας δηλώνει ότι θα έριχνε την κυβέρνηση αν του το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος. 

Ο Αρχιεπίσκοπος δηλώνει ότι ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων είναι ένας προβληματικός και αναξιόπιστος άνθρωπος.

Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας της πρώτης αριστερής προοδευτικης κυβέρνησης (τρομάρα μου) προφανώς δεν τολμάει να πει τίποτα. 

Ελλάδα του 2016!

Τέτοια κατάντια από τους τόσο μικρούς ανθρώπους που μας κυβερνούν!

Τάσος Λειβαδίτης, Αυτοβιογραφία

Αυτοβιογραφία

Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου

στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα

μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα

δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα

για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,

η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα

κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου

εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,

κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,

όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.

Διάλογοι (έκπληκτων;) πολιτών στο Τσιπριστάν

-Τάμαθες; Η Κυβέρνηση έριξε βολές κατά της Δικαιοσύνης

-Την πέτυχαν;

- Όχι. Πέρασαν Σύριζα.

Μετα την απόφαση του ΣτΕ

Σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου, από την Καθημερινή

Η Φυσική του 20ου αιώνα

Ο προηγούμενος αιώνας καθορίστηκε από τη Φυσική. Από τα μυαλά των σημαντικότερων φυσικών του κόσμου ξεπετάχθηκε ένας ποταμός ιδεών, που  μετέφερε την ανθρωπότητα στον κολοφώνα του θαυμασμού και στα μεγαλύτερα βάθη της απόγνωσης. Αυτός ήταν ένας αιώνας που άρχισε με τη βεβαιότητα της απόλυτης γνώσης και τέλειωσε με τη γνώση της απόλυτης αβεβαιότητας. Ήταν ένας αιώνας στον οποίο οι φυσικοί ανέπτυξαν θεωρίες που μας αρνούνται την πιθανότητα ότι θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε με καθαρότητα την ουσία της φυσικής πραγματικότητας. Ήταν επίσης ένας αιώνας στον οποίο παρασκεύασαν όπλα, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να καταστρέψουν αυτή την πραγματικότητα.

Από το βιβλίο του Jim Baggott “The Quantum Story: A History in 40 Moments.

Η μαγεία της Μαγνησίας

Ζούμε σε μια από τις ωραιότερες γωνιές του πλανήτη.

Το Πήλιο και ο Παγασητικός αποτελούν ένα αξεπέραστο δίδυμο.

Σας το θυμίζω με τρεις πρόσφατες εξαιρετικές φωτογραφίες του αδερφού μου του Φώτη, που ελπίζω να με συγχωρήσει για την πρωτοβουλία να τις εκθέσω εδώ...

Καινούργιος Leonard Cohen: You Want it Darker

Μα πoλύ αλάτι!

Πώς σας φάνηκε το φαγητό;

-Ηταν πάρα πολύ αλμυρό.

-Εσάς;;; 

-Συμφωνώ με τον προλαλύσσαξα..

Τι λέτε για λίγο γέλιο;

Διαβάστε παρακάτω «μαργαριτάρια» μαθητών που προκαλούν γέλια μέχρι δακρύων!

Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Η επανάσταση του ’21 έγινε πριν από 1821 χρόνια. Σήμερα γιορτάζουμε την τελική του πτώση.

(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1989)

Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικό, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. (Γυμνάσιο Θεσπρωτίας)

Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της….

Αλεξάνδρειας. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες, γι’ αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν, γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Την Οδύσσεια την έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. (Γυμνάσιο Λαμίας)

Tα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (αριστερό πέταγμα). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ για πέταγμα κατευθείαν στη μέση. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε. (Γυμνάσιο Καλαμάτας)

Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Η επανάσταση στις Ινδίες είχε αρχηγό και σύμβολο το Γάντι του Μανχάταν.

(από Έκθεση μαθητή του Γυμνασίου Ζωγράφου, 1990)

Ο πρατήρας είναι λέξη δυσανόητη, δηλ. με δυο έννοιες. Μια όταν είναι σε ηφαίστειο και μια όταν δουλεύει σε πρατήριο. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ενεργητική φωνή: Κυνηγάω τον λαγό. Παθητική φωνή: Ο λαγός με κυνηγάει. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

(Από γραφτό στην Ιστορία, Γυμνάσιο Νέου Φαλήρου, 1988).

Για να καταπολεμήσει την βραδυγλωσσίαν του ο Δημοσθένης μπούκωνε το στόμα του με χαλίκια κι έτσι όταν μιλούσε κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Με τον καιρό τον συνήθισαν όλοι έτσι μπουκωμένο και δεν του έδινε κανείς σημασία. Πέθανε τρελός στα Κύθηρα με το στόμα μπουκωμένο.

Οι βιταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα από τις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά. (Λύκειο Ξάνθης)

Η μπανάνα στα ελληνικά γράφεται όπως και στα αγγλικά, δηλαδή με ένα μπα και δύο να.(Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Τα 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες και 3 φώκιες. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Τι γνωρίζεις για τη “Στάση του Νίκα”;

Παλιά είχαν μια στάση κι εκεί νίκησαν, γι΄αυτό την είπαν “Στάση του Νίκα”.

Ερώτηση: “Τι γνωρίζετε για τις εικονομαχίες;”

Απάντηση: “Εικονομαχίες ήταν οι μάχες που έκαναν οι λαοί για τις εικόνες. Όποιος κέρδιζε τη μάχη κέρδιζε και τις εικόνες”. (Γυμνάσιο Αθήνας)

O Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόμπελ”. (Γυμνάσιο Αργοστολίου)

Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε παλέτα”.

(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1988)

Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες, αλλά Κουστωδίες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας. (Γυμνάσιο Καρδίτσας)

Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος.

Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη.

Τι γνωρίζεις για την ιστορική περίοδο του Διαφωτισμού;

Διαφωτισμό είχαμε όταν στη Γη είχε πολύ φως και καθόλου νύχτα.

Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά.

Ατρόμητος ο Έλλην Στρατάρχης, κοίταξε κατάματα τον εισβολέα και με τα λίγα περσικά που ήξερε του είπε: Μολών Λαβέ.

Μουσική Πρόταση: Anna Netrebko / A. Dvořák - Rusalka

Χρώματα της Ανατολής σήμερα

Σκέψεις μετά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή

Παρακολουθώντας τη συζήτηση στη Βουλή για τη διαπλοκή καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν βγήκαμε ακόμη-και θα αργήσουμε πολύ να βγούμε-από τα μνημόνια και την κρίση.

Η υποκρισία και ο λαϊκισμός έχουν θεριέψει τις ρίζες τους και τρώνε ότι έχει απομείνει από το λείψανο της χώρας.

Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η Κυβέρνηση δεν έχει τελειώσει το έργο της και ότι θα μας εξαντλήσει στην τετραετία.

Στην ερώτηση ποιος είναι υπεύθυνος για τη διαπλοκή ο μόνος που μπορεί να απαντήσει είναι ένας μαθηματικός. Χρειάζεται ένας μαθηματικός τύπος που να υπολογίσει τη διαπλοκή με βάση τον αριθμό των σκανδάλων και το χρόνο διακυβέρνησης του καθενός. Αν και η υποψία μου είναι ότι η νυν κυβέρνηση ήδη έχει πάρει κεφάλι…

Ο Τσίπρας αισθάνθηκε την ανάγκη να διορθώσει κάτι που είπε ο Μητσοτάκης για το ποσόν της εκταμίευσης της δόσης, επειδή όπως είπε, μπορεί να μας ακούνε και έξω από την Ελλάδα! Μάλλον αν το εννοούσε αυτό θα έπρεπε να τρέξει να κρυφτεί από τη ντροπή του για όλα εκείνα που ακούστηκαν στη Βουλή μιας χώρας που βυθίζεται ολοένα περισσότερο στη φτώχεια και στην παρακμή.

Εκκλησία και κράτος

Μια από τις προϋποθέσεις για να γίνει η Ελλάδα μια σύγχρονη πολιτισμένη χώρα είναι ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος. 

Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη εξουσία μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι θα είχαμε θετικά βήματα σε αυτόν τον τομέα, αφού ήταν και στο πρόγραμμα του κόμματος. Επειδή όμως για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ η εξουσία αποδείχτηκε αυτοσκοπός, αυτό ξεχάστηκε. Δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν τίποτε από αυτά που δεκαετίες τώρα θεωρούσαν αυτονόητα. Κατά τη λαϊκή έκφραση ΄”έχουν κατεβάσει τα σώβρακα στην Εκκλησία” “Τόσον ελαφροί και ολίγοι”!

Η Νέα Δημοκρατία βεβαίως και δεν μπορεί να μπει στην πρωτοπορία σε ένα τέτοιο θέμα, αν και πιστεύω ότι ο Μητσοτάκης προσωπικά δεν μπορεί παρά να αντιλαμβάνεται την ορθότητα του διαχωρισμού. Τα βαρίδια που κουβαλά όμως στο κόμμα του οποίου ηγείται είναι πολλά.

Η στάση των ΑΝΕΛ δεν εκπλήσσει κανέναν. Ασχολίαστη.

Όπως και εκείνη του Λεβέντη. Λαϊκιστές του αίσχιστου είδους αμφότεροι.

Για το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να λυπάται κανείς, αφού θα περίμενε να πάρει μια πιο προοδευτική θέση στο θέμα.

Το ΚΚΕ έχει πάγια θέση τον διαχωρισμό, αλλά δεν θα έχει μάλλον τη δυνατότητα να το κάνει πράξη. Αξιοσημείωτο είναι πάντως ότι και αυτό δεν επέλεξε να το κάνει κεντρικό θέμα και να προκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει δηλώνοντας συμπαράταξη. Σίγουρα όχι τιμητικό.

Τέλος αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο Σταύρο Θεοδωράκη και στο ΠΟΤΑΜΙ. Είναι ο μόνος που τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος.

Μουσική Πρόταση: Francesca Gagnon - Querer

Τότε που η αριστερά…..

Η επιστολή «ποταμός» του πανεπιστημιακού Μάνου Στεφανίδη στη Μπέτυ Μπαζιάνα…

Στη σύζυγό του πρωθυπουργού, την «αγαπητή παλιά συντρόφισσα», όπως λέει, κ. Μπέτυ (Περιστέρα) Μπαζιάνα, απευθύνεται σε ανοιχτό γράμμα του ο πανεπιστημιακός Μάνος Στεφανίδης. Στο κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο προσωπικό του blog αναφέρεται στην αναβάθμισή της σε διδάσκουσα σε πανεπιστήμιο, κάνει λόγο για έλλειψη ιστορικής συνείδησης της κυβέρνησης, αλλά και για υποκρισία σε σύγκριση με τα ιδιωτικά σχολεία.

Διαβάστε την επιστολή

Αγαπητή μου κυρία, αγαπητή συνάδελφέ μου, πλέον, και αγαπητή παλιά συντρόφισσα,

Σου γράφω αυτά τα δυο φιλικά λόγια και ως γονέας και ως πολίτης. Κατ´ αρχάς καλή χρονιά και επιτυχίες στα νέα σου ακαδημαϊκά σου καθήκοντα. Σε καμάρωσα από την τηλεόραση να σε ξεναγούν στο αμφιθέατρο που θα διδάξεις οι επικεφαλής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Αντιλαμβάνομαι τη χαρά και την περηφάνειά σου όπως επίσης αντιλαμβάνομαι την πικρία και τον θυμό χιλιάδων άλλων νέων ανθρώπων με τα δικά σου αλλά και με πολύ περισσότερα προσόντα οι οποίοι δεν «χώρεσαν» στο πρόσφατο νόμο που σε προβίβασε από δασκάλα της πληροφορικής στο δημοτικό σε διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι οι πάντες μιλούν, κακόπιστα αν θέλεις, για νόμο «Μπαζιάνα» εφόσον περισσεύουν και η καχυποψία, και ο φόβος για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της «Πρώτης Φοράς Αριστερά». Και ποιος θα τους ψέξει γι’ αυτό μετά από τόσες παλινωδίες, ακυρώσεις, χαριστικούς συμψηφισμούς προς ημετέρους, νεποτισμό, κλπ.;

Επαναλαμβάνω εδώ την άποψη που έχω διατυπώσει και παλιότερα. Ήταν πριν ένα χρόνο περίπου όταν προσπάθησα να ξεναγήσω και εσένα και τον Αλέξη και τον συνεχώς δύσθυμο υπουργό πολιτισμού στην έκθεση «Κόκκινο» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Φαινόσουν τότε ευτυχής πλάι στον πρωθυπουργό σύζυγο σου λες και όλα τα οράματα της γενιάς μου αλλά και της γενιάς σου ήταν η εξουσία σας ως αυτοσκοπός. Η εξουσία απογυμνωμένη από οποιαδήποτε ηθική ή αισθητική. Χωρίς ζωοποιά σύμβολα σαν εκείνα που προσπάθησε να οικειοποιηθεί χτες ο πρωθυπουργός στη Καισαριανή. Το πλοίο, αγαπητή Μπέτυ, που λέγεται Ελλάς βυθίζεται αργά, βασανιστικά. Μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια ξαναγυρίσαμε στις εξευτελιστικές συνθήκες εξάρτησης και πολιτικής πατρωνίας που ίσχυαν ήδη από το 1830 και την δημιουργία του «πρότυπου βασιλείου» (κατά την αείμνηστη Ελένη Σκοπετέα). Ό τι κατακτήθηκε στους δυο αιώνες ελεύθερου βίου, χάθηκε στην εποχή μιας από παλιά προαναγγελθείσης κρίσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα βαρύνει τις επόμενες γενιές. Να γιατί σας κατηγορώ. Γιατί δεν έχετε συνείδηση Ιστορίας.

Αγαπητή Μπέτυ, δεν υπάρχει αρκετή υποκρισία σε όλα αυτά; Όλοι σας μοιάζει να υποδύεστε τραγικούς ρόλους με μάσκες όμως κωμωδίας. Το λέω ευθέως. Η θέση σου ως συζύγου του πρωθυπουργού είναι απείρως σπουδαιότερη με απείρως πιο ουσιαστικά καθήκοντα από οποιαδήποτε ακαδημαϊκή τήβεννο. Είναι μια θέση πολιτική είτε θέλεις είτε όχι, πολύ υψηλών προδιαγραφών. Η κάθε σου επιλογή, κάθε σου κίνηση, αποκτά τεράστια συμβολική υπεραξία έξω στη κοινωνία. Και βέβαια υπόκειται σε ανελέητη κριτική. Πρόκειται για την ίδια κριτική που κι εμείς ασκούσαμε στους έχοντες και κατέχοντες, κατηγορώντας τους για μικροαστισμό, φαρισαϊσμό και Life style. Και να τώρα που κι εμείς -εσείς δηλαδή- διακηρύσσετε μεν την ισότητα της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στέλνετε όλοι, με προεξάρχοντα τον Φίλη, τα παιδιά σας σε ακριβά ιδιωτικά. Γουστάρετε τα ακαδημαϊκά οφίκια αλλά συγχρόνως αποκλείετε τα πανεπιστήμια από την αξιολόγησή, τον ανταγωνισμό, την αριστεία, καταδικάζοντάς τα σε παρακμή. Αντιλαμβάνομαι πόσο περήφανος ο σύζυγός σου με τις ακαδημαϊκές σου δάφνες. Αυτές όμως δεν ισοφαρίζουν το δικό του χειροπιαστό έλλειμα παιδείας. Εκτός κι αν όλα εξαντλούνται στην επικοινωνιακή εκμετάλλευσή και στη δημιουργία εντυπώσεων, στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. (Χωρίς να μπερδέψουμε αυτή τη φορά τη σχέση του Χέγκελ με τον Ένγκελς)!

Περίμενα λοιπόν από σένα προς χάριν ενός υψηλού συμβολισμού να αποστείς των προσωπικών σου φιλοδοξιών τιθέμενη αλληλέγγυα προς όλους αυτούς που διαθέτουν τις φιλοδοξίες αλλά όχι και τα μέσα. Με απογοήτευσες όπως με απογοήτευσε πολλάκις και ο σύντροφος σου (και σύντροφος του Πολλάκη). Θυμάσαι, άραγε, την έκθεση-αφιέρωμα στον Μποστ που είχα διοργανώσει ως επικεφαλής του τμήματος πολιτισμού του τότε Συνασπισμού; Γελάγαμε με τα σκίτσα του Μέντη που σάρκαζαν το εφήμερο της κάθε εξουσίας και η απατηλή αίσθηση αιωνιότητας που αυτή δημιουργεί. Και αφτό θα περάση. Ιδού το πρόβλημα. Το ότι περάσατε εν μιά νυκτί από τον Μποστ στον Γιάν Φαμπρ χωρίς τα αναγκαία, ενδιάμεσα στάδια. Εξ ου και η χρόνια κατάθλιψη του κυρίου υπουργού. Δεν σου κάνει εντύπωση πως ενώ όλη η κυβέρνηση χαμογελάει τρισευτυχισμένη ο κ. Μπαλτάς έχει ένα ξυνισμένο ύφος σαν να ήπιε λάβδανο; Είναι μάλλον γιατί αυτός ξέρει πως η διαφορά του Έγελου από τον Ένγκελς, δηλαδή του ιδεαλισμού από το ρεαλισμό, είναι κάτι περισσότερο από ένα ν.

Θα κλείσει λοιπόν και μάλλον θα κλείσει γρήγορα κι αυτός ο κύκλος της επανάστασης της γραβάτας και των βαρουφακισμών και θα μετράμε όλοι απώλειες και διαψεύσεις καταλογίζοντας ευθύνες και καταθέτοντας πικρίες. Θα μετράμε δυστυχώς και άλλο χαμένο χρόνο, σπαταλημένο ιδεοληπτικά και ανόητα. Τότε αγαπητή Μπέτυ, ξαναδιάβασε σε παρακαλώ αυτό το γράμμα το οποίο μάλλον τώρα θα προσπεράσεις. Και μάλιστα διάβασέ το στα δικά σου παιδιά μήπως αυτά τουλάχιστον αποφύγουν τα δικά σας ολέθρια λάθη. Τα λάθη της γενιάς μου και της γενιάς σας.

Μετά τιμής και μεθ’ ευχών προσωπικών...

Να σου πω κάτι Αλέξη

Το μήνυμα της Ειρήνης Αγαπηδάκη στον Τσίπρα που δεν τόλμησε να γράψει ούτε πολιτικός

Να  σου πω κάτι Αλέξη, για «τα παιδιά που είχαν την ευγενική φιλοδοξία να μείνουν και να σπουδάσουν εδώ», όπως είπες σήμερα.

Το να μείνεις και να σπουδάσεις εδώ, δεν είναι «ευγενική φιλοδοξία», αλλά η μόνη διαθέσιμη επιλογή για πολλούς από μας.

Φοιτήσαμε σε ένα πανεπιστήμιο που απέχει πολύ από το να εκπληρώνει τους σκοπούς του δουλεύοντας παράλληλα -αυτό είναι κάτι, που δε θα καταλάβεις ποτέ και δεν έχω τέτοια απαίτηση.

Συνεχίσαμε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα (πάλι επειδή δεν είχαμε επιλογή) που σε κάποια αντικείμενα είναι ανταγωνιστικές των ξένων πανεπιστημίων και κάποιοι αποφασίσαμε να κάνουμε και διδακτορικές σπουδές. Αν είχες την παραμικρή επαφή με αυτό που λέγεται «μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές», για να μην πω για όλα τα υπόλοιπα, δε θα μπορούσες να εκστομίσεις την παρακάτω ουρανομήκη ανοησία (το “ευγενική φιλοδοξία” δεν ήταν ανοησία, ήταν σταλινικού τύπου χλευασμός):

«Τα παιδιά αυτά, που κάνουν διδακτορικά, έκαναν μέχρι τώρα δωρεάν μαθήματα για να αποκτήσουν διδακτική πείρα. Εμείς λοιπόν, από φέτος αποφασίσουμε να τους δίνουμε και ένα αντιμίσθιο».

Κάτι σαν χαρτζιλίκι δηλαδή.

Πρώτον, αυτή η διδασκαλία, δεν αναγνωρίζεται ως διδακτική πείρα, διότι δεν αποτελεί αυτό που λέμε “αυτοδύναμη διδασκαλία”. Η διδακτική πείρα, έρχεται,μετά το διδακτορικό και αμείβεται με διαφορετικό τρόπο.

Δεύτερον, το «χαρτζιλίκι» να το δώσεις στον Φλαμπουράρη να πιεί κανένα φραπέ. Δε θέλουν χαρτζιλίκι οι υποψήφιοι διδάκτορες, άλλα χρειάζονται, τα οποία δε μπορείς καν να αντιληφθείς: πρώτο και καλύτερο το να έχουν πρόσβαση σε διεθνή περιοδικά και βιβλιογραφικές βάσεις.

Ξέρεις Αλέξη μου, που ανάθεμα αν διάβασες ποτέ μια ώρα στη ζωή σου ως φοιτητής, χωρίς πρόσβαση στη διεθνή βιβλιογραφία, είναι αδύνατο να κάνεις διδακτορικό. Αλλά τι σου λέω τώρα, ε; Που να τα ξέρεις εσύ αυτά;

Επίσης μιας και σε καίει το ζήτημα «Διδακτορικές σπουδές»,τα πέρασε και η σύζυγός σου πρόσφατα και ίσως να έχεις ευαισθησία στο θέμα, τα περισσότερα διδακτορικά στον ανεπτυγμένο κόσμο, γίνονται με χρηματοδότηση, ειδικά όσα, αφορούν εμπορεύσιμες ιδέες ή μπορούν να βελτιώσουν το παρεχόμενο επίπεδο υπηρεσιών όπως πχ στην υγεία.

Και με τον όρο «χρηματοδότηση», δεν εννοώ «χαρτζιλίκι», αλλά σταθερή χρηματοδότηση, για να μπορεί ο διδακτορικός φοιτητής να κάνει σοβαρή δουλειά. Αυτά τα λεφτά, επειδή δεν τα δίνεις από την τσέπη σου, πρέπει να δίδονται ύστερα από αξιολόγηση με σαφή και αυστηρά κριτήρια – όχι όπως δίδονται τα δάνεια από την Αττικής, αλλά κανονικά, με α-ξι-ο-λό-γη-ση και κρι-τή-ρια. Τι να σου λέω τώρα… Μήπως για να μην πονοκεφαλιάζεις, να μας άφηνες να τραβήξουμε ιδιωτική χρηματοδότηση;

Τρίτον, ίσως θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι, αυτή τη στιγμή, είναι τέτοιο το πλαίσιο των Διδακτορικών Σπουδών στη χώρα που διοικείς, που, υπάρχουν μεταπτυχιακά τα οποία δεν κάνουν ούτε για σεμινάριο, όπως υπάρχουν και διδακτορικά τα οποία επιχειρούν να ξανα-ανακαλύψουν τον τροχό. Το ίδιο δίπλωμα MSc και PhD παίρνει και αυτός που δουλεύει σκληρά και προσφέρει νέα γνώση και αυτός που δε μπορεί ούτε μασημένη τροφή να χωνέψει. Με άλλα λόγια Αλέξη μου, το πόσο σοβαρή δουλειά είναι ένα διδακτορικό, εξαρτάται κυρίως, από την καλή θέληση του υποψήφιου διδάκτορα και την τύχη να έχεις σοβαρό Επιβλέποντα Καθηγητή.

Και επειδή σε νοιάζει το περίφημο «άνοιγμα» του Πανεπιστημίου στην κοινωνία και η σύνδεσή του με την επιχειρηματικότητα, να σου πω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μεγάλη λαχτάρα να δουν να αλλάζουν τα πράγματα γύρω τους και όχι στην αίθουσα ενός εργαστηρίου.

Αυτοί που λες οι άνθρωποι Αλέξη μου, παίζει και να την έχουν βγάλει με οριακές για την υγεία τους ώρες ύπνου και μάλιστα, επί σειρά ετών, μόνο και μόνο για να δουν την ερευνητική τους δουλειά να λειτουργεί σε συνθήκες πραγματικής ζωής  και να βελτιώνει τη ζωή των άλλων. Αυτούς τους ανθρώπους θα έπρεπε να σκεφτείς πως θα κινητοποιήσεις, θα ενισχύσεις, θα χρησιμοποιήσεις, για να δώσεις πρόσθετη αξία σε αυτό που παράγεται στο πανεπιστήμιο και να κάνεις την περίφημη σύνδεση με την κοινωνία.

Κι επειδή τα έφερε έτσι η τύχη να δικαιούμαι να συμπεριλάβω κι εγώ τον εαυτό μου ανάμεσα σε αυτούς, σου λέω πως, αυτά που είπες πάλι σήμερα, δεν αποτελούν προσβολή απλά για τα αυτιά μου, αλλά για κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα όλα αυτά τα χρόνια, που κάνω κάτι το οποίο δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ: δουλεύω και λύνω προβλήματα.

Η διαφορά μας ξέρεις ποια είναι;

Εσύ βγάζεις έρπη όταν αναγκάζεσαι να δουλέψεις

Εγώ βγάζω έρπη, κάθε φορά που μου χαλάς τη δουλειά.

PS. Η αλήθεια είναι, ότι αν μας αφήσουν να κάνουμε στοιχειωδώς τη δουλειά μας, αν μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι, πολλοί από μας, θα επιλέξουμε να μείνουμε εδώ.

Γιατί, μας καίει Αλέξη να δούμε την πατρίδα μας καλύτερη.

Με σχολείο (κι όχι σχολειό- το σχολειό σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος Αλέξη) και πανεπιστήμιο, καλύτερα από αυτά που μας ανάγκασες εσύ και οι όμοιοί σου (είστε πολλοί, είστε παντού και κάνατε ζημιά πριν γίνετε κυβέρνηση) να φάμε στη μάπα τόσα χρόνια.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ΣΥΡΙΖΑ

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ΣΥΡΙΖΑ

Προφανώς δεν το εννοούσε ο κ. Τσίπρας ότι η αστυνομία έπρεπε να συλλάβει τον κ. Μητσοτάκη. Γιατί το είπε; Γιατί έχει μια αβίαστη ευκολία να λέει και να κάνει επιπόλαια πράγματα. Γιατί πάσχει από αυτό που διατρέχει όλο το κόμμα του. Την ελαφρότητα. Μιλά σε απαιτητικά διεθνή φόρα χωρίς μεταφραστή, με έκδηλη την ανεπάρκειά του να ανταποκριθεί στον διάλογο, απλώς γιατί είναι ικανοποιημένος που πέρασε πολλές τάξεις από την εποχή της μαντάμ Μέρκελ. Ελαφρότητα. Τους Καρανίκες του θα μπορούσε, όπως όλοι οι προηγούμενοι, να τους βολέψει σε ανώνυμες θέσεις του Δημοσίου, όμως τους έβαλε στο Μαξίμου σαν να ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, άνθρωποι χωρίς προσόντα να υπηρετούν στο κέντρο των αποφάσεων για τη χώρα. Ελαφρότητα. Αιχμαλώτισε την εικόνα του με απόφαση μιας στιγμής αλαζονείας και είναι τώρα αναγκασμένος να περιφέρεται χωρίς γραβάτες, αποσυνάγωγος, στις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις. Ελαφρότητα. Εχει καταστήσει ισότιμο συνομιλητή και πολιτική του εφεδρεία την γραφική περιθωριακή τηλεοπτική περσόνα του ’90, σαν να είναι κάτι κανονικό και αυτονόητο. Ελαφρότητα.

Ελαφρότητα στα μικρά και τα μεγάλα, με συνέπειες από απλώς αντιαισθητικές μέχρι καταστροφικές, αν θυμηθούμε την ελαφρότητα με την οποία σκόρπισαν, με τα πουκάμισα έξω, τον εναπομείναντα πλούτο της χώρας στην ηρωική περυσινή διαπραγμάτευση. Για αυτό και δεν ξαφνιάζει το τωρινό τους φιάσκο – απλώς φάνηκε ανάγλυφη η ελαφρότητα με την οποία
σχεδίασαν και υλοποίησαν το πιο μεγάλο τους στοίχημα, τις τηλεοπτικές άδειες. Η διαδικασία με τα ράντζα και τα στρώματα της τριήμερης κωμωδίας, με τους πλειοδότες που έχασαν από μειοδότες στην αυτοσχέδια ρουλέτα, με τον κατά δική του ομολογία λαγό που ανέβασε το τίμημα – όλα αυτά που θα έπρεπε να έχουν κάνει τις πέτρες να σηκωθούν αν  ανεπαισθήτως δεν είχαμε όλοι συνηθίσει στην ιδέα ότι ζούμε με μία πρωτοφανή συνθήκη. Την ελαφρότητα.

Θυμάμαι την εποχή του Κοσκωτά, επί 2-3 χρόνια όλοι αναρωτιούνταν πού βρήκε τα λεφτά. Από υπουργούς μέχρι μεγαλοπαράγοντες του δημοσίου βίου. Το κόλπο τότε ήταν πολύ καλά στημένο και με επαγγελματικό τρόπο, για αυτό άργησε να αποκαλυφθεί και μάλλον συνέβαλε και η συγκυρία.

Βλέπουμε τώρα πώς γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος μέσα σε μία εβδομάδα το κατασκεύασμα του νέου τηλεοπτικού τοπίου που έστησαν οι σημερινοί. Οι προθέσεις λίγο πολύ φαίνεται να ήταν οι ίδιες. Τα αποτελέσματα κωμικοτραγικά. Από την αυθαίρετη παράταση στην υποβολή της εγγυητικής, την πρωτοφανή απόφαση να ελεγχθεί το πόθεν έσχες μόνο της πρώτης δόσης, τον προσχηματικό, τελικά, και βεβιασμένο έλεγχο των πόθεν έσχες κατόπιν εορτής, τα βοσκοτόπια της νεκρής, τα δυσθεώρητα δάνεια από μία Τράπεζα γεμάτη τρύπες και υποψίες, τις κατηγορίες για τεράστια φοροδιαφυγή και μαύρο χρήμα. Δεν εντυπωσιάζει το σχέδιο και το άρωμα χειραγώγησης, αυτά έχουν ξαναγίνει, κυρίως εντυπωσιάζει η προχειρότητα και ο ερασιτεχνισμός. Η ελαφρότητα.

Φαίνεται η πραγματική κουλτούρα τους έχει παραμείνει στους βιότοπους των φοιτητικών αμφιθεάτρων και κομματικών συνελεύσεων. Τότε που περνούσαν τη ζωή τους με ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ τους, έκαναν σχέδια και έπαιρναν αποφάσεις για τις τύχες του λαού, της χώρας, του πλανήτη. Επειδή αυτές οι αποφάσεις σπάνια συναντούσαν την πραγματικότητα,εκ των πραγμάτων δεν έβλαπτε η ελαφρότητα στη λήψη τους. Τώρα όμως τους καταστρέφει.

Βόλτες στον Παγασητικό με φουσκωτό

Με το φίλο "καπετάνιο "Ν.Π. περάσαμε ένα ωραίο διήμερο με βόλτες στον Παγασητικό!

Αγία Κυριακή, Νησί Τρικέρων, Αμαλιάπολη, Πηγάδι Πτελεού και άλλα πολλά!

Μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες:

Συνάντηση των αποφοίτων του 1ου Λυκείου Βόλου μετά 50 χρόνια!

Το μοιραίο τέλος των Συμβουλίων Ιδρυμάτων

Του Διονύση Γουσέτη από την Καθημερινή

Ο νόμος 4009/24-8-2011 κατέστη δυνατόν, χάρη στο τσαγανό της υπουργού Αννας Διαμαντοπούλου, να ψηφιστεί από 255 βουλευτές, παρά τις λυσσώδεις επιθέσεις. Η κ. Διαμαντοπούλου ξεκαθάρισε εξαρχής τους πραγματικούς λόγους των επιθέσεων: «Από τα 80 άρθρα του νόμου τα 79 εφαρμόζονται. Ενοχλεί το άρθρο για την εκλογή των διοικήσεων». Δηλαδή, το άρθρο για το «πάπλωμα»: για τα Συμβούλια Ιδρυμάτων (Σ.Ι). Ενός θεσμού που κυριαρχεί σε όλα τα πανεπιστήμια της Ε.Ε. και των ΗΠΑ και που εδώ ψηφίστηκε από το 85% των πανεπιστημιακών. Μέσα σε πέντε χρόνια ο ρόλος των Σ.Ι. ροκανίστηκε διαδοχικά από τους μετέπειτα υπουργούς κ. Μπαμπινιώτη, Αρβανιτόπουλο (Ν.Δ.), Λοβέρδο (ΠΑΣΟΚ), Μπαλτά (ΣΥΡΙΖΑ), Φίλη (ΣΥΡΙΖΑ). Την αρμονική συνεργασία τους την έχουν περιγράψει πολλοί και ο χώρος δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ. Θα σταθώ μόνο στο σημείο όπου η αν. υπουργός Παιδείας, κ. Σία Αναγνωστοπούλου, είχε δηλώσει ανερυθρίαστα ότι υπεύθυνα για τις δυσλειτουργίες στα Πανεπιστήμια είναι… τα Σ.Ι. Ομως αντί να τα «τελειώσει», όπως υποσχέθηκε, τους έδωσε παράταση θητείας μέχρι τον Αύγουστο 2017. Δεν πρόκειται για ευήθεια. Πρόκειται για δειλία να αντιμετωπίσει τους εταίρους μας. Νταηλίκι προς τα μέσα, δειλία προς τα έξω. Στο σημείο αυτό αντέδρασαν έξι μέλη του Σ.Ι. ΕΜΠ. Εκαναν υπομονή και παραιτήθηκαν μόλις τώρα, με τη λήξη της θητείας τους, ώστε να μην κατηγορηθούν από τους επιτήδειους για υπονόμευση, όπως οι πρόεδροι Σ.Ι» κ. Δ. Μπερτσιμάς (ΕΚΠΑ), Γρ. Σηφάκης (Π. Κρήτης) και Ν. Ζούμπος (Π. Θεσσαλίας) και η κ. Β. Κιντή, που παραιτήθηκαν πέρυσι. Τρεις από αυτούς μας πληροφόρησαν, μεταξύ άλλων («Κ» 28/8), ότι είχαν καταντήσει να συνεδριάζουν κρυφά!

Η ιστορία των Σ.Ι. είναι διδακτική. Μας έμαθε ότι δεν υπήρξαν μέχρι σήμερα κόμματα με πρόγραμμα και αρχές. Δεν δίστασαν να κατεδαφίσουν κάτι που τα ίδια έχτισαν, υποταγμένα στη χυδαιότητα και στη βία ως όρο για την επιβίωσή τους. Μας έμαθε, επίσης, ότι το συντεχνιακό συμφέρον υπερισχύει του κομματικού, ακόμα και των συμφερόντων της χώρας, σε βαθμό που εγγίζει τα όρια του φασισμού. Η εξευτελιστική αντιμετώπιση των ομογενών επιστημόνων, που προθυμοποιήθηκαν να προσφέρουν αφιλοκερδώς, δεν δείχνει μόνο περιφρόνηση σ’ αυτούς. Δείχνει περιφρόνηση και στην ελληνική κοινωνία. Μας έμαθε ακόμα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πανεπιστημιακών έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ανήμπορης «σιωπηρής πλειοψηφίας». Μας έμαθε, τέλος, ότι τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον απασχολούν καίρια ζητήματα της ανώτατης παιδείας, όπως η φετινή μαζική είσοδος μετριοτήτων στα ΑΕΙ (που σημαίνει είτε ότι δεν θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις, είτε ότι θα μειώσουν δραματικά το επίπεδο των ΑΕΙ). Τον απασχολεί η εξουσία. Το τέλος των Σ.Ι. ήταν μοιραίο. Μέχρι σήμερα όλοι οι θεσμοί που εισήχθησαν από την Ευρώπη είτε καταργήθηκαν είτε διαστρεβλώθηκαν: ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιοσύνη, διαχωρισμός εξουσιών, ανεξιθρησκεία, πολιτικός γάμος, ανεξάρτητες αρχές (βλ. ΕΛΣΤΑΤ), ακόμα και ο ίδιος ο κοινοβουλευτισμός. Τα Σ.Ι. θα γλίτωναν; Τι λέει ο κ. Μητσοτάκης;

Προϋποθέσεις εύρυθμης λειτουργίας των ΑΕΙ

Από την Καθημερινή

Χωρίς άλλα σχόλια, αλλά με πολλή θλίψη-και αγανάκτηση- για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία στο βωμό του λαϊκισμού και της δήθεν "δημοκρατίας" στα Ανώτατα Ιδρύματα.

Πριν από τέσσερα χρόνια, προσήλθαμε στα Συμβούλια Ιδρύματος (Σ.Ι.) των πανεπιστημίων, καθηγητές και ερευνητές από επιστημονικά ιδρύματα όλου του κόσμου και από την Ελλάδα, με ενθουσιασμό και διάθεση προσφοράς. Σήμερα, πολλοί από μας απορρίπτουν την παράταση θητείας και αποφασίζουν να αποχωρήσουν. Βλέπουμε με θλίψη και αγωνία ότι καθόλου δεν έχει διασφαλισθεί το πρωταρχικό ζητούμενο για το μέλλον της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη χώρα, ήτοι η απρόσκοπτη λειτουργία των ιδρυμάτων, με τήρηση των νόμων. Αναρωτιόμαστε μάλιστα μήπως έπρεπε να είχαμε θέσει εξαρχής ως όρο συμμετοχής μας την εξάλειψη των φαινομένων ανομίας, μιας χρόνιας παθολογίας που επί δεκαετίες υπονομεύει την εκπαίδευση και έχει βαθιές πολιτικές ρίζες.

Στη διάρκεια της θητείας μας διαπιστώσαμε διάχυτη περιφρόνηση κανόνων και συχνή καταπάτηση κάθε έννοιας τάξεως και αλληλοσεβασμού. Η απαράδεκτη κατάσταση που κυριαρχούσε και κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, με ασυδοσία, παραβίαση νόμων, έλλειψη σεβασμού σε θεσμούς και πρόσωπα, ήταν μόνιμο εμπόδιο για την προώθηση των στόχων μας.

Πρώτη ενδεικτική εκδήλωση ήταν η βίαιη διάλυση από «σπουδαστές» του δείπνου γνωριμίας μας, με την ανοχή αν όχι και τη σιωπηλή αποδοχή των υπεύθυνων αρχών. Φάνηκε από την αρχή ότι πολλοί στη Διοίκηση και στην Πολυτεχνειακή Κοινότητα θεώρησαν τα Σ.Ι. όχι ως εργαλεία προόδου για τα ΑΕΙ αλλά ως ενοχλητικούς μοχλούς ανατροπής των ανομολόγητων και άνομων ισορροπιών, που συμπεριλαμβάνουν και σιωπηρή αποδοχή μιας «συνδιοίκησης» με αυθαίρετες οργανωμένες ομάδες.

Μας προξενεί κατάπληξη ότι θεωρείται αναπόφευκτη αυτή η κατάσταση, όμοια της οποίας δεν έχουμε συναντήσει ούτε σε πανεπιστήμια τριτοκοσμικών χωρών. Απορούμε με την απάθεια, ανοχή, και τελικά αποδοχή της από την Πανεπιστημιακή Κοινότητα, ακόμα και από διδάσκοντες ή φοιτητές που υποφέρουν εξαιτίας της. Φοβούμαστε ότι η συνέχισή της θα εκμηδενίσει και ό,τι θετικό υπάρχει στα πανεπιστήμια της χώρας.

Οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες ενέπνευσαν πολλούς επιστήμονες να προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους μέσω των Σ.Ι. ως προωθητικής δύναμης αλλαγών. Ατυχώς, η στάση πολλών πρυτανικών και λοιπών ακαδημαϊκών αρχών ήταν εξαρχής ενδεικτική αδιαφορίας έως και συγκεκαλυμμένης περιφρόνησης. Ο θεσμός απειλούσε παγιωμένες ισορροπίες στις οποίες περιλαμβάνονται ακόμα και οι οχλοκρατικές συνθήκες λειτουργίας πανεπιστημιακών οργάνων, όπως η Σύγκλητος. Το Σ.Ι. του ΕΜΠ ήταν υπό δίωξη και συνεδρίαζε κρυφά, ενώ η Διοίκηση ποτέ δεν ενήργησε ώστε να εκλεγεί ο εκπρόσωπος των φοιτητών που θα αποτελούσε το 15ο μέλος του, σύμφωνα με τον νόμο. Οι κυβερνήσεις μετά το 2012 κλάδεψαν πολλές από τις αρχικές μεταρρυθμίσεις και υπέσκαψαν τον θεσμό των Σ.Ι. Ελάχιστοι από τον πολιτικό κόσμο, αλλά και από την κοινωνία γενικότερα, υποστήριξαν τη μεταρρύθμιση, που, ενώ είχε ψηφισθεί μαζικά, αγνοήθηκε και υπονομεύτηκε. Από τις αρχές του 2015 προαναγγέλθηκε η κατάργηση των Σ.Ι., πράγμα που αναπόφευκτα τα οδήγησε σε περαιτέρω απαξίωση. Εξάλλου, οι εποικοδομητικές προτάσεις τους αγνοήθηκαν εντελώς.

Η ελεύθερη παιδεία προϋποθέτει δημοκρατικό διάλογο. Το δικαίωμα σε αυτήν δεν νοείται χωρίς την υποχρέωση των εμπλεκομένων για σεβασμό και προστασία της πολυφωνίας, της δημόσιας περιουσίας, και όλων όσοι παρέχουν και λαμβάνουν αυτή την ελεύθερη παιδεία.

Δεν είναι δυνατόν, κάθε φορά που υπάρχουν διαφορές απόψεων, να καταστρέφεται δημόσια περιουσία, να εμποδίζονται οι διαδικασίες διδασκαλίας και έρευνας, να καταλαμβάνονται και να κλείνουν τα πανεπιστήμια, να κινδυνεύουν ακόμα και ζωές. Δεν γίνεται ακαδημαϊκή δουλειά σε περιβάλλον αισθητικής ρύπανσης, με χώρους ρυπαρούς και απωθητικούς, με απειλητικές επιγραφές παντού. Αν θέλουμε πραγματικά δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο, τότε πρέπει να το προστατεύσουμε όλοι: πολιτεία, διοίκηση, εργαζόμενοι, δάσκαλοι, φοιτητές, αλλά και οι πολίτες που πληρώνουν φόρους για τη λειτουργία του.

Τουλάχιστον για τα θέματα ανομίας, οι λύσεις είναι γνωστές στα περισσότερα μέρη του κόσμου: αυστηροί κανόνες για τη φοίτηση και τις εξετάσεις, μηδενική ανοχή (δηλαδή απώλεια της φοιτητικής ιδιότητας) σε περιπτώσεις σοβαρών ακαδημαϊκών ή άλλων παραπτωμάτων, όπως καταστροφή περιουσίας ή βίαιη παρακώλυση πανεπιστημιακών λειτουργιών. Κατ’ επέκτασιν, το ίδιο ισχύει και για καθηγητές και εργαζομένους που υποπίπτουν σε σοβαρά παραπτώματα. Αν εφαρμοσθούν σωστά, θα συμβάλουν σημαντικά στην έννομη και Α, παράλληλα με την πλήρη αυτοδιοίκηση, αξιοκρατία και θεσμοθετημένη αξιολόγηση μαθημάτων, διαδικασιών, φοιτητών και καθηγητών.

Εκτιμούμε ότι τα παραπάνω είναι πρωταρχικής σημασίας, με διαφορά απ’ όλα τα άλλα. Δεν θα αποκατασταθεί η εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων και ματαίως θα ελπίζουμε σε ακαδημαϊκή αναβάθμιση, αν δεν θεραπευθούν.

*Ο κ. Αντώνης Εφραιμίδης είναι Distinguished University Professor and Cynthia Kim Eminent Professor of Information Technology, University of Maryland, USA.
**Ο κ. Μιχάλης Σιδέρης είναι President, International Union of Geodesy and Geophysics, Professor, Department of Geomatics Engineering, University of Calgary, Canada.
***Ο κ. Κίμων Χατζημπίρος είναι καθηγητής Οικοσυστημάτων και Διαχείρισης Περιβάλλοντος σε Πλαίσιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης στο ΕΜΠ.

The Buried Giant του Kazuo Ishiguro

Σήμερα τέλειωσα το μυθιστόρημα “The Buried Giant” του Kazuo Ishiguro, που με είχε γοητεύσει με ένα προηγούμενο βιβλίο του, το “Never Let Me Go”.

Αυτό δεν με ενθουσίασε στον ίδιο βαθμό, αλλά δεν παύει να είναι ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα. Σε πρώτο επίπεδο είναι μια απλή μυθοπλασία, στα πλαίσια ιστορικής φαντασίας, ένα μελαγχολικό ταξίδι στα χρόνια της Αγγλίας μετά τον Αρθούρο, έχοντας μάλιστα δράκοντες, ξωτικά και ιππότες. Βασικοί πρωταγωνιστές ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, που ξεκινούν ένα μακρινό ταξίδι για να βρουν τον χρόνια χαμένο γιο τους. 

Σε ένα δεύτερο επίπεδο είναι μια αλληγορία για τη μνήμη των ανθρώπων, αλλά και των εθνών, για τα πράγματα που επιλέγουμε να θυμόμαστε και επομένως και να ξεχνάμε, για τη συζυγική αγάπη και την πορεία μας προς το τελευταίο ταξίδι.

Ο συγγραφέας αφήνει για το τέλος την αποκάλυψη σημαντικών στοιχείων της μυθοπλασίας, και αυτό κάνει ένα μεγάλο μέρος του έργου να φαίνεται δίχως νόημα και βαρετό, αλλά θεωρώ ότι γενικά αποζημιώνει τον αναγνώστη.

Θα κλείσω παραθέτοντας αμετάφραστο το τελευταίο μέρος της κριτικής του βιβλίου από τον κριτικό των New York Times Neil Gaiman, επειδή θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό εκφράζει και τη δική μου πρόσληψη του βιβλίου.

“Ishiguro is not afraid to tackle huge, personal themes, nor to use myths, history and the fantastic as the tools to do it. “The Buried Giant” is an exceptional novel, and I suspect my inability to fall in love with it, much as I wanted to, came from my conviction that there was an allegory waiting like an ogre in the mist, telling us that no matter how well we love, no matter how deeply, we will always be fallible and human, and that for every couple who are aging together, one or the other of them — of us — will always have to cross the water, and go on to the island ahead and alone.”

Ο Julian Barnes για τον Dmitri Shostakovich

Έχω καιρό να γράψω κάτι, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν γεγονότα που αξίζουν σχολιασμό ή πράγματα που διάβασα και με εντυπωσίασαν. Απλά υπάρχει διακύμανση της διάθεσης για σχολιασμό και “μοίρασμα”. 

Ας είναι. Αυτό τον καιρό διαβάζω μεταξύ πολλών άλλων το βιβλίο του Julian Barnes “The Noise of Time”, που αναφέρεται στο μεγάλο Ρώσο συνθέτη Dmitri Shostakovich και τις ταλαιπωρίες που υπέστη από το καθεστώς του Στάλιν.

Σε μια συνέντευξή του ο συγγραφέας λέει για τον συνθέτη:

“Κατά κάποιον τρόπο, όπως τον κατανοώ, εκεί προς το τέλος της ζωής του, ανυπομονεί να πεθάνει, ώστε να υπάρχει μόνο η μουσική του. Έτσι δε θα έχει να κάνει με αυτό το άχαρο πράγμα που λέγεται ζωή, και ακόμη περισσότερο τα φοβερά πράγματα που λέγονται πολιτική και εξουσία. Και η μουσική θα ξεφύγει από τις κοινωνικές συνθήκες που τη γέννησαν.”