Φωνές που χρειάζονται (αλλά ποιος τις ακούει;)

Ένα κείμενο του ποιητή Μανόλη Πρατικάκη, από το Protagon.gr

Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη κρίση προέρχεται από το ρήμα κρίνω, έχει την ίδια ρίζα με τη διανοητική κρίση, την κριτική απέναντι στα πράγματα, την κριτική του ορθού λόγου με την οποία στοχαζόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

Η κρίση που περνάει η χώρα μας είναι κρίση πρωτίστως συνειδησιακή, αξιακή, γιατί για πολλές 10ετίες ζούσαμε με τρομερές αυταπάτες. Χωρίς μια τέτοια θεμελιακή κρίση δεν μπορούν να γίνουν θεμελιακές ανατροπές, ενός λαού και ενός Έθνους  που ζούσε ουτοπικά με κάθε λογής ψευδαισθήσεις. Η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα, όσο δραματική κι αν είναι, είναι το επιφαινόμενο. Αν κάποιος μαγικός μηχανισμός μας έλυνε το οικονομικό πρόβλημα, μάλλον θα μας έκανε κακό, γιατί θα κουκούλωνε τις ουσιαστικές παθογένειες και τις γενεσιουργές τους αιτίες, δηλ. έναν διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό, αναποτελεσματικό και αναξιόπιστο με το προσωπικό που το στελεχώνει το ίδιο διεφθαρμένο και άπληστο.

Ο Νεοελληνικός βίος χτίστηκε σε σαθρά θεμέλια, πρωτίστως αξιακά και πνευματικά. Οργανώθηκε πάνω στις οθωμανικές αρχές του ρουσφετιού, της συναλλαγής και της παντελούς έλλειψης Αξιοκρατίας. Κυριάρχησαν ο εύκολος πλουτισμός και η άκρατη υλοφροσύνη. Η πλήρης ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών, η ατιμωρησία και η αυθαιρεσία σε όλα τα επίπεδα. Η εξ υπαρχής παραγραφή κάθε προαναγγελθέντος σκανδάλου. Ο επαίσχυντος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Τα τσιφλίκια και τα τσιτάτα των πολιτικών, με όλη την κλιμάκωση, έως τον τελευταίο πολίτη, συνυπεύθυνο και συνένοχο, στη δική του μικρή κλίμακα. Ο ψηφοφόρος που εκβιάζει τον κομματάρχη αν δεν διορίσει παράνομα την κόρη του. Ο κομματάρχης που εκβιάζει το βουλευτή, ο βουλευτής τον υπουργό, έως την κορυφή της πυραμίδας. Βλέπετε είναι πάντα παρόν το φάντασμα της επάρατης επανεκλογής και ο δαίμων του πολιτικού κόστους. Αυτή αποτελεί την ιδεολογική τους πλατφόρμα. Τα άλλα ιδεολογήματα και δημοκρατικά ιδεώδη είναι το προπέτασμα καπνού τα ψεύτικα μεγάλα λόγια. Τα λόγια του ποιητή: «Ελευθερία, Ανάπηρη πατρίδα μου πάλι σου τάζουν». Και ενώ η πεφωτισμένη Αριστερά διατείνεται (και δικαίως) ότι είναι μέσα στα συμφραζόμενα του καπιταλισμού, όλη αυτή η παθογένεια να μπαίνει το κέρδος πάνω από όλες τις αξίες και όχι ο άνθρωπος, συμμετέχει και η ίδια σ’ αυτό το επάρατο παιχνίδι. Και όλοι εμείς οι δήθεν αθώοι, γιουρούσι στην εμποροπανήγυρη της ματαιοδοξίας και της ρουσφετολογίας. Ο Νεοέλληνας είναι φύσει ετερομομφικός.  Πάντα φταίνε οι άλλοι. Αλλά το μεγάλο φαγοπότι στο φόρτε του. Με δανεικά; Και γιατί όχι ρε φιλάρα; Θα του πει ο ευφυέστατος Ελληναράς. Τα 4Χ4 στην πλήρη τους οίηση!

Φτάνει, ως εδώ. Ήρθε η ώρα της αλήθειας. Αλλά πώς να στερηθούμε όντας πρωταθλητές παχυσαρκίας. Και παρ’ ότι το καράβι «Ελλάς» αρχίζει να ποντίζεται ακόμη και τώρα, με τεράστια προσχηματικά τερτίπια, με ομιχλώδεις μεγαλοστομίες και επαναστατικές  μπροσούρες γραμμένες με χοντροκομμένη οίηση, τα μειράκια αντί να απαντούν, ρητορεύουν. Αντί να πράττουν, το ρίχνουν στην καταγγελτική κριτική και στις δαιμονοποιήσεις των κακών, έχοντας κατά νου, όχι πως θα σώσουν την χώρα, αλλά πώς να μη μπει στο περίφημο «κάδρο» το μαγαζάκι τους. Δεν θέλουν να κυβερνήσουν γιατί ο αφελής λαός θα τους εντάξει στη χορεία των κακών. Και τότε αλίμονο, θα μειωθούν τα ποσοστά τους. Το βλέπει κανείς  πίσω απ’ τα λόγια τους ποια είναι η ιερή τους αγωνία. Γιατί το να κυβερνάς κοστίζει και φθείρει κι επιπλέον σου καίει τα φτερά της «επαναστατικότητας». Αυτό είναι το ουσιώδες. Τι, για πατρίδες να μιλάμε τώρα; Το διακύβευμα είναι η πρωτιά.

Έγινε ένα μεγάλο κακό τα τελευταία χρόνια και πάμε να το αντιμετωπίσουμε με ένα μεγαλύτερο κακό; Δεν μπορούμε νηφάλια, συλλογικά, με εθνική συνείδηση να βρούμε το μικρότερο κακό, που λέει ο Σεφέρης; Δεν οφείλουμε να σεβαστούμε τις αβάσταχτες θυσίες ενός ολόκληρου λαού, που βρίσκεται ο μισός στο βάραθρο; Δεν πρέπει να σβήσουμε πρώτα τη φωτιά κι ύστερα να αλλάξουμε την εσωτερική διαρρύθμιση;

Σε βάθος χρόνου η κρίση αυτή θα καταστεί γόνιμη, οδηγώντας μας σε έναν εκ βαθέων αναστοχασμό. Σε μια ολική αυτοαναίρεση και αμφισβήτηση όλων των καταστατικών στερεοτύπων και δεδομένων, που έχουν διαβρώσει τις θεμελιώδεις συνιστώσες της ζωής. Κυρίως τις σχέσεις Ατομικού – Συλλογικού. Στην αρχαία Αθήνα, κάθε πολίτης «σήκωνε την πόλη στους ώμους και πήγαινε». Εκείνους που δεν συμμετείχαν στα κοινά, τους αποκαλούσαν περιφρονητικά ιδιώτες. «Ιδιωτεία» (με ει), που θα πει μικρονοϊκούς, ανόητους, κρετίνους. Οι περισσότεροι Νεοέλληνες, όντας απαθή ενεργούμενα της ιστορίας, μοιάζουν μ’ εκείνους και γι’ αυτό, προς το παρόν το «Εγώ» των Ελλήνων είναι κατά χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα μεγαλύτερο από την ίδια την Ελλάδα.

Κάθε μεγάλη κρίση γεννά ένα θεμελιακό ρήγμα, με οδυνηρές συνέπειες για τη θεσμοθετημένη τάξη των πραγμάτων μιας ορισμένης εποχής. Είναι ένα είδος σεισμού που με τις τεκτονικές δονήσεις του καταρρέουν όλα τα σαθρά οικοδομήματα, που συντηρούσε ο παρασιτισμός και η Ανομία… κάθε καταστροφή δημιουργεί πανικό και δάκρυα, αλλά βαθιά μέσα της εμπεριέχει μια μικρή ή μεγάλη Αναγέννηση.

Η ηρακλείτεια ρήση «Πόλεμος πάντων πατήρ» αυτό διδάσκει και επισημαίνει. Είμαι φύσει αισιόδοξος. Υπάρχει νομοτελειακή ακμή και παρακμή. Πιστεύω στην αρχή της Εναντιοδρομίας. Το παλιό που φεύγει φέρνει το καινούργιο. Αλλά όχι με μοιρολατρία. Οφείλουμε όλοι μαζί να υψώσουμε το ανάστημά μας με λογισμό και όνειρο, με ανιδιοτέλεια και σωφροσύνη, αφήνοντας κατά μέρος τα επί μέρους και προσωπικά, σε μια έξοδο, τραβώντας ενάντια στους φαρισαϊσμούς. Για τις μελλοντικές γενιές η κρίση θα κάνει καλό. Αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοήσουμε τις αβάσταχτες θυσίες των απόρων ανθρώπων. Αυτές τις οριζόντιες σπαθιές επάνω στα κεφάλια των γηραιών συνταξιούχων, που δεν μπορούν να περιμένουν. Των ανέργων των ανήμπορων που δεν έχουν το προνόμιο να ελπίζουν στο μέλλον. Είναι χιλιάδες που δεν μπορούν να περιμένουν. Αυτούς πρέπει να σκεφτόμαστε και γι’ αυτούς πρέπει ν’ αποκτήσει στοχασμό και βαρύτητα η βούλησή μας. Είναι καιρός να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες μαγικές προσδοκίες που χαϊδεύουν απατηλά τα αυτιά των απλών και απελπισμένων ανθρώπων. Ο δρόμος είναι μακρύς, αρκετά μακρύς. Και οφείλουμε να βάλουμε φρόνηση πριν ασπρίσουν τα μαλλιά μας όπως λέει ο Σαίξπηρ.

Για να είμαστε σοβαροί δεν μπορούμε να αθετούμε διεθνείς συμβάσεις και υποχρεώσεις, με συνέπεια να καταντούμε διεθνώς αναξιόπιστοι. Μπορούμε όμως όλοι μαζί, με ευθύνη και ανυποχώρητη μαχητικότητα στις διαπραγματεύσεις, να αλλάξουμε δραστικά τους όρους και τις συνθήκες αποπληρωμής του αβάσταχτου χρέους, στον μέγιστο βαθμό, αμοιβαία και όχι μονομερώς, θέτοντας δραστικά, τώρα που οι συνθήκες πάνε να ωριμάσουν, το θέμα της ανάπτυξης, έχοντας στο πλευρό μας τώρα νέους συμμάχους, που δεν επιμένουν στην αποτυχημένη «συνταγή» της διαρκούς υφεσιακής λιτότητας, που αναπαράγει την ύφεση. Και ταυτόχρονα ανακτώντας τη χαμένη αξιοπιστία, αλλά κυρίως ανακουφίζοντας έναν ασθμαίνοντα λαό που βρίσκεται σε κατάσταση εξαθλίωσης και πανικού. Δεν μπορούν οι εκπρόσωποι της πολιτικής σκηνής να παίζουν με τις λέξεις, να κρύβονται πίσω από τις λέξεις, για να μεγιστοποιούν τις διαφορές και την ασυνεννοησία, σε ένα θέατρο του παραλόγου, που παίζεται εδώ και μήνες, πάνω στα συντρίμμια αυτών που τάχα τα συμφέροντα εκπροσωπούνε. Παρακολουθείστε ένα Panel στην T.V. είναι ομιλίες, κωφαλάλων. Δεν προσεγγίζουν αυτά που τους ενώνουν σε αυτή την εθνική κρίση, τη μεγαλύτερη της πρόσφατης ιστορίας. Φανατικοί και διαπρύσιοι, αφηγούνται τάχα το χάος που τους χωρίζει, για μικρόψυχους σκοπούς.

Πίσω από τη ρητορική τους, διακρίνεις ολοφάνερα τις σκιές του ψεύδους ενός ανεύθυνου κομματικού οπορτουνισμού. Τάχα σε έναν πραγματικό πόλεμο (μήπως σε εμπόλεμη ζώνη δεν ζούμε), που θα απειλούσε τη χώρα μας, με την ίδια νηφαλιότητα, σύνεση και σωφροσύνη θα αντιδρούσαν οι ταγοί του έθνους; Αυτό είναι το ήθος της κουλτούρας τους; Δεν διδάχτηκαν τίποτα από τη μεγαλειώδη, σοφή, ηρακλείτεια ρήση: «Του Λόγου δ’ σόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ίδιαν έχοντες φρόνεσιν = Ενώ ο Λόγος είναι κοινός για όλους. Ο καθένας νομίζει πως έχει τη δική του φρόνηση», κατέχοντας τη μοναδική αλήθεια «κάτοχος πάντων των φώτων».

Δεν είναι καιρός για εύκολους ηρωισμούς, για ρητορείες και λεονταρισμούς, σε καιρούς που τα προβλήματα μαστίζουν όχι μόνον εμάς, αλλά πολύ μεγαλύτερα και πολύ πιο αναπτυγμένα έθνη.

Με όλο το σεβασμό, δεν είναι η στιγμή να κατεβάσουμε τη Γερμανική Σβάστικα Μ. Γλέζο από την Ακρόπολη. Αλλά να υποστείλουμε τη σημαία της δικής μας μισαλλοδοξίας και του δικού μας Αμοραλισμού μέσα σε αυτή τη νύχτα των Αφρόνων.

Αδύναμοι άνδρες και πιστές γυναίκες

Ο καθηγητής Sergey Gavrilets υποστηρίζει μια θεωρία, που προέκυψε με τη χρήση ενός μαθηματικού μοντέλου, και που εξηγεί την επικράτηση της μονογαμικής σχέσης στον άνθρωπο.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη θεωρία του οι πιο αδύνατοι άνδρες στις κοινωνίες των πρωτόγονων ανθρώπων, αυτοί που δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους λεγόμενους "άλφα" άνδρες, δηλαδή τους ισχυρούς, άρχισαν να εφαρμόζουν μια διαφορετική τακτική στη σύναψη σχέσεων, η οποία είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά: α) τη συμμετοχή στην ανατροφή των παιδιών (που ήταν καθαρά υπόθεση των γυναικών) και β) την επιλογή "πιστών" ερωτικών συντρόφων, ώστε να είναι σίγουροι ότι ανατρέφουν τα δικά τους παιδιά.

Όταν εφήρμοσε αυτά τα χαρακτηριστικά στο μοντέλο του, μπόρεσε να αποδείξει ότι τότε άρχισαν να δημιουργούνται ισχυροί δεσμοί ανάμεσα στα ζευγάρια. Μετά η εξέλιξη πήρε το δρόμο της και ο τύπος αυτός ανδρών και γυναικών άρχισε να επικρατεί. " Η πιο σημαντική σεξουαλική επανάσταση στο είδος μας άρχισε πάρα πολύ νωρίτερα από ότι νομίζαμε" λέει ο Καθηγητής.

Δύσκολη απόφαση; Μη σκέφτεσαι ελληνικά!

Βρίσκεσαι σε πολύ δύσκολη θέση! Πρέπει να πάρεις μια πολύ σοβαρή, καθοριστική για το μέλλον σου απόφαση. Το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι...και είσαι έτοιμος να αποφασίσεις.

Οι επιστήμονες, λένε: Στοπ! Αν γνωρίζεις κάποια άλλη γλώσσα, εκτός από τη μητρική σου, προσπάθησε να σκεφτείς το πρόβλημά σου σε αυτή την άλλη γλώσσα! Η απόφασή σου τότε έχει πολλές πιθανότητες να είναι σωστότερη!!

Αυτό ακριβώς έδειξε μια πρόσφατη έρευνα. Άνθρωποι που γνωρίζουν περισσότερο από μια γλώσσες φαίνεται ότι παίρνουν πιο σωστές αποφάσεις όταν σκέφτονται σε μια άλλη γλώσσα πλην της μητρικής τους. 

Ο μηχανισμός δεν είναι απόλυτα γνωστός, αλλά φαίνεται ότι έχει να κάνει με τι μικρότερη "συναισθηματική" επένδυση που έχουν οι σκέψεις μας όταν γίνονται σε μια άλλη γλώσσα και επομένως μας κάνει να παίρνουμε σωστότερες αποφάσεις!

Για ξεσκονίστε τα αγγλικά, γερμανικά ή γαλλικά σας (πχ Ολλαντρεού) πριν πάτε να ψηφίσετε!

Ένα ψυχιατρικό φάρμακο εναντίον της λευχαιμίας!

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην επιτυχή φαρμακευτική αντιμετώπιση της οξείας λευχαιμίας είναι η υποτροπή της, δηλαδή η επάνοδος της νόσου μετά την αρχική "αποτελεσματική" θεραπεία. Ο κυριότερος λόγος της υποτροπής είναι η αδυναμία των φαρμάκων που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας να καταπολεμήσουν τα λεγόμενα αρχέγονα λευχαιμικά κύτταρα, που είναι μεν λίγα σε αριθμό, αλλά έχουν τη δυνατότητα να αναπαραγάγουν τη νόσο, επειδή και δεν καταστρέφονται από τη χημειοθεραπεία, αλλά και έχουν μεγάλη ικανότητα να πολλαπλασιάζονται.

Στόχος σήμερα των ερευνητών της νόσου είναι η ανακάλυψη φαρμάκων, που δρουν ειδικά εναντίον αυτών των αρχέγονων λευχαιμικών κυττάρων. Μια ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο MacMaster του Hamilton του Καναδά διαπίστωσε ότι ένα γνωστό από χρόνια αντιψυχωσικό φάρμακο, η θιοριδαζίνη (στην Ευρώπη κυκλοφορεί ως Melleril) έχει αυτή την εξαιρετική ιδιότητα και ότι μάλιστα φαίνεται να δρα με τον ίδιο μηχανισμό, όπως και στον εγκέφαλο, δηλαδή μπλακάροντας τους υποδοχείς ντοπαμίνης. 

Η σχετική εργασία έχει δημοσιευτεί στο έγκυρο περιοδικό Cell και έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά και ελπίδες ότι σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα που ήδη χρησιμοποιούνται θα οδηγήσει σε ένα σημαντικό βήμα στην αντιμετώπιση αυτής της τόσο σοβαρής νόσου.

Η πληροφορία και πως αυξάνεται με το χρόνο

Τα μεγέθη που παραθέτω είναι σίγουρα εντυπωσιακά. Αφορούν το ποσόν της παραγόμενης πληροφορίας* οποιασδήποτε μορφής.

Έχει υπολογιστεί ότι από την αρχή του πολιτισμού (περίπου 5000 χρόνια πριν) μέχρι το 2003 η ανθρωπότητα παρήγαγε συνολικά 5 εξαμπάιτς (δισεκατομμύρια γιγαμπάιτς) πληροφορίας. Από το 2003 μέχρι το 2010 αυτό το ποσόν πληροφορίας παράγονταν μέσα σε 2 μόνο μέρες. Μέχρι το 2013 αυτό το ποσόν πληροφορίας θα παράγεται κάθε 10 λεπτά! 

Δηλαδή σήμερα μέσα σε μερικές ώρες αθροίζεται περισσότερη πληροφορία από όση υπάρχει σε όλα τα βιβλία που έχουν γραφεί μέχρι σήμερα!

* Υπάρχουν πολλοί ορισμοί της έννοιας "πληροφορία". Σύμφωνα με έναν από αυτούς πρόκειται για μια αλληλουχία συμβόλων, που αποτυπώνουν ή μεταδίδουν ένα μήνυμα. 

Ένας άλλος ορισμός είναι κείνος που τη θέλει ως: στοιχείο γνώσης που μετουσιώνει και δίνει αξία στα πράγματα, τα οποία αποκτούν έτσι σημασία.

Το τέλος του «έλα μωρέ»

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο του συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη από το Protagon.gr

Πιστεύω ότι έχει δίκηο σε όσα γράφει, αν και μάλλον "ομιλεί σε ώτα μη ακουόντων".

Σύμφωνα με τις πρώτες δημοσκοπικές ενδείξεις, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο ελληνικός λαός να επαναλάβει στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 το λάθος που έκανε τον Οκτώβριο του 2009. Μόνο που τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά, και το δεύτερο λάθος, το δις εξαμαρτείν, δεν θα είναι επανορθώσιμο.

Και τότε και τώρα, πίσω από το λάθος βρίσκεται ένα ψέμα. Στις εκλογές του 2009, αυτό εκφράστηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που πρόβαλε για να αντιμετωπίσει την πένθιμη προειδοποίηση του Κώστα Καραμανλή ότι η χώρα έπρεπε να αρχίσει αμέσως να περιορίζει τις δαπάνες της. Σήμερα, το ψέμα προωθείται, σε διάφορες παραλλαγές, από τα τρία κόμματα της δημαγωγίας, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητους Έλληνες και Χρυσή Αυγή, που προβάλλουν μια συγκαλυμμένη παραλλαγή του παπανδρεϊκού συνθήματος, προσαρμόζοντάς το, το καθένα με τον τρόπο του, στο ρητορικό ιδίωμα του οργισμένου λαϊκισμού. Γιατί και τα τρία κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή, λένε ουσιαστικά το ίδιο πράμα, ότι δηλαδή «λεφτά υπάρχουν», και αν εκλέξουμε αυτά θα μας τα δώσουν. Η εκλογική τους δύναμη, όπως αποτυπώθηκε στις τελευταίες εκλογές, αλλά και το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι που έχουν ως πρώτη επιλογή ένα από αυτά, έχουν ως δεύτερη και τρίτη πάλι ένα από αυτά, και όχι τα υπόλοιπα κόμματα, μας επιβεβαιώνουν την παλιά αλήθεια ότι οι άνθρωποι προτιμούν να παρηγορούνται πιστεύοντας σε ένα αισιόδοξο, έστω και εντελώς μη-ρεαλιστικό όνειρο, από το να αποδέχονται τη σκληρή πραγματικότητα. Η επιλογή του ονείρου αντί της πραγματικότητας είναι απόλυτα ανθρώπινη. Αλλά όπως κάποιες απολύτως ανθρώπινες επιλογές, είναι εντελώς καταστροφική.

Ως προς τους λόγους που «λεφτά υπάρχουν», οι ρητορικές στρατηγικές των τριών κομμάτων που πουλάν ελπίδα με αντάλλαγμα ψήφους (δηλαδή εξουσία) διαφέρουν. Ο κ. Τσίπρας λέει ότι λεφτά υπάρχουν γιατί θα τα απαιτήσει από τους Ευρωπαίους με τον τσαμπουκά του, και τις τεχνικές που έμαθε μικρός στην ΚΝΕ, στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων. Ότι, με άλλα λόγια, θα απειλήσει τους κουτόφραγκους, όπως άλλωστε έχει ήδη αρχίσει να το κάνει, κι αυτοί τελικά θα υποταγούν στο θέλημά του, έντρομοι μην τυχόν και βγει η Ελλάδα από το Ευρώ και χάσει η Βενετιά βελόνι. (Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από πολλές φωνές, από τις οποίες πολλές πρεσβεύουν ότι πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη «των μονοπωλίων και του κεφαλαίου» και να γυρίσουμε στη δραχμή• αλλά αυτές προεκλογικά σιωπούν επιμελώς.) Ο κ. Καμμένος, από την άλλη, φαίνεται να λέει, αν τον καταλαβαίνω καλά (που δεν είναι πάντα εύκολο) ότι τα λεφτά υπάρχουν στο υπέδαφος, ή στους Ρώσους ή στους Κινέζους ή σε κάποια άλλη χώρα, και εν πάση περιπτώσει θα το λύσει και δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε, γιατί είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες και όλα τα άλλα βολεύονται. Και όσο για τον κ. Μιχαλολιάκο, αυτός υπερθεματίζει, λέγοντας ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, άρα δεν τίθεται ζήτημα.

Και οι τρεις απόψεις είναι εξόχως αισιόδοξες και εξόχως μη-ρεαλιστικές. Αυτό δε χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβεις: Πρώτον, γιατί οι ευρωπαίοι ηγέτες μας έχουν πει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν πρόκειται να δεχτούν κανένα συμβιβασμό, και η τήρηση των δεσμεύσεών μας είναι απαρέγκλιτος όρος της παραμονής μας στην Ευρώπη. (Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι απογοητεύτηκε από την επανάληψη αυτού του μηνύματος από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας, που είχε προσπαθήσει μετεκλογικά να μας τον παρουσιάσει ως ομόβαθμό του, κι έτσι τον είπε «Ολανδρέου», για να σκάσει απ’ το κακό του• κι έτσι τελικά τα βρήκε με τον ιδεολογικό του σύντροφο, τον ακροαριστερό Μελανσόν του 11%, μεταμορφωνόμενος ο ίδιος προφανώς σε «Τσιπρανσόν».) Δεύτερον, γιατί πετρέλαια, φυσικά αέρια, κ.λπ. δεν έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, και η διαβεβαίωση του κ. Καμμένου ότι αυτό θα συμβεί μόλις το απαιτήσει δε μας καθησυχάζει• ούτε βέβαια και οι Ρώσοι έχουν καμιά διάθεση να μας στηρίξουν εκτός Ευρώπης (το ξεκαθάρισε άλλωστε ο κ. Μεντβέντεφ), οι δε Κινέζοι, και καλά κάνουν οι άνθρωποι, δε δανείζουν φράγκο χωρίς δρακόντειες εγγυήσεις. (Θυμίζω τις διαπραγματεύσεις για το λιμάνι του Πειραιά.) Και, τρίτον, μπορεί μεν να ισχύει, για όσους το πιστεύουν, ότι είμαστε λαός αθάνατος, ανώτερος, ακατάβλητος, αλλά αυτό δε μας προφυλάσσει από την πτώχευση, γιατί αν μας προφύλασσε δε θα είχαμε πτωχεύσει τρεις φορές στο παρελθόν.

Φυσικά, ό λόγος που πολλοί συμπολίτες μας επιλέγουν τα κόμματα της ψεύτικης ελπίδας δεν είναι ότι στερούνται της ευφυΐας να καταλάβουν την παγίδα της ρητορικής τους. Ο λόγος είναι πολύ πιο θλιβερός, αλλά και πάλι ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος. Συγκεκριμένα, ότι κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν να αγνοήσουν την προφανή αλήθεια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένας ασθενής αποφεύγει τις προειδοποιήσεις των γιατρών του, ή ένας τζογαδόρος τις πιθανότητες, που είναι συντριπτικά εναντίον του. Και η άγνοια των ψηφοφόρων έχει το ίδιο ακριβώς κίνητρο με των άλλων δυο περιπτώσεων: ότι η αλήθεια είναι δυσάρεστη, και προτιμούν να αφήσουν το θυμικό τους, εν προκειμένω την ελπίδα, να κυριαρχήσει πάνω στη διάθεση για αντικειμενικότητα.

Το ότι οι άνθρωποι γενικώς προτιμούν τα καλά νέα από τα κακά δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε περίεργο. Αυτό που παραξενεύει, στην περίπτωση των επικείμενων εκλογών, είναι η ιδιαίτερη εμμονή με την οποία πολλοί επιμένουν να αγνοούν την πραγματικότητα υπέρ της παρηγοριάς και της ελπίδας, έστω κι αν την έχουν πατήσει τόσο πρόσφατα, και τόσο σοβαρά, πιστεύοντας τον προηγούμενο έμπορο ελπίδας που έταζε ότι «λεφτά υπάρχουν».

Κι όμως, αν το σκεφτούμε λιγάκι, η εθελοτυφλία αυτή δεν είναι τόσο περίεργη, κι αυτό γιατί οφείλεται, απλούστατα, στην συνήθεια των έλληνων, τη συνήθεια όλων μας δηλαδή, να ψηφίζουμε στις εκλογές χωρίς να θεωρούμε ότι το αποτέλεσμα θα έχει ιδιαίτερη σημασία στη ζωή μας. Σε αυτό, δυστυχώς, δεν είχαμε άδικο μέχρι τώρα, αφού αυτή η αίσθηση ότι «είτε τους πράσινους ψηφίσω, είτε τους γαλάζιους, το ίδιο κάνει», δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Θυμηθείτε το: και με τη Νέα Δημοκρατία και με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία τα πράγματα δεν άλλαζαν τόσο. Είτε ο ένας κυβερνούσε ή ο άλλος, δημοκρατία είχαμε, με τα χίλια στραβά της αλλά δημοκρατία, ελευθερία λόγου είχαμε, έλεγε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, η οικονομία πάνω κάτω δούλευε, το κράτος πάνω κάτω δε δούλευε (αλλά αυτό το είχαμε συνηθίσει), στην Ευρώπη είμασταν, ταξιδάκια κάναμε να ξεχνιόμαστε, διακοπές πηγαίναμε... Οι εναλλαγές των δυο κομμάτων στην εξουσία επηρέαζαν αισθητά μόνο τη ζωή των λίγων που είχαν στενές πελατειακές σχέσεις με το ένα ή το άλλο, τους «πρασινοφρουρούς» του ΠΑΣΟΚ, ή τα «δικά μας παιδιά» της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά κι αυτοί είχαν μάθει στο ρυθμό της εναλλαγής της εξουσίας και τους βόλευε κιόλας, σαν την εναλλαγή των εποχών: σαν το μυρμήγκι του Αισώπου, έτσι κι οι κομματικοί επίλεκτοι αποθησαύριζαν όταν ήταν το κόμμα τους στην εξουσία εύνοια ή χρήματα ή κάτι τέλος πάντων, και τα χαίρονταν μετά, όταν έπαιρνε τη σκυτάλη το άλλο. Αλλά τον πολύ κόσμο, εκτός από τα οργανωμένα στελέχη των κομμάτων, δεν τον ένοιαζε τόσο ποιος κυβερνούσε, αφού η ζωή του μέσου πολίτη έξι μήνες, ας πούμε, μετά μια εκλογική αναμέτρηση ήταν πάνω κάτω ίδια με έξι μήνες πριν. Άρα, ό,τι και να ψηφίζαν, δεν είχε τόση σημασία.

Αυτό όμως τώρα, για πρώτη φορά αλλάζει, και μάλιστα δραματικά. Γιατί στις ερχόμενες εκλογές είναι πολύ πιθανό το αποτέλεσμα να μεταμορφώσει ριζικά τη ζωή μας, όλων μας, και αυτό φαίνεται να μην το έχει συνειδητοποιήσει μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας. Είναι όλοι αυτοί που παρασυρμένοι από τη συνήθεια καταλήγουν συχνά στις πολιτικές συζητήσεις, όταν τους παραζορίσεις με επιχειρήματα, με ένα «έλα μωρέ, σιγά», που δείχνει πάνω από όλα ένα πράγμα: πως πιστεύουν κατά βάθος ότι αυτές τις εκλογές θα είναι σαν όλες τις προηγούμενες. Έλα όμως που δε θα είναι, κι αυτό γιατί το διακύβευμα έχει αλλάξει ριζικά. Αυτή τη φορά δεν αποφασίζουμε αν θα συνεχίσει η ζωή που μάθαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά, υπό πράσινα ή γαλάζια σημαιάκια για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά αν θα συνεχίσει ή όχι, τελεία και παύλα. Αν θα μείνουμε στην Ευρώπη ή όχι, αν θα πτωχεύσουμε ή όχι.

Οι έλληνες πολίτες δεν είναι ούτε αφελείς, ούτε ανόητοι, ούτε σε τελευταία ανάλυση καταστροφικοί: κι ο πιο αφελής κι ο πιο αδιάφορος πολιτικά, αν ήξερε ότι με τη δική του ψήφο, ειδικά τη δική του, θα τραβηχτεί η σκανδάλη που θα σημάνει τη χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρώπη, δε θα την τραβούσε ποτέ, με τίποτε. Αυτό λοιπόν που πρέπει να συνειδητοποιήσουν τώρα, να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας δηλαδή, είναι ότι το «έλα μωρέ» σε ετούτες τις εκλογές δεν ισχύει. Το αποτέλεσμά τους θα κρίνει την τύχη της χώρας για πολλές δεκαετίες—ίσως για πάντα. Το «έλα μωρέ» πάει, τελείωσε.

Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;

Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.

Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.

Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα; 

Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.

Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης. 

Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.

Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση! 

Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!

Από το πείραμα Μέρκελ στο πείραμα Τσίπρα

Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της ευρωπαϊκής πολιτικής της λιτότητας, έγραψαν και ξανάγραψαν έλληνες και ξένοι αναλυτές. 

Πειραματόζωο σε ένα πείραμα που όπως φαίνεται έχει αποτύχει. Αν και κάποιοι από τους "ερευνητές" που τα εμπνεύστηκαν εξακολουθούν να επιμένουν στην εφαρμογή του. Δεν έχει λένε ακόμη πεθάνει εντελώς το πειραματόζωο.

Και τώρα; Η ανερχόμενη πολιτική δύναμη της χώρας μας καταγγέλει το πείραμα και διακηρύσσει τον βίαιο τερματισμό του!

Σωστά θα μου πείτε. Σημασία, όμως έχει: Με ποιο τρόπο; Μα πολύ απλά με ένα νέο πείραμα!

Με την εξαιρετικά φιλόδοξη αλλά δυστυχώς ουτοπική ιδέα ότι μπορεί να γίνει η Ελλάδα μπροστάρης σε μια ριζική ανατροπή του σκηνικού σε ολόκληρη την Ευρώπη, για να μην πω στον πλανήτη!

Μια ουσιαστικά πτωχευμένη χώρα, βαθιά διχασμένη, όπως οι πρόσφατες εκλογές απέδειξαν, με πολιτικές ηγεσίες ανάξιες και με ψηφοφόρους που ψηφίζουν με σαφώς αυτοκαταστροφικά αντανακλαστικά παρασυρμένοι από τυχοδιώκτες και τζογαδόρους πολιτικούς, θα σηκώσει το ανάστημά της και θα κατασπαράξει τον συντηρητικό ευρωπαϊκό λέοντα με τον τρομερό βρυχηθμό του μυός. 

Το έχω ξαναπεί ότι μας αρέσει εμάς τους Έλληνες ο μύθος του περιούσιου λαού. Οι ξένοι για δικούς τους λόγους καλλιεργούν συχνά αυτή την ψευδαίσθηση, την τόσο αθώα και χρήσιμη για εκείνους και την τόσο καταστροφική για μας, που ζούμε σε αυτή τη χώρα. 

Τόσο καταστροφική, που ολόκληρα κόμματα στήνονται πρόχειρα πάνω στην ιδεολογία του αθάνατου ελληνισμού και πιάνουν ποσοστά-ρεκόρ με μερικές εβδομάδες ζωής, έτσι χωρίς πρόγραμμα, αλλά με πολλές κορώνες όλων των ειδών!

Άλλοι περνούν από την αφάνεια και τις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων στην απόλυτη αλαζονεία των πολλαπλών και ετερόκλητων συνιστωσών του ρεάλιτι σώου του διαγωνισμού εκφοράς της μεγαλύτερης κοτσάνας. 

Και βαδίζουμε ολοταχώς προς τις νέες εκλογές. Ως συνειδητά πειραματόζωα θα ψηφίσουμε με τα δύο μας χέρια τη συμμετοχή μας στο νέο πείραμα. Χωρίς να αναλογιζόμαστε τις πιθανότητες που υπάρχουν για να το αντέξουμε.

Με τα παραπάνω δεν συνηγορώ υπέρ των κομμάτων του μνημονίου, όπως θα σκεφτούν μερικοί. Απλά δεν έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου και θα αναγκάσει όλη την υφήλιο να χορέψει ζεϊμπέκικο. Προτείνω να αρχίσουμε να κάνουμε εντατικά μαθήματα του βαλς του αποχαιρετισμού. Ως έτοιμοι από καιρό, ας το χορέψουμε τουλάχιστο με χάρη...

Γουστάρεις;

Πρόκειται για άρθρο του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη στο Protagon.gr
Η ανάλυση του με εκφράζει, αν και δεν μπορώ να πω ανεπιφύλακτα το ίδιο για την τελική του πρόταση.

Στις κρίσιμες περιστάσεις που ζούμε, όποιος τοποθετείται δημόσια δεν ωφελεί να μασάει τα λόγια του, να στρογγυλεύει δήθεν τις γωνίες. Οφείλει να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρος και συγκεκριμένος στις προτάσεις του. Σταράτος.

Θεωρώ τυχόν ανάληψη στο άμεσο μέλλον της ευθύνης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ ενδεχόμενο απολύτως αρνητικό και άκρως επικίνδυνο. Όχι μονάχα εξαιτίας της άτακτης χρεοκοπίας που μπορεί να προκαλέσει, συνεπεία πολιτικής του απόφασης ή ακόμα και «ατυχήματος». (Η απειρία των ανώτατων στελεχών του κατεδείχθη περίτρανα τις τελευταίες μέρες, με τις δηλώσεις Στρατούλη και Γλέζου.) Ακόμα και αν μας κρατήσουν στο ευρώ επειδή η αποπομπή μας, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγούσε στη δική τους χρηματοοικονομική κατάρρευση – πόσο ντροπιαστικό, αλήθεια, για την πατρίδα μας να φιλοδοξεί να είναι το τσιμπούρι της Ευρώπης… Ακόμα και αν μας ανεχθούν στους κόλπους τους για λίγο ή για περισσότερο καιρό… Η πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ θα σημάνει το τέλος κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Τον ενταφιασμό κάθε ελπιδοφόρας προοπτικής για την Ελλάδα.

Μόρφωμα συνιστωσών με άκρως παρωχημένες -στην πλειονότητά τους- αντιλήψεις, στελεχωμένος από παιδιά του κομματικού σωλήνα και από παλιές καραβάνες του βαθέος ΠΑΣΟΚ, οι οποίες «ριζοσπαστικοποιήθηκαν» όψιμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβει τις προθέσεις του: Μόλις έρθει στα πράγματα, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα επανέλθει θριαμβευτικά το «άσυλο» των καταλήψεων και η αναίσχυντη διαπλοκή μεταξύ φοιτητικών παρατάξεων και διδακτικού προσωπικού. Στο δημόσιο βίο θα κυριαρχήσουν οι πάσης φύσεως συντεχνίες. Η επιχειρηματικότητα θα διωχθεί απηνώς, η καινοτομία θα ενοχοποιηθεί και ως ιδέα ακόμα. Με το άλλοθι του «κοινωνικού» κράτους που νικάει δήθεν τον «νεοφιλελευθερισμό», η γραφειοκρατία θα θεριέψει. Το αλήστου μνήμης σύνθημα «Ένας είναι ο Θεσμός, ο Κυρίαρχος Λαός» θα επιστρέψει δριμύτερο. Όσο η οικονομική κατάσταση θα χειροτερεύει, τόσο ο λαός θα παρηγοριέται με τη λήψη μέτρων «εκδημοκρατισμού», δηλαδή ισοπέδωσης…

Ποιος μπορεί να ανακόψει μια τέτοια δυστοπία; Σίγουρα όχι οι ηγεσίες των πρώην μεγάλων κομμάτων. Το Πασόκ και η Νέα Δημοκρατία καλλιέργησαν με πάθος επί δεκαετίες τους καρπούς που ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δρέπει. Ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος εγκυμόνησαν από κοινού για να γεννηθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Ο επιμερισμός της προσωπικής ευθύνης καθενός τους, καθώς και των κομματικών μηχανισμών και των λόμπυ εξουσίας, δεν είναι της παρούσης. Αναμφισβήτητα όμως ο Έλληνας πολίτης, ο οποίος πρώτα κανακεύτηκε και έπειτα προδόθηκε, πρώτα ανέβηκε στα ουράνια του καταναλωτισμού και έπειτα ρίφθηκε στα τάρταρα της οικονομικής απόγνωσης, νοιώθει –και δικαίως- αποστροφή προς όλους τους παραπάνω.

Παρατηρείται οξύτατο πρόβλημα ηγεσίας. Σε όλο το φάσμα της πολιτικής και της κοινωνίας υπάρχουν πρόσωπα που ομνύουν σε μιαν Ελλάδα ανοιχτών οριζόντων. Άνθρωποι για τους οποίους το δημοκρατικό και το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι αδιαπραγμάτευτο. Δυνάμεις πρόθυμες να προσφέρουν όλο τους το σθένος, να δώσουν το άπαν των δεξιοτήτων τους, για να σηκώσουν την πατρίδα από το τέλμα και να την ξαναθέσουν σε τροχιά ανόδου. Χρειάζεται ωστόσο  -σήμερα περισσότερο από ποτέ- ένα πρόσωπο αναφοράς. Κάποιος που θα προσωποποιήσει τη δική μας αντίληψη και το δικό μας πρόταγμα.

Προτείνω τον Γιάννη Μπουτάρη. Προτείνω ο Γιάννης Μπουτάρης να ηγηθεί στις προσεχείς εκλογές ολόκληρου του δημοκρατικού και φιλοευρωπαϊκού τόξου, το οποίο ξεκινάει από το πεφωτισμένο τμήμα της Νέας Δημοκρατίας και φτάνει μέχρι τη μεταρρυθμιστική Δημοκρατική Αριστερά. Προτείνω τα υπάρχοντα κόμματα και η ηγεσίες τους να βάλουν –προσωρινά τουλάχιστον- στην άκρη τις επί μέρους φιλοδοξίες και υπολογισμούς τους και να κατέβουν από κοινού, με ενιαία ψηφοδέλτια, ως Δημοκρατική Παράταξη. Προτείνω τον Γιάννη Μπουτάρη ως υποψήφιο πρωθυπουργό μιας Ελλάδας που αρνείται να οπισθοδρομήσει, να απομονωθεί και να μαραζώσει.

Γιατί τον Μπουτάρη; Διότι έχει δουλέψει σκληρά στη ζωή του και το αποτέλεσμα του μόχθου του πίνεται στο ποτήρι. Διότι είναι άνθρωπος που υπερέβη τα πάθη του και διατήρησε στο ακέραιο το πάθος του. Διότι είναι και του λιμανιού και του σαλονιού. Διότι η ατζέντα του περιλαμβάνει τις πιο ουσιαστικά προοδευτικές και απροκατάληπτες θέσεις και η έως τώρα θητεία του στη δημαρχία της Θεσσαλονίκης αποδεικνύει ότι μπορεί να ασκήσει διοίκηση ρηξικέλευθη, αδιάφθορη και αποτελεσματική. Διότι λέει πάντοτε τα πράγματα με το όνομά τους, σε ήρεμο τόνο δίχως κραυγές και υστερίες. Διότι, ως γνήσιος μάγκας, μπορεί να αντιμετωπίσει και να κάνει σκόνη την τζάμπα μαγκιά.

Τα κουκιά είναι πλέον μετρημένα και οι καιροί ου μενετοί. Γουστάρεις;

Το τσίρκο "Η Ωραία Ελλάς"

Απέφυγα να σχολιάσω σε έκταση τα πολιτικά τεκταινόμενα των ημερών. Σήμερα, όμως, θα πω δυο-τρία πράγματα:

1. Οι λαοί έχουν όντως τους ηγέτες που τους αξίζουν.

2. Η στάση της αριστεράς στις κρίσιμες για τη χώρα εποχές ήταν πάντα καθοριστική-και συνήθως απογοητευτική!

3. Η ικανότητα των πολιτικών μας να ερμηνεύουν τα αποτελέσματα "κατά το δοκούν" είναι εντυπωσιακή. Αυτο-υποβάλλονται ή τους υπνωτίζουν;

4. Οι ειδικοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εκτιμήσει φαίνεται ότι θα τη γλυτώσουμε ...σύριζα. Κι αν πέφτουν έξω; Δηλαδή, αν μας πετάξουν έξω;

5. Οπως ο πάτος του βαρελιού των μέτρων έτσι και το βάθος του βαρελιού του λαϊκισμού του Τσίπρα είναι όντως άπατο! Χθες έκανε λαϊκή συνέλευση αλά Τσάβες! Αύριο; 

6. Αν δεν είχαν δώσει τόσα δικαιώματα με την πολιτική τους τα δύο κόμματα εξουσίας θα είχε ποτέ το θράσος ένα κόμμα του 17% να φέρεται τόσο αλαζονικά;

7. Πως μιλάμε τόσο άνετα για την ισχυρή και απαραβίαστη βούληση του λαού και τον θεοποιούμε για το 17%, που μας έδωσε κύριε Τσίπρα, όταν ό ίδιος αυτός λαός έδωσε 7 % στη Χρυσή Αυγή και 11% στον Καμμένο; Μήπως αυτό το μήνυμα είναι ισχυρότερο; Αριθμητικά τουλάχιστο έτσι φαίνεται!

8. Κυρία Παπαρήγα ο λαός θα διορθώσει την ψήφο του. Όπως φαίνεται, όμως, από τις δημοσκοπήσεις ψηφίζοντας ακόμη λιγότερο ΚΚΕ.

9. Κύριε Βενιζέλο, πως περιμένεις ο κόσμος να ψηφίσει ένα κόμμα, που όπως εσύ είπες, σάπισε;

10. Κύριε Σαμαρά, των αλεπάλληλων μέχρι την αυτοδυναμία αναμετρήσεων, πως τολμάς να κριτικάρεις σήμερα τον Τσίπρα, που ζητά πάλι εκλογές;

11. Ο Αλαβάνος, ο προηγούμενος Πρόεδρος του Συνασπισμού, λέει ότι η καταγγελία του μνημονίου σημαίνει έξοδο από το ευρώ. Και ότι η Αριστερά πρέπει να λέει όλη την αλήθεια στο λαό. Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Αλαβάνος έχει κόψει τους δεσμούς του με τον Συνασπισμό. Με τη λογική, ποιός άραγε έχει κόψει τους δεσμούς του;

Αυτά και άλλα πολλά άλλα ωραία θεάματα απολαμβάνουμε εμείς στο τσίρκο " Η Ωραία Ελλάς" . Μόλις προλαβαίνετε να πληρώσετε με ευρώ. Αλλά και με τη δραχμή πάλι τσίρκο θα είμαστε, μην ανησυχείτε. 

Το "παράδοξο Τσίπρα"

Ο Ελληνικός Λαός απαντά σε όλες τις δημοσκοπήσεις και σε ποσοστό πάνω από 75-80 % ότι θέλει να μείνει στο ευρώ. Το ίδιο λέει και ο Τσίπρας.

Η μη τήρηση των βασικών όρων του μνημονίου λένε όλοι οι γνωρίζοντες (αλλά και οι διαθέτοντες απλά κοινή λογική) σημαίνει έξοδο από το ευρώ.

Οι Έλληνες ψήφισαν σε ποσοστό περίπου 70% εναντίον του μνημονίου (αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι περισσότεροι και είναι το κύριο επιχείρημα του Τσίπρα).

ΟΙ πολιτικοί επιστήμονες σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται εδώ και μιαν εβδομάδα να κατανοήσουν αυτό το μυστηριώδες φαινόμενο, το οποίο είναι πλέον γνωστό στην επιστήμη ως "παράδοξο Τσίπρα". 

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Σήμερα προτείνω να ακούσουμε ένα από τα καλύτερα τραγούδια με το Νίκο Ξυλούρη, που συνοδεύεται από ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε!
Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης. Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Κουιζ

Τελικά ποιο ήταν μεγαλύτερο λάθος;

1) Το δημοψήφισμα τώρα του Γιώργου Παπανδρέου
ή
2) Το εκλογές τώρα του Αντώνη Σαμαρά;

Η ....έκφραση του Ελληνικού Λαού

Ο Ελληνικός Λαός εκφράστηκε...

Η έκφρασή του είναι ακριβώς εκείνη του ποδοσφαιριστή που έβαλε... ΑΥΤΟΓΚΟΛ!

Οι αυριανές εκλογές

Εκλογές λοιπόν. Ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες αλλά και οι πιο σημαντικές για το μέλλον μας. 

Και πηγαίνουμε σ' αυτές χωρίς νομίζω να έχουν καταλαγιάσει μέσα μας η αγανάκτηση και η πικρία για την αστοχία των πολιτικών μετά τη μεταπολίτευση του 74 και με μεγάλη αβεβαιότητα για την επομενη μέρα. 

Αυτή η αβεβαιότητα δεν οφείλεται μόνο στο κλίμα κρίσης που επικρατεί στην Ευρώπη και στο ενδεχόμενο ακυβερνησίας. Έχει και έναν άλλο πολύ σοβαρό κατά τη γνώμη μου καθοριστικό λόγο. Είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς ΟΛΟΥΣ εκείνους που ζητούν την ψήφο μας. 

Ο Ελληνικός λαός νομίζω θα ήταν διατεθειμένος να πάρει ρίσκα στην παρούσα χρονική στιγμή, μετά από τη τραγική εμπειρία που έζησε. Θα ήθελε να πάρει ρίσκα. Σίγουρα η μεγάλη πλειοψηφία του θέλει να μείνει στην Ευρώπη, αλλά επιθυμεί σύγκρουση με την σημερινή ευρωπαϊκή-βλέπε Γερμανική- πολιτική. 

Σε ποιους, όμως, να στηριχτεί; Στις δυνάμεις που μας κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια; Αυτοί που τις εκφράζουν σήμερα αν μη τι άλλο φαίνονται σαφώς κατώτεροι από κάθε άποψη από τους επικεφαλής αυτών των πολιτικών χώρων τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί θα πετύχουν κάτι καλύτερο; 

Δεν συζητώ για την ακροδεξιά, τον ΛΑΟΣ και το κόμμα του Καμμένου, ο οποίος για μένα εκφράζει μόνο τους αμήχανους μπαχαλάκηδες ελληναράδες. Και που όπως ομολόγησε "δεν πρόκανε" να συντάξει πλήρες προεκλογικό πρόγραμμα!

Μιλώ για την αριστερά. Με την εξαίρεση του ΚΚΕ, που εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον για τους ιστορικούς του μέλλοντος, ως ζωντανό απολίθωμα, τι μπορεί να ελπίζει κανείς από την άλλη αριστερά;

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν νομίζω ότι είναι επαρκής για τις απαιτήσεις των καιρών. Με μια χλωμή ηγεσία, που στοχεύει βασικά στους μετανοημένους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δεν μπορούν ποτέ να ψηφίσουν δεξιά. Και με τάσεις κυρίως συμβιβαστικές, που είναι κατώτερες των σημερινών απαιτήσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι η λύση. Το πρόγραμμά του είναι σαφώς αυτό που περισσότερο εκφράζει τον σημερινό πόθο της ελληνικής κοινωνίας για παραμονή στην Ευρώπη, αλλά με αριστερό διεκδικητικό τρόπο. Γιατί, λοιπόν, εμένα προσωπικά δεν με πείθει; Επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη στην σημερινή του ηγετική ομάδα! Επειδή επενδύει περισσότερο στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Επειδή εξαντλεί τους λεονταρισμούς για εγχώρια και μόνο κατανάλωση. Επειδή οι προτάσεις τους είναι αλλοπρόσαλλες και βαθιά βουτηγμένες στις παθογένειες του πολιτικού συστήματος που μας έχει οδηγήσει στο σήμερα. Με μιαν αύρα βεβαιότητας ότι θα κάνουν χειρότερες επιλογές από εκείνους που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και μάλιστα σε ένα περιβάλλον που θα είναι ακόμη πιο εχθρικό για τη χώρα μας και επομένως με μεγαλύτερη δυσκολία κινήσεων.

Τι μένει; Η Δημοκρατική Συμμαχία και η Κοινωνική Συμφωνία δεν έχουν κατά τη γνώμη μου τη δυνατότητα να παίξουν ηγετικό ρόλο. Το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς είναι αν χρειαστεί να παίξουν κάποιο σταθεροποιητικό ρόλο να είναι σε θέση να το κάνουν. Άλλωστε οι ηγεσίες τους δεν προέρχονται από παρθενογένεση. Είναι καθαρά προϊόντα αυτών που κυβέρνησαν όλα αυτά το χρόνια.

Είναι ακόμη οι η Δράση του Μάνου και η Δημιουργία Ξανά του Τζήμερου. Γνωστός και μη εξαιρετέος ο πρώτος, παντελώς άγνωστος ο δεύτερος. Και οι δυο εκφράζουν σύγχρονες και σε μεγάλο ποσοστό σωστές κατά τη γνώμη μου απόψεις. Θα ήταν καλό να μπουν στη Βουλή, αλλά κακά τα ψέμματα, εκτός από έκπληξη των εκλογών, ευχάριστη για μένα αν γίνει, δεν μπορούν μόνοι τους να αλλάξουν τα πράγματα. Όσοι πάντως προτιμούν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι για το μέλλον καλά είναι να δουν πιο προσεκτικά τη Δημιουργία Ξανά!

Τέλος οι Οικολόγοι-Πράσινοι. Κρίμα που ένα κόμμα που έχει χρωματιστό τίτλο είναι τόσο άχρωμο! Δεν μπορεί να φέρει κι αυτό την αλλαγή, αλλά προσωπικά θα το ήθελα στη Βουλή.

Καταλήγω. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν από τους πολιτικούς αρχηγούς. Και έχω τους λόγους μου, όπως είπα. 

Είναι γεγονός ότι η αυριανή εκλογική αναμέτρηση είναι κρίσιμη. Υπάρχουν και ορατοί κίνδυνοι ακυβερνησίας και απώλειας της εμπιστοσύνης της Ευρώπης (αυτής που εκφράζεται σήμερα με την γερμανική πολιτική). Επιτέλους, όμως, πρέπει να πάψουμε να ψηφίζουμε με τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα. Αν αποφασίσουμε να μην ψηφίσουμε τα κόμματα που κυβερνούν τα τελευταία χρόνια -και που τα ψηφίσαμε κατά κόρον- είναι επειδή δεν μας εκφράζουν πια και όχι για να τα τιμωρήσουμε. Και αν τα ψηφίσουμε πρέπει να το κάνουμε επειδή μας εκφράζουν και όχι από το φόβο των συνεπειών. 

Η δική μου πρόταση είναι να ψηφίσουμε αυτόν που θεωρούμε ότι εκφράζει περισσότερο αυτά που πιστεύουμε για τη χώρα και την κοινωνία. Όσο "μικρός" ή "άπειρος" κι αν είναι. Γιατί μόνο τότε θα έχουμε εκφραστεί ελεύθερα και αντικειμενικά. 

Όταν ο λαός μιλήσει με τον τρόπο αυτόν, τότε το μήνυμα πρέπει να γίνει κατανοητό από αυτούς που θα στείλει στη Βουλή. Και είναι υποχρεωμένοι να πράξουν αναλόγως. Ιδιαίτερα αν, όπως εύχομαι, αν και το βλέπω δύσκολο, κανείς τους δεν πάει εκεί με τον τσαμπουκά το νικητή!

Απαράδεκτη η επιλεκτική διαπόμπευση!

Μου έκανε τεράστια -και αλγεινότατη- εντύπωση η δημοσίευση φωτογραφιών και άλλων στοιχείων της ταυτότητας των ιερόδουλων που βρέθηκαν θετικές στον ιό HIV. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι, αλλά βρήκα ένα κείμενο στο εξαιρετικό ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου " Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία", από το οποίο έχω και άλλες φορές αναδημοσιεύσει. Παραθέτω το κείμενο, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα!

Η διαπόμπευση μιας κοινωνίας

Για άλλο θέμα είχα σκοπό να γράψω σήμερα, κάτι προεκλογικό -αλλά δεν πειράζει, θα το διαβάσετε αύριο. Για άλλο, αλλά μ’ έπιασε από το μανίκι η κτηνωδία, που συνεχίζεται, το απόλυτο αίσχος που συνίσταται στο να δημοσιεύονται οι φωτογραφίες και τα ονοματεπώνυμα από τις εκδιδόμενες γυναίκες που βρέθηκαν οροθετικές. Αυτή η απάνθρωπη διαπόμπευση, που γίνεται καθαρά για λόγους πολιτικούς, πιστεύω, αφενός για κατατρομοκράτηση της κοινωνίας με την προβολή μιας αόρατης απειλής, με στόχο την πειθάρχηση, και αφετέρου για να μπορέσει να μερεμετίσει το στραπατσαρισμένο πολιτικό του γόητρο ένας υπουργός που είχε περιέλθει στην αρμοδιότητα των ευθυμογράφων, από τότε που δήλωσε ότι ψήφισε το μνημόνιο χωρίς να το έχει διαβάσει.

Το ιστολόγιο προτιμά να λεξιλογεί από το να πολιτικολογεί και δεν του πολυαρέσει η επικαιρότητα. Και το αστείο είναι πως η διαπόμπευση, σαν θέμα, αν εξεταστεί ιστορικά και λαογραφικά εννοώ, έχει ενδιαφέρον, έχει τροφοδοτήσει τη φρασεολογία μας με πάμπολλες παροιμίες και εκφράσεις -αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα το συζητήσουμε ίσως κάποιαν άλλη φορά, όχι πάντως τώρα.

Τώρα, αυτό που προέχει, είναι ότι η απερχόμενη κυβέρνηση και ειδικά ο αρμόδιος υπουργός επέλεξαν να βγάλουν στη δημοσιότητα φωτογραφίες άρρωστων ανθρώπων, δίνοντας λεπτομερή στοιχεία, ονοματεπώνυμο, ηλικία, τόπο γέννησης και τόπο κατοικίας. Βέβαια, πολλοί νομικοί φωνάζουν ότι δεν αρκεί η εισαγγελική διάταξη για τη δημοσιοποίηση πληροφοριών υγείας, ότι χρειάζεται και σύμφωνη γνώμη της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, αλλά ο υπουργός απάντησε οτι είναι "νομιμότατη" η δημοσίευση φωτογραφιών και χαρακτήρισε “φαρισαίους”, υποκριτές δηλαδή, όσους “κόπτονται” για ανθρώπινα δικαιώματα.

Ωστόσο, θα παρατηρήσατε ίσως, αν διαβάσατε την ανακοίνωση του υπουργού, μια κραυγαλέα ανακολουθία. Λέει ότι η δημοσίευση των φωτογραφιών ήταν αναγκαία, επειδή “προφανώς και οι πελάτες δεν θυμούνται ονόματα, ούτε οι ιερόδουλες συστήνονται”. Αναρωτιέμαι, τη στιγμή που ο ίδιος παραδέχεται ότι οι πελάτες δεν θυμούνται ονόματα και ότι οι κοπέλες δεν συστήνονται, το πολύ να αναφέρουν ένα όνομα που δεν θα είναι το αληθινό τους, ποιος τάχα είναι ο σκοπός της δημοσίευσης επωνύμων; Τόπου γέννησης; Τόπου κατοικίας; Να ικανοποιηθεί η νοσηρή περιέργεια; Να επιδείξει αμείλικτο προφίλ και να πάρει ψήφους; Διότι σκοπός προστασίας της υγείας δεν εξυπηρετείται, αφού, ο ίδιος ο υπουργός το ομολογεί, “δεν συστήνονται” οι πελάτες με τα θύματά τους.

Κατά τη γνώμη μου μάλιστα, ούτε η δημοσίευση των φωτογραφιών είναι αναγκαία για λόγους προστασίας της υγείας, αν και εξυπηρετεί σαφώς τη διαπόμπευση και τα ανθρωποφαγικά ένστικτα. Τι εννοώ; Η κοινή λογική λέει ότι οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν δείχνουν τις κοπέλες αυτές έτσι όπως βγαίνουν στη γειτονιά, έτσι όπως πάνε στο σουπερμάρκετ, στο περίπτερο. Στη δουλειά, αλλιώς βάφονται και ντύνονται, υποθέτω ότι θα είναι πολύ διαφορετικές. Περισσότερες πιθανότητες έχει να τις αναγνωρίσει η γειτόνισσα (και να ξεκινήσει εκστρατεία για να τη διώξει από τη γειτονιά, αν και τώρα με τη δημοσίευση του ονοματεπωνύμου για βεβαιότητα πρέπει να μιλάμε) παρά ο πελάτης.

Ας δεχτούμε όμως ότι κάποιοι θα αναγνωρίσουν φωτογραφίες και θα πάνε να εξεταστούν -κι αυτό ακόμα μπορεί να γίνει χωρίς διαπόμπευση. Τι εννοώ; Θα μπορούσε να βγει μια ανακοίνωση, ότι βρέθηκαν οροθετικές εκδιδόμενες, σε οίκο ανοχής της τάδε οδού (ή και στην τάδε περιοχή, για να καλύψουμε και τις  άλλες περιπτώσεις, εκτός οίκων) και όσοι αρσενικοί έκαναν σεξ χωρίς προφυλαχτικό να μπορούν, ας πούμε, να επισκέπτονται μια κλειδωμένη με κωδικό ιστοσελίδα, όπου θα βλέπουν τις φωτογραφίες, αφού πρώτα πάρουν τον κωδικό από μια τηλεφωνική γραμμή (ή με ηλεμήνυμα). Έτσι θα έβλεπαν τις φωτογραφίες λίγες εκατοντάδες ή χιλιάδες, και μόνο όσοι είχαν βάσιμους λόγους ή όσοι θα είχαν πολύ νοσηρό μυαλό, και όχι όλη η Ελλάδα. Στο κάτω-κάτω, η εξέταση δεν είναι ούτε επίπονη, ούτε δαπανηρή, και μόνο η ανακοίνωση, χωρίς καθόλου φωτογραφίες, θα αρκούσε να παρακινήσει όσους είχαν κάνει σεξ με εκδιδόμενη χωρίς προφυλακτικό να πάνε να εξεταστούν.

Να σημειώσουμε επίσης ότι αν ακολουθήσουμε τη λογική του υπουργού, κι αν με τόση ευκολία δημοσιοποιούνται φωτογραφίες και ονοματεπώνυμα των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, δεν θα πρέπει τάχα να δημοσιευτούν και οι φωτογραφίες των πελατών, τουλάχιστον εκείνων που τυχόν θα βρεθούν οροθετικοί; Οι περισσότεροι είναι παντρεμένοι, οι άλλοι θα έχουν σχέσεις -να μην το μάθουν οι γυναίκες τους να προφυλαχτούν; Εννοείται ότι αυτό δεν είναι  λύση -το αναφέρω για να φανεί πόσο νοσηρή είναι η λογική του κ. υπουργού, αν και στα μάτια τα δικά μου πολύ μεγαλύτερη ευθύνη έχει ο πελάτης, που εκβιαστικά απαιτεί να βιάσει το θύμα του χωρίς προφυλακτικό. Και βέβαια να αναφέρουμε επίσης ότι η ίδια αστυνομία που δεν δίστασε να διαπομπεύσει διά βίου ίσως δέκα εξαθλιωμένα πλάσματα, φάνηκε ωστόσο υπερπροστατευτική με τον νεαρό που πρώτα χτύπησε με το αυτοκίνητο μεροκαματιάρηδες μετανάστες και ύστερα, όπως λένε, πήγε σπίτι, πήρε όπλο και σκότωσε έναν, τραυματίζοντας έναν άλλον.

Για μια χούφτα ψηφαλάκια λοιπόν διαπομπεύθηκαν έντεκα ως τώρα δυστυχισμένες -και μαζί, διαπομπεύθηκε πιστεύω ολόκληρη η κοινωνία μας, όλοι γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω. Και έρχονται στο νου οι στίχοι που έγραψε πριν από πολλές δεκαετίες μια θαρραλέα γυναίκα, η Γαλάτεια Καζαντζάκη:

Στη Σμύρνη Λέλα,
Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό…
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη…
Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!
Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα…
‘Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
θολές σβησμένες ζωγραφιές
κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!
Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’το σήμερα θε νά’ναι…
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισές
κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε…
Γλέντια, καβγάδες ώς να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κι ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού…
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω.

(Τα Βούρλα ήταν ένας συνοικισμός από πορνεία, στην τότε αραιοκατοικημένη Δραπετσώνα, περιφραγμένος και φυλασσόμενος από την αστυνομία, που λειτούργησε για πολλές δεκαετίες προπολεμικά και μεταπολεμικά μετατράπηκε σε φυλακή -έγινε και μια διάσημη απόδραση κομμουνιστών από εκεί. Στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου Αφροδίσιων Νόσων “Ανδρ. Συγγρός” γίνονταν οι υποχρεωτικές εξετάσεις για τις πόρνες. Οι ενέσεις 606 ήταν ενέσεις για τη θεραπεία της σύφιλης, με την ουσία σαλβαρσάν, μια οργανομεταλλική ένωση του αρσενικού, που ονομάστηκε 606 επειδή, στις δοκιμές που έγιναν, ήταν η έκτη ένωση στην έκτη ομάδα δοκιμών. Το 606 είχε βαριές παρενέργειες αλλά εφαρμόστηκε ελλείψει καλυτέρου έως ότου εμφανίστηκε η πενικιλλίνη).

Τα μήλα των Εσπερίδων

Γνωστό και παλιό, αλλά καλό (Από το ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου)

Καταφθάνει, λέει, στο σχολείο ενός χωριού ο επιθεωρητής και αρχίζει να κάνει ερωτήσεις στα παιδιά.

– Ποιος έκλεψε τα μήλα των Εσπερίδων;

Τσιμουδιά, κανείς δεν απαντάει. Ξαναρωτάει, κανείς. Οπότε θυμώνει και δείχνοντας ένα παιδί του λέει άγρια:

– Πες μου εσύ, ποιος έκλεψε τα μήλα των Εσπερίδων;

Το παιδί βάζει τα κλάματα:
– Σας ορκίζομαι, κύριε επιθεωρητά, δεν τα έκλεψα εγώ, φιλάω σταυρό, δεν τα πήρα εγώ!

Θυμωμένος ο επιθεωρητής στρέφεται προς τον δάσκαλο:
– Τι πράγματα είναι αυτά;

Οπότε ο δάσκαλος:
– Εγγυώμαι προσωπικώς για την αθωότητα του μαθητού, είναι πρωτότοκος γιος του παπά μας, είναι αμέμπτου ηθικής, αποκλείεται να έχει κλέψει αυτός τα μήλα!

Ο επιθεωρητής γυρνάει στην έδρα του και γράφει μια θυμωμένη αναφορά προς το Υπουργείο Παιδείας, όπου παρουσιάζει το περιστατικό. Και έρχεται η απάντηση:

“Παρακαλείσθε του λοιπού να περιορίζεσθε εις τα αυστηρώς εκπαιδευτικά καθήκοντά σας. Η κλοπή των μήλων είναι αρμοδιότης της Αγροφυλακής”!

Sandrine Piau - Cum dederit

Η Sandrine Piau είναι μια γαλλίδα σοπράνο και είναι περισσότερο γνωστή από ρόλους σε όπερα μπαρόκ. 

Παρακάτω ένα κομμάτι  το Cum dederit από το Nisi Dominus του Vivaldi.

Η Άλλη Ελλάδα

Μια ημερήσια εξόρμηση στην Αργιθέα της Δυτικής Θεσσαλίας μου έδωσε άλλη μια φορά την ευκαιρία να δω την άλλη όψη της πατρίδας μας, αυτή που ζει μακριά από τα κέντρα της διαφθοράς. 

Άνθρωποι απλοί, που ζουν με αυτάρκεια φυσική και πνευματική, που έχουν βέβαια τις ανησυχίες τους και το άγχος της καθημερινότητας, αλλά με πολύ μεγαλύτερα από μας περιθώρια και με διάθεση για χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Παράδειγμα τρανό ο μπάρμπα Θανάσης Κ., 84 ετών, ο οποίος κάνει μόνος του όλες τις αγροτικές δουλειές, αλλά βρίσκει το χρόνο να γράφει ποιήματα και πεζά, κυρίως προσωπικές του αναμνήσεις από γεγονότα που έζησε ή του μετέφεραν οι παλιότεροι από αυτόν. Και να σατιρίζει στα ποιήματά του την εξουσία και τους φορείς της με μια εντελώς δική του ματιά, σίγουρα όχι α-πολιτική, αλλά αξιέπαινα υπερ- και εξω- πολιτική (επίτηδες δεν χρησιμοποιώ τον όρο υπερ- κομματική) με αιχμές για εκείνους που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους την άθροιση πλούτου και αξιωμάτων.

Μαθήματα ανθρωπιάς, που σε συνδυασμό με μια συγκλονιστική ομορφιά της φύσης, παρά τις βέβηλες και εγκληματικές παρεμβάσεις (πχ φράγμα Αχελώου), είναι ικανά να μας δίνουν κουράγιο και να μας δίνουν μαθήματα πραγματικού πολιτισμού.

Απολαύστε μερικές χαρακτηριστικές εικόνες...

Γιατί είναι δημοφιλής η εναλλακτική Ιατρική;

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο μου "Η Νέα Ιατρική Επιστήμη", το οποίο απόσπασμα προέρχεται από το κεφάλαιο το σχετικό με την Παρα-Ιατρική ή Εναλλακτική Ιατρική.

Γιατί η πάρα-ιατρική είναι τόσο δημοφιλής;  Δεκαετίες τώρα μεγάλοι επιστήμονες, ακόμη και νομπελίστες, έχουν αποκηρύξει το είδος αυτό, αλλά εξακολουθεί όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να κερδίζει έδαφος. Είναι ένα ερώτημα, που οφείλουμε να το εξετάσουμε νομίζω κάπως πιο αναλυτικά.

Μια πρώτη εξήγηση είναι η δυσπιστία στην κλασσική-συμβατική ιατρική. Κατ’ αρχήν υπάρχει η πραγματική αδυναμία της να αντιμετωπίσει με επιτυχία αρκετά σημαντικά προβλήματα, όπως πχ ο καρκίνος. Οι γιατροί έχουν παραδοσιακά μια υψηλή και κυριαρχική θέση στην κοινωνία (η αρχή έγινε με τους μάγους-θεραπευτές των προϊστορικών χρόνων) και είναι επόμενο να υπάρχει κάποιου είδους  τάση αμφισβήτησης, ιδιαίτερα όταν αυτή ενισχύεται από τις προαναφερθείσες αδυναμίες. Η τάση του ¨γκρεμίσματος των ειδώλων” είναι γνωστή από την αρχαιότητα.

Συναφής με την παραπάνω εξήγηση είναι και η αντίδραση της κοινωνίας στον τρόπο συμπεριφοράς ενός όχι μικρού μέρους του ιατρικού σώματος, κυρίως στην καθημερινή του επαφή με τους ασθενείς, αλλά εν μέρει και με τον γενικότερο τρόπο ζωής. Οι πολυτελείς επαύλεις και τα πολύμετρα σκάφη δεν εμπνέουν πλέον τους ιθαγενείς. Και αν αυτό φαίνεται άδικο -και είναι- για τη μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών γιατρών, μην ξεχνάμε ότι τα κοινωνικά πρότυπα θέλουν χρόνο για να τροποποιηθούν. Επίσης είναι γεγονός, ότι πολύ συχνά οι γιατροί παραμελούν τον παράγοντα “τόνωση της ψυχολογίας και κινητοποίηση των σχετικών με αυτήν δυνατοτήτων αντίδρασης του ασθενή”. Είναι απόλυτα εξηγήσιμος ο λόγος για τον οποίο αυτός ο παράγοντας είναι το κύριο σημείο κρούσης της εναλλακτικής ιατρικής!

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγων είναι η απελπισία από την πρόγνωση. Είναι γνωστό ότι ο απελπισμένος ψάχνει να κρατηθεί από οτιδήποτε. Είναι επόμενο να είναι επιρρεπής στις προτροπές φίλων και συγγενών, αλλά και στις πολλές “ιστορίες”, που κυκλοφορούν και αναφέρονται σε “θεραπείες”, εκεί που η συμβατική ιατρική είχε καταθέσει τα όπλα. Πρέπει να σημειώσω, ότι όλες οι σχετικές ιστορίες έχουν παραποιηθεί και ότι όλες στην ουσία έχουν κάποια απλή επιστημονική εξήγηση. Είναι γνωστό το πόσο μπορούμε να εξαπατηθούμε από την ίδια μας την προσδοκία και την ελπίδα και πόσο ευκολότερα πιστεύουμε εκείνο που θέλουμε να πιστέψουμε! Μην ξεχνάμε, άλλωστε, και τα κατάλοιπα της πίστης στους μάγους-θεραπευτές. 

Η δυνατότητα μάλιστα αυτών που προπαγανδίζουν τις σχετικές “μαγικές” θεραπείες της πρόσβασης στο διαδίκτυο, κάτι που είναι φτηνό, αρκετά διαθέσιμο και πολύ αποτελεσματικό (‘το είδα”, “το διάβασα”) έχει κυριολεκτικά αλλάξει το τοπίο. 

Τέλος, υπάρχει και μια άλλη σημαντική παράμετρος. Υπάρχουν διασημότητες, καμιά φορά δυστυχώς και νομπελίστες διαφόρων-συνήθως άσχετων με την ιατρική- κλάδων, οι οποίοι προπαγανδίζουν υπέρ των μεθόδων της παρά-ιατρικής. Μεγαλύτερη πέραση έχει το φαινόμενο στις Η.Π.Α. και στους σταρ του Χόλιγουντ, οι οποίοι διαθέτουν τα μεγάλα πλεονεκτήματα της αναγνωρισιμότητας και της τεχνητής “οικειότητας”. Αυτοί που εκμεταλλεύονται την απελπισία των ασθενών και των συγγενών τους έχουν καταλάβει το πόσο βοηθάει η στρατολόγηση τέτοιων συμμάχων και ρίχνουν τα δίχτυα τους προς τα εκεί, συχνά με επιτυχία. Το ευένδοτο σημείο των επιτυχημένων, που χρησιμοποιούνται από τους εναλλακτικούς θεραπευτές είναι πολλές φορές ακριβώς η ίδια τους η επιτυχία, κάτι που τους κάνει να πιστεύουν, ότι όπως πέτυχαν στον τομέα που έχουν διακριθεί, μπορεί με τη θέληση της λογικής και με “φυσικά” μέσα να αντιμετωπίσουν ακόμη και τον καρκίνο. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα υπήρξε ο Steve Jobs, που πέθανε πρόσφατα από καρκίνο του παγκρέατος και ο οποίος καθυστέρησε να καταφύγει στη συμβατική ιατρική αντιμετώπιση, αποφασίζοντας να δοκιμάσει κατ’ αρχήν “εναλλακτικού” τύπου “θεραπείες”.

Οι συνέπειες της ατιμωρησίας

Να μια πολύ σωστή κουβέντα από άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon και που έχει σχέση με την ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών (και άλλων δημόσιων λειτουργών) στη χώρα μας:

"Και όσο οι θεσμοί δεν βγάζουν αληθινά δόντια, οι επίορκοι δεν θα γίνονται λιγότεροι, αλλά πιο προσεκτικοί".

Η αξιοπιστία των αναμνήσεων

Μια ακόμη μελέτη αποδεικνύει το "ευμετάβλητον" της μνήμης μας! Έχει ήδη αναφερθεί ότι η ανάκληση γεγονότων του παρελθόντος οδηγεί σε μικρές διαστρεβλώσεις και αυτό έχει βέβαια ως αποτέλεσμα τελικά την αλλοίωση της αρχικής ανάμνησης. 

Αυτό έχει μικρή σημασία ίσως όταν προσπαθούμε να θυμηθούμε που είχαμε φάει εκείνο το εξαιρετικό επιδόρπιο ή εάν η αγαπημένη μας ομάδα είχε νικήσει με 1-0 ή 2-0 πριν 35 χρόνια. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που είμαστε οι μοναδικοί μάρτυρες ενός εγκλήματος και καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τον δράστη; 

Μια ομάδα ερευνητών μελέτησε ακριβώς αυτό το φαινόμενο.  Έδειξαν σε μια ομάδα ανθρώπων βίντεο από ληστείες και στη συνέχεια εικόνες από τους υποτιθέμενους δράστες. Και διαπίστωσαν για πολλοστή φορά ότι πολύ συχνά η μνήμη μας απατά. Αυτό. όμως, που ήταν ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον ήταν ότι όσο περισσότερο χρόνο είχαν οι εξεταζόμενοι στη διάθεσή τους τόσο περισσότερα λάθη έκαναν! Όταν αντίθετα τους έδιναν μόνο 2 δευτερόλεπτα να αποφασίσουν η πιθανότητα να επιλέξουν το σωστό ένοχο αύξανε εντυπωσιακά!

Η αιτία; Σύμφωνα με τη θεωρία των ερευνητών, οι αναμνήσεις που έχουν αφήσει τα ισχυρότερα ίχνη προσεγγίζονται από τη διαδικασία ανάκλησης γρηγορότερα από τις πιο αδύνατες, που έχουν τροποποιηθεί στη συνέχεια, με αποτέλεσμα οι πρώτες μας επιλογές ως προς την ανάμνηση ενός γεγονότος να είναι συνήθως και οι ακριβέστερες.

Λάθος, λοιπόν, η συμβουλή "πάρε το χρόνο σου πριν απαντήσεις". Καλύτερα να λέμε στους μάρτυρες: "κύτταξε και πες μας αμέσως τι θυμάσαι!"

Μέρες του 1936

Επειδή η ιστορική μνήμη, αν και απαραίτητη, συχνά είναι ελαττωματική έως ανύπαρκτη και καθώς στις μέρες μας ποικίλες όσες παρατάξεις και οργανώσεις της ακροδεξιάς κερδίζουν έδαφος στη λαϊκή υποστήριξη, θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω όλες τις διατάξεις μιας εμπιστευτικής διαταγής του δικτάτορα Μεταξά, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας (με τις ευχές του βασιλιά) τον Αύγουστο του 1936. 

Θυμίζω επίσης αρχικά μερικά πράγματα, που δεν είμαι βέβαιος ότι είναι αρκετά γνωστά:

* Ο Βενιζέλος είχε ενθουσιαστεί με την ανάθεση του Υπουργείου Στρατιωτικών στον Μεταξά από τον Βασιλιά Γεώργιο στις αρχές του 1936! Και είχε τελειώσει τη σχετική του επιστολή στον φίλο του Ρούφο: Ζήτω ο Βασιλεύς!!!!

* Πριν ο Μεταξάς οριστεί κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός-επειδή είναι γεγονός ότι του ανατέθηκε η πρωθυπουργία από το βασιλιά και μάλιστα πήρε και ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο, λίγους μήνες πριν το καταργήσει- πέθαναν στη σειρά ο Κονδύλης, ο Βενιζέλος, ο Δεμερτζής (ήταν τότε πρωθυπουργός) και ο Τσαλδάρης. Κάποιοι μίλησαν για την Αόρατο Χείρα!

Να λοιπόν η εμπιστευτική διαταγή του Ι. Μεταξά (κράτησα την πρωτότυπη σύνταξη και ορθογραφία, εκτός του πολυτονικού):

* Απαγορεύεται απολύτως η εμφάνισις λευκών εις τας στήλας των εφημερίδων. Αι εφημερίδες υποχρεούνται να συμπληρώνουν τα δημιουργούμενα κενά εκ των διαγραφών, εις τας οποίας προβαίνει η υπηρεσία εποπτείας Τύπου. Απαγορεύεται η συμπλήρωσις των κενών εις την πρώτην και τελευταίαν σελίδα με διαφημίσεις. Απαγορεύεται απολύτως η αναγραφή πληροφορίας, η οποία να αποκαλύπτει την άσκησιν προληπτικής λογοκρισίας.

* Απαγορεύεται οιαδήποτε κρίσις περί του έργου της Κυβερνήσεως, εκτός εάν είναι ευμενής.

* Απαγορεύεται η αναγραφή οιασδήποτε πληροφορίας αφορώσης πολιτικά κόμματα και πολιτευομένους εν γένει, ως και η αναγραφή των ονομάτων αυτών.

* Απαγορεύεται η αναγραφή ειδήσεων περί μεταβολών των υπουργών και εν γένει συνθέσεως της Κυβερνήσεως.

* Περί ταξιδίων της Α.Μ. του Βασιλέως θα δημοσιεύονται μόνον όσα ανακοινούνται επισήμως.

* Απαγορεύεται η δημοσίευσις κρίσεων ή πληροφοριών περί συναλλάγματος, δραχμής, δημοσίου χρέους, πίστεως της Χώρας, εντόκων γραμματίων, μεταφοράς χρυσού και εν γένει περί της οικονομικής καταστάσεως της χώρας. Η δημοσίευσις τούτων επιτρέπεται μόνον όταν δίδωνται εγγράφως υπό του κ. Υπουργού των Οικονομικών σχετικαί ανακοινώσεις.

* Απαγορεύεται η αναγραφή πάσης πληροφορίας σχέσιν εχούσης με εργατικάς και επαγγελματικάς οργανώσεις και οιασδήποτε εκδηλώσεις αυτών, εκτός εάν πρόκειται περί κινήσεων και εκδηλώσεων αι οποίαι είναι ενισχυτικαί του έργου της Κυβερνήσεως, έχουν δε εγκριθεί προηγουμένως υπό του υφυπουργού της εργασίας δια τας Αθήνας ή των αρμοδίων υπηρεσιών δια τας επαρχίας.

* Απαγορεύεται η αρθρογραφία ή η ειδησεογραφία περί ακριβείας του βίου, υπερτιμήσεως των ειδών, αισχροκερδείας και τιμαρίθμου, εκτός εάν πρόκειται περί υπουργικών ανακοινώσεων.

* Εν γένει αι εφημερίδες δέον να υποχρεωθώσιν, όπως εκθύμως και ενθουσιωδώς δι΄άρθρων, σχολίων και πάσης φύσεως δημοσιευμάτων συμβάλωσιν εις το αναμορφωτικόν και αναδημιουργικόν έργον της Κυβερνήσεως.

* Απαγορεύεται η αναγραφή ειδήσεων, εξ ών να εμφάινηται η ύπαρξις καπνεργατικού τραστ.

* Προ της κυκλοφορίας εκάστη εφημερίς ή περιοδικόν δέον να αποστέλλη εις την αρμοδίαν υπηρεσίαν εποπτείας Τύπου εν πρώτον φύλλον, δια να παραβάλλεται με τα λογοκριθέντα δοκίμια και αφού ληφθεί η άδεια αυτής, δια σφραγίσεως του φύλλου, τότε και μόνον θα επιτρέπεται η κυκλοφορία.

Τσαπανίδου και Παπακωνσταντίνου

Η δημοσιογράφος Πόπη Τσαπανίδου πήρε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Η δημοσιογράφος ήταν εύστοχη, αρκετά επιθετική- όπως έπρεπε- και του έκανε δύσκολα ερωτήματα. Κάποιοι έγραψαν ότι τον "διέλυσε". Δεν είναι αυτή η δική μου εκτίμηση.

Πρέπει να πω ότι η κ. Τσαπανίδου τα πήγαινε καλά, μέχρι που έκανε δύο καθοριστικές ερωτήσεις: Πόσα χρήματα παίρνει ο κ. Παπακωνσταντίνου και γιατί οι βουλευτές δεν ελάττωσαν ακόμη περισσότερο το μισθό τους (αρχικά ρώτησε γιατί δεν τον ελάττωσαν καν και ο Υπουργός τη διόρθωσε ότι τον έχουν ελαττώσει κατά 50%). Στα ερωτήματα, λοιπόν, που έθεσε πήρε κατά τη γνώμη μου δύο αποστομωτικές απαντήσεις: Πρώτον διαπιστώθηκε ότι ένας Υπουργός παίρνει πολύ λιγότερα από ότι η κ. Τσαπανίδου. Και δεύτερον, όπως απάντησε ο κ. Παπακωνσταντίνου, οι βουλευτές πρέπει να έχουν αξιοπρεπή μισθό (και υπενθυμίζω πάντως μικρότερο από της συγκεκριμένης δημοσιογράφου). Στην ενάντια περίπτωση βουλευτές θα γίνονται μόνο όσοι είναι εύποροι ή όσοι δεχτούν να γίνουν πιόνια των συμφερόντων. 

Σίγουρα έκανε λάθη ο Γ. Παπακωνσταντίνου, όπως και ο Γ. Παπανδρέου. Πρέπει άραγε οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ να κάνουν συναγωνισμό λαϊκισμού για να τα αναδεικνύουν; 

Ελλάδα. 3 + 1 Λύσεις.

Ποιες λύσεις υπάρχουν άραγε για το μέλλον της χώρας μας; 

Η πρώτη, αυτή προς την οποία μας σπρώχνουν οι υποτιθέμενοι εταίροι μας είναι η συμβατική. Είναι η συνέχιση της πειθήνιας συμμετοχής μας στην ήδη στέρεα διαμορφωμένη διεθνή συγκυρία των πολυεθνικών, της ηγεμονίας των ΗΠΑ στο παγκόσμιο στερέωμα και της Γερμανίας στην Ευρώπη. Μέσα το υφιστάμενο τραπεζικό σύστημα, τους οίκους αξιολόγησης, τους δανειστές και την ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση. Είναι ίσως και η πιο ομαλή, αν σκεφτεί κανείς οτι τουλάχιστον η Ευρώπη ολόκληρη την έχει αποδεχτεί και συμμετέχει. Είναι και η πιο πιθανή, αν τα δύο "μεγάλα¨κόμματα εξασφαλίσουν τους 151 βουλευτές.

Η δεύτερη λύση είναι η ρήξη με την Ευρώπη και το διεθνές σύστημα. Δεν χρειάζεται παρά να δηλώσει η επόμενη κυβέρνηση ότι θέλει να διαπραγματευτεί και πάλι τα δάνεια και τα μνημόνια και η κατάληξη μάλλον θα είναι η έξοδος από τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Υπάρχει θα πει κανείς η ελπίδα, ότι εάν διαπιστωθεί στην Ελλάδα ένα ισχυρό ρεύμα μετά τις εκλογές εναντίον αυτών που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, θα αναγκαστεί η Ευρώπη να αλλάξει στάση και να κάνει πίσω σε αρκετά από αυτά που έχουν επιβληθεί, αλλά δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ως προς αυτό. Το πιο πιθανό είναι ότι η άρνησή μας να συναινέσουμε στη συνέχιση της σημερινής πολιτικής θα μας οδηγήσει εκτός Ευρώπης και εκτός ευρώ. Αυτό δεν θα ήταν αναγκαστικά καταστροφή, αν είχαμε μια εμπνευσμένη πολιτική ηγεσία και κόμματα ικανά να συνεργαστούν αρμονικά, επιχειρώντας τις απαραίτητες τομές, προστατεύοντας τον εθνικό πλούτο και τις φτωχότερες τάξεις και κάνοντας βέβαια και τις απαραίτητες συμμαχίες με άλλες χώρες. Με τους πολιτικούς που έχουμε μοιάζει επιστημονική φαντασία!

Η τρίτη περίπτωση, που είναι βέβαια η ιδανική με τα σημερινά δεδομένα, είναι να προκύψει μεν μια κυβέρνηση με στόχο να καταργήσει τα μνημόνια και να αμφισβητήσει τις επαχθείς δανειακές υποχρεώσεις, η οποία όμως δεν θα κάνει άμεσα τις ρήξεις, αλλά θα προσπαθήσει πρώτα να δημιουργήσει στηρίγματα και συμμαχίες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ είναι ίσως καθοριστικό το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Μια νίκη του Ολλάντ, μπορεί να συνοδευτεί από μια αλλαγή των ισορροπιών στην Ευρώπη, αν βέβαια οι Γάλλοι σοσιαλιστές α) εννοούν αυτά που λένε και β) έχουν τη δύναμη να τα επιβάλουν. Και τα δύο αμφίβολα, αλλά αν ισχύσουν μπορεί κάτι να αλλάξει και τότε μπορεί να δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα χωρών, που να έχει και φωνή και κάποια δύναμη. Σήμερα ο γερμανο-ολλανδο-σκανδιναυικός άξονας δεν έχει αντίπαλο! Η λύση αυτή φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη για πάρα πολλούς λόγους και ο κυριότερος δεν βρίσκεται εκτός συνόρων. Ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός ηγέτης στην Ελλάδα σήμερα μπορεί μετά τις εκλογές να έχει τη δύναμη και τις ικανότητες για τέτοιους χειρισμούς;

Υπάρχει βέβαια και μια τέταρτη λύση (γι΄αυτό μιλώ για 3+1 λύσεις). Να πάρει εντολή διακυβέρνησης το ΚΚΕ και να μας βάλει στο δρόμο του αληθινού σοσιαλισμού, οπότε όλα τα προηγούμενα δεν έχουν καμιά σημασία. Μένει να δούμε αν αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει η Σοβιετική Ένωση μπορεί να το κάνει η Ελλάδα. 

Murakami 1Q84

Ένα πολυσέλιδο ενδιαφέρον βιβλίο από τον Haruki Murakami. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από δύο ήρωες, τον Tengo και την Aomame, που αναζητά ό ένας τον άλλο σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. 

Υποτίθεται ότι ο τίτλος θυμίζει το 1984 του George Orwell, στηρίζεται μάλιστα στην ομοφωνία που υπάρχει στα γιαπωνέζικα ανάμεσα στον αριθμό εννέα και το γράμμα Q. Δεν μπορώ να πω ότι βρήκα αρκετές ομοιότητες πάντως ανάμεσα στα δύο έργα, ίσως μια αμυδρή νύξη υπάρχει στην αρχή, όπου παρουσιάζονται κάποια στοιχεία της κοινωνίας της Ιαπωνίας ως "δυστοπικά" (πχ οι παραθρησκευτικές οργανώσεις με τη "στρατωτικού τύπου οργάνωση ή ο τρόπος που λειτουργεί στη ζωή της η ηρωίδα του βιβλίου).

Το σκηνικό είναι το Τόκιο και η γύρω περιοχή στο έτος 1984 και δια μέσου των δύο ηρώων δίνονται αρκετά ενδιαφεροντα χαρακτηριστικά στοιχεία της γιαπωνέζικης κοινωνίας.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του έργου είναι μια συνεχής επικοινωνία ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το υπερρεαλιστικό. Σύγχρονες θεωρίες της φυσικής, όπως πχ η ύπαρξη παράλληλων κόσμων έχουν σαφώς επηρεάσει τον συγγραφέα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το κρίσιμο στοιχείο για την αποδοχή ή όχι του μυθιστορήματος. Αν δεχτεί κανείς να παίξει με τους όρους του συγγραφέα (στο κάτω-κάτω πρόκειται για μυθοπλασία) τότε μπορεί να το ευχαριστηθεί, καθώς και πλοκή έχει και πάντοτε αφήνει μια αύρα μυστηρίου και αγωνίας για το τι πρόκειται να συμβεί παρακάτω. Αν αντίθετα ο αναγνώστης ανήκει σε εκείνους που απεχθάνονται τα υπερφυσικά και ανεξήγητα, τότε μπορεί να χάσει γρήγορα το ενδιαφέρον του. Πρέπει να σημειώσω πάντως ότι ο Murakami είναι πολύ καλός συγγραφέας και οι περιγραφές των σκηνών ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, αλλά κια της φύσης είναι μοναδικές. Έχει επίσης την τάση να δίνει σημασία στη "μουσική" των έργων του (μην ξεχνάμε ότι έγραψε το Norwegian Wood, με τον τίτλο βασισμένο στο γνωστό τραγούδι των Beatles), και αυτό κάνει και στο παρόν μυθιστόρημα, όπου παίζει έναν εξέχοντα ρόλο η Sinfonietta του  Janacek. 

Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέον και δεν το βαρέθηκα, παρά το μέγεθός του.

Τι λέτε για λίγη Άνοιξη;